"Ο θυμός είναι γόνιμος τόπος" λέει ένας καλός μου φίλος και τη φράση τη θύμηθηκα έντονα πρόσφατα, σεργιανώντας στην έκθεση για την Γκερνίκα του Πικάσο (ναι, "Γκουέρνικα" την έλεγα κι εγώ για χρόνια μα το σωστό δεν είναι αυτό). 
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Το περασμένο Σάββατο είχε ένα διαολεμένο κρύο. Υπό νορμάλ συνθήκες καθείς σκεφτόταν πως θα λουφάξει στο σπιτάκι του, για να κρυφοκοιτάζει από το παράθυρο την καταρρακτώδη βροχή και να της βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Καθείς, αλλά όχι εγώ. "Τελευταία μέρα" σκεφτόμουν. "Αν δεν πάω και σήμερα, ο ... Πικάσο θα μου γυρίσει την πλάτη κι άντε να τον κυνηγάω μετά". Διότι καλά να κάθεσαι στ' αυγά σου και να του λες παραπονιάρικα "Πάμπλο μου, μακρυά μου πέφτει η Μαδρίτη και πες στη Σοφία τα σέβη μου αλλά έχω μπουγάδα απλωμένη και δεν θα προκάμω" όταν όμως ο πεισματάρης ο Ισπανός, σου κουβαλιέται στο κατώφλι σου πως να τον αποφύγεις; Άσε που είναι κι αυτό το ρημάδι το "ήμουν κι εγώ εκεί" που μας κατατρέχει μία ζωή. Και καθώς εν ολίγοις, ο Πάμπλο ξεσπιτώθηκε κι είπε να κάνει επίσκεψη στα μέρη μου, αναθεμάτισα όλους τους Θεούς του Ολύμπου για τον καιρό που μου φύλαξαν και κίνησα να τον συναντήσω.
3,5 Χ 7,5 μέτρα, σκεφτόμουν στη διαδρομή, σοφά επέλεξαν ως χώρο έκθεσης τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Παρκάρω και νοιώθω τυχερή που βρήκα θέση μόλις 12 τετράγωνα πιο πέρα (πόλη να ζεις, κύριοι Αθηναίοι μου, αλλά εσύ, όχι το αυτοκίνητό σου). Ξεμυτίζω γενναία, ανοίγοντας την ομπρέλα αλλά ο αέρας της επιτίθεται και με .. αφοπλίζει."0-1 βρε τσόγλανε, σκέφτομαι, αλλά εγώ στον Πικάσο θα πάω". Αρχίζω την τρεχάλα (με Κουκοδήμο πρότυπο πάντα) και φτάνω βρεγμένη ως το κόκκαλο στο πλατύσκαλο της Βασιλικής. Κοιτάζω απορημένη γύρω μου. "Που είναι τα στίφη των πιστών κι οι ορδές των βαρβάρων?" αναρωτιέμαι. Άχνα! Ένας σκουντούφλης αγγουροξυπνημένος μόνο, πίσω από το πρόχειρο γκισέ στην είσοδο. Λέω "καλημέρα" .. δεν λέει τίποτα. Ρωτώ ευγενικά "Where is Pablo?" και παίρνει ύφος ... Σταυρίδη για να πει την ατάκα "στην έσκασα, μουστάκια". Ψάχνομαι. Εγώ μουστάκιας δεν είμαι, αλλά κι αυτή δεν είναι ούτε Γκερνίκα, ούτε Γκουέρνικα.

- Ιντα 'ναι τούτο? ρωτώ στην .. μητρικήν, μπας και με εννοήσει
- Αντίγραφο, my dear, μου λέει
- Και τσιγκουνευτήκατε τον καμβά και στο αντίγραφο ή μήπως μπήκε στο πλύσιμο?
- Το κάναμε pocket για να μεταφέρεται πιο εύκολα
- Τι λες ωρε βλογιοκομμένε? Κι ήθελε ο Πικάσο να γίνει ... pocket?
  Μουγκαφόν ο ... αντ' αυτού. Φουντώνω εγώ που το πνεύμα του Πάμπλο τρύπωσε στα σωθικά μου.
- Και γιατί μωρέ αλωνίζετε την Ελλάδα και λέτε πως κουβαλάτε την Γκερνίκα? 
Ο Πικάσο θύμωσε μία φορά και δείτε τι πράγμα έφτιαξε. Άμα ξαναθυμώσει που 
θα κρυφτείτε? 

Permalink για το "Όταν (ξανα)θύμωσε ο Picasso"

O Νιόνιος λέει πώς κάποτε "ιστορία γράφουν οι παρέες". Έχει δίκιο! Όχι κατ' ανάγκην την περισπούδαστη ιστορία των βιβλίων αλλά και μικρές .. ιστορίες, που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας.
Συνέβη προ ετών: βραδιά χειμωνιάτικη, χαλαρή και με άκρατη οινοποσία. Κεφάτοι όπως είμασταν, βαλθήκαμε να φιλοσοφήσουμε περί του προαιώνιου ερωτήματος, που βασανίζει
τους "πολιτισμένους" ανά την υφήλιο: "Τι εστί ευτυχία;" Είπε καθείς το μακρύ και το κοντό του
(σιγά μην βγάλαμε άκρη) και κάποιος έριξε την ιδέα να εμπεδώσουμε την .. έννοια με παραδείγματα. Κοντολογής, "κάτσε και ανέτρεξε να βρεις τις πιο ευτυχισμένες σου στιγμές και μοιράσου μαζί μας την ανάμνηση, μπας και καταλάβουμε την "πρώτη ύλη" της ευτυχίας".

Άκουσα διάφορα εκείνο το βράδυ και καθώς οι συνδαιτημόνες μου ήταν .. εικονοπλάστες, βρέθηκα να μεταφέρομαι σε ... μαιευτήρια (περιμένοντας τον πελαργό) σε παραλίες (περιμένοντας τον ... {Γ}κοντό) και σε κάτι μετόχια (εκεί περιμένεις απλά να σε .. ξεχάσει ο χρόνος). Μιλήσαμε για πρώτους έρωτες, για ξέγνοιαστες παρέες, για κάτι μαντάτα
απρόσμενης αποθεραπείας (που σου θυμίζουν πως η ζωή δεν είναι .. αυτονόητο δικαίωμα) και εν γένη για ένα σωρό πράγματα που δίχως να κοστίζουν τίποτα είναι πολύτιμα.
Εκεί καταλήξαμε τελικά: ότι η ευτυχία (ό,τι χρώμα, σχήμα ή μορφή και να 'χει) δεν ... αγοράζεται. Κανείς μας δεν θεώρησε ευτυχία το νέο του αυτοκίνητο, την αγορά του σπιτιού του ή .. μία αύξηση μισθού. Ακόμη κι αυτά τα έρμα τα "μύρια" του Θέμου βάζω στοίχημα
πως θα τα ζηλεύαμε για λίγο αλλά στην κατηγορία "ευτυχία" δεν θα τα βάζαμε.

Έτσι έμεινα να θυμάμαι συχνά πως τα σπουδαία στην ζωή μας είναι τσάμπα. Kαι το ξαναθυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας μία πρωτότυπη έρευνα εδώ. Όχι πως είναι το ίδιο
πράγμα βέβαια. Αλλά -όσο να πεις- η δημοσιογραφία στερείται έμπνευσης έτσι κι αλλιώς
πλέον. Εν τούτοις, η ιδέα με ξάφνιασε. Και μου θύμισε ποιά ανάγκη μας σπρώχνει να αποζητάμε
όσα μας χαρίζονται χωρίς να μας κοστίζουν σέντς.

Permalink για το "Η πρώτη ύλη της .. ευτυχίας"