Έχουν τα αντικείμενα κομμάτια απ' την ψυχή μας?
Την ιδέα μου βαλε ο Ν. Έχει στο πρώτο συρτάρι του γραφείου του μία πένα. Παλιά πένα. Χρονεί δύο δεκαετίες και βάλε. Έβαλε κάποτε την πρώτη του υπογραφή μ' αυτήν. Τότε δεν του 'χε καν περάσει απ' το μυαλό πως χρειάζεται μία υπογραφή. Και η ανάγκη προέκυψε. Έτρεξε λοιπόν με τον πρώτο μισθό να αγοράσει πένα. Μία μαύρη με επίχρυσο δέσιμο στο κέντρο της, που έπαιρνε τεράστιες αμπούλες από ένα γκρενά περίεργο μελάνι.
Την στόλισε στο γραφείο του και απόμεινε να την κοιτάζει για ώρα. Μετά έβαλε εμπρός του ένα λευκό χαρτί. Τελετουργικά την κράτησε πάνω στη λευκή σελίδα προσπαθώντας να υπογράψει. Μάταια. Η πένα δεν συνεργαζόταν. Έμεινε χαραγμένο το αποτύπωμα χωρίς μελάνι στο χαρτί. Ξαναδοκίμασε. Την γύρισε λίγο πλαγιαστά. Την πάτησε πιο δυνατά. Η πένα διαμαρτυρήθηκε και μουτζούρωσε τα πάντα.
Άλλο χαρτί. Άλλη προσπάθεια. Πιό απαλά. Η πένα γελούσε και τον κορόιδευε. Μία έγραφε και μία σταματούσε. Ο Ν. εκνευρίστηκε. Της έδωσε μία και την έστειλε στο καλάθι των αχρήστων. Μετά την ξέχασε. Πιάστηκε με την δουλειά. Ανέβαλε και την υπογραφή. Το μεσημέρι ήρθε η καθαρίστρια. Την έβγαλε από το καλάθι και του είπε ολόχαρη:
-Βρήκα τη πένα σας.
Την ακούμπισε πάνω στο γραφείο του περιμένοντας ένα ευχαριστώ. Της το στέρησε. Άγριο βλέμμα του 'βγαινε μόνο. Την πήρε βιαστικά και την έριξε στην τσάντα του. Κι έτρεξε στο ραντεβού. Στη συνάντηση την έβγαλε αφηρημένα μπροστά του. Δεν χρειάστηκε να σημειώσει κάτι. Έτσι κι αλλιώς δεν τολμούσε. Την στριφογύριζε νευρικά στα χέρια του. Σαν κομπολόι. Σαν προσευχητάρι. Στην αγαλλίαση της αίσιας έκβασης την αγνόησε εντελώς από τη χαρά του. Την παράτησε εκεί και έφυγε.
Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της περιβόητης υπογραφής. Της πρώτης σημαντικής υπογραφής του. Ήταν αποφασισμένος. Με στυλό μπικ. Είχε κάνει αποβραδύς τις δοκιμές του. Μεγάλη, ευδιάκριτη, ηγετική η τζίφρα του. Την είχε τελειοποιήσει. Και δεν χρειαζόταν πένα. Σκέτο πρόβλημα, οι πένες. Καλύτερα με το στυλό του. Το συμβόλαιο ήταν έτοιμο. Θα πήγαινε πάλι το μεσημέρι.
Καθ' οδόν κοντοστάθηκε για λίγο στην βιτρίνα του βιβλιοπωλείου. "Μήπως να δοκιμάσω άλλη πένα?" σκέφτηκε. Αλλά η αμφιβολία κράτησε μία στιγμή. "Μπα, καλύτερα το απλό στυλό". Τάχυνε το βήμα. Έφτασε. Μπήκε. Κάθισε. Ήρθε και το συμβόλαιο. Έκανε να βγάλει το στυλό του.

- Α όχι, είπε σαν είδε την κίνηση ο συνομιλητής και άνοιξε ένα συρτάρι. Ξεχάσατε την πένα σας εδώ και σας την φύλαξα, πρόσθεσε καθώς την εμφάνιζε πάλι στο προσκήνιο.

Κρύος ιδρώτας! Άπλωσε το χέρι να την πάρει και μετά το άφησε μετέωρο. "Πάλι θα με προδώσει. Καλύτερα το στυλό. Να πω "δεν γράφει. Πετάξτε την". Κι αν τη δοκίμασε?" Κάποτε την πήρε στο χέρι.

- Τρεις σελίδες, τρεις υπογραφές στο κάτω μέρος, είπε ο άλλος και του άνοιξε το συμβόλαιο.

Πρώτη επίσημη υπογραφή. Και η πένα δεν θα γράψει, σκεφτόταν. Θα με προδώσει. Γρουσουζιά. Άθελά του άρχισε να την ικετεύει. "Γράψε σε παρακαλώ, μία και μοναδική φορά. Άσε με να κάνω μία μοναδική καλή υπογραφή και μην ξαναγράψεις ποτέ" εκλιπαρούσε.
Προσευχή σε μία πένα! Έτσι λέει όταν αφηγείται την ιστορία της. Αυτό έκανε. Προσευχή στον Θεό των μικρών πραγμάτων. Και ω του θαύματος η πένα συμμορφώθηκε. Στο ίδιο παράλογο μήκος κύματος με τις παρακλήσεις του. Η υπογραφή μπήκε. Καθάρια. Αδιάλειπτη. Αρχοντική. Την κοιτούσε κι ο ίδιος και δεν το πίστευε. Του 'ρχόταν να φιλήσει την πένα.

- Ωραία υπογραφή! είπε ο άλλος
Κι ο Ν. άρχισε να γελάει.

Από τότε η πένα είναι στο πρώτο συρτάρι του γραφείου του. Όσοι ξέρουμε την ιστορία και όποιος την πρωτοακούει επιμένει να την δοκιμάσει. Κι η πένα κάνει πάντα καμώματα. Άλλοτε μουτζουρώνει κι άλλοτε "τεμπελιάζει". Ο Ν. αλλάζει αμπούλες και αφήνει χρόνια τους πάντες να δοκιμάζουν. Κι η πένα του τηρεί απαρεγκλήτως την υπόσχεση. Υπογραφή ολόκληρη, έκτοτε, δεν ξανάγραψε.

Permalink για το ""Ο Θεός των μικρών πραγμάτων""