-Έλα βρε Άννα, τι είναι η ζωή? Στιγμές είναι.
Αυτές που πέρασαν κι αυτές που κράτησες.

Αφοπλιστικό να σου λένε με τόσο απλά λόγια τι ακριβώς είναι η ζωή. Τον φοβόμουν για χρόνια. Άψογα κορδωμένος στην ατσαλάκωτη στολή του. 
Μπαινόβγαινε στα παιδικά μου βιώματα με εκείνη την παράξενη υπεροψία της εξουσίας, 
που αποπνέουν όλοι οι "μπάτσοι". Ο θείος μου ο χωροφύλακας! Έτσι ξεκίνησε. Χωροφύλακας. Μετά βρέθηκε απροσδόκητα μπροστά του η περιβόητη υπόθεση Τσάπμαν. Την εξιχνίασε. Άρχισαν οι προαγωγές. Μπάτσος ολκής πια. Αλλά αν εξαιρέσεις τη στολή που του πήγαινε, δεν ήταν από τη στόφα του "ελεγκτή". Ίσως να φταίει που μεγάλωνα κιόλας και τον έβλεπα πιο μικροσκοπικό πια. Έβαλε στο σαλόνι ένα κατάμαυρο πιάνο (μόνο το χρώμα με ένοιαζε στην αρχή) και βάλθηκε να γεμίσει τον κόσμο νότες. Ζήλευα τότε. Ήθελα να βάλω κι εγώ τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα. Μα τα μετρούσα με το μάτι και δεν τα βρισκα ικανά. 
Ντρεπόμουν, κι έτσι δεν του ζήτησα ποτέ να μου μάθει πιάνο. Μετά βάλθηκε να γεμίζει τον τόπο βιβλία.
Αργότερα, άρχισε πέρα από το να τα διαβάζει να τα γράφει κιόλας. Τόσο αντιφατικός άνθρωπος. Να σ' ανακρίνει με το βλέμμα, να σε καλοπιάνει με τη μουσική 
και να γράφει ποίηση και ασκήσεις γιόγκα. 

- Κι εσύ? Ποιές στιγμές θυμάσαι? τον ρώτησα σε κείνη την τελευταία κουβέντα μας.
Δεν περίμενα απάντηση. Συνήθως κοιτάζει έξω από το παράθυρο και χάνεται πια. Σαν να χαζεύει ακόμη τη Γωγώ του. Α, η Γωγώ ήταν μία ... Μελίνα. Φτιαγμένη από το ίδιο αέρινο υλικό. Έτσι νωρίς, όπως κι η Μελίνα, έφυγε. Και εκείνος δεν της το συγχώρεσε.
Παραδόξως, αυτή τη φορά δεν απέφυγε το βλέμμα μου κι άρχισε να απαντά.
- Θυμάμαι το τσουβάλι με τα κρεμμύδια. Μου το 'στειλαν από το χωριό. Κατοχή. Έτρωγα βραστά κρεμμύδια κάθε μέρα. Ένα μήνα, βραστά κρεμμύδια, το φαντάζεσαι?
Το χαμόσπιτο της Κοκκινιάς με την τρύπα στο πάτωμα για λεκάνη τουαλέτας. Και το κάτουρο ήθελε καλό σημάδι.
Το όπλο. Πόσο βαρύ είναι, ξέρεις? Παρακαλούσα να μην το μάθω ποτέ. Αλλά το 'μαθα. Όχι στη ζώνη το βάρος του, μα στην ψυχή.
Θυμάμαι μετά την πρώτη όπερα στη Βιέννη. Η Λούλου. Τι γυναίκα! Mozart, Vivaldi, Bach. Για όλα φταίει εκείνη η Λούλου.
Η θεία σου τριγυρνούσε γύρω από το πιάνο, όπως η Λούλου.
Μετά θυμάσαι το "Κεκλεισμένων των θυρών"? Μ' άρεσε ο δικαστής. Το παραπέρα που 'βλεπε.
Το Λούβρο. Δάκρυσα στην αίθουσα με τα κλεμμένα τότε. Κι ένας φύλακας να μου φωνάζει "Μην πλησιάζετε".
Μετά το Θιβέτ. Πόσο "ταξίδεψα" στη ζωή μου! Και τι έμεινε? Μόνο οι στιγμές και το πιάνο στο σαλόνι.

Έψαχνα κάτι να του πω. Τίποτα δεν βρήκα.
'Όταν κλείσω το στόμα μου και σωπάσω φαίνομαι τρομερά μυαλωμένος" έτσι δεν σκεφτόταν ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκυ;

Υ.Γ. Δώσε πολλά φιλιά στη Γωγώ. Για το πιάνο ερρίζουν πολλοί. Τι να κάνω?

Permalink για το ""Κεκλεισμένων των θυρών""