O Καπετάνιος με κάλεσε να γράψω για τις 7 κινηματογραφικές ταινίες που με σημάδεψαν. Δεν είναι απαραίτητα αυτές που θεωρώ καλύτερες. Είναι όμως αυτές που για κάποιους λόγους δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όπως το Grease. Δεν ήταν σπουδαία ταινία αλλά ήταν η πρώτη που είδα στη μεγάλη οθόνη. 1978. Ο Τζών Τραβόλτα -γεμάτος μπριγιαντίνη- χόρευε με την Ολίβια Νιούτον Τζών.


Μετά ήρθε η Καζαμπλάνκα. Θερινό σινεμαδάκι στο Ριάλτο. Χρόνια αργότερα διάβαζα τον Ουμπέρτο Έκο σε μία ανάλυση του "φαινομένου": Συγκινεί πάντα -έγραφε- γιατί δεν είναι μία ταινία αλλά πολλές ταινίες μαζί. Συμπυκνώνει όλα τα κλισέ κι όλα τα αρχέτυπα του κόσμου.
Όταν την πρωτόδα δεν σκέφτηκα καν αυτό. Απλά μου φάνηκε ανθρώπινη κι αληθινή.



Το "σινεμά ο παράδεισος" μύριζε πάλι γιασεμί και καλοκαιρινό απόβραδο. Με εκείνη την αλμυρόπικρη γεύση που άφησε η αυτοβιογραφία του Τζιουζέπε Τορνατόρε.


"Και οι θεοί τρελάθηκαν". Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται αυτή την ταινία τουΤζέημι Γουάις. Ήταν μία φτωχική παραγωγή από την Μποτσουάνα. Η ιστορία ενός Βουσμάνου στην έρημο Καλαχάρι που τρώει κατακέφαλα ένα ουρανοκατέβατο μπουκάλι Κόκα Κόλα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ξαναγέλασα τόσο σε σινεμά.

Στην τηλεόραση πάλι τα πιο ασυγκράτητα γέλια μου τα θυμάμαι με τον Ζήκο. Τον εκπληκτικό μπακαλόγατο που κάθε ατάκα του σ' αυτή την ταινία ενέγραψε .. υποθήκες γέλιου.

Οι γέφυρες του Μάντισον δεν ήταν ταινία που έκανε πάταγο. Δεν είχαν εφέ ή πολύπλοκο σενάριο. Μάλλον με άγγιξαν για τον αντίθετο λόγο: την απλότητα της ιστορίας τους. Μία παντρεμένη νοικοκυρά και ένας φωτογράφος ερωτεύονται σε ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο. Εκείνος (πολίτης του κόσμου, αυτοαποκαλείται) κι εκείνη (πασχίζει να μην κάνει "κάτι που θα ντρεπόταν να διηγηθεί κάποτε στα παιδιά της"). Μετά την κηδεία της η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τα γράμματα που τους "κληρονομεί".

Και το "καλύτερα δεν γίνεται" επίσης δεν ήταν .. σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου κι ας πήρε δύο Όσκαρ. Είχε όμως σε μία ατάκα του Τζάκ Νίκολσον τον καλύτερο ορισμό που άκουσα για τον έρωτα. Εκείνος το απόλυτο στραβόξυλο: ένας ιδιόρυθμος συγγραφέας που δεν αντέχει καν ανθρώπους γύρω του. Ώσπου ερωτεύεται μία .. γκαρσόνα. Γυναίκα του καιρού της η Έλεν Χάντ χωρισμένη και μ' ένα φιλάσθενο παιδί. Βαριέται τα ασύλληπτα καπρίτσια του και κάποτε τον ρωτάει απρόσμενα: Πως ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου? Και κείνος .. αφού πρώτα κάνει τις απίστευτες γκριμάτσες που μόνο ο Νίκολσον μπορεί- κάποτε ξεστομίζει (σαν ταυτόχρονα να το ανακαλύπτει κιόλας) "Το ξέρω γιατί κάθε μέρα θέλω να γίνομαι καλύτερος ... μόνο για σένα".

* Μπαλάκι δεν έχει αυτή τη φορά. Έτσι κι αλλιώς σχεδόν όλοι έγραψαν πια τις ταινίες τους.
Θα επανέλθω όμως ζητώντας άλλα .. πιο δύσκολα :)

Permalink για το "7 Όσκαρ .. από καρδιάς"