Ως παιδί ομολογώ πως έφαγα αρκετές φορές το φαγητό μου με την απειλή της ατάκας "θα φωνάξω τον αράπη". Όχι γιατί οι γονείς μου ήταν ρατσιστές (αμφιβάλλω αν ποτέ τους απασχόλησε πραγματικά η έννοια) αλλά γιατί τέτοιες φράσεις ήταν του συρμού. Μεγαλώνοντας, δυσκολεύτηκα να αποβάλω το παιδικό βίωμα. Ανήκοντας στη φυλή των "εκλεκτών" δεν χρειάστηκε ποτέ φυσικά να απολογηθώ για το χρώμα μου. Ωστόσο, κατάλαβα πόσο εύκολα στήνονται οι "προκαταλήψεις" στα γόνιμα εδάφη της αμάθειας, που επαναλαμβάνει άκοπα τέτοιες "αθώες" φαινομενικά φρασούλες.

Προ ετών ο Νέλσων Μαντέλα ψηφίστηκε ως η πιο αγαπητή προσωπικότητα του πλανήτη.
Ένας μαύρος, που στη γενιά μου θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το φόβητρο για
να τελειώσει ένα προνομιούχο "λευκό" παιδάκι το φαγητό του. Ευτυχώς προχωρήσαμε!
Εμείς με ανεκτικότητα και εκείνοι με αγώνες και πίκρες, που πότισαν ζωές ολόκληρες.
Θυμήθηκα συνειρμικά την Nina Simone . Ήταν η επίτιμη καλεσμένη στα ογδοηκοστά
γενέθλια του Μαντέλα. Δεν είναι η μόνη που πληγώθηκε από τους υστερίες και τις φοβίες μας αλλά η φωνή της στάζει ένα παράπονο που πάντα μου θυμίζει την σκληράδα του ρατσισμού.
Το 1998 έτυχε να την ακούσω στην Θεσσαλονίκη να τραγουδάει με τον πολύ ιδιαίτερο
τρόπο της ne me quitte pas . Αναρωτιόμουν, τότε, τι δυνατότητες θα μπορούσε να έχει (και τι επιλογές αντίστοιχα) αν ζούσε σε μία άλλη χώρα και σε μία πιο ανεκτική εποχή. Ή αν απλώς ήταν ανοιχτό το χρώμα του δέρματός της. Ερωτηματικά που καταδικάζεις αυτόματα να μείνουν αναπάντητα.

"Ούτε οι σπουδές της στην περίφημη Μουσική Σχολή Julliard της Νέας Υόρκης δεν στάθηκαν ικανές για να ανοίξουν τις πύλες των μεγάλων concert halls στη Nina Simone, όπως και για τόσους άλλους Μαύρους καλλιτέχνες. Αν και κοσμοπολίτες, θα τους θεωρούσαν πάντα απλούς διασκεδαστές". έγραψε προ ετών ο Ζάκ Σαμουήλ.

Στις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν η νεαρή Eunice Kathleen Waymon,έκανε τα πρώτα της βήματα στη μουσική, για έναν Μαύρο καλλιτέχνη μια καριέρα ως σολίστ της κλασικής μουσικής ήταν απλώς αδιανόητη.
Στα 1954 η Eunice Kathleen Waymon έγινε, σε μια νύχτα, Nina Simone για να μη μάθει η
μητέρα της ότι θα έπαιζε πιάνο και θα τραγουδούσε σε μπαρ του Atlantic City. Η ίδια ήθελε απλά να κάνει αυτό που ήξερε καλά: Να πει τα τραγούδια της στον κόσμο. Και καθώς οι μεγάλες σκηνές της γύρισαν την πλάτη, στράφηκε στα μπαρ. Έκτοτε, η κλασική μουσική περνούσε πάντα υπαινικτικά από το κλαβιέ της. Aκόμα κι όταν τραγουδούσε τον πόνο της:
to be young, gifted and black .

Στα μάτια μου η -πολλές φορές επιθετική και ιδιόρρυθμη- Νίνα ήταν ο άνθρωπος
που έβαλε στα σπίτια των λευκών οικογενειών την "μαύρη" μουσική.
Όχι από το παράθυρο -όπως είχαν επιχειρήσει πολλοί στο παρελθόν- αλλά από την
κυρία είσοδο, με τον τσαμπουκά του ανθρώπου που χτυπάει το κουδούνι και σε
υποχρεώνει να τον ακούσεις και μετά να τον καλοδεχτείς. Μουρμουρίζοντας άλλοτε παραπονιάρικα nobody knows you, when you are down and out , ή σαγηνεύοντας με
ένα I put a spell on you ή μελαγχολώντας με ένα Cry me a river . Ή τέλος μαγεύοντας με ένα Baby, it's cold outside .

Το 1996 έγραψε το Four Women, ένα πικρό θρήνο τεσσάρων έχγρωμων γυναικών που είχαν διαφορετική απόχρωση δέρματος και αυτό της το τραγούδι λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε απο τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης, επειδή θεωρήθηκε προσβλητικό προς την Αφρικάνικη φυλή(!!!).
Νωρίτερα, αηδιασμένη από το παιχνίδι των δισκογραφικών εταιριών και το καθεστώς του ρατσισμού είχε εγκαταλείψει την Αμερική.

Η Νίνα -και το 'νοιωσε όποιος την είδε σε συναυλίες- είχε μία μοναδική ικανότητα επικοινωνίας με το κοινό της. Του ψιθύριζε ιστορίες ανάμεσα στα τραγούδια της. Πήγαινε κοντά, το 'παιρνε από το χέρι και το λίκνιζε στο ρυθμό της. Κι άλλοτε του θύμωνε που της στέρησε τόσα. Άλλοτε πάλι, απλά του παραπονιόταν ή ερωτοτροπούσε μαζί του. Κι όλα σε υπερθετικό βαθμό. Όπως ταιριάζει στους μη μετρίως μέτριους.

Permalink για το "Nina Simone: the black lady!!"