Μέρες Δημοτικών εκλογών. Πόσο πια να μη νοιάζεται κανείς?
 Αν δεν σε ταρακουνήσουν οι φωνές της Βάσιας και οι χάριν του θεάσθαι 
τηλεδιαπληκτισμοί, όλο και κάποια αφίσσα θα τραβήξει το βλέμμα σου στις καθημερινές διαδρομές. Όλο και κάποιο φυλλάδιο θα προστεθεί στη ρύπανση της ζωής σου. Όλο και κάποιος υποψήφιος θα κραυγάζει κάπου γύρω σου, διεκδικώντας ψήφο και σημασία ταυτόχρονα.
Παρατηρώ με προσοχή την μετάλλαξη των εκλογικών σκηνικών μας. Θυμάμαι στην Αθηναϊκή γειτονιά μου πως έβγαινε για τρεις (!!!) τετραετίες ένας χαμηλών τόνων άνθρωπος ως Δήμαρχος. Σε μία περιοχή που υπήρχαν πρόσφυγες που τα κουτσοβόλευαν, δεξιοί που τα καλοβόλευαν και σοσιαλιστές που ήλπιζαν να τα καλοβολέψουν. Όμως τον ψήφιζαν όλοι! Δεν ήταν ο μπαλκονάτος κι αεράτος τύπος της χαιρετούρας. Κάθε άλλο. Ένας βασανισμένος τύπος των εξοριών και της Μακρονήσου ήταν, με αριστερό έντιμο παρελθόν και μόνες περγαμηνές την μόρφωση και τη σοφία του χαρακτήρα του. Παραμονές των εκλογών οι ανάγκες της εκστρατείας τον έσερναν και στα μπαλκόνια. 
Τον κοιτούσες και το νοιωθες ότι ήταν εκεί με το ζόρι. Ανέβαινε όμως και ανέλυε προγράμματα. 
Δεν έλεγε "θα" κάνουμε πριν εξηγήσει όσα είχε ήδη κάνει. Και δεν χρειαζόταν και πολλές εξηγήσεις. 
Το υπαρκτό έργο μιλάει από μόνο του. Με το ανύπαρκτο είναι που χρειάζονται τα πολλά λόγια.
Ο Γιάννης Δ. δεν υπάρχει πια. Όσοι τον προφτάσαμε -και μάλιστα σε εποχές που φτιάχναμε πρότυπα- φυλάξαμε την εικόνα του πλάι σε μερικά συνώνυμα ήθους που μας δίδαξε.

Κάθε φορά στις Δημοτικές εκλογές την ανασύρω αυτή την εικονα. Σαν μεζούρα. Να μετρήσω τα τρέχοντα. Ο Γιάννης Δ. δεν ήταν τηλεοπτικός αστέρας (αμφιβάλλω αν βγήκε ποτέ στην τηλεόραση). Φιλόλογος ήταν (πόσο αντιφατικό να επαγγέλεσαι ιδέες σε εποχές .. αριθμών). Τον θυμάμαι συχνά με ένα γκρίζο κουστούμι. Τότε δεν χρειάζονταν τα κραυγαλέα λευκά πουκάμισα για τους συνειρμούς της εντιμότητας. Και το γκρι δεν ήταν το χρώμα της πολιτικής σοβαροφάνιας.
Ήταν το χρώμα των φουγάρων μίας γκρίζας γειτονιάς, που πάλευε να ανασάνει πλάι στα εργοστάσια.
Κι ο Δήμαρχός της ήταν ένας από μας. Τα παιδιά του έπαιζαν μαζί μας στο διάλειμμα κι η γυναίκα του ψώνιζε στον μπακάλη της συνοικίας. Αφόρητοι λαϊκισμοί, θα πει κανείς. Έτσι δεν μάθαμε να κομπάζουμε σκωπτικά για όσα απλά κι αληθινά ήταν το μέτρο μας κάποτε? Τώρα φυσικά και είναι ύποπτο να εμφανιστεί η γυναίκα του Δημάρχου στο συνοικιακό μπακαλικάκι. Όπως ύποπτο είναι να κάνουν περίπατο τα παιδιά του στο δημόσιο σχολείο. (Εδώ κοτζάμ αρχηγός αριστερού κόμματος και δεν καταδέχτηκε να τα στείλει εκεί).
Οι υποψήφιοι των Δημοτικών μας επιλογών πια είναι οι "επιτυχημενα" αναγνωρίσιμοι. Ο Απόστολος Γκλέτσος, η  Βάνα Μπάρμπα, η Βάσια Τριφύλλη, η Άντζελα Γκερέκου, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Αυτή που τραγουδούν και παίζουν καλά. Αυτοί που "γράφουν" στο  γυαλί. Οι ηλικίες τους δεν έχουν καμία σημασία. 
Άκουσα πρόσφατα ότι καταργήθηκαν εντελώς από τα διαφημιστικά τους έντυπα. 
Επίσης σημασία δεν έχουν οι γνώσεις τους. Αναφέρονται όλο και σπανιότερα ή μονολεκτικά. 
"Ηθοποιός". "Τραγουδιστής". "Δημοσιογράφος". Τα οράματα και τα σχέδιά τους, ένα συνοθύλευμα από "θα".
Χωρίς εχέγγυα. Αλλά ποιός νοιάζεται. Αφημένοι στη μοιρολατρεία των επιλογών μας προκρίνουμε τους λαλίστερους, τους τσαμπουκάδες και τους τηλεδιάσημους. Συμβιβασμένοι στο βάθος με την ιδέα ότι ο στόχος τους μας είναι αδιάφορος, καθώς η δική τους ευημερία δεν συνάδει με την δική μας. Κι αυτός ο συμβιβασμός μας είναι ήδη το κλειδί της επιτυχίας τους.
Και στην κατά Μικρούτσικο εκδοχή (Θάνο όχι Ανδρέα):

Όλα τα καταπίνουμε, χάρη στους βλάκες δίνουμε.
Μα αυτοί μπήκαν στο αίμα μας και στον καπνό που πίνουμε.

Σημείωση: Μία σοβαρή απάντηση στο ερώτημα "γιατί κάποιος θέλει να γίνει δήμαρχος" βρήκα εδώ

Permalink για το ""Στην τηλεοπτική μου συνείδηση δήμαρχος είναι ήδη η ... Τατιάνα"."