Ψάχνω φιλότιμα να βρω μία έντιμη απάντηση για τα συναισθήματα που μου γεννά η περιβόητη αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος (προσέξτε το ερωτηματικό στην πρώτη φράση. Σαν προφητικό μου μοιάζει). Προσπαθώ να επιστρέψω στις εποχές της νεανικής ανησυχίας για την μόρφωση και την αγορά εργασίας που θα αντιμετωπίζαμε τότε. Κάποτε βαυκαλιζόμουν να πιστεύω ότι έζησα το Δημόσιο σχολείο στις εποχές που άλλαζε πρόσωπο και νομοθετήματα, αναζητώντας ταυτότητα.
Φόρεσα ποδιά, έφαγα ξυλιές από χάρακα, έδωσα απολυτήριες εξετάσεις σε κάθε τάξη 
για να προβιβαστώ, έκανα γυμναστικές επιδείξεις, πρωτομπήκα σαν στραβάδι σε 
εργαστήρια που μύριζαν φρέσκια μπογιά και συμπλήρωσα μηχανογραφικό δελτίο
την πρώτη χρονιά του νέου -τότε- θεσμού. Μετά κατάργησα την ποδιά και πρόλαβα να .. απελευθερωθώ από την τυραννία της, εκδικήθηκα τον χάρακα και τον έκαψα στο πυρ το εξώτερο, διαολόστειλα τις απολυτήριες, κατήργησα τις γυμναστικές επιδείξεις, στρογγυλοκάθισα στα εργαστήρια και συνήθισα να ακούω για μηχανογραφικά δελτία. Και κυρίως, συνειδητοποίησα στα χρόνια που ακολούθησαν, ότι οι αλλαγές στην Παιδεία δεν ήταν προνόμιο της δικής μου γενιάς, αλλά must για κάθε εποχή και κάθε κυβέρνηση.

Όταν τελείωνα το Λύκειο η γειτονιά μου είχε ήδη δύο φροντιστήρια που δίδασκαν μαθήματα δέσμης για τους "προνομιούχους" της Δευτέρας και της Τρίτης Λυκείου. Δεν ανήκα εκεί. Θυμάμαι πως αγανακτούσα όμως όταν το φροντιστήριο και τα αποτελέσματά του έκανε .. σουλάτσο στο δημόσιο σχολείο μου. Ήταν τις φορές που οι καθηγητές διαπίστωναν ότι αρκετοί μαθητές "τα ήξεραν ήδη" από το φροντιστήριο και άφηναν εμάς τους υπόλοιπους να τα "ανακαλύψουμε" διαβάζοντας στο σπίτι μόνοι μας. Δυό στενά πιο κάτω έμενε η ξαδέρφη μου, η Σοφία (κόρη νεόπλουτου μεγαλοεργολάβου). Επέμενε να μου προμηθεύει τις 
σημειώσεις της από το φροντιστήριο για να μην .. παιδεύομαι. Πείσμωνα κι αρνιόμουν να 
τις κοιτάξω καν. Η Σοφία ήταν καλό παιδί αλλά με ένα μυαλό που .. ρετάριζε κατά διαστήματα.
Είχα την αφέλεια να πιστεύω ότι ούτε .. εκατό φροντιστήρια δεν θα την έσωναν. Στην τελευταία χρονιά του Λυκείου γράφτηκε σε ένα χλιδάτο ιδιωτικό σχολείο. Το σχολικό την έπαιρνε το πρωί και την έφερνε το .. βράδυ. Ενσωματωμένες οι ώρες διδασκαλίας και του φροντιστηρίου της πια. 2 σε 1 (όπως dimention, που λέει κι η διαφήμιση).

Εμείς τ' αλάνια του Δημοσίου κάναμε αποχές (η κατάληψη είναι έννοια που εφευρέθηκε αργότερα) για τις αλλαγές που επιχειρούσε η τότε κυβέρνηση στην Παιδεία. Φωνάζαμε και ξελαρυγγιαζόμασταν για την δωρεάν παιδεία και τα δικαιώματά μας. Όλοι μαζί. Μόνο που το απόγευμα τα φροντιστήρια λειτουργούσαν κανονικά και οι μισοί έτρεχαν να αναπληρώσουν τα κενά τους εκεί. Οι υπόλοιποι .. ψευτοδιαβάζαμε σπίτι μας, πιστεύοντας ότι την τελευταία στιγμή ένα "κυβερνητικό θαύμα" θα ακυρώσει και τις αλλαγές και τις εξετάσεις.
Κατεβαίναμε στο Υπουργείο Παιδείας και φωνάζαμε εν χορώ "Αρσένη, ντροπή σου" κουνώντας αφίσες του, που τον είχαμε μετατρέψει σε ... φρανκεστάιν. Και η "επανάστασή" 
μας έφτανε ίσαμε εκεί. 
Ροκανίσαμε έναν μάταιο μήνα έτσι, ώσπου έφτασε ο τρομερός Μάης. Αδίκως ελπίζαμε 
σε .. κυβερνητικές ρυθμίσεις: οι εξετάσεις προγραμματίζονταν κανονικά. 
Ξαναμπήκαμε στις αίθουσες με τα μούτρα να σέρνονται στο πάτωμα. Οι καθηγητές επαναλάμβαναν μονότονα "την ύλη που χάθηκε, οι περισσότεροι την ξέρετε από τα φροντιστήρια". Οι λιγότεροι δεν την ξέραμε. Αγώνας δρόμου. 

Η μητέρα της Σοφίας περνούσε να μας πει τα νέα: πολύ ευχαριστημένη από το ιδιωτικό σχολείο. Ο δε φιλόλογος της έκανε και ιδιαίτερα τα βράδια στο σπίτι. Μέσα μου γελούσα. Η 
ξαδέρφη μου ήταν επιεικώς αργόστροφη. Τίποτα δεν την σώζει, σκεφτόμουν.
Αρχές Ιούνη μπήκα στην αίθουσα για να γράψω έκθεση. "Αρωγή" και "ευδοκίμηση". Κοιτούσα το κείμενο και οι λέξεις χοροπηδούσαν στη σελίδα. Τι σκατά θα πει "αρωγή" σκεφτόμουν. Και τι διάολο είναι η "ευδοκίμηση"? Έβαλα κάτω την συνήθη μου μέθοδο: την ελληνική. Αυτή που λέει απλά: δεν καταλαβαίνω αλλά είμαι τόσο ξύπνια που θα σας ξεγελάσω και δεν θα καταλάβετε πως δεν κατάλαβα. Και τα κατάφερα. Κάπως, έστω.

Την επόμενη μέρα ο Αρσένης άλλαξε χαρτοφυλάκιο. Η Σοφία έδωσε την κόλλα της λευκή, χωρίς "αρωγή" και χωρίς "ευδοκίμηση". Τα αποτελέσματα της έκθεσης ήταν το μεγάλο Βατερλό. Μερικοί, εκεί στο Υπουργείο Παιδείας, είχαν την αίσθηση ότι στα σχολεία μπορεί και να μαθαίναμε ελληνικά. Επέμεναν ότι οι λέξεις ήταν απλές. 
Φροντιστήρια και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια έσερναν τον χορό στις διαμαρτυρίες. Η μητέρα 
της Σοφίας ήταν βουτηγμένη στην αγανάκτηση: ήξερε η δικιά σου τι θα πει "αρωγή"?, ρωτούσε 
την μάνα μου.

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΗΞΕΡΑ!! Είχε ποτέ "αρωγή" τα τελευταία χρόνια η δημόσια εκπαίδευση για να μου μάθει κι εμένα τι σημαίνει αυτό? Ή μήπως είχε "ευδοκίμηση"?

Στα χρόνια που ακολούθησαν βρέθηκα να διεκδικώ θέσεις εργασίας μαζί με ανθρώπους που τσιμπολόγησαν από τα "παράθυρα" της ... νομιμοποιημένης Παραπαιδείας μας (έτσι την λέγαμε κάποτε). Με τον καιρό κατάπια τους θυμούς μου για τις όποιες ανισότητες και συνειδητοποίησα ότι αν η ζωή ήταν δίκαιη θα την λέγαμε .. Παράδεισο. Αλλά δεν είναι.

Σήμερα διάβασα το άρθρο του Αρσένη στην Ελευθεροτυπία και μου ήρθε το flash back. Και κοίτα να δεις πως αλλάζουν οι καιροί !!! Για Αρσένης ... δίκιο βρίσκω 
να 'χει. Όπως λέει και ο Dark Angel  ας μην υποκρινόμαστε. 
Το πράγμα είναι ξεκάθαρο εδώ και χρόνια. Εμείς δεν είμαστε...

Permalink για το "Το άρθρο 16, η "αρωγή" και ο Αρσένης"