;
"Έρχονται οι μέρες που δικάζουν ... "
Χάζευα αφηρημένα την οθόνη. Κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Στο πλάνο οι "πολεμικές σκηνές" των τελευταίων διαδηλώσεων. Στα παράθυρα οι "συνήθεις ύποπτοι" σχολιαστές της τηλεδημοκρατίας και στο κέντρο ένας ένστολος να μιλάει για το πως η αστυνομία οφείλει να πατάσσει την "πολιτική βία". Σε μία δεύτερη προσεκτική ματιά τον αναγνώρισα. Ο Γιώργος!!
----------------------------------------------------
Νοέμβρης του 1982. Στο σχολείο επικρατεί αναβρασμός. Το 15μελές θέτει αίτημα συμμετοχής στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η "λύκαινα" (Λυκειάρχης) διαφωνεί. Ο Γιώργος -δευτεροετής της πρώτης Λυκείου- οργίζεται όταν ο "φιλοχουντικός" θρησκευτικός μας του πετάει κατάμουτρα: "να οργιάσετε θέτε πάλι, αλήτες ε αλήτες". Σηκώνει το χέρι να τον χτυπήσει. Επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι. Ο Θρησκευτικός καλεί την Αστυνομία. Του εξηγούν ότι δε μπορούν να μπουν στο σχολείο. Φεύγει για το Αστυνομικό τμήμα όπου και υποβάλει μήνυση. Κλειδωνόμαστε με τον Γιώργο στην αίθουσα τελετών. Απόγευμα Τρίτης. Σε λίγο θα χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι. Στέλνουμε το μαντάτο σε όλες τις αίθουσες: να μη φύγει κανείς.
Διακόσια παιδιά αποφασίζουν να περάσουν την νύχτα στο σχολείο. Να προστατεύσουν τον Γιώργο όσο διαρκεί το αυτόφωρο. Δεν είμαι πια σίγουρη αν πράγματι υπήρχε αστυνομία που τον περίμενε έξω από το προαύλιο. Δεν ξέρω καν αν υπήρξε όντως μήνυση.
Στέλναμε ένα μαντατοφόρο σε κάθε γειτονιά να πει τα νέα στα σπίτια μας. Νοιώθαμε αγωνιστές και ... εξεγερμένοι. Το πέμπτο "πρότυπο" σχολείο των Αθηνών το παζαρεύαμε για δικό μας Πολυτεχνείο. Κατά τις 9 το βράδυ η "λύκαινα" το πήρε απόφαση και έβαλε το λουκέτο στην αυλόπορτα. Κλειδωθήκαμε όλοι μέσα. Οι γονείς άρχισαν να καταφτάνουν και να κρεμιούνται στα κάγκελα. Τα βλαστάρια τους ντύνονταν το ύφος του "επαναστάτη". Εξηγούσαμε βιαστικά "δεν θα ρθω απόψε. Έχω εξέγερση".
Από το πουθενά βρεθήκανε κάτι κιθάρες. Οκλαδόν μία διακοσαριά τρελόπαιδα στην μεγάλη αίθουσα να τραγουδάμε τους σκοπούς του Βασίλη:
Ξημέρωνε Τετάρτη 17 του Νοέμβρη. Κανείς μας δεν κοιμήθηκε. Το πρωί σαν άνοιξε η μεγάλη καγκελόπορτα τρέξαμε όλοι στο σταθμό του τρένου. Μάτια κόκκινα από τη νύστα και κόκκινα γαρύφαλλα. Κατεβήκαμε στη Βικτώρια. Συναντήσαμε τα άλλα σχολεία. Μπροστάρης δικός μας ο Γιώργος. Και στο κατόπι του εμείς .. επαναστάτες χωρίς αιτία.
Πλάι του ο "έρωτάς του": η Νικολέτα. Ήσυχη, ήρεμη και λιγότερο της επαναστάσεως.
----------------------------------------------------------------------------------------
Ο ίδιος Γιώργος στην οθόνη μου 26 χρόνια μετά, μιλάει για την "κοινωνική απαίτηση να κατασταλεί η ... πολιτική βία". Με μία υποψία από το ίδιο πάθος που δονούσε τη φωνή του όταν έβγαζε πύρρειους λόγους για το δικαίωμά μας στην "επανάσταση". Μπάτσος καριέρας ο Γιώργος. Θεωρεί πλέον ότι προστατεύει το έννομο συμφέρον της καθεστηκύιας τάξεως. Αποκηρρύσει μετά βδελυγμίας τους "μικρούς επαναστάτες". Πιο αιτιολογημένοι ίσως αυτοί από μας τότε. Αποπροσανατολισμένοι εξίσου. Απελπισμένοι περισσότερο.
Στέλεχος του Ριζοσπάστη πια η Νικολέτα. Ένθερμα ταγμένη "στο δίκιο του εργάτη, του αγρότη και του φοιτητή". Κολλημένη χρόνια στις ίδιες "κασέτες" ... που θα λεγε κι ο ποιητής. Και στο βάθος η ιστορία να επαναλαμβάνεται και μόνο εμείς να αλλάζουμε οπτικές γωνίες και ρόλους. Κι οι μέρες που δικάζουν στο κατόπι μας. Δεν έρχονται πια ... Ήρθαν.
Permalink για το ""Έρχονται οι μέρες που δικάζουν ... ""
----------------------------------------------------
Νοέμβρης του 1982. Στο σχολείο επικρατεί αναβρασμός. Το 15μελές θέτει αίτημα συμμετοχής στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η "λύκαινα" (Λυκειάρχης) διαφωνεί. Ο Γιώργος -δευτεροετής της πρώτης Λυκείου- οργίζεται όταν ο "φιλοχουντικός" θρησκευτικός μας του πετάει κατάμουτρα: "να οργιάσετε θέτε πάλι, αλήτες ε αλήτες". Σηκώνει το χέρι να τον χτυπήσει. Επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι. Ο Θρησκευτικός καλεί την Αστυνομία. Του εξηγούν ότι δε μπορούν να μπουν στο σχολείο. Φεύγει για το Αστυνομικό τμήμα όπου και υποβάλει μήνυση. Κλειδωνόμαστε με τον Γιώργο στην αίθουσα τελετών. Απόγευμα Τρίτης. Σε λίγο θα χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι. Στέλνουμε το μαντάτο σε όλες τις αίθουσες: να μη φύγει κανείς.
Διακόσια παιδιά αποφασίζουν να περάσουν την νύχτα στο σχολείο. Να προστατεύσουν τον Γιώργο όσο διαρκεί το αυτόφωρο. Δεν είμαι πια σίγουρη αν πράγματι υπήρχε αστυνομία που τον περίμενε έξω από το προαύλιο. Δεν ξέρω καν αν υπήρξε όντως μήνυση.
Στέλναμε ένα μαντατοφόρο σε κάθε γειτονιά να πει τα νέα στα σπίτια μας. Νοιώθαμε αγωνιστές και ... εξεγερμένοι. Το πέμπτο "πρότυπο" σχολείο των Αθηνών το παζαρεύαμε για δικό μας Πολυτεχνείο. Κατά τις 9 το βράδυ η "λύκαινα" το πήρε απόφαση και έβαλε το λουκέτο στην αυλόπορτα. Κλειδωθήκαμε όλοι μέσα. Οι γονείς άρχισαν να καταφτάνουν και να κρεμιούνται στα κάγκελα. Τα βλαστάρια τους ντύνονταν το ύφος του "επαναστάτη". Εξηγούσαμε βιαστικά "δεν θα ρθω απόψε. Έχω εξέγερση".
Από το πουθενά βρεθήκανε κάτι κιθάρες. Οκλαδόν μία διακοσαριά τρελόπαιδα στην μεγάλη αίθουσα να τραγουδάμε τους σκοπούς του Βασίλη:
| 10. Vassilis Papak... |
Ξημέρωνε Τετάρτη 17 του Νοέμβρη. Κανείς μας δεν κοιμήθηκε. Το πρωί σαν άνοιξε η μεγάλη καγκελόπορτα τρέξαμε όλοι στο σταθμό του τρένου. Μάτια κόκκινα από τη νύστα και κόκκινα γαρύφαλλα. Κατεβήκαμε στη Βικτώρια. Συναντήσαμε τα άλλα σχολεία. Μπροστάρης δικός μας ο Γιώργος. Και στο κατόπι του εμείς .. επαναστάτες χωρίς αιτία.
Πλάι του ο "έρωτάς του": η Νικολέτα. Ήσυχη, ήρεμη και λιγότερο της επαναστάσεως.
----------------------------------------------------------------------------------------
Ο ίδιος Γιώργος στην οθόνη μου 26 χρόνια μετά, μιλάει για την "κοινωνική απαίτηση να κατασταλεί η ... πολιτική βία". Με μία υποψία από το ίδιο πάθος που δονούσε τη φωνή του όταν έβγαζε πύρρειους λόγους για το δικαίωμά μας στην "επανάσταση". Μπάτσος καριέρας ο Γιώργος. Θεωρεί πλέον ότι προστατεύει το έννομο συμφέρον της καθεστηκύιας τάξεως. Αποκηρρύσει μετά βδελυγμίας τους "μικρούς επαναστάτες". Πιο αιτιολογημένοι ίσως αυτοί από μας τότε. Αποπροσανατολισμένοι εξίσου. Απελπισμένοι περισσότερο.
Στέλεχος του Ριζοσπάστη πια η Νικολέτα. Ένθερμα ταγμένη "στο δίκιο του εργάτη, του αγρότη και του φοιτητή". Κολλημένη χρόνια στις ίδιες "κασέτες" ... που θα λεγε κι ο ποιητής. Και στο βάθος η ιστορία να επαναλαμβάνεται και μόνο εμείς να αλλάζουμε οπτικές γωνίες και ρόλους. Κι οι μέρες που δικάζουν στο κατόπι μας. Δεν έρχονται πια ... Ήρθαν.
Ετικέτες Αντιρρήσεις
Permalink για το ""Έρχονται οι μέρες που δικάζουν ... ""
10 Comments:
Kάποτε, το ξέρεις άλλωστε, ήταν πίκρα. Τώρα πια είναι σχιζοφρενική κατάθλιψη πνιγμενη μέσα στην αισιοδοξία! Κι όταν θα μάς χτυπήσουν την πόρτα ξανά, το μόνο που θάχουμε να πούμε είναι: "δώσαμε, δώσαμε!".
Ωραία ιστορία,αλλά πρώτη φορά ακούω για αστυνομικό με γυναίκα στον Ριζοσπάστη!
Καλό. Οι "πύρρειοι λόγοι" είναι ορθώς μεν "πύρινοι", πλην όμως απεδείχθησαν, όπως φαίνεται, "πύρρειες νίκες".
Συμβαινουν αυτα, καθως και αλλα, αγαπητη Οιστρο(υχτορισα)
Κρίμα δεν είναι, όλη ετούτη η ενέργεια της νιότης να διαλύεται σε εκρήξεις μηδενισμού; Παλιά, παρ' όλες τις αφέλειες, υπήρχαν κάποια οράματα, κάποια δημιουργικά κανάλια έκφρασης της οργής. Τώρα τίποτα πια, απόγνωση, βία στη βία, κι εκμετάλλευση απ' όλες τις πάντες. Και άρχισαν να πέφτουν κι οι πρώτοι νεκροί, έτσι, για το τίποτα.
Παρ' όλ' αυτά, μ' αρέσει όσο πάει και πιο πολύ η γραφή σου...
Καλή Ανάσταση, αν δεν τα πούμε.
Πιστεύω ότι οι απόψεις του "Γιώργου" δεν οφείλονται μόνο στο επάγγελμα του αλλά και στην ηλικία του!
Μαζί με τα χρόνια που περνάνε χάνονται τα ιδανικά και οι αξίες και την θέση τους παίρνει η πραγματικότητα και οι ανάγκες της!
Χάνουν ιδανικά και αξίες αυτοί που στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είχαν!
Καλο Πασχα...
Αναγεννηση σε ο,τι επιθυμεις...
φιλια!
:))
Πράγματι δώσαμε Θείε μου. Ακριβώς όπως το ανέκδοτο: δώσαμε κι εμείς τα σκουπίδια μας.
Αθεόφοβε
τα πρόσωπα είναι πραγματικά όπως και τα περιστατικά. Μόνο που ο έρωτας των 18 δεν φτάνει πάντα στα σκαλιά της εκκλησίας :)
Ανώνυμε
πύρρεια και πύρινα όλα δια πυρός και σίδήρου :)
Θείε Ισίδωρε
είναι όπως το λέει ο τ΄τλος της ταινίας: Οι ζωές των άλλων. Μόνο που τα κομμάτια τους σφυρυλατούν τελικά και τη δική μας ζωή.
Γέροντα Χριστόφορε
Αμήν. :-)
Μανούσακα
Μου θυμίσατε τα 'άνθη του κακού" του Μποντλέρ.
" Όλη μου η νιότη πέρασε καθώς μία μαύρη μπόρα,
χρυσοσκισμένη που και που από ήλιους λαμπερούς,
ξοδεύτηκα βαδίζοντας τόσο πολύ που τώρα,
λίγους στο περιβόλι μου βρίσκω καρπούς γερούς"
Φοίβε
ή αυτοί που .. χάθηκαν στη μετάφραση :)
Βασιλική
Τον οβελία να κοιτάς
και πιές όσο σου δώσουν.
Όσες φορές κι αν γεννηθεί
τόσες θα Τον σταυρώσουν.
Είθε να αναστηθούμε ... κάποτε :)
Διδακτική ιστορία, καταπληκτικό τραγούδι. Όσο για τις 'κασέτες' της Νικολέτας, δεν πειράζει να ακούει κανείς τις ίδιες ξανά και ξανά, αρκεί να είναι αυθεντικές. Άν είχες να διαλέξεις ανάμεσα στην κασέτα με 'το δίκιο του εργάτη' και την κασέτα με 'την πάταξη της πολιτικής βίας', ποια θα διάλεγες; Ή μήπως είμαστε τόσο υπεράνω αυτού του διλήμματος;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home