Καταμεσήμερο. Η άσφαλτος πύρωνε τις σκέψεις μου. Στο ραδιόφωνο ο Μάνος Ελευθερίου πάσχιζε τρυφερά να με ξεγελάσει με το νησί του. 
Οδηγούσα αφηρημένα στην παραλιακή, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Άγνωστο νούμερο. 

- Παρακαλώ;
- Άννα;

Φωνή από ένα μακρινό παρελθόν. Από τότε που τα γόνατά μου μάτωναν στα άτσαλα παιχνίδια 
μας. "Δεν είμαι κορίτσι" του φώναζα πεισματάρικα για να παίξω ποδόσφαιρο. "Το βλέπω" έλεγε γελώντας και κάρφωνε τη μπάλα στα δίχτυα μου με όλη του τη μανία.

- Αύριο θα 'μαι εκεί. Θέλω να σε δω.

Επιτέλους μία θέση στάθμευσης κενή. Ανάβω αλάρμ. Πιάνω πεταχτά στον καθρέφτη την εικόνα ενός ζευγαριού που φιλιέται στην δεξιά μου γωνία. Περιμένω υπομονετικά.

- Που θέλεις να βρεθούμε;

Οι "βάρβαροι" γύρω μου κορνάρουν ανελέητα. Το ζευγαράκι διακόπτει αλαφιασμένο. Χαμογελώ και κάνω όπισθεν.

- Έχει κοντά σου .. καλτσέτο;

Ανοίγω την πόρτα και κοιτάζω ασυναίσθητα τα γόνατά μου...  
 

Permalink για το "Εικόνες ..."

Είναι μερικοί άνθρωποι που ταιριάζουν στα χνώτα μου. Όπως η Λίνα.
"Γράφει" μέσα μου. Όχι μόνο όταν πλέκει στίχους αλλά κι όταν ψιθυρίζει σκέψεις.



Μ' άγγιξε εκείνος ο "Ακίνδυνός" της!!!
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.

Ή οι "νύχτες" της ...
Αν ήξερες τις νύχτες μου
ποιο ρεύμα τις χτυπάει
θα μ' έπαιρνες στα χέρια σου
σαν κάτι που σκορπάει.

Των "Ανθρωπων" της τα έργα με στοιχειώνουν με τις εικόνες τους
Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Η "Ατομική της ενέργεια" ταίριαξε στις πιο γλυκές μου αναμνήσεις ...
Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό

Το "εμένα με συμφέρει" το μουρμουρίζω σε κάθε αγχωμένη έξοδο τριημέρου ...
Εμένα με συμφέρει τριήμερα που πάμε
με πράγματα και βάρκες φορτωμένοι,
που μια κομμένη ρίζα ανήμποροι κρατάμε.
Παιδιά, χορέψτε την Ιτιά με την καρδιά καμένη!

Τα "εμπορεύματα" της, κάνουν συνειρμούς κάθε που παζαρεύω ένα κομμάτι ψυχής ...
Έχε γεια Παναγιά
πέφτω στο κενό
Ο παράς έχει ουρά
κι έχω κλονιστεί.
Έχε γεια μα αν μετά
πω μετανοώ
να με βάλεις δεξιά
όπως τον ληστή.

Η "σωτηρία της ψυχής" δένει με τις πιο ξέγνοιαστες διακοπές μου ...
Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.

Το "Θέλω να σε δω" ξυπνάει όλη την γυναικεία μου έπαρση ...
Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Εκείνο το "θεός αν είναι" ψιχαλίζει όταν το λέει η Χαρούλα παραπονιάρικα ...
Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Το "με την πλάτη" ζωγραφίζει στο νου μου γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά και γυμνά πέλματα
Έλα ασήμωσε και χόρεψε
ποιος χειμώνας τ' απαγόρεψε
δες η ανάσα μου συνόρεψε
μ' ότι αξίζει στη ζωή.

Έλα ασήμωσε κι' αγκάλιασε
ότι μέσα μου κρυστάλλιασε
πέντε νύχτες μόνο αγάλλιασε
κι' από τότε δεν μπορεί

Το "μένω εκτός" ξέρει κάθε χαμένη μου διεύθυνση ..
Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που 'φτιαξε στην άμμο ένας πιστός

Το "πριν το τέλος" μου θυμίζει σκηνή από "Σινεμά ο Παράδεισος".
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα, αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Οι "Υδρόγειες σφαίρες" της με ταξιδεύουν ..
Κοιτάς το πρόσωπο της γης
κι ομολογείς
τα όρια είναι στρογγυλά
κι αυτή γελά.

Μοιραία λέξη λέω που 'ναι η έλξη
για 'κείνα τ' άγνωστα από σένα
που ένα τα έψαχνες προς ένα.


Και τώρα αυτό. Το τελευταίο της τραγουδάκι με το Τρίφωνο.
Γλυκό, απλό κι αγαπησιάρικο.
Σαν έκκληση σε ώρα που αφήνεις τους εγωισμούς κατά μέρος

Permalink για το ""Nα μ' αγαπάς" Λίνα Νικολακοπούλου"

H ζωή του τα είχε όλα. Αναμνήσεις από παπούδες, φωτογραφίες από γάμους, ένα σπίτι με σχέσεις στοργής, φωνές φίλων στα τηλέφωνα και μία τηλεόραση για περιστάσεις μοναξιάς.
Ο ίδιος ανατριχιαστικά ανυποψίαστος: κατέτασσε εαυτόν στους "αδικημένους". Και αιτιολογημένα. Αγνοούσε παντελώς, πως είναι να μην δικαιούσαι μερίδιο στα όνειρα.

Η ρουτίνα του τελειοποιήθηκε με τα χρόνια: διαδρομές ενός λεωφορείου, που σήμαιναν το "ξεκινώ" και το "επιστρέφω". Το "καλημέρα" και το "καληνύχτα". Koιτούσε μέσα από το τζάμι του, τόπους κι ανθρώπους και χαμογελούσε ασφαλής.

Μέχρι εκείνο το πρωινό.
Διέσχιζε αμέριμνος τις γνώριμες οδούς για να φτάσει στη στάση του. Πρώτη φορά μετά από χρόνια σιγοσφύριζε ένα κεφάτο τραγούδι. Η εικόνα της γέμιζε μουσικές το μυαλό του. Είχε εισβάλλει ένα απόγευμα πριν, γκρεμίζοντας κάθε έννοια ηρεμίας του. Ντυμμένη μόνο τις σκιές και τα σκοτάδια της. Σαγηνευτικά απρόσιτη. Απρόσμενα δική του. Μάταιη και ματαιωμένη.

Το λεωφορείο του έφτασε την προκαθορισμένη ώρα. Μόνο που αυτή τη φορά αποφάσισε να διασχίσει το δρόμο αγνοώντας το. Κι εκείνο τον τιμώρησε ...

Η Λίνα έπαιξε όμορφα με τον Leonard Cohen. Το αποτέλεσμα βρίσκεται εδώ.  

Permalink για το "May everyone live ... and may everyone die .."