Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν μία μικρή μπλοκογειτονιά. Κάτι σαν το Λούνα πάρκ της παλιάς τιβούλας. Είχε τον κυρ- Γιώργη της, τον πάγκο με τους κρίκους, το σκοπευτήριο, τον Δαδινόπουλο που ήταν συνέχεια στην πρίζα, την γελαστή πιτσιρίκα που όλο έμπλεκε, την μπριόζα Μαρία που όλο .. έτρεχε και άλλους πολλούς.
Είχε και guest stars από άλλες γειτονιές. Και κυρίως είχε μία ζεστασιά.
Και ξένος να 'σουνα το νοιωθες αμέσως.

Κι ύστερα ήρθαν οι .. μέλισσες. Άρχισαν να βουήζουν σαν τρελές τριγύρω μέχρι που κάποιοι ξεσπιτώθηκαν κι άλλοι δώσαν τα καλύβια τους ...αντιπαροχή.
Επιστρέφοντας που και που στον τόπο του "εγκλήματος" -όπως κάθε ένοχος-τρομάζω να τον αναγνωρίσω πια. Χλιδάτες πολυκατοικίες υψώθηκαν παντού κι η θέα λιγόστευσε. Όπως κι η ζεστασιά.

Παρασυρμένη από το κλίμα των ημερών βουτάω μία πέτρα και στοχεύω τα τζάμια τους.
Αν εξοστρακιστεί (το συνηθίζουν τα εν πτήση αντικείμενα εσχάτως) θα φτάσει στον Αθήναιο, στον Χοιροβοσκό, στον Πετεφρή, στον Thas, στον Μπερεκέτη, στον Πιτσιρίκο, στην Ελληνίδα, στον Μπαμπάκη, στην Καπετάνισσα, στον Δαβαράκη, στον Άνεμο, στον Dark Angel, στην Θαλασσομπερδεμένη, στον Θάνο, στον Φοίβο, στην Citronella, στον Κουκουζέλη, στον Μάυρο Γάτο, στον Nuwanda, στον Ροϊδη, στον Padrazo, στην Composition Doll, στην Κουρούνα, στην Λουίζα Κορνάρου, στον γέροντα Χριστόφορο, στον Ζούρη, στον Βαγγέλακα κι ένα σωρό ακόμη άλλους, που ο Θεός να βάλει το χέρι του να μην είναι πολλοί.
Πάνω της έγραψα "Χρόνια Καλά" (τα "πολλά" είναι άχρηστα) και την ορμήνεψα να σας πει κι ένα τραγούδι. Μιλάνε οι πέτρες? θα μου πεις ... Μωρέ, μόνο οι πέτρες μιλάνε στις μέρες μας. Και λένε όσα αγάπησα το 2008....

Permalink για το "Κερνάω εγώ ..."

Ναι, γράφω εν θερμώ. Και είμαι οργισμένη.
Φταίει ίσως ότι γράφω την ώρα που το κέντρο της πόλης μου φλέγεται. Μικροί "αναρχικοί" (μαθητές γυμνασίων και λυκείων, παιδιά των φίλων μου και των γειτόνων μου) ξεσπάνε την έντασή τους σε όσα προπύργια θυμίζουν τα κατεστημένα μας. Καίνε, ρημάζουν και καταστρέφουν.
Την ίδια ώρα αγχωμένες μαμάδες τα ψάχνουν στα κινητά, ουρλιάζοντας κάτι 
ατάκες του στυλ "μαζέψου σπίτι ΤΩΡΑ".
Απέναντί τους σαστισμένοι αστυνομικοί πασχίζουν να διαχειριστούν αντικρουόμενες εντολές ανωτέρων, που άλλοτε λένε "καλυφθείτε" κι άλλοτε "αφήστε τα να ξεσπάσουν, δεν μας παίρνει για επιθέσεις".

Με την αυτονόητη ανάγκη -που χρόνια μου καλλιεργούν- ψάχνω να βρω σε ποιό "στρατόπεδο" ανήκω.
Διαθέτω λίγη από την αλητήρια ευκολία του δημοσιογράφου, που βαφτίζει 
"αναρχικό", όποιον πιτσιρικά ορθώνει ανάστημα στους "μπάτσους".
Διαθέτω ακόμη ένα κομμάτι που ταυτίζεται με την αγωνία της μάνας που ουρλιάζει στο βλαστάρι της ότι η "επανάσταση" είναι υπόθεση των πεινασμένων κι εμείς στο .. σπίτι έχουμε αστακομακαρονάδα.
Διαθέτω επίσης ξάδερφο μπάτσο, που το πρωί με άφησε σύξυλη λέγοντας στο γιό του πως "αυτό το παιδί που χάθηκε θα μπορούσες να είσαι εσύ".
Διαθέτω τέλος, φίλους που τρέχουν πανικόβλητοι αυτή τη στιγμή να ασφαλίσουν τα γραφεία και τα μαγαζιά τους, γιατί αύριο θα πρέπει να συνεχίσουν να επιβιώνουν.

Κι όμως ... μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό, εγώ η παράλογη, ζηλεύω απίστευτα τους πιτσιρικάδες που επιτέλους μας θύμωσαν. Ελπίζω πια, μόνο στη δική τους ικανότητα να θυμώνουν. Εμείς οι υπόλοιποι, μάθαμε να σταθμίζουμε την οργή μας με την καλοπέραση και η δεύτερη πάντα αποδεικνύεται βαρύτερη.

Permalink για το "Οι πιτσιρικάδες μας θύμωσαν ..."