Παρασκευή απόγευμα. Ναι, χθες το απόγευμα. Όταν η μπλοκαρία άστραφτε και βροντούσε για το ποιός είναι τι και τί είναι ποιός. Κόντευε να με συνεπάρει ο .. πόνος του εν γένη "πάσχοντος" μπλόκερ" (όχι ενός συγκεκριμένου. Πάσχοντες της 
μπλοκοκατάστασης κατά καιρούς μας θεωρώ όλους, καθώς δραπετεύουμε 
από τις ζωές μας και χωνόμαστε στις ιστοσελίδες, μέχρι να τις κάνουμε κι αυτές
να μοιάζουν με τις ζωές μας και τότε να δω που θα χαλαρώνουμε). 
Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα τηλεφώνημα.

- Ευτυχώς σε πέτυχα, ακούστηκε αγχωμένη η φωνή της φίλης μου. Δεν πιστεύω να ξέχασες τι είναι σήμερα?
(Σιγή ιχθύος εγώ. Να κερδίσω χρόνο, σκέφτομαι)
- Καλησπέρα, λέω μόνο.
- Λοιπόν? Θυμάσαι τι είναι σήμερα?
(Ανατρέχω στις πιθανότητες. Τα γενέθλιά της, η παγκόσμια μέρα της ...
βαριεστιμάρας, κάποια επέτειος που αγνοώ, κάποια πρεμιέρα που αγνοώ, κάποια 
εκδήλωση που αγνοώ, ουφ .. πολλά αγνοώ)
- Τι είναι σήμερα? λέω δειλά και ντροπιασμένα.
- Α φιλενάδα, πέρυσι άλλα μου λεγες. "Θα το θυμάμαι οπωσδήποτε" έλεγες. Τέλος πάντων, το πανηγύρι του χωριού μου είναι.

Το μυαλό μου πήγε αμέσως στις περσυνές εικόνες. Άη Γιώργης ο Μεθυστής. Όσο να πεις εντυπωσιακό "παρατσούκλι" για Άγιο. Αλλά εδώ η λαική σοφία συνταιριάζει αγιότητες και ανθρώπινα χούγια. Τρεις του Νοέμβρη.
Η χαρά των "βαρελοφρόνων".
Οι νοικοκυραίοι της Κρήτης πρωτανοίγουν τα σφραγισμένα βαρέλια της νέας σοδειάς. Κρασί μυρωδάτο, σπονδή στον Άγιο τους. Κι οι εκκλησιές του, τρεις όλες κι όλες. Στην Αυγενική, στο Σωκαρά και στη Ροδιά.

Βρεθήκαμε σε λίγη ώρα να ανηφορίζουμε το στενό και κακοτράχαλο δρομάκι. Ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα στεφάνωνε το ξωκκλήσι μας. Ο κόσμος λιγοστός. 
Το κονάκι του Αγίου το ξόρισαν εδώ πάνω οι βοσκοί. Οι μάντρες με τα πρόβατα το 
γυροφέρνουν ακόμη. Και τονε θέλανε "μεθυστή" τον Άγιο τους. Να ταιριάζει στα χνώτα τους. Να ευλογάει το κρασί τους κάθε χρόνο στις 3 του Νοέμβρη, όπως το 'κανε παλιότερα ο "προκάτοχός" του, ο Διόνυσος, την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων.
Η εκκλησία στολισμένη με σημαιάκια. Στο εσωτερικό της ίσα να χωρά ο παπάς, ο ψάλτης και κανά δύο ακόμη. Μπαίνεις, ανάβεις κερί, ασπάζεσαι τον Άγιο, βγαίνεις. Απλά πράγματα. Και σαν βγεις στο προαύλιο δεν έχει "αντίδερο απ' του παπά το χέρι". Ένα πάγκο με κεραστές και λογής λογής κρασιά έχει. Και λίγα μέτρα πιο κει βλέπεις τις σούβλες να στριφογυρνούν ανήσυχες. Και τις φωτιές με τα αντικρυστά κρέατα. Ιδίοτυπος "άρτος" σε ιδιότυπο πανηγύρι.
Μεθυστής ο Άη Γιώργης, γιατί μέχρι να προχωρήσει λίγο η νύχτα δοκιμάζει όλα τα 
γιοματάρια των πιστών του. Και μετά βουτά και το οφτό με τα χέρια για να ξεγελάσει το 
μεθύσι του. Και μόλις χορτάσει πιάνει τη λύρα και τις μαντινάδες. 

Άγιε μου Γιώργη, μεθυστή
βλόγησε τη σοδειά μου
φάε και πιές και σίμωσε
και φύλα τα παιδιά μου

Μα γω κρασί δεν έπινα.
Εγώ το κοινωνούσα.
Και εδά μεθώ και χαίρομαι
κι όλο θα το βλογούσα,

αρκεί να μου το τάξετε
σε τούτη δω τη σχόλη
πως κάθε χρόνο θα 'ρχεστε
να μου το φέρνετ' όλοι.

Αφιερωμένο σ' όλους τους "μεθυστές" που επιμένουν ότι ... η ζωή είναι αλλού.

Permalink για το "Άγιε μου Γιώργη Μεθυστή ..."