"Συμφιλιώσου με τον ουρανό" έλεγε ο Φράνκ Σινάτρα. Κάθε φορά που ο καιρός μουτρώνει μου 'ρχεται στο μυαλό η φράση του. Κι η φωνή του, στο  Singing in the rain . (το ακούτε εδώ).
Πως απομακρυνθήκαμε από τον ουρανό? Πως τον εκβιάσαμε? Τώρα βροντάει και τρέμουμε την οργή του. Χάρτινοι άνθρωποι που φοβούνται τις μπόρες και τρέχουν να κρυφτούν σε χάρτινα σπίτια, απλωμένα πάνω σε κακοποιημένα ρέμματα. Με τα φρεάτια της εξώπορτας φραγμένα. Γιατί ποιός νοιάζεται πια για "όσα συμβαίνουν έξω από την πόρτα του". Και κάπου στο βάθος οι υποψήφιοι άρχοντες να ερρίζουν για την νομή της εξουσίας.
Αφιερωμένο σε όσους τραγουδούν ακόμη στη βροχή. Αν μη τι άλλο ίσως ματαιώσει μερικές προεκλογικές φιέστες. See the bright side of life.
------------------------------------------------------------------------------------
Ο Φράνσις Αλμπερτ Σινάτρα ήταν μοναχοπαίδι, πράγμα παράξενο για έναν Ιταλοαμερικανό της γενιάς του, όταν οι υπόλοιπες ξενιτεμένες στην Αμερική "φαμίλιες" μετρούσαν ντουζίνες από αδέλφια και πρωτοξαδέλφια. Ο καχεκτικός γιος του πυροσβέστη από το Νιου Τζέρσι, με τα ρουφηγμένα μάγουλα και τα έντονα ζυγωματικά, διακρίθηκε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή για ταλέντα και ξεκίνησε να τραγουδάει σε μικρά νυχτερινά κέντρα ή όπου αλλού υπόσχονταν καλό μεροκάματο. Πολλοί μαγαζάτορες προτιμούσαν αυτόν τον αδύνατο νεαρό με τη φωνή βαρύτονου και το "πεινασμένο" βλέμμα, ο οποίος χειριζόταν το μικρόφωνο με άνεση και στεκόταν στη σκηνή χαλαρός και όχι σαν έχει καταπιεί μπαστούνι, όπως οι υπόλοιποι τραγουδιστές του 1940. Οι προσεγμένοι στίχοι των τραγουδιών του, ερωτικοί, όμως λιγότερο αφελείς από το συνηθισμένο, και ο τρόπος με τον οποίο τόνιζε ή "έπνιγε" τις λέξεις διέφεραν από οτιδήποτε είχε ακούσει ως τότε η αμερικανική νεολαία.

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο τα μέρη όπου εμφανιζόταν ο Φρανκ Σινάτρα γέμιζαν από κοπέλες στα πρόθυρα της λιποθυμίας και το πρώτο αστέρι της ποπ είχε μόλις γεννηθεί. Από τη σκηνή των night clubs βρέθηκε στη μεγάλη οθόνη, να παίζει και να ερμηνεύει τις μπαλάντες του σε μιούζικαλ. Οι θαυμαστές του τού έδωσαν το παρατσούκλι που θα ζήλευε κάθε αοιδός: "Η Φωνή". Ωσπου ένα βράδυ του 1952 στο "Copacabana" (το μοδάτο κλαμπ της Νέας Υόρκης) η διάσημη φωνή δεν έβγαινε: οι φωνητικές χορδές του είχαν ματώσει.

Η δισκογραφική εταιρεία του έκανε ότι δεν τον ξέρει και όλοι τον είχαν ξεγράψει, εκτός από τον ίδιο. Ικέτεψε την Columbia να του δώσει έναν ρόλο στην ταινία "Από εδώ ως την αιωνιότητα" με προσβλητικά μικρό μισθό, εξαργύρωσε την απόφασή του με ένα Οσκαρ (δεύτερου ανδρικού ρόλου) και επανήλθε δριμύτερος. Η φωνή του ήταν πλέον πιο ώριμη, τα τραγούδια του απέπνεαν την εμπειρία του άντρα που πέρασε πολλά και νίκησε τις κακοτοπιές.

Ο "Φράνκι" έγινε ο σουπερστάρ της μουσικής βιομηχανίας και του κινηματογράφου, ένας από τους πλουσιότερους τραγουδιστές του αιώνα. Του άρεσε πολύ να δουλεύει με τους φίλους του: να γυρίζουν μαζί ταινίες και μετά να πηγαίνουν στα καλύτερα πάρτι ως το πρωί. Ετσι δημιουργήθηκε στις αρχές του 1960 το περίφημο "Rat Pack", η ιστορική ανδροπαρέα του Σινάτρα και των Ντιν Μάρτιν, Σάμι-Ντέιβις Τζούνιορ, Πίτερ Λόφορντ και Τζόι Μπίσοπ. Ο "γαλανομάτης" είχε όποια γυναίκα επιθυμούσε, ωστόσο ερμήνευε καλύτερα όταν τραγουδούσε για μοναξιά, ανεκπλήρωτους έρωτες και κατεστραμμένα όνειρα. Παντρεύτηκε τέσσερις φορές. Δεύτερη σύζυγός του ήταν η Αβα Γκάρντνερ και τρίτη η Μία Φάροου. Συχνά κατηγορήθηκε για τις σχέσεις του με τη μαφία, όμως οι άνθρωποι τον συγχώρεσαν, ίσως επειδή με τα τραγούδια του χτυπούσε τα ευαίσθητα σημεία τους.

H καλύτερη εποχή του Σινάτρα, οι δεκαετίες του '40 και του '50 στην ιστορική "Kολούμπια", δεν είχαν την πολυτέλεια των πολλαπλών εγγραφών. Οι ηχογραφήσεις ήταν ουσιαστικά ζωντανές. Mερικά από τα πιο ιστορικά τραγούδια ηχογραφήθηκαν σε μία ώρα, ενώ σήμερα για μερικά από τα πιο ασήμαντα έχουν σπαταληθεί μήνες. Δεν υπήρχαν καν τα βασικά εφέ. Για να δημιουργήσει έκο, ο ηχολήπτης Mπομπ Φάιν ηχογραφούσε τη φωνή σ' ένα κανονικό στούντιο κι έπειτα έστελνε το σήμα στην τουαλέτα, όπου είχε κρεμάσει ένα δεύτερο μικρόφωνο. Eπαιρνε, έπειτα, ένα μέρος της αντήχησης και το πρόσθετε στο πρωτότυπο.

Ομως, τίποτα απ' ολ' αυτά δε φαινόταν στις ηχογραφήσεις των πιο ξεχωριστών καλλιτεχνών σαν τον Σινάτρα. Iσως γιατί ήταν απ' τους λίγους που αντιλαμβάνονταν το δίσκο σαν κάτι το παντοτινό: "Ποτέ δεν μπορείς να κάνεις στη ζωή κάτι τελείως μόνος", είχε πει. «Δεν μπορείς να ζήσεις μόνος σ' ένα μικρό νησί. Yποθέτω ότι μπορείς να γράψεις ένα ποίημα ή να κάνεις μια ζωγραφιά τελείως μόνος, αλλά αμφιβάλλω. Ούτε πιστεύω ότι μπορείς να τραγουδήσεις έτσι ένα τραγούδι. Kι όμως, κατά έναν παράδοξο τρόπο, η ηχογράφηση ενός δίσκου είναι ό,τι πιο κοντινό σ' αυτή τη μοναχικότητα. Aπό τη στιγμή που τραγουδάς σ' ένα δίσκο, είσαι μόνος εσύ".

Tην ιδια στιγμή, ο Σινάτρα είχε μεγάλη ανάγκη από την επιβράβευση του κοινού. H σχέση του μαζί του δεν έμοιαζε τόσο με επικοινωνία, όσο με κατάκτηση: "Ο Φρανκ ήταν πολύ φιλόδοξος", λεέι ο Nτέιβ Mαν. "Kάθε φορά που έκανε επιτυχία, ξιπαζόταν". Ο ίδιος θυμάται τη μέρα που στέκονταν μαζί μπροστά σ' ένα παράθυρο μιας δισκογραφικής εταιρείας στη λεωφόρο Mπρόντγουεϊ. Ο τραγουδιστής κοιτούσε στην περίφημη Tάιμς Σκουέρ και έλεγε: "Eίναι δικιά μου, όλη δικιά μου! ".

Δεν είχε κι άδικο. "Στο διάβολο το ημερολόγιο", είχε γράψει σε ανύποπτη στιγμή ο ιστορικός της μουσικής Nτέιβιντ Xάτζντου: "Ο 20ός αιώνας θα τελειώσει τη μέρα που θα πεθάνει ο Φρανκ Σινάτρα".

Αποσπάσματα από αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας

Permalink για το "Singing in the rain"