"Τα αγγλικά είναι .. must".
Eίχαμε ανέβει δύο σκάλες στο γκλαμουράτο διώροφο του Ρούτση για να τον ακούσω να λέει λέξεις που δεν καταλάβαινα. Προσπαθούσα να ξεφύγω από το χέρι της μάνας μου για να τριγυρίσω στο χώρο, όσο θα μιλούσαν για το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης. Η θεία η Κική που μας έστειλε, επέμενε ότι ήταν το μόνο Φροντιστήριο Αγγλικής με "οπτικοακουστικό σύστημα εκμάθησης". Ψιλά γράμματα για την αφεντιά μου αυτά. Πράγματι είδα αίθουσες με κάτι ακουστικά παρατημένα σε κάθε γραφειάκι κι ένα τεράστιο πανί να καλύπτει τον πίνακα. Ο Ρούτσης έτρεξε πανικόβλητος πίσω μου "μην τυχόν και πειράξω τίποτα". Δεν είναι για σένα ακόμη αυτά, μου είπε. Ένας χαμογελαστός κοντόχοντρος φαλακρός τυπάκος που τα επόμενα δύο χρόνια μας μάθαινε με τη μέθοδο του Σαρλώ το "this is a hat". Αμίλητος έμπαινε στην τάξη και άρχιζε την παντομίμα μέχρι να ανακαλύψουμε τη φράση που υπονοούσε.

Μ' άρεσαν τα αγγλικά. Όχι απλώς ως γλώσσα. Ήταν το βιβλίο μάλλον, που ξέφευγε από τα στερεότυπα της εποχής. Ο miserable Arthur αιώνια ερωτευμένος με κάποια εκθαμβωτική ξανθιά που δεν θυμάμαι το όνομά της. Η τρομερή σπιτονοικοκυρά του (κάτι παρεμφερές με την Σαπφώ Νοταρά) η Mrs Harrison και ο "αντίπαλος εραστής" (όχι της Βαμβουνάκη, αλλά της ξανθιάς) ο τρομερός και elegant Brus.
Ο Αρθούρος έκανε τα αδύνατα δυνατά να γοητεύσει την εκλεκτή της καρδιάς του και κάθε κεφάλαιο κατέληγε σε φιάσκο. Εκείνη τον παράταγε σύξυλο κι έτρεχε να συναντήσει τον ακαταμάχητο Brus. Κι από δίπλα η Μις Χάρισον (μόνιμα με ένα τσιγάρο στο στόμα) να νουθετεί τον Άρθουρ εξηγώντας εις άπταιστον αγγλικήν "αυτό που θέλουν οι γυναίκες".
Είχα φτάσει αισίως στη δευτέρα γυμνασίου κι ο Arthour δεν έλεγε να κατακτήσει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του. Μέχρι που εγώ .. συνάντησα το δικό μου.

Ο Πάρης μας ήρθε ξαφνικά στα μέσα της τρίτης χρονιάς στο Φροντιστήριο. Ο μόνος δεκαεπτάχρονος ανάμεσά μας. Ψηλός, όμορφος, με πράσινα μάτια και .. απελπιστικά λιγομίλητος. Κάθισε πίσω μου ακριβώς. Και ξαφνικά τα μαθήματα αγγλικών απέκτησαν νέο νόημα. Το πρώτο κιόλας βράδυ (στο διάλειμμα ανάμεσα στο δίωρο 6.00-8.00) με ρώτησε ανέμελα αν έχω σπίρτα. Γύρισα τελετουργικά τον κοίταξα και ... κοκάλωσα. Είχε το πιο πράσινο βλέμμα που είχα δει ως τότε. Άνοιξα το στόμα για να πω ότι δεν καπνίζω αλλά .. φωνή δεν έβγαινε. Χαμογέλασε βαριεστημένα και είπε "Καλά, άσε, κατάλαβα". Πήγε στο γραφείο του Ρούτση, πήρε άνετα τον αναπτήρα του και κατέβηκε κάτω για τσιγάρο.

Το επόμενο απόγευμα με βρήκε να πολεμώ με τις ώρες μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας να κερδίσω την εμφάνιση .. μίας άλλης. Μίας που θα έμοιαζε πιο μεγάλη και πιο .. αεράτη από μένα. Στένεψα όσο πήγαινε την τζην φούστα μου, σε βαθμό που να μοιάζει με δεύτερο δέρμα και να με δυσκολεύει αφόρητα σε κάθε κίνηση, έβαλα το πιο μουράτο πλεκτό μου μπλουζάκι (τότε τα περισσότερα τα έπλεκαν ακόμη οι μαμάδες) πήρα κλεφτά και τις πιο χαμηλές γόβες της μητρός μου και ως νέα ... Ωραία Ελένη ετοιμάστηκα να κατακτήσω τον Πάρη μου. Πήγα στα αγγλικά νωρίτερα και στήθηκα στην είσοδο για να με προσέξει ερχόμενος. Τα λεπτά περνούσαν όμως κι εκείνος παρέμενε άφαντος, ώσπου χτύπησε το κουδούνι. Ανέβαινα απογοητευμένη τη σκάλα όταν τον άκουσα να τρέχει πίσω μου.
- Χτύπησε κουδούνι? με ρώτησε ενώ με προσπερνούσε και ως συνήθως .. δεν κατάφερα καν να απαντήσω.
Περάσαμε μερικούς μήνες έτσι. Εγώ να λιώνω κι εκείνος να αδιαφορεί. Πλήρως ανυποψίαστος και μόνιμα φευγάτος. Το μάθημα των αγγλικών ήταν το κέντρο του κόσμου μου. Η μέρα κυλούσε με μόνο προορισμό της τις ώρες που θα συναντούσα τον Πάρη. Και το αγοροκόριτσο με τα πληγιασμένα γόνατα κατέβαλλε σταδιακά προσπάθειες να ανακαλύψει και να καλοπιάσει την γυναίκα μέσα του, μπας και τραβήξει την προσοχή του ... Τρώα.

Η Ιλιάδα μου μόλις ξεκινούσε. Άρχισα να ξεσηκώνω πατρόν από το Βurda και να πολεμώ να ράψω ρούχα που θα με κολάκευαν. Και καθώς οι ερωτοχτυπημένες έφηβες θαρρούν ότι "έχουν και κατέχουν" όλες τις τέχνες του κόσμου, κατέστρεψα μερικά πολύτιμα υφάσματα μέχρι να πειστεί η μάνα μου να ασχοληθεί με τις καινούριες μου "λαχτάρες".
Έπειτα πήραν σειρά τα μαλλιά μου. Μακριά ως τη μέση. Πλεγμένα σε παιδιάστικες κοτσίδες συνήθως ή σε αλογοουρές, που πλέον με εκνεύριζαν. Μέχρι που ένα μεσημέρι πήρα ψύχραιμα το ψαλίδι και εντρύφησα και στην τέχνη της κομμωτικής. Η μάνα σκιάχτηκε τόσο με το αποτέλεσμα, που με πήγε στο κομμωτήριο άρον άρον. Το ίδιο απόγευμα έκανα "θεαματική" είσοδο στο Φροντιστήριο με ένα κοντό περιποιημένο καρέ, στη θέση της ατίθασης κοτσίδας μου. Κάθισα στο θρανίο και ένοιωθα τα μάτια του στην πλάτη μου πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Το μάθημα ξεκίνησε όταν ξαφνικά τον ένιωσα να με σκουντάει. Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει όταν μισογύρισα να δω τι θέλει. Έσκυψε στο θρανίο και μου ψιθύρισε:
- Γιατί τα κοψες βρε Άννα?
Κανονικά η φράση διατυπώνει απλά μία απορία. Αλλά ο Πάρης το 'λεγε με παράπονο. Ή έστω έτσι μου φάνηκε. Και πάλι σάστισα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Κι ας επέμενε ο Στράτος ότι μόνο "της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος".
Δεν ξανάπαμε κουβέντα εκείνη τη χρονιά. Άφηνα τα μαλλιά μου να μακρύνουν πάλι , τον κρυφοκοίταζα ντροπαλά στα διαλείμματα, στένευα φούστες και παντελόνια αλλά ο Πάρης ήταν πάντα αμίλητος.

Στην αρχή της επόμενης περιόδου το φροντιστήριο αποφάσισε να κάνει πάρτυ. Είχαμε αποκτήσει μία απερίγραπτη "αγγλίδα" δασκάλα, που έφερε ένα σωρό νέες ιδέες μαζί της. Έδειχνε στρυφνή κι απρόσιτη κι οι συμμαθητές μου της έβγαλαν ένα τραγουδάκι .. με ονοματεπώνυμο:
Πατσ*&ρ@ψ# Αντιγόνη,
προσοχή γιατί δαγκώνει.
Εγώ πάλι την έβρισκα συμπαθητική. Μου ζήτησε βοήθεια για το πάρτυ. Ανέλαβα ευχαρίστως να μαζέψω δίσκους από όλους. Ο Πάρης προθυμοποιήθηκε να φέρει δύο πικάπ και έναν ενισχυτή (τότε η μουσική έπαιζε σε άλλες ... νόρμες μετάδοσης).
Παραμονές των Χριστουγέννων και λίγο πριν κλείσουμε για τις καθιερωμένες διακοπές, μετατρέψαμε το Φροντιστήριο σε ντισκοτέκ. Αυτοσχέδια φωτορυθμικά κρεμασμένα στη μεγάλη αίθουσα, αναψυκτικά και "καναπεδάκια" φτιαγμένα για την περίσταση, ο Πάρης σε μία γωνία απόλυτος άρχοντας των ήχων κι εγώ σε πείσμα του χειμώνα ντυμένη με ένα κίτρινο πλεκτό φόρεμα, που ομολογουμένως ανέβαινε πολύ πάνω από το γόνατο.

Τουρτούριζα από το κρύο παριστάνοντας την αδιάφορη και πίνοντας βυσσινάδα, όταν μπήκε στον χώρο μία εντυπωσιακή ξανθιά. Τουλάχιστον 19χρονη. Έριξε μερικές διερευνητικές ματιές μέχρι που εντόπισε τον Πάρη και προχώρησε καταπάνω του. Τον αγκάλιασε τον φίλησε κι ο κόσμος μου ... βυθίστηκε στο μαύρο έρεβος. Ήθελα να το βάλω στα πόδια. Και τότε βρέθηκε μπροστά μου η Αντιγόνη κι άρχισε τις φλυαρίες για την οργάνωση .. για το πάρτυ .. τι καλή ιδέα που είχε κ.λ.π. Δεν την άκουγα. Σκεφτόμουν μόνο ότι ήθελα να φύγω. Έψαχνα απελπισμένα το παλτό μου, όταν η μουσική ξαφνικά άλλαξε και τους μπιτάτους ήχους της disco διαδέχτηκαν τα μπλουζ. Η Αντιγόνη συνέχιζε να τιτιβίζει ευχάριστα δίπλα μου ενώ εγώ ήδη έσφιγγα το παλτό στο χέρι (και τα δόντια επίσης) .. λίγο πριν βάλω τα κλάματα.

Και τότε τον άκουσα να μου ψιθυρίζει στ' αυτί: Μη βιάζεσαι, πρώτα θα χορέψουμε. Πήρε το παλτό από τα χέρια μου (την σκηνή την θυμάμαι σαν ταινία σε slow motion) με τράβηξε στην αυτοσχέδια πίστα και εγώ ... ως συνήθως είχα καταπιεί απόλυτα την γλώσσα μου.
Τι ήχο έχει η ευτυχία? (που είπε χρόνια μετά το διαφημιστικό σλόγκαν)
Η δική μου ευτυχία .. έπαιζε το I 've been waiting for a girl like you.

Στο τέλος εκείνης της βραδιάς μου σύστησε την αδερφή του, την ξανθούλα που τον φιλούσε νωρίτερα. Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμη θαρρώ πως πιο ερωτικό μπλουζ δεν χόρεψα ποτέ μου. Δεν είχε ούτε φιλιά, ούτε σεξιστικές περιπτύξεις. Εν τούτοις, είχε μία μαγεία μετρημένη στις ανάσες μας, στην χαριτωμένη ντροπή κάθε αγγίγματος και σε κάθε ανεπαίσθητο σφίξιμο. Μας πήρε δύο χρόνια ακόμη μέχρι να φιληθούμε. Στο μεσοδιάστημα, ο Πάρης καθόταν μαζί μου κάθε βράδυ στο παγκάκι απέναντι από τα αγγλικά και μου κρατούσε σφικτά το χέρι. Υπομονετικά, σαν να περίμενε να μεγαλώσω ... για να τον χάσω.

* Η εικόνα από ένα παγκάκι σε πόστ σήμερα, μου τον θύμισε. Να 'ναι καλά εκείνος που την έβαλε και με .. ταξίδεψε :-)

Permalink για το "Η μελωδία της ευτυχίας (σε απόλυτη διασκευή)"

"Ταξιδεύοντας στον χώρο και στον χρόνο" είναι ο τίτλος της νέας εκπομπής που ξεκινά το Σάββατο η Μαριάννα Κορομηλά στον Σκάι. Όπως "η φύση συμπληρώνει τα κενά", με τον ίδιο τρόπο ενίοτε και η ιδιωτική ραδιοφωνία έρχεται να "διορθώσει" ... όπου απέτυχε το κρατικό ραδιόφωνο. Η κ. Κορομηλά ήταν θύμα των μαζικών απολύσεων του περασμένου έτους από το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Είχε συνάψει σχέση εργασίας με το κρατικό ραδιόφωνο όταν ακόμη ο Μάνος Χατζηδάκης (το 1975) αναμόρφωνε το πρόγραμμα της τότε ΕΙΡΤ.
Για 31 χρόνια μας ταξίδευε τα πρωινά του Σαββάτου στις εσχατιές τόπων που κρατούσαν χρώμα και ψυχή από Ελλάδα. Μέχρι το περσυνό καλοκαίρι. Τέλος Ιουνίου οι εκπομπές της "κόπηκαν". Θύματα μίας νομότυπης διαδικασίας, που κοντόφθαλμα δεν μπόρεσε να βρει διεξόδους στον τόπο της "φαιδράς πορτοκαλέας" (όπου οι νόμοι κλείνουν μία "πόρτα" και ανοίγουν δέκα "παράθυρα").
Οι διαμαρτυρίες ακροατών στη διάρκεια του καλοκαιριού στη σελίδα του ραδιοφώνου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Η μπλοκόσφαιρα βούιξε μετά την διαμαρτυρία που ξεκίνησε το Θείο Τραγί .

Σήμερα το πρωί έλαβα το μήνυμα της επανόδου της κυρίας Κορομηλά στα ερτζιανά από κάποιον προσεκτικό παρατηρητή του προγράμματος του Σκάι. Συνήθως, αφήνω την όποια έννοια διαφήμισης έξω από αυτή τη σελίδα, αλλά για τούτο το μαντάτο ευχαρίστως θα κάνω εξαίρεση. Αντιγράφω από την σελίδα του σταθμού.

«Επιστρέφοντας στην Ανατολή»
Μαριάννα Κορομηλά

«Ταξιδεύοντας στον χώρο και τον χρόνο», με τη Μαριάννα Κορομηλά, από το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο πρωί, στις 10.00.

Επειδή το ταξίδι δεν είναι μόνον αναγκαία φυγή, αλλά, πολύ περισσότερο, απαραίτητη επιστροφή, η Μαριάννα Κορομηλά μας καλεί να επιστρέφουμε μαζί της στον χαμένο χρόνο και τον λησμονημένο χώρο, αρχίζοντας από τη Μέση Ανατολή. Κοιτίδα μεγάλων πολιτισμών, γενέτειρα των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών και θέατρο δραματικών συγκρούσεων από τον καιρό της πτώσης των Πρωτόπλαστων, όταν ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του στην Κοιλάδα της βιβλικής Μπεκάα.

Ραδιοφωνικά ταξίδια, λοιπόν, από τα όρη του Λιβάνου και το Βαθύπεδο του Ιορδάνη μέχρι τη Μεσοποταμία και τα αρμενικά υψίπεδα, κι από τα παράλια της Φοινίκης και της Κύπρου μέχρι την έρημο του Νεγκέβ, την Ερυθρά Θάλασσα και τις όχθες του Νείλου.

Χαμηλές πτήσεις πάνω από τους δρόμους των καραβανιών, που κουβαλούσαν πανάκριβα αγαθά του Ινδικού Καυκάσου στους ισχυρούς της Οικουμένης και περιζήτητα αραβικά μυρωδικά, λιβάνι και κανέλα, στις πολιτείες και τα λιμάνια της Ανατολικής Μεσογείου.

Ατέλειωτες ώρες αναμονής στα τελωνεία των Σουμερίων και των Πάρθων, τα κομμέρκια των Βυζαντινών, τα συνοριακά φυλάκια των Φατιμιδών.

Σύντομες γνωριμίες σε παλαιές ποταμόσκαλες του Ευφράτη, απομακρυσμένους σταθμούς του Βασιλείου των Σελευκιδών, σταυροφορικά κάστρα στα βουνά της Συρίας.

Εξαίσιες συναντήσεις σε μεσαιωνικά πανδοχεία και δημόσια λουτρά.

Εικόνες από την πυρπόληση της θρυλικής Βαγδάτης από τους Μογγόλους, εκείνον τον Φεβρουάριο του 1258.

Επισκέψεις σε πανάρχαια ιερά, πολυδαίδαλα παζάρια και φημισμένα τζαμιά. Γονυκλισίες σε καθαγιασμένα σπήλαια κι ολονυκτίες σε πρωτοχριστιανικές βασιλικές.

Ανασκαφές στα ενδότερα της συλλογικής μνήμης από τον καιρό της Δημιουργίας και του Κατακλυσμού έως τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα, εκείνον τον Ιούνιο του 323 π.Χ., και την είσοδο των βρετανικών αρμάτων μάχης στον ερειπιώνα της Βαβυλώνας, εκείνον τον Μάρτιο του 2003.

Αναζητήσεις χαμένων προσώπων, που άφησαν το αποτύπωμά τους κάτω από τα βομβαρδισμένα κτήρια και τα κάθε λογής χαλάσματα, για να το βρει ίσως κάποτε ένας εκπαιδευμένος ιχνηλάτης ή κάποιος ταξιδιώτης, που επιστρέφει με τη λαχτάρα του προσκυνητή των Αγίων Τόπων.

Από το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο πρωί στις 10:00, στη συχνότητα του ΣΚΑΪ 100,3, «Ταξιδεύοντας στον χώρο και τον χρόνο», με τη Μαριάννα Κορομηλά.

* Θερμές ευχαριστίες στο "Δούκα" της πληροφόρησης.

Permalink για το "Η Μαριάννα Κορομηλά ξανά στο μικρόφωνο"

"Για περάστε .. για περάστε. Δύο παραστάσεις σήμερον".


Κάπως έτσι θα το λεγαν οι ντελάληδες μίας προηγούμενης εποχής.
Το Φιλοξενείο ξεκινά την νέα εβδομάδα με δύο "ταξιδιάρικες" ιστορίες, από κείνες που σου φτιάχνουν εικόνες άλλων καιρών.

Η Composition Doll ξεδιπλώνει -με τη γνωστή μαεστρία της- την ιστορία της Γαρουφαλιάς. Κι ο Εμμανουήλ Ροϊδης -περγαμηνές δεν χρειάζεται- "βολτάρει' στην προκυμαία με ένα κίτρινο μπαλόνι και μία φυσαρμόνικα.

Σημείωση εκ της ρεσέψιον: Παρακαλούνται οι φιλοξενούμενοι που έλαβαν επιβεβαίωση κρατήσεων να ενημερώνουν λίγο πριν την άφιξή τους για να προλαβαίνει η .. ταλαίπωρη Γαρουφαλιά (μας την προξένεψε η Ντόλυ) να ετοιμάζει τα δωμάτια. Και να προλαβαίνω κι εγώ να τσεκάρω την άφιξη. :)
Έτσι στο μέλλον θα αποφύγουμε τις διπλοκρατήσεις. Σήμερα κατ' εξαίρεση έχουμε δύο φιλοξενούμενους αλλά το επόμενο διάστημα θα ανεβαίνει ένα κείμενο ανά ημέρα ή διήμερο.

Permalink για το "Composition Doll και Ροϊδης σήμερα στο "Φιλοξενείο""

 
Λένε πως είναι ο πιο πολυδιαβασμένος έλληνας blogger. Μάλλον έτσι θα 'ναι. Αυτό που προσωπικά με εντυπωσιάζει στον Πιτσιρίκο είναι η ικανότητά του να αλλάζει ύφος γραφής. Οι περισσότεροι αναγνώστες του στέκονται στην σάτιρα και το σκωπτικό χιούμορ του. Όμως υπάρχουν κείμενα του Πιτσιρίκου που ξεφεύγουν από το σύνηθες προφίλ του. Όπως αυτό που σήμερα θα βρείτε στο Φιλοξενείο με τίτλο: η Άννα.
Η ιστορία της θυμίζει στους περισσότερους κι από κάτι. Ίσως να αλλάζει μόνο το όνομα και οι λεπτομέρειες. Αλλά όλοι κάπου, κάποτε συναντήσανε μία Άννα και όλες για κάποιο λόγο και σε κάποιο χρόνο υπήρξαμε ... Άννες στις ζωές ορισμένων. Καλή ανάγνωση.

Permalink για το "Ο Πιτσιρίκος στο Φιλοξενείο"

 


Μετά την τελετή των εγκαινίων σε κάθε αξιοπρεπές "Φιλοξενείο" οφείλει να ακολουθήσει ο αγιασμός. Καταλληλότερος στην μπλοκόσφαιρα για την τέλεσή του κρίθηκε ο Γεώργιος Χοιροβοσκός. Με ένα κείμενο .. αγιορείτικου προβληματισμού και το γνωστό του χιούμορ, που τελειοποιεί ανθυπομειδιάματα, συχνά πολλάκις προτιμότερα από τα ξεκαρδιστικά γέλια.

So help me God !
---------------------------------------------------------------------------------

- Ντριν  ντρινννν
Επίμονος ήχος. Το κουδούνι της ρεσεψιόν. Πάνε δύο μερόνυχτα που χτυπάει συνέχεια.
"Πελάαατες μου" σκέφτομαι κάθε φορά και τρέχω όπως ο Βέγγος. Κεφάτα όμως και με όλη την καλή διάθεση να επαναλάβω εξηγήσεις και να λύσω .. παρεξηγήσεις. Η συμμετοχή σας ... αφοπλιστικά συγκινητική.

Το "Φιλοξενείο" -όπως ήδη ξέρετε οι περισσότεροι- άνοιξε τις πύλες του μόλις χθες. Μοναδική του φιλοδοξία, να μας χωρέσει όλους. Όχι ως μόνιμους "ενοίκους" αλλά ως φιλοξενούμενους. Κάτι σαν την αίσθηση που αφήνει ένα Σαββατοκύριακο στο εξοχικό κάποιων φίλων. Αλλάζεις παραστάσεις, χαλαρώνεις, απολαμβάνεις την φιλοτιμία τους κι αν οι χώροι έχουν μνήμη αφήνεις το σημάδι της παρουσίας σου κι εκεί. Αυτό ακριβώς είναι το "Φιλοξενείο". Ένας χώρος που θα κρατήσει τις μνήμες από το πέρασμα όλων μας. Μία κιβωτός που θα φυλάξει 
πρωτότυπα κείμενα ιστολόγων, γραμμένα σε επίρρωση του ότι περάσαν από εκεί. 

Η διαδικασία είναι απλή: όσοι έκαναν ήδη "κρατήσεις" σύντομα θα λάβουν επιβεβαίωση και το δικό τους "κλειδί" για την επικείμενη "διανυκτέρευση". Κωδικούς δηλαδή, προκειμένου, μπαίνοντας στην ιστοσελίδα να ποστάρουν μόνοι τους απ'ευθείας το κείμενό τους και να το μορφοποιήσουν όπως οι ίδιοι θέλουν. Αρκετοί ρωτούν αν υπάρχει θεματικός κύκλος ή περιορισμός στην έκταση του κειμένου. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Κάθε φιλοξενούμενος έχει το απόλυτο δικαίωμα να εκφραστεί όπως, όσο και για ό,τι θέλει. Η ευθύνη φυσικά για όσα γράφονται βαρύνει αποκλειστικά τον υπογράφοντα.
Η reception σκοπεύει να διατηρήσει έναν καθαρά εποπτικό ρόλο σε ζητήματα διαδικασίας και μόνο. Τα κείμενα θα ανεβαίνουν ανά διήμερο ή τριήμερο, έτσι ώστε να υπάρχει το περιθώριο του σχολιασμού τους από όσους το επιθυμούν. Τα σχόλια θα παραμένουν ανοιχτά. Διατηρώ μία μικρή επιφύλαξη για τυχόν παρεμβάσεις μόνο σε περίπτωση που ο σχολιασμός ξεφεύγει από τα πλαίσια της κοσμιότητας. Βλέπετε, το "Φιλοξενείο" ευελπιστεί να κρατήσει τον "καλύτερο εαυτό της μπλοκόσφαιρας" και σε καμία περίπτωση δεν ζήλωσε την αίγλη του ... αμέρικαν μπαρ. 

Η παραμονή για κάθε έναν από μας προβλέπει μία και μοναδική διανυκτέρευση: ένα κείμενο, δηλαδή, που θα αντιπροσωπεύει το πέρασμά μας από το ιστολόγιο. Τα σχόλια, ωστόσο, παραμένουν πάντα διαθέσιμα για εποικοδομητική κριτική ή συζήτηση. Και βέβαια, εκδηλώσεις θαυμασμού, από εκείνες που μόνο οι ιστολόγοι δεν φείδονται να προσφέρουν :)

* H reception εξακολουθεί φυσικά να τρέχει σε κάθε νέο κουδούνισμα :)
** Η δεξιά μπάρα με τα ονόματα των υποψηφίων φιλοξενουμένων για την ώρα παραπέμπει στις ιστοσελίδες τους. Σταδιακά όμως θα αντικαθίσταται και θα παραπέμπει στα κείμενά τους στις εσωτερικές σελίδες του "Φιλοξενείου".

Permalink για το "Αγιασμός στο "Φιλοξενείο" δια χειρός Χοιροβοσκού"

"Ανοίξαμε και σας περιμένουμε". Το επιτυχημένο σλόγκαν στριφογυρίζει στο μυαλό μου από χθες αν και μπαίνω στον πειρασμό να το παραφράσω: "Ανοίξαμε και μας .. περιμένατε".
Υπερφίαλο? Κι όμως .. ο ρυθμός των αιτημάτων συμμετοχής στο Φιλοξενείο είναι τέτοιος που δείχνει πως μία κοινή στέγη σαν "έτοιμοι από καιρό, την περιμέναμε".


Ανέθεσα τα εγκαίνια στον Αθήναιο . Κι εδώ οφείλω να ομολογήσω πως όταν οι ιδέες προκύπτουν ξαφνικά και υλοποιούνται .. διαισθητικά (με την διάθεση της στιγμής, που λέω συνήθως) δεν σου αφήνουν περιθώριο για ... ατέλειωτες νύχτες σκέψης. Βάζεις μπρος παρορμητισμούς και συναισθήματα και λειτουργείς με την απαλάδα της ψυχής σου.

Ένας τέτοιος εσωτερικός διάλογος διημείφθη, που πάνω κάτω είχε ως εξής:
- Ποιός θα κόψει την κορδέλα?
- Χμ ένας απόλυτα αντιπροσωπευτικός μπλόκερ.
- Δηλαδή?
- Να 'χει μεστό λόγο (παλιός στο κουρμπέτι), εμπνευσμένη γραφή, να κατέχει την τέχνη του "παρασύρειν" δια της αφηγήσεως, να διαθέτει θηλυκό μυαλό (αυτό που γεννά) και να 'ναι δείγμα του ... "it's a man 's world" ή για να το φέρουμε και στα
μέτρα μας "it's a blogger's world".
- Ε .. αυτός είναι ο Αθήναιος.


Πράγματι!! Και το κείμενό του είναι απόλυτα αντάξιο της φήμης του. Μοσχοβολάει μυρωδιές της κατσαρόλας, με γύρισε στις εποχές που τα σπίτια "γειτόνευαν" και δεν ακουμπούσαν απλά το ένα στο άλλο, ξεχειλίζει συναίσθημα (έτσι όπως μόνο ο Αθήναιος ξέρει να το "σερβίρει", κρυμμένο δηλαδή, πίσω από τις γεύσεις) και σε κάνει να χαμογελάς γλυκόπικρα και να σκέφτεσαι πόσο εύκολο είναι να παραδεχτείς όσα έχουμε ανάγκη ως άνθρωποι: και πόσο δύσκολα το πράττεις, οχυρωμένος συνήθως σε μικροεγωισμούς και ταπεινά κίνητρα. Ο Αθήναιος όμως τα υπερσκέλισε όλα τούτα στην αφήγησή του.
Το πόστ βρίσκεται στο Φιλοξενείο κι έχει τίτλο: "Κάντο όπως η Βέφα".


Να είσαι καλά, μάγειρα, και είθε να το κάνουμε όλοι .. όπως ο Αθήναιος. Με το δεξί και ορεξάτα :)

* Η reception του Φιλοξενείου εξακολουθεί να δέχεται "κρατήσεις". Θέλω να σας θυμίσω μόνο ότι ο χώρος δεν λειτουργεί κοινοβιακά. Κάθε ένοικος, μένει για μία και μόνη φορά εκεί, απολαμβάνει την φιλοξενία σε .. σουίτα και αφήνει το δικό του στίγμα πριν αναχωρήσει. Τα σχόλια ωστόσο, θα παραμένουν ανοιχτά για όσους επιθυμούν να πουν το κάτιτις τους επί των κειμένων.
** Η φωτογραφία δια χειρός Υπουργού Zouri, κατά την τελετή των εγκαινίων.

Permalink για το "Ο Αθήναιος εγκαινίασε το ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΟ"

"Τα πιο σπουδαία πράγματα τα είπαμε στ' αστεία" έλεγε το ομότιτλο τραγουδάκι από τον "Μεγάλο θυμό" και δεν είχε καθόλου άδικο.
Η ιδέα για το Φιλοξενείο έτσι ακριβώς προέκυψε: στ' αστεία. Οι προηγούμενες μέρες όμως και ο τρόπος που την αγκαλιάσατε, μου έδειξαν ότι κάτι όμορφο μπορεί να ξετελέψει.
Στην αρχή η σκέψη ήταν να φιλοξενήσω απλά τα κείμενα, όσων ήθελαν να συμμετάσχουν στη δική μου σελίδα. Η προθυμία για συμμετοχή όμως με έκανε να αλλάξω γνώμη. Έφτιαξα λοιπόν ένα αυτόνομο blog. To Φιλοξενείο .
Λίαν συντόμως προγραμματίζουμε τα .. εγκαίνια.
Κάθε νέος "ένοικος" απολαμβάνει μίας και μόνης "διανυκτέρευσης": ένα πόστ δηλαδή, δικό του, που θα φιλοξενείται εκεί. Με θέμα που ο ίδιος θα επιλέγει και χώρο άπλετο στη διάθεσή του. Ο στόχος είναι σταδιακά να αφήσουμε όλοι το αποτύπωμά μας εκεί μέσα. Άλλοτε γράφοντας για την επικαιρότητα ή την καθημερινότητά μας, άλλοτε με ιστορίες φανταστικές ή πραγματικές κι άλλοτε για όσα μας άγγιξαν, μας τρόμαξαν, μας θύμωσαν, μας σημάδεψαν, τ' αγαπήσαμε ή τα προσδοκούμε ακόμη.
Το Φιλοξενείο δεν είναι παρά μία κιβωτός, που ευελπιστεί να μας χωρέσει όλους.

Κάθε φιλοξενούμενος λαμβάνει το "κλειδί" του, εγκαθίσταται και αφήνει τις εντυπώσεις του κατά την διάρκεια της παραμονής του. Τα σχόλια στο Φιλοξενείο θα είναι ανοιχτά, για όσους θέλουν να κάνουν χρήση. Η αυστηρότητα των κανόνων
εξαντλείται μόνο σε ζητήματα κοσμιότητας. Κατά τα λοιπά, καθείς έχει την ευθύνη για όσα γράφει και προσυπογράφει. Η λίστα των υποψηφίων ενοίκων παραμένει φτωχή σχετικώς και μάλλον "αντιπροσωπευτική" αλλά σύντομα θα εμπλουτιστεί και με τις νέες συμμετοχές.

Και για όσους θέλουν να εξασφαλίσουν "δωμάτιο" η reception θα παραμένει ανοιχτή.

Permalink για το "Το "Φιλοξενείο" των μπλόκερς ετοιμάζει εγκαίνια"

Πηγές προσκείμενες στο Λευκό Οίκο αναφέρουν ότι ο πλανητάρχης επιτέλους
κοιμάται ήσυχος. Οι έλληνες δημοσιογράφοι "φρουρούν" πλέον νυχθημερόν
την Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα. Το γεγονός πιστοποιήθηκε άνευ .. δορυφόρου.
Κατάσκοποι στο Ελλαδιστάν αναφέρουν πως όποια ώρα κι αν ανοίξεις τηλεόραση ένας ρεπόρτερ θα βρίσκεται έξω από την πρεσβεία.



Διαόλου κάλτσα αποδείχτηκαν τα ντιζαϊνάτα φωτιστικά. Πολιτικός παράγων
με ροζ γκαρσονιέρα στη Μιχαλακοπούλου, ψάχνει πανικόβλητος τις μικρές αγγελίες, ίνα μετακομίσει πάραυτα. (Ποτέ δεν ξέρεις τι βίντεο μπορεί να παίζει ο Μάκης .. αύριο).
* Παρεπιπτόντως, ανέλυσε επαρκώς την "ιδεολογική" του διαφωνία με τον θεσμό της στράτευσης και μετά .. ξέσκισε ανενόχλητος τους λοιπούς φυγόστρατους.



Καλά εκπαιδευμένοι αστυνομικοί (με τα χέρια στις τσέπες, σταυρωμένα ή ριγμένα ... ανέμελα στο πλάι) εξορκίζουν δια της παρουσίας τους κάθε επίδοξο τρομοκράτη. (Αλήθεια, εκείνοι οι μετεκπαιδευμένοι επί Γιάννας, οι οποίοι αποστρατεύτηκαν ή παραγκωνίστηκαν, μεταλαμπάδευσαν τις γνώσεις τους με .. τηλεπάθεια?)



Τα τελευταία νέα από το Ιράκ αναφέρουν ότι μετά τον απαγχονισμό του ετεροθαλούς αδερφού του Σαντάμ η γκιλοτίνα ξαναστήνεται. Θα πέσουν κεφάλια, Βύρωνα. Εμ ... τι τις ήθελες τις "ρουκέτες"? Καλά δεν ήταν τότε που λέγαμε καμιά μαλ@κί@ για "τα γαλάζια παιδιά" να περνάει η ώρα? Τα Υπουργεία μου .. μέσα.

* Κατά τα λοιπά: Οι συνταξιούχοι (μερικές χιλιάδες) του νέου ενοποιημένου ταμείου παραμένουν απλήρωτοι. Ο Διοικητής εξήγησε ότι η ενοποίηση απαιτεί 15 μέρες αναστολής πληρωμών για .. γραφειοκρατικούς λόγους.
** Ο Αλογοσκούφης πήγε στη Στατιστική υπηρεσία και μίλησε για το .. φαινόμενο της φτώχιας. Κάτι σαν το φαινόμενο του .. θερμοκηπίου, το οποίο αγρότης δήλωσε επιτυχημένα ότι το αγνοεί καθώς διαθέτει μόνο .. κρασάμπελα.
*** Οι γιατροί μόλις έμαθαν ότι οι ιώσεις στέλνουν ορδές ασθενών στα νοσοκομεία
.. τα έκλεισαν, ξεκινώντας πενθήμερη απεργία.
**** Οι αγρότες μαρσάρουν, η Παιδεία βράζει κι η Αμερικάνικη πρεσβεία μας .. τρομάζει.

Υ.Γ. Που είναι το Θ-έλατο? Το ξεστολίσατε? ΘΕΛΩ να πάρω τα βουνά. Γίνεται?

Permalink για το "ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ"

"Όσο πιο πολύ μιλώ, τόσο χάνω την ικανότητα να ακούω".

Η συντροφιά μας ήταν μεγάλη. Φωνακλάδες όλοι μας και άνθρωποι της άποψης.
Βαλθήκαμε να διαφωνούμε. Για τις πρεσβείες, για τις ρουκέτες ... για τα τρέχοντα. Εκείνος αντίθετα, καθόταν ατάραχος στη γωνιά του και μας παρακολουθούσε.
- Εσύ, Καπετάνιε, δεν μιλάς? του είπε κάποιος.
- Όσο πιο πολύ μιλώ, τόσο χάνω την ικανότητα να ακούω. Και ρήτορες γεμίσαμε. Οι ακροατές μας λείπουν.

---------------------------------------------------------------------------
Το σκηνικό μοιάζει ασύνδετο αλλά με έβαλε σε σκέψεις. Δίκιο βουνό ο Καπετάνιος.
Όλοι μιλούν πια, γοητευμένοι από τον ήχο της φωνής τους. Και καθώς εθιζόμαστε στο .. τρυπάκι της ρητορείας, είναι φορές που η φωνή παράγει μεταλλικούς θορύβους, πέφτοντας σε άδειους τενεκέδες σαν νόμισμα, που δεν εξαργυρώθηκε.

Εδώ, ας σταθώ, που λέει κι ο ποιητής. Κι ας κάνω την αυτοκριτική μου.
Πάει καιρός, που μιλώ .. για να μιλώ. Ή γράφω .. για να γράψω. Χάνοντας σταδιακά την ικανότητα να ακούω και κυρίως να διαβάζω. Θα αλλάξουν όμως τα πράγματα.

Τα μπλοκάκια μας μπορεί ως τώρα να χρησιμεύουν για προσωπική εκτόνωση,
αποτύπωση εμπειριών και απόψεων ή ανέξοδη "ψυχοθεραπεία" αλλά ό,τι μας
κρατά "ερωτικά" δεμένους μαζί τους είναι το αμφίδρομο της επικοινωνίας: η
διαδραστικότητα. Εκείνο το "μιλάτε, σας ακούμε". (πετυχημένο αν και το .. παράκαναν)

Σκεφτόμουν ότι η επικοινωνία μας περιορίζεται στα σχόλια των πόστ. Λέω λοιπόν, να την ξαναμοιράσουμε την .. τράπουλα. Η ιδέα μου ήρθε μεταξύ σοβαρού και αστείου, καθώς πρόσφατα διαπίστωνα ότι μερικά από τα μπλοκ, που διάβαζα και εκτιμούσα, έβαλαν λουκέτο. Μιλώντας με έναν εκ των κατόχων τους, είπα χαριτολογώντας "να
σε κάνω guest star στο δικό μου?" Και μετά το καλοσκέφτηκα και η ιδέα κέρδιζε όλο και περισσότερο έδαφος.

Ναι, κουράστηκα να μιλάω και θέλω να ακούσω. Κουράστηκα να γράφω και θέλω να διαβάσω.
Γιατί όχι αλλού και ... εδώ? Γιατί όχι κι εδώ? απαντάω. Γιατί θα πρέπει να γράφουμε μόνο οι ίδιοι στις σελίδες μας και να μην τις παραχωρούμε για να γράψουν κι άλλοι? Γιατί να τους έχουμε μόνο στα "λίνκς" μας κι όχι και στα ... "πόστς" μας?
Φυσικά δεν ανακάλυψα την .. Αμερική. Το σκέφτηκαν και το 'καναν κι άλλοι. Απλά βλέπω ξαφνικά πόσο χρήσιμο είναι. Μία "Ιερά Οδός" για να κρατήσουμε μαζεμένα τα δικά μας αξιόλογα και πολύτιμα. Η κρίση μου, βέβαια, θα είναι υποκειμενική. Έχω μία λίστα μπλόκερς στο μυαλό μου, που θα θελα πολύ να φιλοξενήσω κείμενά τους. Εμπιστευθείτε με ή φροντίστε να την .. μεγαλώσετε. :)

Κάτι σαν το Φιλοξενείο του Μισέλ Φάις? Ε ναι. Μόνο που εδώ τα πράγματα θα είναι πιο χαλαρά και τα "δωμάτια" δεν θα μισθώνονται με τον ... μήνα.
Τα κείμενα δεν θα έχουν περιορισμούς λέξεων, ούτε προθεσμίες παράδοσης. Μήτε και θεματικές ενότητες. Ελευθέρας βοσκής και .. ατάκτως ερρημένα.
Την κοσμιότητα, ωστόσο, σκοπεύω να την διαφυλάξω. Ελπίζω ειλικρινά στην
συνεργασία όλων σας και θα χαρώ να δω το νέο .. πείραμα να πετυχαίνει.



* Επικοινωνία για τα περαιτέρω στο e mail: o_istros@yahoo.gr
Και .. λίαν συντόμως θα έχετε νέα μου. :)

Permalink για το "Παραχωρούνται ... δωμάτια με θέα!"

ΕΨΑΧΝΑ

ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ

ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

ΤΟΥ 2006

KΑΙ

TΙΣ ΑΠΟΛΑΥΣΑ

Permalink για το "Διάλειμμα για .. διαφημίσεις!"

Κατέβαινα τον λόφο με την συνήθη πρωινή διάθεση. Η αίσθηση του ανθρώπου που βίαια αποχωρίστηκε το ζεστό του κρεβατάκι, επειδή ένα ρολόι διέκοψε βάρβαρα τον ύπνο του. Κι ακόμη, επειδή ένα τακτικά κρεμασμένο "πρέπει" μέσα του, επιμένει ότι το ρηθέν είναι να σηκωθεί και να ξεκινήσει για δουλειά. Κινήσεις μηχανικές ως το πάρκινγκ και μόνο ο ήλιος για την ώρα να εμφανίζεται παράφωνα κεφάτος. Ξεκίνησα ψάχνοντας τα γυαλιά μου.
Και στη στροφή ίσα που πρόλαβα να τον δω. Ένας γέρος κοτσονάτος, με κρητικό κεφαλομάντηλο, βράκα σε χρώμα χακί και στιβάνια. Βγαλμένος λες από κείνες τις φολκλορικές φωτογραφίες, που κάποτε διαφήμιζαν την κρητική παράδοση. Στεκόταν αγέρωχα καταμεσής του δρόμου και μόλις πήρα τη στροφή σήκωσε την μαγκούρα του για να σταματήσει το αυτοκίνητο. Πάτησα ξαφνιασμένη το φρένο κι άρχισα τα .. γαλλικά, αλλά κοιτώντας τον να χαμογελά, ντράπηκα να του τα επαναλάβω κατάμουτρα. Ήρθε κοντά.
- Κοπελιά, πάω στην πόλη. Θα με πάρεις?Οι άμυνές μου επιστράτευσαν όσα απαγορευτικά μου έλεγαν χρόνια. Όχι καραμέλες από ξένους, και παππούς να 'ναι μην τον εμπιστεύεσαι και κυρίως ... ποτέ δεν σταματάμε σε ωτοστόπ. Καλά, αυτό είναι μεταγενέστερο αλλά ισχύει. Άνοιξα το στόμα, αλλά απάντηση δεν πρόλαβα να του δώσω. Έκανε ήδη τελετουργικά τον κύκλο του αυτοκινήτου, κραδαίνοντας την μαγκούρα και με μία σβελτάδα που με αιφνιδίασε θρονιάστηκε στο κάθισμα του συνοδηγού.
Τον κρυφοκοίταξα πλάγια και .. ντράπηκα με τις σκέψεις μου. Πρόσωπο σκαμμένο, ηλικία ακαθόριστη στα τρίτα ήντα της, χέρια ταλαιπωρημένα και μία διάχυτη μυρωδιά μοσχοσάπουνου, που είχα ξεχάσει από χρόνια. Ξεκίνησα και του χαμογέλασα αμήχανα.
- Γαμηλιώνας, μου είπε χαμογελώντας.
Δεν το καλάκουσα αυτό. Ήμουν έτοιμη να συνοφρυωθώ αλλά πρόλαβε και συνέχισε:
- Έντεκα του Γενάρη, κοπελιά μου. Γι' αυτό ανέβηκα στο λόφο. Πήγα στη μάντρα να δω να ξεκινούν και φέτος τα μερομήνια. Κατές ήντα 'ναι τα μερομήνια? Αχ εσείς οι νέοι .. πράμα δεν λογαριάζετε πια.Είχα ανοίξει το στόμα να πω ότι ... κατέχω αλλά το ξανάκλεισα. Δεν είχε κι άδικο. Ποιός νοιάζεται πια για τα "μερομήνια". Ξαφνικά μου 'ρθε στο μυαλό η εικόνα των χθεσινών διαδηλώσεων, η υπόθεση με τους νέους φόρους και τους πληστειριασμούς κι όλη η χιονοστοιβάδα της επικαιρότητας. Άνοιξα το ραδιόφωνο. Στο δελτίο ειδήσεων η Διεθνής Αμνηστία ωρυόταν για το Γκουαντάναμο.
- Πφ .. αέρες, σχολίασε περιφρονητικά ο παππούς. Ετσά φυλακές στήσατε πια παντού. Ποιός θωρρεί τον ήλιο σήμερα? Κάποτε σηκώναμε τα μάτια στον ουρανό κι αν έλαμπε ο ήλιος, λάμπαμε κι εμείς. Και εδά ... μια φυλακή είναι όλα.Φιλόσοφος μου βγήκε ο παππούς, σκεφτόμουν, κι είναι και πρωί πρωί και δεν πρόλαβα να πιω και καφέ. Έφτανα πια στην παραλιακή όταν γύρισε απότομα το βλέμμα του προς το μέρος μου κι άρχισε να κοιτάζει. 
- Για ε τη θάλασσα, κοπελιά. Η Αλκυόνη ψάχνει σήμερα να γεννήσει. Όλος ο Γενάρης θα 'ναι γελαστός μήνας.
Τον μισοκοίταξα ξαφνιασμένη από την ατάκα. Άντε να πω κι εγώ μία κουβέντα, επιτέλους σε μία ένδειξη καλής θέλησης.- Και γιατί θα 'ναι γελαστός ο Γενάρης?
- Άκου να μαθαίνεις. 78 χρόνια κοιτώ τα μερομήνια. Ο παπούς μου ο συχωρεμένος μου 'λεγε "Γιωργάκη, από τις 11 του Γαμηλιώνος θα ξανοίγεις τον καιρό. Κάθε μέρα, ένας μήνας. Στις 13 συνήθως βρέχει. Και μία σταγόνα να κάμει, γδάρτης θα 'ναι ο Μάρτιος. Ανέ βρέξει και στις 18, ο Αύγουστος θα 'χει πολλά μελτέμια. Ανέ στεγνώσει ο καιρός στις 20, το καλοκαίρι θα τραβά ίσαμε τον Οκτώβρη".
Για ε τη θάλασσα ήρεμη απού 'ναι σήμερα. Καλό Γενάρη θα περάσουμε.
Τα 'χω ξανακούσει αυτά τα εμπειρικά δελτία της υπαίθρου, σκεφτόμουν δύσπιστα, αλλά να 'ναι καλά η ΕΜΥ που τα βγάζει πιο τεκμηριωμένα κι ας κάνει κι αυτή τα λάθη της. Μετά το φανάρι ήθελε να τον αφήσω. Σταμάτησα το αυτοκίνητο δεξιά και μου 'πε απροσδόκητα:
- Έπαε είναι το σπίτι μου. Να 'ρθεις όποτε θες να πιείς καφέ. Ο τάδε (η ατάκα είναι αυθεντική όπως και όλο το περιστατικό κι έτσι τα στοιχεία δεν θα γραφτούν εδώ γιατί πρόκειται πράγματι για πρόσωπο της πανελλαδικής επικαιρότητας) είναι γιος μου. Έτσα δύσπιστος είναι κι αυτός σαν κι εσένα. Λέω του να θωρρεί τον ήλιο και τη θάλασσα κι αυτός γελά. Να πας να βρεις τον μύθο της Αλκυόνης. Οι παλιοί ξέρανε πιότερα κι ας γελάτε. Και να κοιτάς προσεκτικά τα μερομήνια. Άντε, ώρα σου καλή.

Έμεινα να τον κοιτάζω ... κάγκελο. Πηγαίνοντας στο γραφείο ξεχάστηκα με τις δουλειές, αλλά μόλις λάσκαρε λίγο το πρόγραμμα θυμήθηκα την Αλκυόνη. Ιδού λοιπόν ο μύθος. (έτσι να μη λες, μπάρμπα Γιώργη, πως δεν σου 'κανα το χατήρι).
----------------------------------------------------------------Η Αλκυόνη, το σημερινό κακάσχημο ψαροπούλι με τα παράξενα φτερά σύμφωνα με τον πανάρχαιο μύθο, ήταν κάποτε μια χαρούμενη και ευτυχισμένη γυναίκα, κόρη του Θεού των ανέμων, του Αιόλου -που ζούσε στ' ακρογιάλια με τον άντρα της, τον Κήυκα και αλληλοαποκαλούνταν Ζευς και Ήρα. Για την ασέβειά τους όμως αυτή προς τον Δία, οργίστηκε τόσο πολύ ο πρώτος των Θεών και μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο.
Μία δεύτερη εκδοχή θέλει την τιμωρία του αλλιώτικη. Ένα πρωινό που η Αλκυόνη είχε δει άσχημο όνειρο τον παρακαλούσε να μην βγει στα ανοιχτά του πελάγους. Αλλά ο Κήυκας γέλασε με τα καμώματα της γυναίκας του και παράκουσε. Και έτσι ο πανούργος Δίας τσάκισε ανενόχλητος το πλοίο του.

Ξετρελαμένη τότε η δύστυχη γυναίκα, έτρεχε από δω και από κει στις ερημιές, στις βαλτώδεις εκβολές των ποταμιών και μέσα στις πυκνές τους καλαμιές, για να βρει τον αγαπημένο της. Οπόταν, οι θεοί του Ολύμπου την λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε πουλί, τη γνωστή μας Αλκυόνη, για να μπορεί να ψάχνει και στις θάλασσες, μήπως εκεί βρει κάποτε το χαμένο της σύζυγο. Σαν να μην ήταν ικανή τιμωρία και μόνο η απώλεια του Κύηκα, η Αλκυόνη είχε κι άλλες δυσκολίες: Ο Δίας την καταράστηκε να γεννάει τ' αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά.
Δύσκολη και περιπετειώδης η αναπαραγωγή της, καθώς τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας τέτοιον καιρό, της άρπαξαν αυγά και πουλιά κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά.
Οι Θεοί που παρακολουθούσαν από τον Όλυμπο την ταλαιπωρία της, κάποτε την σπλαχνίστηκαν και τότε διέταξαν τη θάλασσα και τους ανέμους να ησυχάσουν και να γίνει καλοκαιρία για δύο εβδομάδες: για όσες ημέρες, δηλαδή, η Αλκυόνη κλωσσά τα αυγά της.

Μια τέτοια ωραία ερμηνεία δόθηκε από τον πανάρχαιο ελληνικό μύθο για την καλοκαιρινή παρεμβολή μέσα στην καρδιά του χειμώνα, που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τη σημερινή επιστημονική εξήγηση του φαινομένου αυτού. Ο μύθος μιλάει για την συζυγική αγάπη, ενώ η μετεωρολογική υπηρεσία μιλάει για ... εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της νοτίου και της βορείου Ευρώπης.
Το φαινόμενο της καλοκαιρίας μέσα στη βαρυχειμωνιά του Ιανουαρίου απασχόλησε πολύ τους αρχαίους, που έδιναν διάφορες μυθολογικές εξηγήσεις. Ο Αιλιανός λ.χ. έγραψε ότι "κυούσης δε Αλκυόνος, ίσταται τα πελάγη, ειρήνην δε και φιλίαν άγουσεν άνεμον". Ο δε Αριστοτέλης λέγει: "Η δε Αλκυών κύει επί τροπάς χειμερινάς, διό και καλούνται όταν ευδιειναί γένονται αι τροπαί, αλκυόνοιοι ημέραι". Ο Λουκιανός πάλι έγραφε πως: "Αίθρια μεν τα άνωθεν, ακύμαντος δε και γαλήνιον άπαν το πέλαγος, όμοιν, ως ειπείν κατόπτρω".

Ωστόσο, όμως οι Αλκυονίδες ημέρες δεν έρχονται πάντα. Υπάρχουν χρόνια, που το γλυκό αυτό καλοκαιρινό διάλειμμα στην καρδιά του χειμώνα, δεν παρατηρείται καθόλου. Η Αλκυόνη τότε γεννάει μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κύματα αρπάζουν τα αυγά ή τα πουλιά της. Το ψαροπούλι θρηνεί πάλι, καθώς πετιέται μέσα από τα βράχια και περιμένει τον Μάρτη για να φύγει από τον τόπο μας. Κι όταν η Αλκυόνη θρηνεί τα παιδιά της ο μύθος θέλει τον Χειμώνα να συμπάσχει μαζί της και να "κλαίει" γοερά, παγώνοντας με τα λευκά του δάκρυα (τότε χιονίζει) τους τόπους μας.

Permalink για το ""Η δε Αλκυών κύει επί τροπάς χειμερινάς""

 Ψάχνω φιλότιμα να βρω μία έντιμη απάντηση για τα συναισθήματα που μου γεννά η περιβόητη αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος (προσέξτε το ερωτηματικό στην πρώτη φράση. Σαν προφητικό μου μοιάζει). Προσπαθώ να επιστρέψω στις εποχές της νεανικής ανησυχίας για την μόρφωση και την αγορά εργασίας που θα αντιμετωπίζαμε τότε. Κάποτε βαυκαλιζόμουν να πιστεύω ότι έζησα το Δημόσιο σχολείο στις εποχές που άλλαζε πρόσωπο και νομοθετήματα, αναζητώντας ταυτότητα.
Φόρεσα ποδιά, έφαγα ξυλιές από χάρακα, έδωσα απολυτήριες εξετάσεις σε κάθε τάξη 
για να προβιβαστώ, έκανα γυμναστικές επιδείξεις, πρωτομπήκα σαν στραβάδι σε 
εργαστήρια που μύριζαν φρέσκια μπογιά και συμπλήρωσα μηχανογραφικό δελτίο
την πρώτη χρονιά του νέου -τότε- θεσμού. Μετά κατάργησα την ποδιά και πρόλαβα να .. απελευθερωθώ από την τυραννία της, εκδικήθηκα τον χάρακα και τον έκαψα στο πυρ το εξώτερο, διαολόστειλα τις απολυτήριες, κατήργησα τις γυμναστικές επιδείξεις, στρογγυλοκάθισα στα εργαστήρια και συνήθισα να ακούω για μηχανογραφικά δελτία. Και κυρίως, συνειδητοποίησα στα χρόνια που ακολούθησαν, ότι οι αλλαγές στην Παιδεία δεν ήταν προνόμιο της δικής μου γενιάς, αλλά must για κάθε εποχή και κάθε κυβέρνηση.

Όταν τελείωνα το Λύκειο η γειτονιά μου είχε ήδη δύο φροντιστήρια που δίδασκαν μαθήματα δέσμης για τους "προνομιούχους" της Δευτέρας και της Τρίτης Λυκείου. Δεν ανήκα εκεί. Θυμάμαι πως αγανακτούσα όμως όταν το φροντιστήριο και τα αποτελέσματά του έκανε .. σουλάτσο στο δημόσιο σχολείο μου. Ήταν τις φορές που οι καθηγητές διαπίστωναν ότι αρκετοί μαθητές "τα ήξεραν ήδη" από το φροντιστήριο και άφηναν εμάς τους υπόλοιπους να τα "ανακαλύψουμε" διαβάζοντας στο σπίτι μόνοι μας. Δυό στενά πιο κάτω έμενε η ξαδέρφη μου, η Σοφία (κόρη νεόπλουτου μεγαλοεργολάβου). Επέμενε να μου προμηθεύει τις 
σημειώσεις της από το φροντιστήριο για να μην .. παιδεύομαι. Πείσμωνα κι αρνιόμουν να 
τις κοιτάξω καν. Η Σοφία ήταν καλό παιδί αλλά με ένα μυαλό που .. ρετάριζε κατά διαστήματα.
Είχα την αφέλεια να πιστεύω ότι ούτε .. εκατό φροντιστήρια δεν θα την έσωναν. Στην τελευταία χρονιά του Λυκείου γράφτηκε σε ένα χλιδάτο ιδιωτικό σχολείο. Το σχολικό την έπαιρνε το πρωί και την έφερνε το .. βράδυ. Ενσωματωμένες οι ώρες διδασκαλίας και του φροντιστηρίου της πια. 2 σε 1 (όπως dimention, που λέει κι η διαφήμιση).

Εμείς τ' αλάνια του Δημοσίου κάναμε αποχές (η κατάληψη είναι έννοια που εφευρέθηκε αργότερα) για τις αλλαγές που επιχειρούσε η τότε κυβέρνηση στην Παιδεία. Φωνάζαμε και ξελαρυγγιαζόμασταν για την δωρεάν παιδεία και τα δικαιώματά μας. Όλοι μαζί. Μόνο που το απόγευμα τα φροντιστήρια λειτουργούσαν κανονικά και οι μισοί έτρεχαν να αναπληρώσουν τα κενά τους εκεί. Οι υπόλοιποι .. ψευτοδιαβάζαμε σπίτι μας, πιστεύοντας ότι την τελευταία στιγμή ένα "κυβερνητικό θαύμα" θα ακυρώσει και τις αλλαγές και τις εξετάσεις.
Κατεβαίναμε στο Υπουργείο Παιδείας και φωνάζαμε εν χορώ "Αρσένη, ντροπή σου" κουνώντας αφίσες του, που τον είχαμε μετατρέψει σε ... φρανκεστάιν. Και η "επανάστασή" 
μας έφτανε ίσαμε εκεί. 
Ροκανίσαμε έναν μάταιο μήνα έτσι, ώσπου έφτασε ο τρομερός Μάης. Αδίκως ελπίζαμε 
σε .. κυβερνητικές ρυθμίσεις: οι εξετάσεις προγραμματίζονταν κανονικά. 
Ξαναμπήκαμε στις αίθουσες με τα μούτρα να σέρνονται στο πάτωμα. Οι καθηγητές επαναλάμβαναν μονότονα "την ύλη που χάθηκε, οι περισσότεροι την ξέρετε από τα φροντιστήρια". Οι λιγότεροι δεν την ξέραμε. Αγώνας δρόμου. 

Η μητέρα της Σοφίας περνούσε να μας πει τα νέα: πολύ ευχαριστημένη από το ιδιωτικό σχολείο. Ο δε φιλόλογος της έκανε και ιδιαίτερα τα βράδια στο σπίτι. Μέσα μου γελούσα. Η 
ξαδέρφη μου ήταν επιεικώς αργόστροφη. Τίποτα δεν την σώζει, σκεφτόμουν.
Αρχές Ιούνη μπήκα στην αίθουσα για να γράψω έκθεση. "Αρωγή" και "ευδοκίμηση". Κοιτούσα το κείμενο και οι λέξεις χοροπηδούσαν στη σελίδα. Τι σκατά θα πει "αρωγή" σκεφτόμουν. Και τι διάολο είναι η "ευδοκίμηση"? Έβαλα κάτω την συνήθη μου μέθοδο: την ελληνική. Αυτή που λέει απλά: δεν καταλαβαίνω αλλά είμαι τόσο ξύπνια που θα σας ξεγελάσω και δεν θα καταλάβετε πως δεν κατάλαβα. Και τα κατάφερα. Κάπως, έστω.

Την επόμενη μέρα ο Αρσένης άλλαξε χαρτοφυλάκιο. Η Σοφία έδωσε την κόλλα της λευκή, χωρίς "αρωγή" και χωρίς "ευδοκίμηση". Τα αποτελέσματα της έκθεσης ήταν το μεγάλο Βατερλό. Μερικοί, εκεί στο Υπουργείο Παιδείας, είχαν την αίσθηση ότι στα σχολεία μπορεί και να μαθαίναμε ελληνικά. Επέμεναν ότι οι λέξεις ήταν απλές. 
Φροντιστήρια και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια έσερναν τον χορό στις διαμαρτυρίες. Η μητέρα 
της Σοφίας ήταν βουτηγμένη στην αγανάκτηση: ήξερε η δικιά σου τι θα πει "αρωγή"?, ρωτούσε 
την μάνα μου.

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΗΞΕΡΑ!! Είχε ποτέ "αρωγή" τα τελευταία χρόνια η δημόσια εκπαίδευση για να μου μάθει κι εμένα τι σημαίνει αυτό? Ή μήπως είχε "ευδοκίμηση"?

Στα χρόνια που ακολούθησαν βρέθηκα να διεκδικώ θέσεις εργασίας μαζί με ανθρώπους που τσιμπολόγησαν από τα "παράθυρα" της ... νομιμοποιημένης Παραπαιδείας μας (έτσι την λέγαμε κάποτε). Με τον καιρό κατάπια τους θυμούς μου για τις όποιες ανισότητες και συνειδητοποίησα ότι αν η ζωή ήταν δίκαιη θα την λέγαμε .. Παράδεισο. Αλλά δεν είναι.

Σήμερα διάβασα το άρθρο του Αρσένη στην Ελευθεροτυπία και μου ήρθε το flash back. Και κοίτα να δεις πως αλλάζουν οι καιροί !!! Για Αρσένης ... δίκιο βρίσκω 
να 'χει. Όπως λέει και ο Dark Angel  ας μην υποκρινόμαστε. 
Το πράγμα είναι ξεκάθαρο εδώ και χρόνια. Εμείς δεν είμαστε...

Permalink για το "Το άρθρο 16, η "αρωγή" και ο Αρσένης"

Και ξαφνικά (τι μου 'ρθε) και θυμήθηκα μία νύχτα πριν από λίγο καιρό. Η ώρα .. αργάμιση. Γυρνάς από την δουλειά και κουρασμένος κάνεις πάντα τις ίδιες μηχανικές κινήσεις.
Ένας διακόπτης για να ανάψει το φως. Ένας δεύτερος για να μπει σε λειτουργία ο καυστήρας. Ένας τρίτος για να ακούσεις τα νέα στην τηλεόραση (καλά, αυτός μπορεί και να περιττεύει - τα νέα είναι ίδια εδώ και χρόνια).
Τέταρτος διακόπτης να ζεστάνει το φαγητό. Πέμπτος για να ζεστάνεις το νερό.
Έκτος διακόπτης για να ανεβάσεις τα ηλεκτρικά ρολά στα παράθυρα.
Έβδομος για να ακούσεις τα μηνύματα στον τηλεφωνητή σου. 

"Όλα ίδια κι όμοια, αλλαγή καμιά"... που λέει κι ο στίχος. Μόνο που εκείνο το βράδυ οι διακόπτες (που ποτέ ως τότε δεν είχα μετρήσει) νέκρωσαν ξαφνικά. Διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτονόητες παροχές .. τέλος. Απόλυτο σκοτάδι παντού. Ο καυστήρας βουβός. Η τηλεόραση να τηρεί σιγή ιχθύος. Νερό παγωμένο, φαγητό μισοζεσταμένο.
Επιστρατεύεις κεριά. Οι γείτονες θορυβημένοι βγαίνουν στις εξώπορτες.
- Μίλησα με τις βλάβες της ΔΕΗ, θα κρατήσει ώρες η διακοπή, λέει ένας.
Η εγκυμονούσα του δευτέρου ορόφου τουρτουρίζει. "Ελάτε, να ανάψουμε το τζάκι" λέει αυθόρμητα. Και μαζεύονται όλοι. Σε λίγο άλλος κουβαλάει ένα παλιό κρασί, άλλος πασέτα για να ψήσουμε κι άλλος ένα ραδιόφωνο με μπαταρίες. Απλωνόμαστε στους καναπέδες και τιτιβίζουμε χαρούμενα. Έξω από το παράθυρο ο ουρανός αστράφτει και λυσσομανάει. Μέσα, τα κεριά μας δείχνουν αλλιώτικους. Στο ράδιο ο Χατζής και η Μαρινέλλα μας .. υποστηρίζουν:

Μας κόψαν απόψε το φως
δεν θα 'χει τιβι ευτυχώς.

ΔΕΗ μας θα γίνουν απόψε τα αστέρια,
να φέγγουνε χείλη και λαίμαργα χέρια.
Ν' ανάψει φωτιά αντί φως,
καλά που μας κόψαν το φως

Μας κόψαν απόψε το φως,
καλά να τους έχει ο Θεός.

Ε .. όσο το σκέφτομαι, μια χαρά μας βρίσκω και χωρίς "φως". Αρχίζουμε να "ξαναβρίσκουμε" ο ένας τον άλλο. Χωρίς "διακόπτες". Ψαχουλεύοντας ...

Permalink για το ""Μας κόψαν απόψε το φως""

To είδα και σκέφτηκα ότι αν φτιάχνουν βίντεο κλίπ στα τραγούδια ... θα 'πρεπε να 'χουν να πουν μία ιστορία. Όχι απλώς ανορεξικές μοντέλες, που θα λικνίζονται στους ρυθμούς της μουσικής. Κι αυτό έχει να πει κάτι.

Because i am a woman από τους Kiss. Tης Κορέας.

Permalink για το "Because i am a woman"

Την πρώτη φορά το άκουσα από την ίδια μου τη μάνα και μου κακοφάνηκε: "Το σινάφι σου, παιδί μου, μόνο πίκρες ξέρει να ... ανακατώνει". Διαμαρτυρήθηκα έντονα.

Μετά το άκουσα πάλι (τροποποιημένο αυτή τη φορά) από τον πρώτο αρχισυντάκτη μου: "Να τους προσέχεις όλους, δεν έχεις ιδέα τι καθίκια είναι". Χαμογέλασα αμήχανα.

Έπειτα, θαρρώ, πως άρχισα να το  συνειδητοποιώ. Σε αντίθεση με πολλούς που το
λένε φωναχτά, πάει καιρός που νοιώθω αμήχανα σαν με ρωτούν "με τι ασχολείστε". 
Κι άλλωστε, κουράστηκα να απολογούμαι για τα "μικρά κίτρινα ανθρωπάρια" με τον υπέρμετρο εγωϊσμό, που τροφοδοτούν οι υποτιθέμενες εξουσίες τους. 

Οκτώ μήνες στη μπλοκόσφαιρα ήταν αρκετοί για να μάθω πως κι εδώ ακόμη το "σινάφι" δεν μπορεί παρά να μεταφέρει τα κόμπλεξ του και τα .. καλάμια του. Δεν μπορεί αν δεν φωνάξει κι αν δεν ακουστεί. Και πάλι όχι όλοι. Μα όσοι χρειάστηκαν για να μου  θυμίσουν εκείνες τις παλιές ατάκες, που κάποτε με 
έκαναν να θυμώνω.

Έχουμε δε, και μία τάση να παίρνουμε τις περσόνες  μας πολύ στα σοβαρά. Κι έτσι κάτι σιναχάκια το μπλοκοχώρι τα περνάει σαν πνευμονίες. Λες και ένας μεγεθυντικός φακός διογκώνει τα συμβάντα και μας βάζει να διαλέγουμε -ντε και καλά- στρατόπεδα. Ανάξιοι τελικά για "μεγάλες" ελευθερίες. Ικανοί μόνο να τις 
σμικρύνουμε και να τις φέρουμε στα μέτρα μας. 

Οι συνειρμοί μου δεν ήταν τυχαίοι και δεν αποποιούμαι την ευθύνη τους. Σ' όλες τις τελευταίες κοκορομαχίες πρωταγωνίστησε το σινάφι μου. Μερικοί διαβλέπουν συγκρουόμενα συμφέροντα κι οργανωμένα σχέδια. Προσωπικά .. βλέπω μόνο 
την συνήθη κακομοιριά μας.

Υ.Γ. Εξαιρώ, ανερυθρίαστα τον εαυτό μου? Ναι, κι αρκετούς ακόμη όμως, που είδαν τούτο τον χώρο ρομαντικά και θέλησαν να τον κρατήσουν μακριά από τα παιχνίδια εξουσίας που παίζουμε στις δουλειές μας και στις ζωές μας.

Υ.Γ.2  Θα ήταν κρίμα αν ο Παναγιώτης επιμείνει στην απόφασή του. 
Κρίμα να βαραίνει  περισσότερο το "θέλω" του ενός, από εκείνα των πολλών.
Και για να εξηγηθώ: αγνοώ τους λόγους της κυρίας που αποχώρησε (δεν μου τους όφειλε, άλλωστε) αλλά κατανοώ την αντίδραση του vrypan. 
Πυκνώσαν πράγματι τα καπρίτσια. Μόνο που τελικά και το monitor θύμα καπρίτσιου 
θα πέσει. Θα περιμένω να μάθω ποιός διαθέτει μεγαλύτερο πείσμα. 

Υ.Γ. 3 Μερικοί δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να ευχαριστήσουμε τον Παναγιώτη για το χρήσιμο εργαλείο που μας παρείχε. Κυρίως γιατί μας γλίτωνε χρόνο. Μόνο που τελευταία φαίνεται πως ξεχάσαμε ότι .. δεν είναι μόνο ο δικός μας χρόνος πολύτιμος. Vrypan, 
να 'σαι καλά. Mας κακόμαθες .. αλλά θα επιβιώσουμε. Άσε που θα ελπίζουμε στον επόμενο που θα καλύψει το "κενό".

* Βρήκα ενδιαφέρουσες καταγραφές για το θέμα στον  Πετεφρή , στον j95 , στην Χ- Ψιλικατζού, στον thas , στον Χαρτοπόντικα, στον adamo , στον drk-angel, στον Πάνο, στο Δωμάτιο πανικού , στον Αθήναιο , στην Ροδιά,στον return , στον μαύρο γάτο , στον Πασχάλη , στην Ελληνίδα , στην μάγισσα και στον Oldboy ενώ προφανώς υπάρχουν αρκετοί ακόμη, που δεν είδα.
Α και ό,τι πραγματικά με λύπησε είναι εδώ .
(Τι να κάνουμε? monitor απόντος .. ας διαδίδουμε όσα διαβάσαμε τουλάχιστον)

** Kαι τα νεώτερα εκ του .. δυτικού μετώπου (βλέπε vrypan).

Permalink για το "Μιά ζωή στην ίδια τάξη, θεωρία μα και πράξη"

Μ' αρέσουν οι απολογισμοί. Έχουν κάτι το .. μαθηματικώς ορθό. Στοιβιάζεις από την μία τα κέρδη κι από την άλλη τις ζημιές. Και στο τέλος το ταμείο βγαίνει πάντα .. αναρχοαυτόνομο. Αρνούμενο να τιθασσεύσει σε νόμους των αριθμών. Για να δούμε, λοιπόν, τι άφησε το 2006.



Τι άλλο?


Και τι άλλο?


Άλλο?


Και στο τέλος του ισοζυγίου?



ΟΚ. Υπόσχομαι ότι αύριο θα .. σοβαρευτώ

Permalink για το "Απολογί - ζοντας το ... τηλεοπτικό 2006"

Πώς να το καλοπιάσω? Μικρούλι και χαδιάρικο είναι ακόμη. Όλο προσδοκίες κι
ελπίδες. Θέλει κανάκεμα. Και μουσικές. Άσε που γεννήθηκε στο έτος του Σκύλου
των κινέζων. Να βγει πεκινουά τουλάχιστον κι όχι ... ο μαύρος ο σκύλος, ο black.
Λέω να το εξευμενίσω με μελωδίες. Δώδεκα τραγούδια. Ένα για κάθε μήνα του.

Να του δώσω για τον Γενάρη τη βροχή του Χατζηδάκι . Nα καλοπιάσω τη ... σπορά του.

Να βάλω Καλημέρα Ελλάδα στον Φλεβάρη του. Να το ενημερώσω λιγάκι.



Για τον Μάρτη κρατώ επαναλήψεις και στο ίδιο έργο θεατές . Να εμπεδώσει το θέμα.

Τον Απρίλη θα τον ντύσω με στιγμές από ευχάριστες συναντήσεις .  Να χαλαρώσει κάπως.

Tον Μάη θα επιστρατεύσω τον έρωτα από το Αρχιπέλαγος. Άνοιξη γαρ.

Toν Ιούνιο θα ανάψω δεκατρείς φωτιές. Και εξηγήσεις αρνούμαι να δώσω.

Τον Ιούλη θα στείλω γράμμα σ' έναν ποιητή. Να μάθει να ... αλληλογραφεί.

Τον Αύγουστο -καθώς η πόλη θα αδειάζει- θα πιάσω το παράπονο. Μπας και το συγκινήσω.

Μα τον Σεπτέμβρη θα 'χω πάλι κέφια και ...θα αρχίσω ξανά το κρυφτό. Να παίξει κι αυτό μαζί μου.

Οκτώβρης! Και καθώς θα χειμωνιάζει θα ψάχνω αγωνιωδώς το παλιό μου παλτό. Να το ζεστάνω.

Τον Νοέμβρη ο χειμώνας θα προχωρά. Οι μέρες θα μικραίνουν και εγώ θα το ρωτώ επίμονα πότε χαράζει. Κι από πού, ίσως.

Και τον Δεκέμβρη -λίγο πριν το αποχαιρετίσω- θα χτυπώ την πόρτα του Θεού. Κι εκείνος πάλι θα χτυπάει τον .. μαραγκό του.

Κι έπειτα .. ενώ θα ετοιμάζομαι να υποδεχτώ το 2008 θα σιγομουρμουρίζω it was a very good year.

Permalink για το "Δώδεκα τραγούδια για τους μήνες +1 αδέσποτο"

 

Σκεφτόταν αφηρημένα τις προσκλήσεις για το ρεβεγιόν. 
Η συγκομιδή είχε: ένα κάλεσμα πολιτικού προσώπου που υποσχόταν ξενέρωμα 
με ασημαντοσημαίνοντες μέχρι πρωϊας, ένα πρώτο τραπέζι πίστα .. σε εγχώριο 
μπουζουκομάγαζο με πολύ γαβ γαβ ανάμεσα σε γιάπηδες  και τσιφτετελούδες, ένα γκλαμουράτο κατ' οίκον τραπέζι με πράσινες τσόχες και παραγεμισμένα πουλερικά υπό τα βλέμματα ημίγυμνων χορευτριών, που αγωνιωδώς θα παρακολουθούσαν το happening από την οθόνη της πλάσμα ... κι ένα δείπνο σε φίλους που θα κατέληγε στην αιώνια συζήτηση, που αρνιόταν πεισματικά να κάνει.

Το μυαλό της δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί και να επιλέξει. Άνοιξε την ντουλάπα σπρωγμένη από την διάθεση του ανθρώπου που ανταλλάσσει το ένα δίλημμα με άλλο.
"Τι θα φορέσω?" σκέφτηκε. Και το ξανάδε. Ένα μαύρο αέρινο φόρεμα. Μακρύ, σαγηνευτικό και προκλητικό. "Ένα ρούχο, όλο υποσχέσεις" σχολίασε κάποιος δέκα Πρωτοχρονιές πριν, όταν ξεμύτισε για μία και μοναδική φορά από την ντουλάπα της. Πάλι στο γκλαμουράτο κατ' οίκον τραπέζι του Μεγάλου, τότε. Θυμόταν όλα τα ντεσού της βραδιάς και χαμογελούσε. Η ξαφνική ανατροπή στο πρόγραμμά της την τελευταία στιγμή, η μικρή της επανάσταση, η απόφαση να παραστήσει την μοιραία γυναίκα, το φόρεμα με τις ψηλοτάκουνες γόβες, τα μαλλιά σηκωμένα σε ένα περίτεχνο σινιόν, η σκηνοθεσία του χώρου με τα cd και τα βιβλία, που θα πρόσεχε εκείνος μπαίνοντας ... κι έπειτα το σχόλιο του "ένα φόρεμα όλο υποσχέσεις".

Το ξανάβγαλε αποφασιστικά από την ντουλάπα της. Το άπλωσε πάνω στο κρεββάτι κι άρχισε να ετοιμάζεται. Το ένα δίλημμα είχε απαντηθεί. Και ταυτόχρονα και το άλλο.
Βράδυ Πρωτοχρονιάς δέκα χρόνια πριν και .. δέκα χρόνια μετά. Ίδιος χώρος, ίδιοι άνθρωποι, ίδιο φόρεμα. Κι οι υποσχέσεις?

Καλή χρονιά σε όλους σας. Αν το "παραμύθι" των ευχών, που ανταλλάσουμε, έπιανε ... κανείς δεν θα τις χρειαζόταν πλέον. Έτσι κι αλλιώς  η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει.  

Permalink για το ""Ένα ρούχο ... όλο υποσχέσεις""