Αν έχεις την ατυχία να εργάζεσαι πλάι σε κάποιο πολυσύχναστο σταυροδρόμι της πόλης γίνεσαι αναπόφευκτα συχνός μάρτυρας τροχαίων ατυχημάτων. Αν μάλιστα το σταυροδρόμι έχει φανάρια που δεν λειτουργούν και στοπ που κρύβονται πίσω από φυλλωσιές παίρνεις γρήγορα "ντοκτορά".
Παρακολουθώ τουλάχιστον πέντε ατυχήματα με υλικές ζημιές

σε εβδομαδιαία βάση και κάποιες φορές υπάρχουν και μερικά με δικυκλιστές, που καταλήγουν στο νοσοκομείο. Παράξενο ομολογουμένως, να παρατηρείς εκ του σύνεγγυς τις "μικρές τραγωδίες" των άλλων. Στην αρχή συμπάσχεις. Μετά εξοικιώνεσαι.

Κι αργότερα .. γίνονται κομμάτι της ρουτίνας σου.
Κυνισμός; Όχι. Είναι κάτι αντίστοιχο με τις σκηνές βίας στην τηλεόραση, που κάποτε παύουν να σου κάνουν εντύπωση.
Εν τούτοις, με απασχολεί συχνά η πρώτη αντίδραση των ανθρώπων που εμπλέκονται σε ένα τροχαίο ατύχημα. Ενδεικτική ίσως της γενικότερης θεώρησης μας για τα πράγματα. Ή της επιφάνειας μας, που λουστράρουμε για να κρύψουμε πίσω τις μικρότητες ή τις ανεπάρκειές μας.
Έχει λοιπόν, ενδιαφέρον εκείνο το πρώτο λεπτό, που διαμεσολαβεί από την μία χαλαρή στιγμή, που οδηγείς απορροφημένος στη σκέψη σου, ή στην κουβέντα με τους συνεπιβάτες σου ή στην μουσική του ραδιοφώνου μέχρι ... να ακουστεί ο θόρυβος μίας σύγκρουσης,

που θα σημάνει την αλλαγή διάθεσης. Το καθοριστικό λεπτό για να επιστρατεύσεις τις άμυνές σου ή τις στρατηγικές σου στην διαχείριση κρίσεων.

Ο Μίμης Ανδρουλάκης προ ετών σε ένα άρθρο του επέμενε ότι στην Ελλάδα στερούμαστε αντανακλαστικών σ' αυτόν ακριβώς τον τομέα. Μιλούσε βέβαια για κρίσεις στο πολιτικό στερέωμα, αλλά, όσοι γνωρίζουν καλύτερα την ψυχοσύνθεση του μέσου έλληνα, ίσως και να το γενίκευαν.
Παρακολουθώ την ομοιότητα των αντιδράσεων όσων εμπλέκονται στα

τροχαία ατυχήματα.
Το πρώτο κιόλας λεπτό κυριεύονται από θυμό. Θυμώνουν γιατί ανατράπηκε η μέρα τους, το πρόγραμμά τους και ο χρόνος μετάβασης στον προορισμό τους. Θυμώνουν επίσης γιατί θεωρούν (αυτονόητα) πως δεν έφταιγαν. Ακόμη και στις πιο οφθαλμοφανείς περιπτώσεις παραβίασης προτεραιότητας ή επιθετικής οδήγησης ο φταίχτης αδυνατεί να παραδεχτεί το λάθος του. Και ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου του -μαινόμενος ήδη- έτοιμος να αντιπαρατεθεί με το απέναντι "στρατόπεδο".
Είναι σχεδόν ασύλληπτο πως άνθρωποι διαφορετικής κουλτούρας

και νοοτροπίας συμπεριφέρονται με τον ίδιο λυσσώδη τρόπο όταν εμπλακούν σε ένα τροχαίο.
Κοκορομαχίες και συμπλοκές, ύβρεις και σκυλοκαβγάδες είτε

πρόκειται για τον οικοδόμο και τον ταξιτζή ή για τον κουλτουριάρη

και τον πανεπιστημιακό.
Και φυσικά, ο καυγάς αλλάζει υφή αν η οδηγός του ενός οχήματος είναι γυναίκα. Το υβρεολόγιο εμπλουτίζεται με "κουζίνες" "Κατίνες" και ... λοιπές σερπαντίνες. Κι όλα αυτά για μερικές λαμαρίνες που βούλιαξαν.
Ο πολιτισμός μας ... θύμα τροχαίου ατυχήματος. Στραπατσαρισμένος στην πρώτη ευκαιρία σε κάποιο σταυροδρόμι για να μας θυμίζει πόσο επιδερμικά γινόμαστε δέκτες του και πόσο εύκολα βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας στην επιφάνεια.

Permalink για το "Ο πολιτισμός μας ... θύμα τροχαίου ατυχήματος"