Tabs: Blog | About Me |

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29

"Τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον"

Ακούω όλη αυτή την παραφιλολογία των ημερών για το ποιός προσηλύτισε περισσότερους με το σπαθί: το Ισλάμ ή ο Χριστιανισμός? Οι Μουσουλμάνοι ζητούν την κεφαλή του Πάπα επειδή επανέλαβε απόσπασμα ενός διαλόγου του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου του Β' με Πέρση λόγιο. Στο επίμαχο κομμάτι ο Πάπας είπε: «Ο αυτοκράτορας μιλά για το θέμα του τζιχάντ, του ιερού πολέμου. Έλεγε, και μεταφέρω αυτούσια τη φράση: Δείξε μου τι νέο έφερε ο Μωάμεθ και εκεί θα βρεις μόνον πράγματα διαβολικά και απάνθρωπα, όπως η διαταγή του να διαδοθεί η πίστη που κήρυττε με το σπαθί».
Όντως την μετέφερε αυτούσια τη φράση ο Βενέδικτος. Το ζήτημα είναι γιατί επέλεξε μία τέτοια φράση σε μία ακαδημαϊκού τύπου ομιλία και μάλιστα σε καιρούς πονηρούς και ταραγμένους. Γιατί επέλεξε μία πύρινη αρχή να την θέσει ως βάση διαλόγου? Τα δύσκολα εγχειρήματα προϋποθέτουν σύνεση, ευγένεια (Βολταιρικών ρήσεων εννοώ) ενάργεια πνεύματος και την απαραίτητη αντίληψη του τι πιθανόν θα αποφέρουν ως αποτέλεσμα.

Προσωπικά εκτιμώ την ισορροπιστική πολιτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ας μοιάζει συχνά μονόδρομος λόγω γεωγραφικοπολιτικών συνθηκών. Αν ο Χριστιανισμός -που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής ταυτότητας και του δυτικού πολιτισμού- δεν μπορεί να διακρίνεται για την ευρυχωρία ενός πνεύματός αγάπης και κατανόησης τότε κινδυνεύει πράγματι να μπει σε ζύγια και σε αντιπαλότητες για το ποιός και πού, έκανε τί. Κι οι θρησκευτικοί ταγοί οφείλουν να τον προασπίζουν κι όχι να τον εκθέτουν. Αν και ανά τους αιώνες το αντίθετο έπρατταν συχνά.

«Την Πολιτεία δυό λάμιες τη ρημάζουνε:
η λύσσα του καλόγερου, του δάσκαλου η μανία» .
Κ. Παλαμάς


Στην Ελευθεροτυπία δημοσίευσε χθες ο Στάθης ένα κείμενο που σηκώνει πολύ κουβέντα.
Μεταξύ άλλων γράφει:

Το πρώτον που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι ακόμα κι αν ο Πάπας ή οποιοσδήποτε άλλος έλεγε κάτι το οποίον θα μπορούσε να εκληφθεί ως προσβλητικό για άλλους ή και όντως να είναι, δεν θα ήταν δα και προς θάνατον (εκλύοντας συνάμα διαδηλώσεις, απειλές κι άλλες βαρβαρότητες). Αντιθέτως θα ήταν και θα έπρεπε να είναι προς απάντησιν.

Πράγματι θα έπρεπε να είναι προς απάντηση. Αλλά ποιός δέχεται πια το προφανές και ως συμβαίνον? Ζώντας σε μία διαρκή Πρωταπριλιά, όπου όλα τα απίθανα λαμβάνουν χώρα ως φυσικότατα, οφείλουμε να είμαστε πιο υποψιασμένοι. Ιδίως δε, όσοι διεκδικούν (ή απολαμβάνουν εκ θέσεως) το αλάνθαστο.

Και παρακάτω: Το λάθος δεν χρειάζεται να υπάρξει αν μπορεί να κατασκευασθεί! Απ' τα ΜΜΕ και τις λοιπές «δημοκρατικές» ή φανατικές δυνάμεις -το ανύπαρκτο λάθος μπορεί να καταστεί το ίδιο «χρήσιμο» με ένα υπάρξαν.

Ένας εκ του περισσού λόγος να μην δίδονται αφορμές για λάθη. Η βιομηχανία κατασκευής τους ανθίζει παγκοσμίως. Και η κατανάλωση τους ευδοκιμεί. Αν ο διάλογος δικάζεται, η υπεράσπισή του απαιτεί προσεκτικά επιχειρήματα για να κερδίσει την υπόθεση. Όχι τσιτάτα που μοιάζουν μόνα τους πολεμικές ιαχές και επιδέχονται εύκολες παρερμηνείες. Αν δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε την ματαιότητά μας χωρίς την ελπίδα ενός Θεού θα πρέπει οι "ταγμένοι" υπηρέτες του (θρησκευτικοί ηγέτες) να θυμούνται διαρκώς σε πόσο ευαίσθητα κομμάτια της αγωνίας μας ακουμπούν. Και να συμπεριφέρονται με το δέον δέος.

Αν ο αναπόφευκτός μου θάνατος απαιτεί την ύπαρξη ενός Θεού, οφείλω σπλαχνικά να κατανοώ την ίδια ανάγκη σε ένα μουσουλμάνο ή έναν Εβραίο. Πόση σημασία έχει τελικά να αποδείξω τη "σοφία" της δικής μου επιλογής ή την "αμετροέπεια" των υπολοίπων? Μόνο να καλοπιάσω κι άλλο το σκουλήκι της αμφιβολίας που με κατατρώει. "Θεός είναι το μέγεθος της απελπισίας μας" έλεγε ο Λέννον "και τα ονόματά του ποικίλλουν". Και μπορεί τα ονόματα να αλλάζουν αλλά η ανθρώπινη ανάγκη που τα υπηρετεί παραμένει η κοινή αφετηρία τους. Κι αυτή η ανάγκη είναι τόσο ιερή από μόνη της που δεν δικάζεται. Που αθωώνεται αυτονόητα.

Ολόκληρο το κείμενο με δυνατό προβληματισμό -για να μην παρεξηγηθώ-περί διαλόγου και νέων πρακτικών που προσπαθούν να τον αποκοιμίσουν βρίσκεται εδώ.

Ως μικρή υποσημείωση:
"Ακούετέ μου πάντες και συνιέτε. Ουδέν εστίν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ό δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον".

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""Τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον""

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28

Τι με κοιτάζεις, μ' αυτά τα μάτια!!!


Η φίλη μου μπήκε στο Μαιευτήριο το βράδυ της Κυριακής. Καισαρική προγραμματισμένη για Δευτέρα. Ξαφνικά προέκυψε η ανάγκη κάποιος να κρατήσει το γιό της για το βράδυ εκείνο. Ο σύντροφός της έχει εστιατόριο και θα τελείωνε αργά. Προσφέρθηκα. Άλλωστε, τον Δημήτρη τον ξέρω από μωρό. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν να κρατήσω ένα παιδί για ένα βράδυ? Την απάντηση την έλαβα εξ' αρχής. Επέμενε να καθίσει στη θέση του συνοδηγού κι όχι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εγώ πάλι επέμενα να καθίσει πίσω. Τον τακτοποιούσα, του έβαζα την ζώνη και μόλις έκλεινα την πόρτα, την έλυνε και πηδούσε στο μπροστινό κάθισμα γελώντας. Δοκίμασα να του εξηγήσω. Όταν τελείωσα την αγόρευση και τις νουθεσίες επαναλάβαμε το ίδιο τελετουργικό. Πίσω, ζώνη, πόρτα ... εγώ. Λύσιμο, γλύστριμα και μπροστά πάλι ... εκείνος. Κι όλα αυτά γελώντας. "Καλά, σκέφτηκα, δεν χάλασε κι ο κόσμος, ας καθίσει μπροστά". Ξαναβάλαμε τη ζώνη και ξεκινήσαμε. Ο Δημήτρης είχε την πρώτη νίκη του και με το αλάνθαστο ένστικτο που διαθέτουν τα παιδιά ήξερε ήδη ότι ήμουν του χεριού του.
Μόλις βγήκαμε από την πόλη άρχισε να ξαφνιάζεται.
- Γιατί μένεις τόσο μακριά?
Άρχισα τα επιχειρήματα περί εξοχής, ησυχίας, θάλασσας (αυτό με τη θάλασσα τον ενθουσίασε για λίγο) . Νόμιζα ότι το ξεπεράσαμε. Έμεινε σιωπηλός για λίγο και επαναπαύτηκα. Ώσπου ξαφνικά μου λέει:
- Βίντεο κλάμπ έχει δίπλα στο σπίτι σου?
Κάγκελο εγώ. Η ερώτηση μυρίζει .. παγίδα. Έχει γούστο το video club να είναι "must" για να κάνεις μπέιμπι- σίτινγκ? Yποψιασμένη πια .. αρχίζω να απαντώ με ερωτήσεις.
- Τι χρειαζόμαστε από το video club?
- Τον Νέμο, οπωσδήποτε.
Μάλιστα, σκέφτομαι. Και αρχίζω τους κύκλους για να ξαναβγώ στην Εθνική. Και πήγαμε στο video club. Και με έκπληξη είδα τον Δημητράκη να με ξεμπλέκει στα .. δύσκολα. Εξήγησε ακριβώς τον τίτλο και ζήτησε το μεταγλωττισμένο DVD. Και αφού εφοδιαστήκαμε κατάλληλα δεν είχε πλέον αντίρρηση να πάμε σπίτι. Στη διαδρομή σκεφτόμουν αν και κατά πόσον θα πρεπε να καθίσω πλάι του να δω κι εγώ τον περιβόητο Κάπταιν Νέμο του Ιουλίου Βέρν (τόσο άσχετη ήμουν). Πάντως, καλή επιλογή, κατέληγα. Τουλάχιστον ήθελε Βέρν και όχι .. Νιντέντο.
Μετά από μία σύντομη ξενάγηση και διάφορα ευτράπελα που μεσολάβησαν (ο Δημήτρης μπαινόβγαινε τρέχοντας στα μπαλκόνια, ώσπου "πέρασε" κυριολεκτικά μέσα από μία σίτα)
κάποτε φτάσαμε στην ώρα της ευλογημένης κούρασης. Καταλάγιασε η μανία του για παιχνίδι και εξερεύνηση και σωριάστηκα κι εγώ κατάκοπη δίπλα του στον καναπέ. Αποφασίσαμε να πλυθούμε, να αλλάξουμε και να φάμε. Συμφωνήσαμε ότι πεινούσαμε κι οι δύο σαν .. λύκοι. Και δόξα τω Θεώ ό,τι είπαμε το κάναμε. Και μετά ήρθε η ώρα της κουβέντας. Πέρασα κανά δύο ανακρίσεις από αυτές που μόνο η παιδική αφέλεια μπορεί να θέσει ωμά και εύστοχα κα μετά ήρθε η κουβέντα στα παιδικά παιχνίδια. Ο Δημήτρης λοιπόν, έμαθα ότι λατρεύει το game boy του, αλλά "η μαμά δεν τον αφήνει να το χορτάσει". Παίζει επίσης παιχνίδια στο κινητό του (ναι, έχει κινητό και γράφει μηνύματα σε χρόνο DT) τρελαίνεται για τον Μπόμπ τον Μάστορα κι όταν τα βαρεθεί αυτά λύνει κανένα εύκολο Sudoku. Χάζεψα. Εγώ τι έκανα στην ηλικία του?
- Βρε Δημήτρη, "Μήλα" έπαιξες ποτέ? "Αμπάριζα"? "Κουτσό" με κιμωλία? Τα τζιτζίλια κι οι γαλατάδες σου λένε κάτι? Τα κουρσούμια έστω?
Έπρεπε να συγκρατηθώ αλλά .. μου βγήκε αυθόρμητα κι ο Δημήτρης με κοίταζε παραξενεμένος.
- Τι είναι αυτά? ρώτησε.
- Τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς, του είπα.
- Α ... κατάλαβα. Παιχνίδια των μεγάλων ε? Οι γονείς μου παίζουν σκράμπλ, μου απάντησε.

Άντε να του εξηγήσεις τώρα.
Τι γίνανε τα παιδικά μας παιχνίδια, γαμώτο?
Εκείνα που κεντούσαν μελανιές στα γόνατα και οι φωνές μας γέμιζαν τις γειτονιές. Θυμήθηκα τις εποχές που φτιάχναμε τα πατίνια. Δύο ξύλα και ρουλεμάν.
Και έπειτα στην κορυφή της ανηφόρας για δοκιμή. Κι ο θόρυβος εκκωφαντικός.
Δέκα πιτσιρίκια να κατεβαίνουν σε παράταξη, με τα ρουλεμάν να ρολάρουν στην άσφαλτο. Κι οι γεροντοκόρες στην πόρτα να στριγκλίζουν: "Παλιόπαιδα, σταματήστε".

Αχ σαν να καταλαβαίνω γιατί η Λίνα έγραψε τα "παιδικά παιχνίδια" Κάτι να μείνει να μας τα θυμίζει. Το αρχείο είναι εδώ .

Έτσι την είδαμε την ταινία. Εγώ γιατί δεν ήξερα τι να του πω κι εκείνος γιατί τον "γουστάρει" πολύ τον Νέμο. Έμαθα βέβαια ότι δεν είναι και Ιούλιος Βέρν αλλά την βρήκα πραγματικά απολαυστική.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Τι με κοιτάζεις, μ' αυτά τα μάτια!!!"

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27

Ε όχι και στα ζώδια ....


- Τι ζώδιο είστε, αν επιτρέπετε?

Σάστισα. Έχω απαντήσει πολλές φορές στη ζωή μου στο ανόητο -κατ' εμέ- ερώτημα. Το 'βρισκα πάντα πρόσχημα για κουβέντα από μέρος του άλλου, κατινισμό και παπαρολογία από θείες που λέγαν το φλυτζάνι και τα χαρτιά, ηλιθιότητα από φίλες που χώνονταν στις σελίδες με τα ζώδια ή κρυφοεπισκέπτονταν μάντισες της συμφοράς και λάθος προσέγγιση σε απόπειρες φλέρτ.
Απέναντί μου είχα ένα σοβαρό επιστήμονα, διακεκριμένο στον τομέα του (καμία σχέση με το αστρικό στερέωμα) και ο τόνος της φωνής του ήταν σοβαρός. Δεν χαμογέλασε καν, λέγοντας το. Πέρασα στην επίθεση:
- Δεν πιστεύω στα ζώδια. Άλλωστε, λένε πως το δικό μου είναι το χειρότερο.
Έριξα και ένα χαμόγελο για να κλείσει η υπόθεση. Αλλά εκείνος συνέχισε απτόητος:
- Δεν υπάρχουν καλά και κακά ζώδια. Και φυσικά η προσέγγιση των περιοδικών είναι λάθος. Λοιπόν, τι ζώδιο είστε?
Άντε να το πάρει το ποτάμι να ξεμπερδεύουμε, σκέφτηκα.
- Δίδυμος, είπα ξερά.
- Ενδιαφέρον, είπε μονολεκτικά και κούνησε το κεφάλι. Νόμιζα ότι η συζήτηση είχε κλείσει αλλά σε λίγο μου ζήτησε ένα κομμάτι χαρτί και στυλό. Του τα 'δωσα.
-Λοιπόν, ημερομηνία γέννησης? ρώτησε
Είχε αρχίσει να με εκνευρίζει η επιμονή του. Δεν πιστεύω σ' αυτά άνθρωπέ μου, σκεφτόμουν. Και άνοιξα το στόμα για να το πω και δυνατά. Αλλά κάτι στο ύφος του δεν μ' άφησε. Άντε, ας πάει και το παλιάμπελο. Είπα και την ημερομηνία απρόθυμα. Ζήτησε το e-mail μου και μετά έφυγε με ένα μισό "χαίρετε".
"Βρε τι σου κάνουν οι μεταβολές του καιρού" σκέφτηκα και μετά τον ξέχασα και συνέχισα τη δουλειά μου. Πέρασαν μέρες.

Σήμερα το πρωί με πήρε τηλέφωνο.
- Σας έχω ένα δωράκι. Αν βρείτε μία γραμμή λάθος να συνεχίσετε να μην πιστεύετε στα ζώδια. Το στέλνω τώρα στο mail σας, είπε κι έκλεισε πριν αντιδράσω καν.
Η περιέργειά μου δεν πρόλαβε να φουντώσει γιατί το μήνυμα ήρθε αμέσως. Συνεπής αλλά παράξενος τελικά, σκεφτόμουν ενώ έβλεπα τη σελίδα να ανοίγει μπροστά μου. Πάνω είχε μία σημείωση με πενάκι:
- Εμπίπτετε πλήρως σε αυτή την κατηγορία. Βρήκα το αστρολογικό προφίλ σας και σας στέλνω ένα κείμενο της Linda Goodman για τις γυναίκες διδύμους αυτού του έτους και του δικού σας δεκαημέρου. Διαβάστε το προσεκτικά.
Κοίτα επιμονή ο άνθρωπος! Άντε να του κάνω το χατήρι. Και το διάβασα:

"Σκέφτηκες ποτέ γιατί ο Μπρίγκαμ Γιάνγκ (ποιός είναι αυτός γαμώτο?) συμβούλεψε να έχει ο κάθε άνδρας πολλές γυναίκες; Ζηλεύεις τους ηγέτες της Ανατολής με τα χαρέμια τους; Ε τότε βρες μία γυναίκα αυτού του ζωδίου, θα εξασφαλίσεις με τον τρόπο αυτό δύο γυναίκες τουλάχιστον και τα Σαββατοκύριακα πότε πότε τρείς ή και τέσσερις. Η διαφορά της με το χαρέμι έγκειται στην προφανή έλλειψη ενδιαφέροντος για απλό και γήινο πάθος. Είναι δύσκολο να την κάνεις να μείνει στην ίδια θέση για πολύ. Κοίταξε όμως λίγο βαθύτερα .. ανάμεσα στις πολλές γυναίκες που την αποτελούν , είναι και μία ρομαντική που είναι ικανή για έντονα πάθη, αν επιτύχεις να την προσεγγίσεις ολότελα, ψυχικά, διανοητικά και φυσικά. Ο τρόπος να την αναπτύξεις και να απολαύσεις τις πολλές γυναίκες που έχει μέσα της μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα. Εξαρτάται από σένα να προχωρήσεις στην ανώτερη άλγεβρα και να τις βγάλεις όλες. Αλλά φοβάμαι ότι η κάθε περίπτωση θα είναι διαφορετική και πολύπλοκη. Αρκεί να είσαι σίγουρος ότι θα ανταπεξέλθεις.
Στην αρχή θα ξετρελαθεί με την φωνή και το χαμόγελό σου, ακόμη και με τον τρόπο που την κοιτάς. Μετά θα αντιστρέψει την έκστασή της και θα κάνει κριτική στο κάθε τι, με τόσο οξύ σαρκασμό που θα χρειάζεσαι ιώδιο για τα τραύματα. Μην την αφήσεις να σε βάλει κάτω όμως .. η περίπτωσή της αξίζει το παζάρεμα. Συνήθως δεν είναι τόσο άκαρδη όσο δείχνει. Συχνά, οχυρώνεται πίσω από ιδιότυπα και ευρηματικά ψέματα, προκειμένου να παραμείνει απρόσιτη. Θα σε εμπιστευθεί δύσκολα. Δώσε της πίστωση χρόνου. Θα καταφέρει μάλλον να κρατήσει την σύγχυση και την ταραχή της για τον εαυτό της και να μην σου τις φορτώσει. Απέναντί σου μπορεί κάλλιστα να μοιάζει με γρανιτένιο τοίχος. Αρκεί να το θέλει.
Επίσης, όταν το θέλει, είναι ζωντανή και εύθυμη σύντροφος. Όταν είναι ευδιάθετη θα ακτινοβολεί. Συνομιλεί έξυπνα σχεδόν για κάθε θέμα που υπάρχει στον κόσμο. Ποικιλία άλλωστε .. αυτό είναι το σύνθημά της. Απολαμβάνει όλες τις συναισθηματικές χειρονομίες του ειδυλλίου και δεν την ενοχλεί καθόλου να κάνει κατακτήσεις και να προκαλεί τον θαυμασμό. Αλλά πάντα θα είναι μόνο δική σου και θα στο δείχνει.
Καμία άλλη γυναίκα που συνάντησες δεν θα σου δώσει τόση ευχαρίστηση, με τόσους τρόπους αγάπης γεμάτους ελκυστική γοητεία, φαντασία και πνεύμα. Μπορεί κάλλιστα να παίξει στην εντέλεια το τρελό κορίτσι της παρέας και να ξετρελάνει εσένα και τον τραπεζικό σου λογαριασμό .. αλλά μπορεί το ίδιο καλά να γίνει μία λατρευτή νοικοκυρά ή αργότερα μία σοβαρή διανοούμενη. Το χειρότερο είναι ότι όλοι νομίζουν ότι την ξέρουν. Σε όλους δείχνει ένα κομμάτι της και τους πείθει. Αλλά το σίγουρο είναι ότι ούτε η ίδια θα καταφέρει ποτέ να ανακαλύψει ίσως πόσα αχρησιμοποίητα ακόμη κομμάτια έχει το δικό της πάζλ.
Αν νομίζεις ότι είναι υπερβολή σκέψου την Μονρόε. Κάθε άνδρας που την ήξερε την έβλεπε σαν διαφορετικό πρόσωπο. Βάλε μία φωτογραφία της σαν γοητευτικής θεάς, δίπλα σε μία άλλη με γυαλιά και σκούφο αμακιγιάριστη. Έτοιμη να δώσει διάλεξη σε ρώσους συγγραφείς μοιάζει. Πρόσθεσε ένα τρίτο κι ένα τέταρτο στοιχείο, το γεγονός ότι έμαθε να κάνει την αγαπημένη σπεσιαλιτέ για ένα σύζυγο του οποίου έλεγε πάντα ότι θαύμαζε την ζεστασιά και την αφοσίωση.. κι ότι περπάτησε πίσω από έναν άλλο σύζυγο που θαύμαζε το μυαλό και το φιλοσοφικό του ταλέντο. Πρόσθεσε δύο ακόμη φωτογραφίες .. μία δακρυσμένη και δυστυχή όταν έχασε το τρίτο παιδί της .. και μία λίγο μετά με μπικίνι να γελά πλάι σε Γάλλο κινηματογραφικό αστέρα. Αυτές δεν είναι φωτογραφίες για τις οποίες πήρε πόζα. Της τράβηξαν όταν δεν κοίταζε καν τον φακό. Είναι ένα τέλειο δείγμα όμως για τις γυναίκες που λέγαμε.
Η μαγική λέξη για αυτές τις γυναίκες είνα η λέξη "σύντροφος". Αλλά η ερμηνεία που δίνουν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Στο μέτρο, λοιπόν, που δεν απαιτείς από αυτές έναν συμβατικό σύντροφο θα είναι απόλυτα γοητευτικές, ελεύθερες και .. πολιορκημένες. Θα πρέπει να ξέρεις ότι η συγκεκριμένη γυναίκα μπορεί να σε ξεχάσει πιο εύκολα από κάθε άλλη γυναίκα του ζωδιακού κύκλου. Είναι η φύση της να αποδέχεται την αλλαγή. Ευτυχώς για τους άνδρες που είναι γύρω της κατασταλάζει γρήγορα σε μια πιο βαθιά κατανόηση του χαρακτήρα της πριν να είναι πολύ αργά.


Θα είναι ικανή να προσαρμοστεί σε οτιδήποτε της ζητήσεις. Αν της ζητήσεις πίστη μπορεί να το κατορθώσει κι αυτό, με την προϋπόθεση ότι είσαι αρκετά ενδιαφέρον ώστε να κερδίσεις την αφοσίωση της. Αναφέρομαι στο διανοητικό, πνευματικό και φυσικό ταίριασμα, με το τρίτο προστιθέμενο σαν πιπέρι στο καλό συνταίριασμα των δύο πρώτων.

Πάντως, να ξέρεις ότι η γυναίκα αυτή δεν θα πάρει ποτέ τρένο, αν μπορεί να πάρει αεροπλάνο. Δεν θα μείνει ποτέ σιωπηλή αν μπορεί να μιλήσει. Δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ αν μπορεί να σε βοηθήσει. Και δεν θα περπατήσει ποτέ αν μπορεί να τρέξει. Το μυαλό της είναι γεμάτο από τόσες σκέψεις και η καρδιά της από τόσες ελπίδες που συχνά φαίνεται να έχει ανάγκη από ηλεκτρονικό υπολογιστή για να τα βάλει σε τάξη. Η μήπως χρειάζεται κάποιον που μπορεί να τρέχει πίσω της και να ανασκαλεύει μαζί της όνειρα; Ακόμη κι αν είσαι εσύ αυτός ο άνδρας, δεν τολμά να κοιτάξει πάνω από τον ώμο της για να δει αν είσαι κοντά της. Κάποιος βαθύς ανεξήγητος φόβος μέσα της την αποτρέπει. Κυνήγησε την κι όταν την προφτάσεις επιτέλους , κάνε την να ελαττώσει ταχύτητα στον δικό σου ρυθμό. Μπορείς να το πετύχεις αν την κρατήσεις από το χέρι σφικτά και δεν την αφήσεις να τρέχει. Έστω κι αν οι βόρειοι άνεμοι του ζωδίου την σπρώχνουν μπροστά, μπορεί κρυφά να επιθυμεί να σταματήσει για λίγο, περισσότερο από όσο νομίζεις".

Το διάβασα και δεύτερη φορά. Μετά σήκωσα το ακουστικό και τον πήρα τηλέφωνο.
- Εξακολουθώ να μην πιστεύω στα ζώδια. Δεν περιγράφει καν εμένα.
- (Το γέλιο του ακούστηκε δυνατό) Μα φυσικά αγαπητή μου, η αντίδρασή σας θα ήταν αυτή ακριβώς. Δεν αντέχετε ούτε κατά διάνοια στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να σας "προβλέψει". Καλή σας μέρα.

Το διάβασα άλλη μία φορά. Μήπως κάτι μου είχε ξεφύγει? Linda Goodman. Ποιά διάολο είναι αυτή η Γκούντμαν? Άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ. Βρήκα το site. Μακαρίτισσα. Πίστευε ότι υπήρξε "a great astrologer". Kαλά, δημοκρατία έχουμε. Έγραψε και μερικά βιβλία. Μπαινοβγαίνουν και μερικές χιλιάδες αφελών εκεί μέσα και ψάχνουν την τύχη τους. Ουφ!! Τώρα που είδα περί τίνος πρόκειται ησύχασα.
Αλλά, είχε μία φράση που δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου.
"Το χειρότερο είναι ότι όλοι νομίζουν ότι την ξέρουν". Δε βαριέσαι, σκέφτηκα, έτσι δεν γίνεται πάντα με όλους μας?

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Ε όχι και στα ζώδια ...."

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26

"Ήρθα να κάμω το χαμάλη του Γκρέκο"

"Τα πράγματα που κάνουμε μας επιλέγουν και δεν τα επιλέγουμε".
Έτσι λέει ο Γιάννης Σμαραγδής για τη ζωή και τη δουλειά του. Ο "Καβάφης" του, ταξίδεψε στα πέρατα της γης. Μία ταινία αριστουργηματική. Όλο ατμόσφαιρα, Αλεξανδρινούς τόπους, στίχους, αφήγηση και μυρωδιά από Ελλάδα. Τώρα ήρθε η σειρά του Γκρέκο. Κι αυτή την ταινία δεν την διάλεξε ο Σμαραγδής. Αλλά κάτι μου λέει πως πάλι θα μεγαλουργήσει. Έχει ένα σαράκι τελειομανίας που δεν τον αφήνει να βολευτεί στα .. γρήγορα και στα υποδεέστερα.
Άλλωστε, πάνε χρόνια που η Ελλάδα δεν επενδύει την εθνική προβολή στην έβδομη Τέχνη της. Ο "Ζορμπάς" του Καζαντζάκη και η Άνναμπελ με τα "μύγδαλα" κάποτε μιλούσαν για τον τόπο μας καλύτερα από χίλιες διαφημιστικές μπροσούρες. Μετά ... επενδύσαμε στις παγκοσμιοποιημένες μεθόδους και στην Ολυμπιάδα.
Ενδιάμεσα όμως -γιατί πολλά γίνονται μα δεν φαίνονται- άνθρωποι που βλέπουν πέρα από τη μύτη τους προσέγγισαν τον Σμαραγδή. Οι πιο εύρρωστες επιχειρήσεις της Κρήτης πίσω τους. Και του ζήτησαν να φτιάξει μία ταινία για τον Γκρέκο που θα την χρηματοδοτούσαν. Μνημείο της καλώς εννοούμενης διαφήμισης του τόπου διεθνώς.
Την παλεύει τούτη την ιδέα επτά χρόνια (!!!) ο Σμαραγδής. Γυρνά τον κόσμο και ψάχνει παραγωγούς, ηθοποιούς, στοιχεία, χνάρια του Γκρέκο.
"Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν έχει σχέση με ό,τι συμβαίνει στην ζωή, όπως την βιώνουμε καθημερινά. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι σε άμεση συνάρτηση με το τι κουβαλάει ο καθένας στο κύτταρό του και τι αποφάσεις έχει πάρει ο κάθε δημιουργός ή καλλιτέχνης και πώς σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την κυτταρική του μνήμη. Έτσι λοιπόν, προετοιμάζεσαι, πιστεύω, στην ζωή για να υπηρετήσεις πράγματα. Όταν έχεις αποσαφηνίσει τον ρόλο σου σε αυτόν τον κόσμο, εκείνα τα πράγματα που έχουν την ανάγκη σου σε καλούν να τα υπηρετήσεις. Υποθέτω, ότι κάπως έτσι έγινε και με τον Γκρέκο, επειδή ακριβώς έχω την αγωνία ότι αυτός ο τόπος όλο και χάνεται, όλο και ακρωτηριάζεται. Ο Γκρέκο είναι μία μορφή που υπερασπίστηκε την Ελλάδα σε μία κρίσιμή της στιγμή. Και κυρίως υπερασπίστηκε την Κρήτη, που υποταγμένη καθώς ήταν τότε και σκλαβωμένη, ο Γκρέκο την άφησε και πήγε στο κέντρο των κατακτητών και τους .... κατάκτησε. Αυτό θεωρώ ότι δεν είναι τελείως άσχετο με αυτό που συμβαίνει στους καιρούς μας, όπου πολλοί και με πολλούς τρόπους επιδιώκουν να μας κατακτήσουν και πρέπει και ‘μείς με την σειρά μας να βρούμε τρόπους να τους κατακτήσουμε". λέει.Κι ο Σμαραγδής δεν το λέει μόνο. Το πράττει κιόλας. Κατακτά. Αίθουσες, κριτικές, κοινό, τόπους, ό,τι αξίζει να περάσει στην μεγάλη οθόνη. Μην ψάξετε σ' αυτό το κείμενο για αδέκαστο και αυστηρό κριτή του. Είναι φίλος μου κι είμαι υποκειμενική. Αλλά συνάμα νοιώθω και πως δεν είμαι. Ο Σμαραγδής κέρδισε τις περγαμηνές του με το σπαθί του. Κι είναι καταξιωμένος χωρίς την ταπεινή μου γραφίδα.
"Ήρθα να κάνω τον χαμάλη του Γκρέκο"
Στις 9 του Οκτώβρη ο Σμαραγδής ξεκινά τα γυρίσματα του Γκρέκο στην Κρήτη. Πριν από ένα χρόνο οργάνωσε οντισιόν για τους κομπάρσους του. Έγινε χαλασμός. Όλοι ήθελαν να 'ναι εκεί. Όχι τα συνήθη "ψώνια" ή οι επαγγελματίες κομπάρσοι. Όχι αυτοί. Έβλεπες κάτι γερόντια με την κρητική φορεσία και τα στιβάνια τους στη σκάλα να περιμένουν υπομονετικά. Το κρητικό κρουσάτο μαντήλι στο κεφάλι και τη μαγκούρα στο χέρι.
- Τι ήρθες να κάνεις εδώ παπού? ρώτησα έναν τέτοιο τύπο.
- Το χαμάλη του Γκρέκο ήρθα να κάμω. Ό,τι να' ναι. Από τον τόπο μου είναι.
Βρήκε κομπάρσους ο Σμαραγδής. Με το δικό του λογικά - παράλογο αισθητήριο που ξεσκαρτάρει μόνο τις γνήσιες φάτσες. Όχι να γράφουν στο γυαλί μα στην ψυχή μας. Στην ταινία θα παρελάσουν φυσιογνωμίες ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με τον κινηματογράφο. Λόγιοι της Κρήτης, συγγραφείς, ποιητές, πανεπιστημιακοί, αρχαιολόγοι, δικηγόροι, πολιτικοί και κάτι κρητίκαροι σαν τον παπού που περίμενε στη σκάλα.
Ο Ψαραντώνης και ο Λουδοβίκος θα βάλουν τις νότες. Ο Άγγλος ηθοποιός Nick Ashdon πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον πλαισιώσουν οι Λάκης Λαζόπουλος, Δήμητρα Ματσούκα, Γιάννης Μπέζος, Γιώργος Χριστοδούλου, Γιώργος Χαραλαμπίδης, Θοδωρής Ζουμπουλίδης, Σωτήρης Μουστάκας, Ντίνα Κώνστα, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Ελένη Καστάνη, Τάσος Παλαντζίδης, και ο Γιώργος Καραμίχος. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου θα βάλει και πάλι την σφραγίδα της μουσικής του. Ήδη χθες κατέφθασε η διακεκριμένη ενδυματολόγος Lala Huete (Belle Epoque, Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 1992) από την Μαδρίτη, με τους συνεργάτες της ενώ σήμερα φθάνουν τα κοστούμια που θα ντύσουν συνολικά 800 ανθρώπους. Αρκετά από αυτά κατασκευάστηκαν στην Ισπανία ειδικά για τις ανάγκες της ταινίας.
"Ο Γκρέκο θα ‘ναι μία ταινία ... εξεγερμένη"

Μπορεί η τελευταία κινηματογραφική δουλειά του Γιάννη Σμαραγδή, να είχε ως πρωταγωνιστή της έναν ... σιωπηλό Καβάφη, που αφηγήθηκε την ζωή του μέσα από γεγονότα, πρόσωπα και περιπλανήσεις αλλά χωρίς λόγια, όμως ο Γκρέκο θα είναι μία εντελώς διαφορετική ταινία.
"Πρώτα απ’ όλα θα είναι μία ταινία εξεγερμένη, λέει ο Γιάννης Σμαραγδής. Μία ταινία, που θα προκαλεί τον θεατή της να μπει στις διαδικασίες της Κρητικής ματιάς. Ο Γκρέκο, ουσιαστικά αυτό έφερε ως φρεσκάδα στην παγκόσμια κοινωνία, έφερε την δύναμη ενός ανθρώπου που βλέπει το μέλλον, επειδή έχει πολύ ισχυρό παρελθόν. Και τελικά το μέλλον της ανθρωπότητας είναι το παρελθόν της. Και το παρελθόν της ανθρωπότητας και του Πολιτισμού, που ζούμε, είναι η Ελλάδα. Και το παρελθόν της Ελλάδας, είναι η Κρήτη. Στην Κρήτη κρίθηκε ο Δίας από τον Κρόνο για να μην τον καταπιεί ο πατέρας του. Από δω λοιπόν, ξεκινάνε τα πράγματα".
Από εδώ θα ξεκινήσουν και τα γυρίσματα της ταινίας. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος -που φιλοδοξεί να κατακτήσει το διεθνές κοινό- θα καταδεικνύεται με κάθε τρόπο ότι ήταν κρητικός. Και η σφραγίδα του νησιού στην ταινία, δεν θα εξαντλείται σε περιγραφές του τόπου καταγωγής του μεγάλου ζωγράφου, αλλά θα δίνει το στίγμα ηθών, εθίμων και κυρίως της κρητικής νοοτροπίας, που εμπότισε την ζωή και το έργο του Γκρέκο.
Μία απλή κουβέντα με τον Γιάννη Σμαραγδή, δίνει την ευκαιρία στο συνομιλητή του να διαπιστώσει ότι οι «σκηνοθετικές» εικόνες του Γκρέκο είναι σκαριφημένες απόλυτα στο μυαλό του. Και οι επιλογές δεν είναι διόλου τυχαίες. Κρητικές γωνιές, σκηνές με την ¨απλάδα¨ της κρητικής φύσης και τους ίσκιους των βουνών της, άνθρωποι με φυσιογνωμίες που αποπνέουν την κρητική λεβεντιά και τόποι που ευτύχησαν -διόλου τυχαία- να ανδρώσουν τον Γκρέκο, τον Καζαντζάκη και τον Βενιζέλο.
"Τα γυρίσματα, λέει ο Γιάννης Σμαραγδής, θα ξεκινήσουν στο Ηράκλειο στις 9 του Οκτώβρη. Και αυτό το επιδιώκω για πάρα πολλούς λόγους. Η Κρήτη αυτή την στιγμή, θεωρώ, ότι μπορεί να ξαναγίνει το κέντρο μίας νέας αντίληψης ζωής. Εδώ η ομορφιά και η πνευματικότητα είναι σε μία παράξενη και θαυμαστή αρμονία. Θέλω, δε να πιστεύω, ότι ο Κρητικός θα προσπεράσει και αυτό το πρόσκαιρο -γιατί δεν νομίζω ότι θα κρατήσει πολύ- σύνδρομο του νεοπλουτισμού, και εννοώ την προσπάθεια κάποιων να αποκτήσουν τα περισσότερα, χωρίς να αγωνιούν για το πώς μερικές φορές πληρώνει ο τόπος αυτή την κατάσταση. Ο νεοπλουτισμός, που πιστεύω ότι πολύ γρήγορα θα εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη, είναι η κατάσταση όπου ο καθένας μέσα από αυτήν σκέφτεται μόνο τα δικά του πράγματα, ενώ πρέπει να ξαναγυρίσουμε όλοι στο να σκεφτόμαστε όλα τα πράγματα. Κάθε μας πράξη πρέπει να έχει θετικό κοινωνικό αποτέλεσμα και αντίκτυπο. Το σύνδρομο του νεοπλουτισμού, λοιπόν, νοιώθω πως θα περάσει και σύντομα θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό που ήταν πάντα οι Κρήτες: Μία τεράστια δύναμη σε έναν ιερό και μαγευτικότατο τόπο, που μπορεί να ξαναδώσει στην ανθρωπότητα μία πρόταση υψηλής επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους. ‘Άρα, θα ξαναβάλει η Κρήτη το ζήτημα της μεγάλης φιλοξενίας με θεϊκά πρότυπα και θα ξαναβάλει σε κίνηση την υψηλή πνευματικότητα, που οι Κρήτες από και την προμινωική εποχή είχαν.
Πέρα από την Κρήτη σκοπεύω να κάνω οπωσδήποτε γυρίσματα στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Βενετία και την Ρώμη. Επίσης γυρίσματα θα γίνουν στο Τολέδο της Ισπανίας και την Μαδρίτη".
Ένας ζωγράφος και ένας σκηνοθέτης βρίσκονται, κατ’ ανάγκην κοντά. Ο καθένας υπηρετεί την τέχνη του. Επιπλέον, μεταξύ Θεοτοκόπουλου και Σμαραγδή υπάρχει μία κοινή "ρίζα": η Κρήτη. Αναζητώντας τις πτυχές της προσωπικότητας του ήρωά του, ο Γιάννης Σμαραγδής εντόπισε κι άλλες ομοιότητες. "Είμαστε ίδιοι με τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Όπως πιστεύω, ότι ίδιοι με τον Γκρέκο είναι και οι περισσότεροι έλληνες ή οι περισσότεροι κρητικοί, που κάνουν το άλμα και ό,τι έχουν στο κύτταρό τους το κάνουν οικουμενικό. Δεν έχουν αλλάξει οι εποχές και οι στόχοι. Επειδή ο Γκρέκο έζησε μερικούς αιώνες πριν, μην νομίζετε ότι είναι μακριά μας. Βέβαια, αν γυρίσει κανείς το κεφάλι του πίσω θα δει ότι ο χρόνος είναι πολύ πιο κοντινός, από ό,τι κοντόφθαλμα θέλουμε να τον βλέπουμε. Εξαρτάται από το πώς βλέπεις το χρόνο, φυσικά. Όμως σε μία πιο βαθιά συνάρτηση διαπιστώνεις ότι οι Κρήτες είναι πάντα ίδιοι. Ακόμη και οι Μινωϊτες ίδιοι ήταν. Κι εκείνοι από την πλευρά τους, έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια να διεθνοποιήσουν ό,τι είχαν στα χέρια τους και να το κάνουν οικουμενικό".

"Ένα δροσερό αεράκι ή το χέρι του Θεού'

Το 'δόγμα" του Γιάννη Σμαραγδή είναι ότι μία αδιόρατη αλλά ευνοϊκή συγκυρία κατευθύνει τις επιλογές του. "Τα πράγματα μας επιλέγουν, δεν τα επιλέγουμε" συνηθίζει να λέει. Η καλοτυχία των επιλογών του ίσως τελικά να οφείλεται σε αυτή καθ΄αυτήν την "ευγένεια" του στόχου του. Ταινίες ποιότητας, φροντισμένο σενάριο, διαπρεπείς ηθοποιοί, γυρίσματα που δεν φείδονται χρόνου, κόπου και χρημάτων ακόμη, πιστοποιούν την σκηνοθετική του ταυτότητα. Και πάντα ο Σμαραγδής φροντίζει την αντανάκλαση της επιτυχίας του να την εισπράττει η Ελλάδα. Η τελευταία του δουλειά, δείγμα γραφής των εκλεπτυσμένων του επιλογών, με επίκεντρό της τον Αλεξανδρινό μας Καβάφη, έκανε τον γύρο του κόσμου. Συγκέντρωσε ευνοϊκότατες κριτικές, απέσπασε πάμπολλες διακρίσεις και σε κάθε περίπτωση ο σκηνοθέτης φρόντιζε να διακρίνεται η "ελληνικότητα" του έργου του. Συνεργάτες του: ένα εκλεκτό επιτελείο ελλήνων δημιουργών, με ονόματα όπως αυτό του Βαγγέλη Παπαθανασίου ή του Δημήτρη Καταλειφού, που αυθύπαρκτα σχεδόν διασφάλιζαν την επιτυχία. Έχοντας μία τέτοια προϊστορία, ο Σμαραγδής είναι σε θέση να εγγυηθεί την επιτυχία του "Γκρέκο". Και άλλωστε ο νέος στόχος του έχει ακόμη πιο ... πλατύ ορίζοντα. Θα απευθυνθεί σε ένα διεθνές κοινό και θα σκιαγραφήσει την ζωή ενός ανθρώπου, ενός ζωγράφου της εμβέλειας του Θεοτοκόπουλου. Τα έργα που άφησε παραμένουν ζωντανές μαρτυρίες του απαράμιλλου της τέχνης του. Και η αλήθεια είναι ότι πέρα από το παρανόμι του (Γκρέκο) ελάχιστα στοιχεία τον δένουν στην διεθνή συνείδηση με την χώρα του και ακόμη λιγότερα με την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη.
Για τον Σμαραγδή η νέα ταινία μοιάζει με «χρέος τιμής». Χρέος Κρητικού προς Κρητικό. "Αυτή την στιγμή, λέει, αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω την ταινία για τον Γκρέκο. Υπάρχει μία φράση μέσα στο σενάριο. Είναι μία στιχομυθία μεταξύ του ζωγράφου και ενός βοσκού, που έχει κάποιο ρόλο μέσα στην ταινία. Ένας σοφός βοσκός -απ’ αυτούς που ξέρουμε και συναντάμε στα κρητικά βουνά- και τον οποίο επί τη ευκαιρία να πω, ότι θα τον υποδύεται ένας κρητικός. Τον ρωτάει λοιπόν, την προηγούμενη μέρα και ενώ ο Γκρέκο ετοιμάζετε να φύγει για την Βενετία:
-Δομήνικε, κάτι σε σπρώχνει, για να φύγεις, τι είναι;
Και του απαντά ο Γκρέκο:
- Ναι, ένα δροσερό αεράκι ή το χέρι του Θεού".

Οι ... Θεοί της Κρήτης (κατά πώς λες κι εσύ) εύχομαι να σε βοηθήσουν, Γιάννη.
Σημείωση: Η συνοπτική και ιστορικά δομημένη βιογραφία του Γκρέκο βρίσκεται εδώ

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""Ήρθα να κάμω το χαμάλη του Γκρέκο""

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25

"Θα σας κάνω μία εντριβή- διατριβή"





Μιά φορά κι ένα καιρό, στην εποχή που το γιαούρτι απασχολούσε μόνο την τρίτη ηλικία και όσους έφτιαχναν τζατζίκι (γιαουρτοσκόρδιον που λένε στο Κολωνάκι) εκεί στο Νότο ζούσε ένας συμπαθητικός τυπάκος που τον έλεγαν Παντελή Φραγκιαδάκη. Σιδεράς στο επάγγελμα. Αλλά -κατά πώς νομίζουν οι περισσότεροι- ο Παντελής πίστευε πως δεν έκανε για τούτη τη δουλειά. Για άλλα προοριζόταν. "Άλλα είναι εκείνα π' αγαπώ" που λέει σοφά κι ο ποιητής.

Την γυρόφερνε συχνά τούτη την κουβέντα ο σιδηρουργός. "Μωρέ, εγώ έπρεπε να γενώ πολιτικός" εκμυστηρευόταν σε φίλους και πελάτες που μπαινόβγαιναν στο σιδεράδικο. Κι εκείνοι για να σπάσουν πλάκα τον ενθάρρυναν. Κι ο Παντελής δεν ήθελε και πολύ ενθάρρυνση, εδώ που τα λέμε. Τραβούσε μονομιάς την καρέκλα στη μέση του σιδηρουργείου, ανέβαινε πάνω κι άρχιζε να καμώνεται τον πολιτευτή. Μαζευόταν η γειτονιά. Άκουγε και ξέσπαγε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
Το "Famous Pantelis show" επαναλαμβανόταν όλο και πιο συχνά. Κι οι διαβεβαιώσεις στο τέλος κάθε "προεκλογικής ομιλίας" πλήθαιναν. "Παντελή, κατέβα στις εκλογές κι εμείς θα σε στηρίξουμε". Ο κόσμος γελούσε με την ψυχή του κάθε φορά που ο σιδεράς ανέβαινε στην καρέκλα. Γιατί -ομολογουμένως- ο επίδοξος πολιτευτής, τους έλεγε ακριβώς αυτά που ήθελαν να ακούσουν. Αλλά με τον δικό του τρόπο. Όλο χωρατό και ... άγνωστες λέξεις. Οι ομιλίες ξεκινούσαν με την διάσημη πλέον φράση "θα σας κάνω μία εντριβή- διατριβή". Και μετά ο Παντελής έμπαινε κατ' ευθείαν στο ... ψητό. "Θα φέρω από μία δίμετρη Ρωσίδα σε κάθε άντρα ψηφοφόρο. Οι γυναίκες σας είναι κοντές και κουράζονται με το σπίτι και τα παιδιά. Οι Ρωσίδες θα τις .. ξεκουράσουν κι εσείς θα αλλάξετε το μενού της "φασολάδας". Λοιπόν, οι Ρωσίδες το πρωί θα βοηθούν τις γυναίκες σας και το βράδυ ... εσάς. Αλλά να τις συντηρείτε, ρεμάλια. Μη φύγουν άρον άρον για τη Ρωσία και πουν ότι είμαστε καδμίρηδες και τσιγκουναραίοι εξαπανέκαθεν".
Κι αν έβλεπε κανένα συνοφριωμένο και σοβαρό ανάμεσα στο ακροατήριο, του το λεγε κατάμουτρα: "Εσένα σε "κόβω" για δύο Ρωσίδες και επειγόντως".

Ο Παντελής είχε και την περιβόητη θεωρία της αυτονομίας. "Τι δεν βγάζει μωρέ ο τόπος μας? Γη έχουμε που φυτρώνουν τα πάντα. Τουρισμό έχουμε. Αρχαία έχουμε. Τα "αρχαιότερα" αρχαία και τα καλύτερα. Ξέρετε τι δεν έχουμε? Μυαλό, δεν έχουμε. Γι' αυτό πληρώνουμε φαράτσι (χαράτσι το ξέρουν οι υπόλοιποι αλλά στο Παντελίδικον λεξιλόγιο αλλάζει) στην Αθήνα να μας κυβερνά και να ξεπαραδιάζει ό,τι μαζεύει το νησί μας. Εγώ, αν με ψηφίσετε θα σας κάνω αυτόμολους (αυτόνομους στο κοινώς λεγόμενον) ".
Βέβαια, το σχέδιο έφτανε ίσαμε εκεί. Αλλά σάμπως κι οι λοιπές προεκλογικές εξαγγελίες πάνε παραπέρα? Λέγε λέγε ο Παντελής γλυκάθηκε να ανεβαίνει στην καρέκλα και να κάνει τον πολιτευτή. Μιά μέρα το πήρε απόφαση και παράτησε το σιδεράδικο. Πήρε κι ένα τηλεβόα και με το φορτηγάκι του άρχισε να σουλατσάρει στις γειτονιές και να βγάζει πύρινους λόγους. Βρέθηκαν και μερικοί ματσωμένοι πλακατζήδες και ενίσχυσαν τον αγώνα του. Άλλος του 'βγαλε αφίσσες, άλλος τον πήγε στις εφημερίδες για συνεντεύξεις κι άλλος του 'δινε χαρτζιλίκι. Ο Παντελής γίνηκε σύντομα η "φίρμα" της πόλης. Και οι λόγοι εμπλουτίζονταν με νέες εξαγγελίες.
Και το φιλοσοφούσε ο ρήτορας. "Τι θέτε μωρέ? Γυναίκες και κλωτσόσφαιρο θέτε. Λοιπόν με τις Ρωσίδες το λύσαμε το ένα θέμα. Και δεν θα έχουν αντίρρηση κι οι γυναίκες ψηφοφόροι γιατί θα τις έχουν για υπηρέτριες. Τώρα βέβαια άμα πολυξεκουραστούν κι οι γυναίκες σας είναι πρόβλημα, αλλά είπαμε " Ο Θεός να τις βλέπει ... κι εμείς να βλέπουμε τις γυναίκες των άλλων". Και για το κλωτσόσφαιρο όμως έχω λύση. Θα αυτομολήσω τον ΟΦΗ. Θα δώσει κάθε σπίτι ένα συμβολικό ποσό και θα πάμε να τον αγοράσουμε από τον Βαρδινογιάννη. Μετά κάθε Κυριακή θα πηγαίνουμε όλοι στο γήπεδο τζάμπα(!!!). Θα βρίζετε, θα φωνάζετε και μετά θα γυρνάτε στο σπίτι σας ήρεμοι".

Μόνο το σπίτι του Παντελή "έβραζε" πια. Η γυναίκα του δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη με την κατάσταση. Και με το δίκιο της φυσικά. Αλλά ως γνωστόν η εξουσία είναι η πιο γλυκειά ερωμένη. Κι όταν ο Παντελής κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ συζύγου και ερωμένης, προτίμησε την δεύτερη.
Πόσο απέχουν οι γνωστικοί από τους φευγάτους? Ελάχιστα λέω εγώ. Ένα κλικ. Μία συγκυρία. Κι ο Παντελής την συγκυρία του, την συνάντησε μεσόκοπος πια. Άφησε σπίτι, δουλειά και οικογένεια κι έγινε ο "διασκεδαστής" της πόλης. Στην αρχή το κοινό του τον χειροκροτούσε. Κάπου κάπου έκανε και κάποιος μια ερώτηση επί των ... προγραμματικών θέσεων και το καλαμπούρι συνεχιζόταν. Οι "εντριβές-διατριβές" ήταν πια το αγαπημένο ανέκδοτο όλων. Κάτι σαν τα αστεία του Αγκόπ ή τα σκετσάκια του Καραγκιόζη σε άλλες εποχές. Ο Παντελής έγινε από ήρωας της πλατείας μέχρι σχόλιο των τοπικών εφημερίδων και θέμα συζήτησης στο οικογενειακό τραπέζι.
Κάποτε το τροπάρι άλλαξε. Όχι απλές εντριβές αλλά κόμμα ολόκληρο.
ΟΛΚΕ (ο τόνος στο Ε). Ολοκληρωτική Κρητική Επανάσταση θαρρώ πως σήμαινε αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Θυμάμαι όμως το σύνθημα από τον τηλεβόα:


"ΟΛΚΕ, ΟΛΚΕ,
το κόμμα σου λαέ".
Κι όλο κι έλεγε "σύντομα θα καταθέσω τον ... κατασταλτικό χάρτη του κόμματος".
Όμως ενώ σωστά μάντεψε ότι όλοι βαριούνται την φασολάδα κάθε μέρα, ο Παντελής δεν προέβλεψε ότι το "φιλοθεάμον" κοινό του και κυρίως οι "χορηγοί και οι σπόνσορες" σύντομα θα τον βαρεθούν. Όπερ και εγένετο. Τα προεκλογικά τσιτάτα, που κάποτε συνοδεύονταν από χαχανητά του πλήθους, ήταν πλέον γνωστά σε όλους. Ο Παντελής έχανε σταδιακά την αίγλη του. Μέχρι που κάποιοι αλητήριοι άρχισαν να τον γιαουρτώνουν στις πλατείες για να διασκεδάσουν την πλήξη τους.
Βρέθηκα μπροστά σε ένα τέτοιο σκηνικό κι ομολογώ ότι τότε ήταν που τον θαύμασα και τον συμπάθησα. Το περιεχόμενο ενός κεσέ από γιαούρτι "κοσμούσε" το πουκάμισό του. Απέναντί του ένας θρασύτατος πιτσιρικάς που θεωρούσε μέγα κατόρθωμα την πράξη του. Κι ο Παντελής ατάραχος: "Μπράβο αγόρι μου. Αλλά ο πατέρας σου δεν σου δίνει χαρτζιλίκι για να αγοράζεις γιαούρτια και να τα ξενδονίζεις στην αφεντιά μου". Η παρέα του νεαρού εξαγριώθηκε με την απάντηση κι ακολούθησε σύννεφο από γιαούρτια. Ύστερα το κακώς εννοούμενο αστειάκι έγινε συνήθεια. Κι ο Παντελής με μία περίεργη στωικότητα άρχισε να το αντιμετωπίζει αλλιώς. "Για να ρίχνετε γιαούρτια μάλλον κοτσάνα είπα. Καλά άνθρωποι είμαστε". Ή αν τελείωνε κάποιον λόγο και δεν υπήρχε .. επιδόρπιο χωράτευε μοναχός του. "Μωρέ, σαν καλά τα πήγαμε απόψε. Για να μη ρίξετε γιαούρτια μάλλον καλά θα τα 'πα".
Κάποτε όμως το κακό με τα γιαούρτια παράγινε κι -άγνωστο πώς- ο Παντελής .. αποσύρθηκε από τις πλατείες. Είχα μερικά χρόνια να ακούσω γι' αυτόν. Κάποιοι έλεγαν πως τον έβλεπαν αραιά και που. Σεμνό και ήρεμο. Χωρίς λόγους και εξάρσεις πια. Με ένα μόνιμο θλιμμένο χαμόγελο. Μέχρι που ένα χειμωνιάτικο πρωινό (θαρρώ πως ήταν Χριστούγεννα) η Πυροσβεστική κλήθηκε να σβήσει μία φωτιά σε ένα χαμόσπιτο. Ο Παντελής προσπαθώντας να ζεσταθεί .. κάηκε. Κι ύστερα όλοι είπαν "τον φουκαρά τον Παντελή" όπως λέμε συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις.

* Για τον Θάνο, που ήθελε να μάθει τόσο αυτή την ιστορία.
Σημείωση: Έψαχνα ειλικρινά να βρω στοιχεία για τον Παντελή. Η σύγχρονη ιστορία στο Ηράκλειο (ή αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ότι γράφεται στην καθημερινότητα μίας πόλης) του χρωστά πολλά χαμόγελα της. Ατύχησε όμως και σ' αυτό ο Παντελής, καθώς ήταν ήρωας στις εποχές που τα αρχεία των εφημερίδων δεν είχαν ψηφιοποιηθεί ακόμη. Έτσι οι μνήμες μου σαφώς τον αδίκησαν καθώς μία και μοναδική φορά παρέστην σε προεκλογική του ομιλία. Άλλοι σίγουρα τον θυμούνται καλύτερα κι αν υπάρχουν ανάμεσα στους αναγνώστες της σελίδας θα το εκτιμούσα αν προσέθεταν το λιθαράκι τους.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""Θα σας κάνω μία εντριβή- διατριβή""

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24

Σήμερα μπορώ μέχρι και να τον καταλάβω



Πρωινό Κυριακής! Η μόνη μέρα που μας ανήκει πια.
Οι άλλες παραχωρήθηκαν στις μάταιες αναγκαιότητες.

Φθινόπωρο! Επιτέλους κάτι φθίνει!
Το αδηφάγο καλοκαίρι μας ξεγύμνωσε.
Καιρός να χωθούμε ξανά στην ασφάλεια της πολλαπλής κάλυψης.


Μπόρα! Ο Θεός αναστενάζει και δακρύζει πάνω μας.
Κάθε αναστεναγμός, μία βροντή.
Κάθε δάκρυ, ένας εξαγνισμός.


Η θέα μου αναβαπτίζεται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ.
Μυρωδιά από χώμα! Η πρώτη μου ύλη μαλακώνει.
Χθες αντίκρυσα κάποιον να αγκαλιάζει τον κορμό ενός δέντρου.
Τι παράξενο θέαμα! Σήμερα μπορώ μέχρι και να τον καταλάβω.


Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Σήμερα μπορώ μέχρι και να τον καταλάβω"

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη ... χωρίς αυτοκίνητο


Με τρελαίνουν αυτές οι παγκόσμιες μέρες δίχως νόημα. Οι αφιερωμένες στα ανέφικτα, στις μειονότητες, στις ισότητες και στις ενοχές μας. Κάθε φορά που τις ακούω στα επετειολόγια αναρωτιέμαι ποιοί τις μοίρασαν και γιατί. Σήμερα, λοιπόν, είναι η περιβόητη παγκόσμια μέρα για πόλεις χωρίς αυτοκίνητο. Ο νομοταγής και ευαισθητοποιημένος πολίτης (που δεν τον γνωρίζω κατ' ιδίαν) αφήνει το αυτοκινητάκι του κλειδωμένο στο γκαράζ και ξεκινά τον ... πηγαιμό για την Ιθάκη. Στο δρόμο θα συναντήσει και Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Αλλά είναι οπλισμένος με υπομονή, σύνεση και κυρίως ευρηματικότητα, ως άλλος Οδυσσέας.

Ακολουθώ την υποθετική του πορεία. Ποδήλατο δεν έχει, γιατί οι αποστάσεις και οι συνθήκες είναι απαγορευτικές για ποδήλατο. Το συμπαθές υπομονετικό τετράποδο που κάποτε χρησίμευε ως μέσο μεταφοράς το ξέρει μόνο από φωτογραφίες και ζωολογικούς κήπους πια. Οπότε και εδώ επιλογή δεν υπάρχει. Μονόδρομος ο ... ποδαρόδρομος και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Και καλά να ζεις στην Αθήνα όπου οι συγκοινωνίες έγιναν ευέλικτες και βολικές. Έλα όμως που ο ήρωάς μου (περί ήρωος πρόκειται, αφού και μόνο η σκέψη έχει έναν ηρωισμό) ζει εκτός πρωτευούσης. Πρώτο ημίωρο πεζοπορίας μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Ψιλοβρέχει. Ο καιρός αγνοεί την παγκόσμια μέρα των ... ταλαίπωρων. Την αγνοούν επίσης και οι οδηγοί που στρέφουν τις ρόδες τους στις λακούβες του δρόμου και τον καταβρέχουν, περνώντας με ταχύτητα δίπλα του. Τα πεζοδρόμια ανύπαρκτα ή κατηλειμμένα με κάθε λογής πραμμάτειες εμπόρων. Οι πεζοί -αναγκαστικά- υπό διωγμόν, καταδικασμένοι να βαδίζουν στην άκρη του δρόμου. Αλλά ο ήρωάς μας είναι οπλισμένος με υπομονή. Βάλθηκε να τα καταφέρει και να μη χάσει το χιούμορ του, έστω κι αν καταστρέψει ρούχα και εμφάνιση.
Και επιτέλους φτάνει στη στάση του λεωφορείου. Άδεια. Ψυχή τριγύρω. Στέκεται και περιμένει. Είκοσι λεπτά, μισή ώρα, τρία τέταρτα. Μπροστά του περνούν τα παιδιά του ποδηλατικού ομίλου. Σορτσάκι, κράνος και ποδήλατο. Η Τροχαία τα συνοδεύει πανευτυχής. Δράττεται της ευκαιρίας και ρωτάει τον αστυνομικό. "Α, οι οδηγοί λεωφορείων έχουν στάση εργασίας σήμερα. Λήγει στις 2 το μεσημέρι" η απάντηση. Στέκει σαν χαμένος και κοιτάζει τους ποδηλάτες που απομακρύνονται. "Πώς διάολο θα συμμορφωθώ στην παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο, όταν δεν έχει ούτε λεωφορείο?" σκέφτεται. Προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Αλλά μερικές φορές το σύμπαν, η θέση των αστερισμών και οι λοιπές ... προοδευτικές δυνάμεις δεν συνομολογούν. Ένα φορτηγό περνά δίπλα του και τον λούζει με λασπόνερα. Ανοίγει το στόμα να διαμαρτυρηθεί. Αλλά ο οδηγός είναι πιο γρήγορος. Δεύτερο "λούσιμο" ... με υβρεολόγια αυτή τη φορά. "Που πας ρε μ@λάκα?" του φωνάζει. Ο ήρωάς μας είναι πια εξαντλημένος, εκνευρισμένος, ταπεινωμένος και μετανοιωμένος. Ανάθεμα στις παγκόσμιες μέρες των ανέφικτων και στην διάθεσή του να τις "υπηρετήσει".

Σταματάει το πρώτο ταξί που βρίσκει. Μπαίνει και λέει τον προορισμό. Ο οδηγός τον κοιτάζει με συμπόνοια. "Σας έβρεξαν" του λέει. "Ασυνείδητοι οδηγοί" απαντάει ο ήρωας και σκέφτεται ξανά το πάθημά του. Σε λίγο όλα διορθώνονται. Επιστρέφει στο σπίτι του. Αλλάζει ρούχα. Παίρνει το αυτοκίνητο και ξεκινάει. Η βροχή δυναμώνει. Θα καταβρέξει κι εκείνος μερικούς πεζούς αλλά βιάζεται πλέον να καλύψει τον χαμένο χρόνο για τον προορισμό του. Στο ραδιόφωνο συζητούν με περισπούδαστο ύφος οι συγκοινωνιολόγοι για την παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Πιάνει το κινητό με την έμπνευση της στιγμής. "Μιά ερώτηση μόνο, λέει στην τηλεφωνήτρια. Ρωτήστε τους συγκοινωνιολόγους που είναι στο στούντιο πώς έφτασαν σήμερα εκεί?"

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη ... χωρίς αυτοκίνητο"

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20

Αν τα μάτια σου Άνοιγες ..

…Το ράγισμα κυριάρχησε κι είναι ανερμήνευτο: μακριά
Απ' την παρήχηση των κυμάτων, ένας ολόκληρος κόσμος
Κινείται σπασμωδικά προς τα όρια. η ειρωνεία του,
Η εμμεσότητά του πρέπει τώρα να χρεωθεί στην ευτέλεια
Των ανακλαστικών μας, στη λύσσα μας για κατάχρηση.
Το φως δεν καίει, είν' ένα φως θεωρητικό. Δεν περιμένει
Εμάς, μόνον ξοδεύει το υλικό των κορμιών για το πλεονέκτημα
Κάποιας ουδέτερης αναδρομής ή επιτάχυνσης. Ο σκιώδης του
Όγκος οδηγήθηκε στην απώλεια κι η απώλεια βεβηλώνει
Την παλιά μας εκλεπτυσμένη ασυμμετρία. Ό,τι εκτιμήθηκε
Χάνει βάρος και επιπλέει. εκεί εκτίθεται
Σαν κειμήλιο αδιαφορίας, ώσπου σαπίζει. Κανένα δόγμα
Δεν είναι απόρρητο. όλα έπονται ή προηγούνται,
Παραταγμένα, μονοδιάστατα, ευεξήγητα, δηλωτικά
Μιας ανυπόμονης ενσωμάτωσης της σκέψης στο αντικείμενο
Ώστε ο ρυθμός της να συμπίπτει με τη στίλβουσα πρόσοψη
Του καθενός από αυτά. Κι έτσι δεν μας χρειάζονται τα μισόλογα,
Γιατί ανάμεσα στη φυσιολογικότητα και τη σκιά της
Χωράει μόνον ένα ναι ή ένα όχι, μια εικόνα ή τίποτα.
Τέτοιο δράμα πως θα μπορούσε να τραγουδηθεί; Την μελίγηρυν
Αηδόνα εδέξατο νώτοις δελφίν, και πτηνήν πόντιος ηνιόχει.
Πιστοτάτω δ' ερέτη πορθμευομένη τον άκωπον ναύτην
Τη στομάτων θέλγον εγώ κιθάρη… Νοημοσύνη, τρυφερότητα,
Απείθεια, όλα βρίσκονται γραμμένα εκεί, στον ήχο του ήχου σου.
Οι δίνες φαίνεται να έχουνε προκληθεί απ' την πορεία
Του γεγονότος προς τη συνείδηση, απ' τη συχνότητα
Του αντίκτυπου στους ομόκεντρους κύκλους του. Ομιλία,
Φτωχή συνήθεια της κοινής μας αναπνοής, σου ανέθεσα
Να αναθρέψεις το παιδί μου σωστά. Περίμενέ το να σε ακούσει.
Δείξε τα δόντια σου σ' αυτή τη δέσμη (με ξεκουράζει
Να σου μιλάω) των εξηγήσεων για το FORWARD, για το REPLAY.
Το ρολόι εκείνο (τόσο ντελικάτο! Σφαιρική απεικόνιση τ' ουρανού
Όπου Ήλιος, Σελήνη, ζώδια και πλανήτες χόρευαν στην αυτόματη
Δράση βαρούλκων και τροχών σαν την έλλειψη απερισκεψίας
Οδοντωτών) που ο σουλτάνος της Δαμασκού Σαλαντίν
Έκανε δώρο στον γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄,
Ή το ρολόι της Φεζ, στο Μαρόκο (1357 υδραυλική
Κλεψύδρα, ξύλινα ράμφη, λιθοσφαιρίδια) είναι πρώιμες ενδείξεις
Ότι ο άνθρωπος κουράστηκε απ' τις αρνήσεις που τον κρατούν
Στην κυκλικότητα μιας αφήγησης, ότι δεν μπόρεσε να καταλάβει
Τα γεγονότα παρά μονάχα μέσω εκκρεμοτήτων και γενικεύσεων.
Ήλιοι, σπουδές στη ευδαιμονία, γαμήλιες συνθέσεις,
Αναγνωρίζετε το χαμένο σας υποκείμενο; (Κυματίζουνε τόσο
Εξευμενιστικά οι λόφοι στο αντιφέγγισμα της έννοιας - λόφος,
Που εκατομμύρια μικρά "αλίμονο", στο νεράκι, φτιάχνουνε ένα.
Στρογγυλό "ευτυχώς"). Λοιπόν εμείς τ' αναγνωρίζουμε:
Ποτέ δεν γίναμε οπαδοί της κατ' ανάγκην συμπόρευσης,
Της συναίνεσης, του υπερθεματισμού στην ομαλή
Διεκπεραίωση των απείρων λειτουργιών της δυνητικότητας,
Ποτέ δεν στέρξαμε καμία στρατηγική της επιθυμίας.
Αλληλεγγύη λέγοντας, εννοούσαμε μια μεταβίβαση a priori
Μη χρονική. Εδώ είν' αλλιώς. (Να! μία πέρκα ή μήπως ήτανε
Σαργός! Θα τον άγγιζα παραλίγο! Αν τα μάτια σου
Άνοιγες, θα ΄χες ήδη απολαύσει ραβδώσεις ενός λευκόχρυσου
Γιαλού μέσα στην έννοια-γιαλός!) Γιατί ο αντίλαλος
Της λησμονιάς βρίσκεται γύρω μας. Θα με ρωτήσεις:
Εάν, αδιάκοπα, το περιεχόμενο της εμπειρίας του εδώ-τώρα,
Αιμορραγεί, σε τι χρειάζονται τα ρολόγια; (Και μι' αχιβάδα!
Θα στην κρατήσω!) Χρησιμεύουνε, πίστεψέ με, σαν ενθύμια
Αυτού του πράγματος, του χαμένου παρόντος. Στη νεκρή
Υλικότητα του χρόνου εξασφαλίζεται μια συμφέρουσα
Επαλήθευση. Πράγμα αφύσικο! Γιορτές, πετάγματα πουλιών,
Ανηθικότητες, όλος ο χρόνος έχει ήδη υπάρξει,
Όλη αυτή η συνενοχή υπεραπλούστευσης κι εφευρήματος,
Όλες εκείνες οι συναιρέσεις κοινοτοπίας και τέχνης
Έχουν κιόλας καταγραφεί σχολαστικότατα
Στα αρχεία. Αναπαράγονται. Τεμαχίζονται. Τρομερή ματαιοπονία.
Γι' αυτό ν' ακούς τον παφλασμό και να ξέρεις
Πως περισσεύει ό,τι δεν έχει αιτία κι ούτε το ίδιο είναι αιτία.
Η ροή του στιγμιαίου επιταχύνεται βάναυσα
Με τις εντάσεις, οι εκδορές της στην ψυχή είναι ανεξίτηλες.
Γι' αυτό ν' ακούς τη σιωπή της σιωπής καθώς το ξύλινο
Πέταγμα αναδεύει στο νερό την εντέλεια. Το REPLAY,
Και το PAUSE του Ραμσή η σπατάλη των αποδείξεων
Ότι η πλάση δύει σ' έναν αλλόκοτο μεσημβρινό
Αυτοανάλωσης του εικονικού της χρόνου δεν σου ταιριάζει.
Άκου καλύτερα, άγγελέ μου, μία διήγηση που μας κήδεψε
Ανακαλώντας τις αξίες του συμβολαίου όταν η ώρα μας εκπνέει
Γλυκά με τα τριξίματα του ξύλου. (Έτσι κι η βάρκα μας
Που 'γινε ολόκληρη ένας ρόζος αγάπης)…

Απόσπασμα από τη Θάλασσα του Ευγένιου Αρανίτση

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Αν τα μάτια σου Άνοιγες .."

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17

Άλλοτε ως έμπορος της Βενετίας κι άλλοτε ως .. κουμπάρος


Ο Σάυλοκ!! Ο απόλυτος τραγικός ήρωας. Έρμαιο του υλισμού. Ύπουλος και δολοπλόκος ξεχυλίζει στίχους της Παλαιάς Διαθήκης και ζητά επίμονα τον παράδοξο τόκο του: "Be nominated for an equall pound of your faire flesh, to be cut off and taken in what part of your body it pleasent me".

Ο Άγγελος Τερζάκης έγραφε:
Όταν η τελευταία σελίδα του βιβλίου κλείνει ή όταν η αυλαία του θεάτρου πέφτει, εκείνος που επιζεί, που δεν τελειώνει ποτέ να υπάρχει, που τριγυρίζει για πάντα σαν ψυχή κολασμένη μέσα μας, είναι ο Σάυλοκ.[...] Γιατί απλούστατα ο Σάυλοκ δεν είναι ο «φιλάργυρος», δεν είναι ο τοκογλύφος, αλλά ένας άνθρωπος με οστά και με σάρκα που ζει εντατικά τον πόνο του, το μίσος του, την άγρια χαρά του, δηλαδή αυτή τούτη τη ζωή, και συμπυκνώνει μέσα του τα γνωρίσματα και το πάθος μιας φυλής, τ’ ανθρώπινα γνωρίσματα του πάθους μιας φυλής ανθρώπων.[...]

Φεύγοντας, ακούμε πάντα το μακρόσυρτο σπαραγμό του Σάυλοκ ν’ αντιλαλεί, να στηθοδέρνεται μέσα στο γκέτο και δεν μας κάνει καρδιά να τον περιγελάσουμε. Γιατί είναι μια ύπαρξη πικρή, φαρμακερή επειδή πολύ την έχουν φαρμακώσει και που κατέχει τη δύναμη να προκαλεί κάτι πολύ πιο δύσκολο από την οικτίρμονη συμπάθεια ή τη φιλάνθρωπη αγάπη μας: το δέος και το θαυμασμό μας".

Ένας κορυφαίος Αl Pacino και ένας εξαιρετικός Jeremy Irons. Σε ένα Σαιξπηρικό αριστούργημα που ταιριάζει γάντι στο κλίμα των ημερών. Η ασύλληπτη ματαιότητα του ανθρώπινου εκμαυλισμού που ανακυκλούται στους αιώνες. Άλλοτε ως έμπορος της Βενετίας κι άλλοτε ως .. κουμπάρος. Αν αγοράζετε εφημερίδες για την πραμάτεια τους αυτή τη φορά η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και μόνο για τούτο το υπέροχο υλικό αξίζει τον κόπο.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Άλλοτε ως έμπορος της Βενετίας κι άλλοτε ως .. κουμπάρος"

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 16

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη ΜΕΒΓΑΛ, τον Αδαμόπουλο και το "παρεάκι" τους


ΟΙ ΔΕΚΑ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ


I. ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΙΑΝ ΟΡΚΟΥ ΠΙΣΤΟΤΕΡΑΝ ΕΧΕ

II. ΜΗ ΨΕΥΔΟΥ

III. ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΕΛΕΤΑ

IV. ΦΙΛΟΥΣ ΜΗ ΤΑΧΥ ΚΤΩ ΟΥΣ Δ’ΑΝ ΚΤΗΣΗΙ ΜΗ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΕ

V. ΑΡΧΕ ΠΡΩΤΟΝ ΜΑΘΩΝ ΑΡΧΕΣΘΑΙ

VI. ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕ ΜΗ ΤΑ ΗΔΙΣΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΑΡΙΣΤΑ

VII. ΝΟΥΝ ΗΓΕΜΟΝΑ ΠΟΙΟΥ

VIII. ΜΗ ΚΑΚΟΙΣ ΟΜΙΛΕΙ

IX. ΘΕΟΥΣ ΤΙΜΑ

X. ΓΟΝΕΑΣ ΑΙΔΟΥ

Σημείωση:

Είμαι θυμωμένη μαζί σας κύριοι. Όχι γιατί ανταλλάσετε μίζες. Το χρήμα καλώς κυκλοφορεί. Θυμώνω επειδή αδυνατείτε να διαχειριστείτε την παγαποντιά σας. Διαθέτετε μία βλακώδη αντίληψη που εννοεί ότι τα "άπλυτα" των άλλων θα ξεπλύνουν τα δικά σας.

Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και τους κανόνες της, όταν η Επιτροπή Ανταγωνισμού θέσπιζει τμήμα επιείκιας για τους καταδότες, τα κόκκαλα του Σόλωνος και του Κλεισθένη τρίζουν συθέμελα.

Όταν οι κουμπαριές γίνονται έναυσμα κονόμας, τακτοποίησης και διαπλοκής, συνειρμικά σκέφτομαι ότι ξεπουλήσατε ό,τι πιο όμορφο μας δόθηκε σαν αφορμή για να κάνουμε τους φίλους ... συγγενείς.

Όταν ο Νιόνιος τραγουδούσε για την ιστορία που "γράφουν οι παρέες" δεν σας είχε κατά νου. Αμαυρώνετε τις πιο τρυφερές μας ατάκες με τις "ταράτσες", τις "παράγκες"
και την νέα σημειολογία σας.

Αιδώς Αργείοι! Σταματήστε να μας παραδειγματίζετε με τους ταλαίπωρους βίους σας.
Απαλλάξτε μας! Η άλλη Ελλάδα που αγωνίζεται να βιοποριστεί έντιμα με κόπο και με βάσανα σας φθονεί. Κι ίσως -ακόμη χειρότερα- κάποτε, να σας θαυμάσει αν συνεχίσετε να την πιλατεύετε.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Αφιερωμένο εξαιρετικά στη ΜΕΒΓΑΛ, τον Αδαμόπουλο και το "παρεάκι" τους"

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15

"Μάης μήνας θα 'τανε θαρρώ"


"Βρε πως αλλάζουν οι καιροί, αλλού εγώ κι αλλού εσύ".
Μόνο στίχους μου φέρνει στο μυαλό πια η ιστοσελίδα που κοιτάζω.
Σαν άδεια παραλία σε φθινοπωρινό σκηνικό. Αλλαγμένη και αλλόκοτη.
Κι όμως!! Στο τέλος της Άνοιξης έσφυζε από ζωή.
Με αγιασμούς ξεκινήσαμε, σε μνημόσυνα καταλήξαμε.

..... Αγιασμός

Και δεν ξεκινάμε λοιπόν εδώ ένα ομαδικό blog?
Το είχαμε πει κάποια στιγμή,
κάποιος το πέταξε προσφάτως... στη βράση κολάει το σίδερο, ας δοκιμάσουμε.
Αν δουμε πως δεν μας πάει, χρααααααατς το άτιμο!

Κι αν μας κάτσει???

Πρόσχωμεεεεεεεεννν.....

Οποιος θέλει να γινει μέλος και να ποστάρει, στέλνει ένα mail σε κάποιο comment και τον κάνουμε invite.

ainadoume... posted by Godot @ 5/15/2006 08:23:00 μ
-------------------------------------------------------------
Now THIS IS the END

to blog ayto prokeitai na allaksei

gia tin wra paizw me ta templates

molis to ftiaksw, tha to ekxwrisw se opoion einai pio kalo paidi

eyxaristv poy me kanate admin

the bloghood girl
posted by Bloghood Girl at 9/21/2006 01:25:00 μμ

Υ.Γ. Ανάμεσα στην αρχή και στο τέλος θα προσπαθήσω να θυμάμαι ότι περάσαμε καλά.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""Μάης μήνας θα 'τανε θαρρώ""

"Τι είπα κάποτε σ' έναν ιπτάμενο"


Σαν αφαιρέσεις από τον ήλιο την λαίμαργη αστρονομία
δεν είναι πιότερος από μιά πυγολαμπίδα που διαστέλλει
την κίνηση μέσ' στο άναυδο σκοτάδι.
Δεν έχει πόσιμη σημασία να σταλάξουμε
τσιγγούνικες αλήθειες και σταγονίδια βεβαιότητας
δεν έχει ούτε μιά πρωτοτυπία η ξεμυαλίστρα η εξυπνάδα
πρωτότυπος είναι εκείνος που δικάζει τις λέξεις
εκείνος που βάζει ποινές ολοένα στα δάχτυλά του
την ώρα που σέρνουν έρημα την άλαλη πένα.
Δεν έχει μητρότητα ο ίλιγγος
δεν έχει πατρότητα η νύχτα.
Μίλησα κι άλλοτε γι'αυτά τα χαρτόνια.
Οι σκοτεινοί μας σύντροφοι: οι άκρες και τα μάκρη
με του κύκλου τ 'άγρια δώρα μας κοροιδεύουν.
Έχοντας πιά ξεπέσει ο γέροντας Ευκλείδης
ειν' απόβλητο το μήκος ως πράξη του σύμπαντος
και το ύψος ανεύρετη μελωδία στα πλάτη...
Τράβηξα την σκονισμένη αιωνιότητα σαν κουρτίνα
με τόση ευκολία και τά 'χασα βλέποντας
το λάγνο τίποτα της αναφρόδιτης καμπύλης!
Ο άγγελος τότε του έαρος μου φώναξε: -Μη στενεύεις,
αγίαζε μονάχα, μη σκοπεύεις, κι απ'το μειλίχιο
δαιμόνιο της αγάπης πιο περ' ακόμη τράβα κι ας είπες
θα κομματιάσω τον κόσμο για να ματιάσω
τη δύναμη της αλήθειας.
'Ελα, λυτρώσου τώρα κι απ' του ερωτήματος την έλλειψη
να γίνεις ομορφότερος να μείνεις όντως μόνος...

[Χορταριασμένα Χάσματα,1974] Ν. Καρούζος

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""Τι είπα κάποτε σ' έναν ιπτάμενο""

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14

Ιωσήφ Βρυέννιος: Η περιφρόνηση της αλληλογραφίας

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος υπήρξε λόγιος του Βυζαντίου. Ο πρώτος που σε πύρρειο λόγο του προφήτευσε -30 χρόνια πριν- την πτώση της Βασιλεύουσας. Άνθρωπος της σκέψης, του Θεού και της γραφής. Αλληλογραφούσε με το ιδιότυπο της εποχής. Ο πανεπιστημιακός Ν. Τωμαδάκης έσωσε και μετέφρασε αρκετές επιστολές του. Ανάμεσά τους και αυτή.

Aν ήξερα σίγουρα ότι και αυτές οι επιστολές μου δε θα ναυαγήσουν στη θάλασσα και ότι μετά την ανάγνωση δε θα τις πετάξεις στο χώμα ή τη φωτιά, ή το λιγότερο σε καμιά γωνιά, ίσως θα σου έστελνα πολλές και ομορφογραμμένες. Όσο όμως το θυμάμαι, τόσο περισσότερο τεμπελιάζω να σου γράψω. Kατάλαβε λοιπόν τι σημαίνει μάταια να αγοραστεί το χαρτί και το μελάνι που πρέπει και μάταια το γυαλιστικό και το ψαλίδι και το καλαμάρι να τοποθετηθούν μπροστά μου, να στομώσει η γραφίδα. Kαι η βελόνα και η κλωστή και το κερί και ύστερα η σφραγίδα μάταια να ετοιμαστούν.
Την εποχή του Βρυέννιου η επιστολή ήταν μία ιεροτελεστία ολόκληρη. H περγαμηνή ή το χαρτί ήταν κομμένα σε φύλλα, τα οποία ράβονταν μεταξύ τους. Γι' αυτό απαραίτητα όργανα ήταν το ψαλίδι, η βελόνα και το νήμα. Έγραφαν με τον κάλαμο, ειδικά ξυσμένο καλάμι για γραφή, τον οποίο βουτούσαν στο μελάνι. Tον κάλαμο, που ονόμαζαν επίσης καλαμίδα, γραφίδα ή δόνακα, τον τοποθετούσαν σε ειδική θήκη, η οποία πολλές φορές ήταν έτσι κατασκευασμένη, ώστε να μπορεί κανείς να την φορέσει στη μέση του. H επιστολή έμπαινε σε φάκελο που σφραγιζόταν με κερί. Βουλοκέρι!

Kαι αυτά είναι τα εξωτερικά στοιχεία. Eγώ ποια και πόσα πρέπει να κάνω; Nα σκεφτώ το περιεχόμενο, το αναγκαιότερο και πιο κουραστικό από όλα. Nα σκύψω το κεφάλι, να στυλώσω το βλέμμα μου, να χρησιμοποιήσω την τέχνη του χεριού μου και να κινήσω τα δάκτυλά μου, να λυγίσω τα γόνατά μου, να τραβήξω τις γραμμές, να κάνω ωραία γράμματα, να έχουν ωραίο νοηματικό περιεχόμενο και καμιά φορά να φανερώνουν κάποια μυστήρια. Όταν έπειτα βρεθεί και παρακληθεί ο ταχυδρόμος να το μεταφέρει και διανύσει με πλοίο μεγάλο ταξίδι, φτάνει η επιστολή στα χέρια εκείνου προς τον οποίο εστάλη. Aν αυτός λοιπόν, μόλις τη διαβάσει, την αφήσει στη γωνιά και το σκοτάδι, αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ περιφρονεί τον αποστολέα και όλα τα καλά που έκανε.
Η ανάγκη της απόκρισης δεν γνωρίζει αιώνες. Ήταν και είναι πάντα το ζητούμενο. Να δείξεις πως σέβεσαι, κατανοείς, διαφωνείς, αντιδράς αλλά να αποκρίνεσαι. Η σιωπή εκλαμβάνεται ως προσβολή. Ως απόρριψη. Kαι κάποια πράγματα είναι διαχρονικά. Όπως αυτή η στυφή γεύση στην έλλειψη της απόκρισης.

Γι' αυτό και οι παλαιοί δεν είχαν αυτή τη συνήθεια, αλλά το αντίθετο. Όταν έστελναν ή δέχονταν γράμματα, οι μεν αποστολείς, πριν δώσουν την επιστολή στα χέρια του γραμματοκομιστή, την αντέγραφαν σε ένα βιβλίο, όπου είχαν και τα άλλα γραπτά τους. Oι αποδέκτες, μόλις τη λάβαιναν, την επιδείκνυαν στους συντρόφους τους λογίους, την αποστήθιζαν πρώτοι και την αντέγραφαν στα δικά τους βιβλία. Oι φίλοι τους πάλι την έπαιρναν και την έβαζαν στα βιβλία τους, την αποστήθιζαν και την επιδείκνυαν, και στο σπίτι τους, στην αγορά, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις και σε οποιεσδήποτε συναντήσεις, αντί να αργολογούν, επαναλάμβαναν προφορικά το χρήσιμο περιεχόμενό της.

Τότε που η αλληλογραφία δεν ήταν προσωπική υπόθεση. Μετέφερε σπουδαία μαντάτα που έψαχναν πολλαπλούς αποδέκτες. Άλλωστε το ταξίδι της ήταν κοπιώδες. Πολλοί αναμειγνύονταν στην μεταφορά.
Η αλληλογραφία των ιστορικών προσώπων πάντα με γοήτευε. Το πρώτο ενικό πρόσωπο και οι αφτιασίδωτες αλήθειες τους. Οι έρωτες, τα συναισθήματα της απόρριψης, οι απογοητεύσεις, οι προβληματισμοί. Όσα δεν χώρεσε καμία ιστορική καταγραφή αλλά μου μοιάζουν πιο πολύτιμα και ανθρώπινα.
Ο Βρυέννιος γράφει χωρίς περιστροφές τον "πόνο" του. Ένας πόνος που ταξίδεψε με κόπο για να φτάσει ως παράπονο και "γιατί" στα χέρια του παραλήπτη του.
Όταν προσδοκούμε δεν αναλλογιζόμαστε καν τις συνθήκες του άλλου. Ο παραλήπτης μπορεί για λόγους ανωτέρας βίας να μην φάνηκε συνεπής. Στην περίπτωση του Βρυέννιου ακριβώς αυτό είχε συμβεί. Εν τούτοις, το παράπονο έμεινε ως ιστορικός "μάρτυρας" μιάς εποχής που η επιστολή διέσχιζε σαράντα κύματα μέχρι να φτάσει στον προορισμό της.

Στον σιωπηλό τρυφερό απ' τα Παρίσια.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Ιωσήφ Βρυέννιος: Η περιφρόνηση της αλληλογραφίας"

"ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ"


Πλήθος Σαδδουκαίων

Ρωμαίων υπαλλήλων

μάντεις και αστρονόμοι

(κάποιος Βαλβίλος εξ Εφέσου)


περιστοιχίζουν τον Αυτοκράτορα.

Κραυγές απ' τον προνάρθηκα του Ναού.

Απ' τη φατρία των Εβιονιτών κραυγές:


Ο ψευδο-Μάρκελος να παριστάνει το Χριστό.
Διδάσκετε την επανάστασιν Κατά του πρίγκιπος
Οι Χριστιανοί να 'χουνε δούλους Χριστιανούς.

Η αριστοκρατία του Ναού να εκλείψει.

Εγώ απέναντί σας ένας μάρτυρας
η θέλησή μου που καταπατήθηκε

τόσους αιώνες.

Τους ύπατοuς εγώ ανάδειξα στις συνελεύσεις
κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα
φορέσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα
σανδάλια μεταξωτά η πανοπλία-

εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου ­

η θέλησή μου που καταπατήθηκε

τόσους αιώνες.


Τους άλλους απ την πέτρα και το τείχος μου
καθώς νερό πηγής τους είχα φέρει

η θρησκεία τους μυστηριώδης δεισιδαιμονία
τ' άλογά τους απ' τον κάμπο μου.

δε μου επέτρεψαν να δω τον Αυτοκράτορα
τους ύπατους δεν άφηναν να πλησιάσω
σε μυστικά συμπόσια και ένδοξα

τη θέλησή μου την καταπατήσανε
τόσους αιώνες.

Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι

όλο το πλήθος των αυλοκολάκων
όλους τους ταπεινούς γραμματικούς
τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα
λεγεωνάριους και στρατηλάτες
υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή
όλους τους λόγους και προπόσεις
αυτούς που παριστάνουνε τους εθνικούς
τον πορφυρούν χιτώνα του πρίγκιπος
τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς
υποψιάζομαι συνωμοσία

νύκτα θα ρεύσει πολύ αίμα

νύχτα θα εγκαταστήσουν τη βασιλεία τους
νέοι πρίγκιπες με νέους στεφάνους

οι πονηροί ρωμαίοι uπάλληλοι του

*του αυτοκράτορος

τοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν
να παραδώσουν τα κλειδιά και την
υπόκλισή τους.

Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι

η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος
μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου

για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση
μαζεύω.


Μιχάλης Κατσαρός

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ""

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13

"Ο Μέγας Ιεροεξεταστής" του Ντοστογιέφσκυ

Ισπανία. Η εποχή της "φοβερής και τρομερής" Ιεράς Εξέτασης. Παρανάλωμα πυρός οι ανθρώπινες σάρκες. Αιρετικοί, μάγισσες και "άπιστοι" στο εξώτερον πυρ. Και όλα θυσία στο βωμό μίας σαθρά εννοούμενης αγάπης στον Θεό και τον πλησίον.
Ο Ντοστογιέφσκυ (μέγας ψυχογράφος) "κατεβάζει" τον Χριστό στη γη και τον ρίχνει στα χέρια του Τρομερού Ιεροεξεταστή. Δύο ήρωες με απόλυτη εξουσία στον θάνατο. Ο πρώτος σιωπηλός. Ο δεύτερος λαλίστατος. Και το απόσπασμα συγκλονιστικό:
"Μα να που θέλησε να παρουσιαστεί για μια στιγμή τουλάχιστον στον ταπεινωμένο κι εξαθλιωμένο λαό, στο λαό που σερνόταν μέσα στην αμαρτία, μα που τον αγαπούσε μ' αφέλεια. Η δράση λοιπόν εξελίσσεται στην Ισπανία, στη Σεβίλλη, στην πιο τρομερή εποχή της Ιεράς Εξέτασης, όταν κάθε μέρα άναβαν φωτιές κι έκαιγαν ανθρώπους για την αγάπη του Θεού κι όπου

" Σ' υπέροχες λαμπαδιαστές φωτιές
έκαιγαν τις τρομερές αιρετικές "
"Ώ, μα δεν ήταν έτσι που υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει, στους αιώνες των αιώνων, με το πλήρωμα του χρόνου, σ' όλη του την ουράνια δόξα, ξαφνικά, "καθώς η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών" . Όχι, θέλησε να επισκεφθεί τα παιδιά του στον ίδιο τον τόπο, όπου έκαιγαν οι φωτιές για τους αιρετικούς. Μέσα στην απέραντη ελεημοσύνη του, ξαναγυρίζει κοντά στους ανθρώπους, με τη μορφή που είχε κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων της δημόσιας ζωής του. Νάτον που κατεβαίνει τους ηλιολουσμένους δρόμους αυτής της μεσογειακής πόλης, όπου ακριβώς την παραμονή, μπροστά στο βασιλιά, τους αυλικούς, τους ιππότες, τους καρδινάλιους, και τις πιο χαριτωμένες κυρίες της Αυλής, ο Μέγας Ιεροεξεταστής έβαλε να κάψουν μια εκατοστή αιρετικούς "Ad Ma jorem Dei Gloriam". Εμφανίζεται αθόρυβα, χωρίς να τον προσέξει κανένας και - πράγμα παράξενο - όλοι τον αναγνωρίζουν...
Ο λαός σα να τον τραβούσε μια ακατανίκητη δύναμη, όλοι μαζεύονται στο πέρασμά του και τον ακολουθούν. Σιωπηλός, περνά καταμεσής του πλήθους, μ' ένα χαμόγελο απέραντης συμπάθειας. Η καρδιά του πλημμυρίζει από αγάπη, τα μάτια του αντανακλούν τη Γνώση, το Φως, τη Δύναμη, που φωτίζουν και ξυπνούν την αγάπη στις καρδιές, τους απλώνει τα χέρια, τους ευλογεί, μια άρετή εξυγίανσης βγαίνει απ' την κάθε επαφή μαζί του κι' ακόμη απ' τα φορέματά του. Ένας γέρος, τυφλός απ' τα παιδικά του χρόνια φωνάζει μεσ' από το πλήθος : "Κύριε θεράπευσέ με και θα δω". Ο λαός χύνει δάκρυα χαράς καί φιλά το χώμα όπου πατά. Απ' τα μάτια του γέρου πέφτει ένα φλούδι κι εκείνος βλέπει. Τα παιδιά σκορπίζουν λουλούδια στο πέρασμά του και φωνάζουν "Ωσαννά!" Εκείνος, φωνάζουν. Είναι Εκείνος ! Δεν μπορεί παρά να 'ναι Εκείνος. Σταματά στην πλατεία της Μητρόπολης της Σεβίλλης τη στιγμή που φέρνουν ένα μικρό άσπρο φέρετρο, όπου αναπαύεται η εφτάχρονη μοναχοκόρη κάποιου προύχοντα. Η νεκρή είναι σκεπασμένη με λουλούδια. "Θ' αναστήσει το παιδί σου", φωνάζουν απ' το πλήθος κι η μητέρα κλαίει. Ο παπάς που προχωρεί μπρός απ' το φέρετρο, κοιτάζει μ' ένα ύφος συγχυσμένο καί ζαρώνει τα φρύδια. Ξαφνικά, μια φωνή αντηχεί, η μητέρα ρίχνεται στα πόδια του : "Αν είσαι Εσύ, ανάστησε το παιδί μου !" και του απλώνει τα χέρια της. Η πομπή σταματά, αφήνουν το φέρετρο πάνω στις πέτρες της πλατείας. Το κοιτάζει με οίκτο, το στόμα του προφέρει για μια φορά ακόμη : "Ταλιθά κούμμι" και η κόρη εγείρεται. Η νεκρή σηκώνεται, κάθεται και κοιτάζει γύρω της με ύφος κατάπληκτο, χαμογελαστή. Κρατεί ακόμη στα χέρια της το μπουκέτο με τ' άσπρα τριαντάφυλλα, που συνηθίζουν να δίνουν στους νεκρούς. Μέσα στο πλήθος, όλοι έχουν ταραχτεί,φωνάζουν, κλαίνε.

Εκείνη τη στιγμή περνά από την πλατεία ο καρδινάλιος Μέγας Ιεροεξεταστής. Είν' ένας ψηλός γέρος, σχεδόν αιωνόβιος, με στεγνό πρόσωπο, μάτια χωμένα στις κόγχες, μα που μέσα του λάμπει ακόμη μια σπίθα. Δε φορεί πια εκείνη την περίλαμπρη στολή, που τον έκανε να ξεχωρίζει χτες μέσα στο πλήθος, την ώρα που έκαιγαν τους εχθρούς της Καθολικής Εκκλησίας. Έχει ξαναβάλει το παλιό, ασκητικό του ράσο. Οι βοηθοί του κι ο Μέγας Σκευοφύλακας τον ακολουθούν από απόσταση, όλο σεβασμό. Σταματά πλάι στο πλήθος και κοιτάζει από μακριά. Τα είδε όλα, το φέρετρο ακουμπισμένο μπροστά Του, την ανάσταση του κοριτσιού, και το πρόσωπό του σκοτεινιάζει... Ζαρώνει τα πυκνά του φρύδια και στα μάτια του αστράφτει μια τρομερή φλόγα. Τον δείχνει με το δάχτυλο και διατάζει τους φρουρούς του να τον πιάσουν. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμή του και ο λαός τόσο συνηθισμένος να τον υπακούει, που όλοι παραμερίζουν, υπακούουν τρέμοντας. Μέσα σε μια θανάσιμη σιωπή, οι χωροφύλακες τον πιάνουν και τον φέρνουν μπροστά του. Σαν ένας άνθρωπος όλο αυτό το πλήθος γονατίζει μπρός στο Μεγάλο Ιεροεξεταστή που σηκώνει το χέρι του και το ευλογεί κι ύστερα χωρίς να πει μια λέξη εξακολουθεί το δρόμο του. Οδηγούν τον Κρατούμενο στο θλιβερό και παλιό κτίριο της Αγίας Σκεύης, και τον κλείνουν εκεί, σ' ένα μικρό υπόγειο κελί.
Η ημέρα περνά κι έρχεται η νύχτα, μια νύχτα Σεβιλλιάνικη ζεστή κι αποπνικτική. Ο αγέρας είναι πλημμυρισμένος απ' τις μυρωδιές που ξεχύνουν οι ροδοδάφνες και οι πορτοκαλιές. Μέσα στα σκοτάδια, η σιδερένια πόρτα του κελιού ανοίγει, και παρουσιάζεται ο Μέγας Ιεροεξεταστής μ' ένα δαυλό στο χέρι. Σταματά στο σκαλοπάτι, παρατηρεί για πολλήν ώρα την Αγία Μορφή, τελικά πλησιάζει, ακουμπά τη δάδα πάνω στο τραπέζι και του λέει: "Εσύ; Είσαι Εσύ;" Μην παίρνοντας απάντηση προσθέτει γρήγορα:
"Μη λες τίποτα, πάψε. Άλλωστε τι θα μπορούσες να πεις; Τα ξέρω όλα πολύ καλά. Και δεν έχεις το δικαίωμα να προσθέσεις ούτε μια λέξη στα όσα είπες άλλοτε. Γιατί ήρθες να μας αναστατώσεις; Γιατί, ναι, μας αναστατώνεις, και το ξέρεις πολύ καλά. Αλλά ξέρεις τι θα συμβεί αύριο ; Αγνοώ ποιός είσαι κι ούτε θέλω να το ξέρω: είσ' Εσύ ή μόνο το ομοίωμά Σου; Όμως αύριο θα σε καταδικάσω και θα καείς στην πυρά, όπως ο χειρότερος των αμαρτωλών, κι αυτός ο ίδιος λαός που σου φιλούσε τα πόδια, θα ξεχυθεί αύριο, μόλις δώσω το σύνθημα, για να βάλει φωτιά στο σωρό με τα ξύλα. Το ξέρεις; Ισως" - προσθέτει ο γέρος με τα μάτια καρφωμένα πάνω στον κρατούμενό του, συλλογισμένος...
"Έχεις το δικαίωμα να μας αποκαλύψεις ας είναι και έν' από τα μυστικά του κόσμου απ' όπου έρχεσαι;" ρωτά ο γέρος, κι απαντά ο ίδιος : "Όχι, δεν έχεις το δικαίωμα. Γιατί τούτη η αποκάλυψη θα 'ρχόταν να προστεθεί στην προηγούμενη, και μ' αυτόν τον τρόπο θ' αφαιρούσες απ' τους ανθρώπους την ελευθερία που την υπερασπίσθηκες τόσο πάνω σε τούτη τη γη.
Όλες οι νεώτερες αποκαλύψεις θα έβλαπταν την ελευθερία της πίστης, γιατί θα εμφανίζονταν σαν οφειλόμενες σε θαύμα. όμως, εσύ ο ίδιος πριν από δεκαπέντε αιώνες έβαζες πάνω απ' όλα τούτη την ελευθερία της πίστης. Δεν είπες τάχα τόσες φορές : "Θέλω να σας καταστήσω ελεύθερους!" Ε, λοιπόν ! Τους είδες τους "ελεύθερους" ανθρώπους - προσθέτει ο γέρος με σαρκαστικό τόνο. Ναί, όλο αυτό μας στοίχισε πολύ ακριβά- εξακολούθησε κοιτάζοντάς τον μ' αυστηρότητα -μα επιτέλους τελειώσαμε τούτο το έργο στ' όνομά σου. Μας χρειάσθηκαν δικαπέντε αιώνες σκληρής δουλειάς, για να εγκαθιδρύσουμε την ελευθερία. μα τώρα πια έγινε, και καλά. Δεν το πιστεύεις; Με κοιτάζεις μάλιστα με τρυφερότητα, χωρίς ούτε να καταδεχτείς ν' αγανακτήσεις. Μα ξέρετε ότι οι άνθρωποι ποτέ άλλοτε δεν πίστεψαν τον εαυτό τους πιο λεύτερο όσο τώρα, κι ωστόσο, η ελευθερία τους είν' εκείνη, που έρχονται να την καταθέσουν ταπεινά στα πόδια μας. Αυτό λοιπόν είναι το έργο μας, για να λέμε την αλήθεια. Αυτή είν' η ελευθερία που ονειρεύτηκες ;"
...Ήσουν πληροφορημένος για όλ' αυτά -συνεχίζει ο γέρος- τα συμβούλια δε σου λείπουν, αλλά δε λογάριασες τίποτα, δε σκέφτηκες το μοναδικό μέσο για να γίνουν οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Ευτυχώς που φεύγοντας ανάθεσες σ' εμάς το έργο, μας το υποσχέθηκες, μας παραχώρησες επίσημα το δικαίωμα να λύνουμε και να δένουμε. Τώρα, δεν πιστεύω να σκέφτηκες να μας το αφαιρέσεις; Για ποιό λόγο λοιπόν ήρθες να μας αναστατώσεις ; "...
...Μα αυτό είναι το βασικό ζήτημα της ομιλίας του γέρου : "Το Πνεύμα, το τρομερό και βαθύ, το Πνεύμα της καταστροφής και του μηδενισμού -συνεχίζει- σου μίλησε στην έρημο, κι οι Γραφές αναφέρουν ότι "σ' έβαλε σε πειρασμό". Είν' αλήθεια αυτό; Και μπορούμε να πούμε τίποτα πιο διεισδυτικό, απ' αυτό που σου είπε στα τρία εκείνα ερωτήματα ή, για να μιλήσουμε όπως οι Γραφές- στους τρεις "πειρασμούς" που απέκρουσες ; Αν πραγματικά σημειώθηκε ποτέ πάνω στη γη ένα θαύμα αυθεντικό, που να τόμαθε όλος ο κόσμος, έγινε κείνη την ημέρα των τριών ερωτήσεων. Και μόνο το γεγονός ότι διατυπώθηκαν αυτά τα τρία ερωτήματα αποτελεί ένα θαύμα. Ας υποθέσουμε ότι τα σβήνουμε μεσ' από τις Γραφές, κι ότι πρέπει να τ' αποκαταστήσουμε, να τα φανταστούμε πάλι για να τα τοποθετήσουμε εκεί, και συγκεντρώνουμε γι' αυτό το σκοπό όλους τους σοφούς της γης, πολιτικούς, δεσποτάδες, διανοούμενους, φιλοσόφους, ποιητές, λέγοντάς τους: σκεφτείτε και συντάξετε πάλι τρία ερωτήματα που όχι μόνο ν' αντιστοιχούν στη σημασία του γεγονότος, μα ακόμη και να εκφράζουν σε τρεις φάσεις όλη τη μελλοντική ιστορία της ανθρωπότητας, πιστεύεις ότι αυτός ο Άρειος Πάγος, της ανθρώπινης σοφίας θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα το ίδιο δυνατό και το ίδιο βαθύ, με τα τρία ερωτήματα που σου πρότεινε τότε το ισχυρό Πνεύμα; Αυτά τα τρία ερωτήματα αποδείχνουν από μόνα τους ότι έχουμε να κάνουμε μ' ένα Πνεύμα αιώνιο κι απόλυτο, κι όχι μ' ένα διαβατάρικο πνεύμα όπως το ανθρώπινο. Γιατί περικλείνουν μέσα τους και προλέγουν ταυτόχρονα όλη την κατοπινή ιστορία της ανθρωπότητας. είναι οι τρεις μορφές όπου αποκρυσταλλώνονται όλες οι αντιθέσεις, οι αξεδιάλυτες της ανθρώπινης φύσης. Τότε δεν μπορούσαμε να το αντιληφθούμε αυτό, γιατί το μέλλον δεν είχε αποκαλυφθεί, μα τώρα που κύλησαν δεκαπέντε αιώνες, βλέπουμε πως όλα είχαν προβλεφθεί σ' αυτά τα τρία ερωτήματα και πραγματοποιήθηκαν σε σημείο που νάναι αδύνατο να προσθέσεις ή ν' αφαιρέσεις μια λέξη.
"Αποφάσισε λοιπόν από μόνος σου, ποιός είχε δίκιο: εσύ, ή εκείνος που σε ρώτησε; Θυμήσου το πρώτο ερώτημα, την έννοια έστω κι όχι την επιφάνεια: θες να πας στον κόσμο μ' άδεια χέρια και να κηρύξεις μιαν ελευθερία που τους κάνει ανόητους και που η φυσική τους αχαριστία τους εμποδίζει να καταλάβουν, μια ελευθερία που την φοβούνται, γιατί δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ τίποτα πιο ανυπόφορο για τον άνθρωπο και για την κοινωνία, από τούτη την ελευθερία! Βλέπεις αυτές τις πέτρες στην άνυδρη έρημο; Μετάλλαξέ τις σε ψωμιά κι ο κόσμος θα τρέξει να πέσει στα πόδια σου, όμοια σαν ένα κοπάδι πειθαρχημένο κι όλο ευγνωμοσύνη, τρέμοντας ωστόσο μη τυχόν χάσουν την προστασία σου και πάψουν νάχουν ψωμί.
"Μα δε θέλησες να στερήσεις τον άνθρωπο απ' την ελευθερία του, κι αρνήθηκες, κρίνοντας πως η ελευθερία ήταν κάτι ασυμβίβαστο με την υποταγή που αγοράζεται με ψωμιά. Αποφάνθηκες πως ο άνθρωπος δεν ζει "μόνο με άρτον", μα ξέρεις ότι στ' όνομα του γήινου αυτού άρτου, το πνεύμα της Γης θα εξεγερθεί εναντίον σου, θ' αγωνιστεί και θα σε νικήσει, ότι όλοι το ακολουθούν φωνάζοντας: "Ποιός μοιάζει μ' αυτό το θηρίο που μας έδωσε τη φωτιά τ' ουρανού;" Αιώνες θα περάσουν κι η ανθρωπότητα θα διακηρύσσει με το στόμα των σοφών και των συνετών της ότι δεν υπάρχουν εγκλήματα και κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν κι αμαρτήματα. ότι δεν υπάρχουν παρά μόνο πεινασμένοι. "Θρέψε τους πρώτα κι ύστερα ν' απαιτείς απ' αυτούς νάναι "ενάρετοι". Να τι θα γράψουν στο λάβαρο της επανάστασής τους, που θα επιτεθεί στο ναό σου. Στη θέση του ένα καινούργιο οικοδόμημα θα υψωθεί, ένας νέος πύργος της Βαβέλ, που θα παραμείνει δίχως αμφιβολία ατέλειωτος, όπως κι ο πρώτος εκείνος. αλλά θα μπορούσες να γλυτώσεις τους ανθρώπους απ' αυτή την δοκιμασία, κι από χιλιόχρονα βάσανα. Γιατί θα ξανάρθουν να μας βρουν αφού θάχουν κοπιάσει χίλια χρόνια να χτίσουν τον πύργο τους! Θα μας αναζητήσουν κάτω απ' τη γη, όπως άλλοτε, μέσα στις κατακόμβες όπου θάμαστε κρυμένοι (θα μας βασανίσουν πάλι) και θα κραυγάσουν: "Δώστε μας να φάμε γιατί αυτοί που μας υποσχέθηκαν τη φωτιά τ' ουρανού δε μας την έδωσαν".
Τότε θ' αποτελειώσουμε εμείς τον πύργο τους, γιατί δε χρειάζεται για κάτι τέτοιο παρά μόνο η τροφή, και θα τους θρέψουμε, υποτίθεται στ' όνομά σου, θα τους κάνουμε να το πιστέψουν τουλάχιστο. Χωρίς εμάς θάναι για πάντα τους πεινασμένοι. Καμιά γνώση δε θα τους δώσει ψωμί, όσο θα μένουν ελεύθεροι αλλά θα καταλήξουν να την καταθέσουν στα πόδια μας τούτη την ελευθερία τους, λέγοντας: "Υποτάξετέ μας, κάνετέ μας δούλους, μα δώστε μας να φάμε". Θα καταλάβουν επιτέλους πως η ελευθερία δε μπορεί να συμφιλιωθεί με το ψωμί της γης που είναι στη διάθεσή τους, γιατί ποτέ δε θα μπορέσουν να το μοιράσουν μεταξύ τους! Θα πεισθούν ακόμη για την ανικανότητά τους νάναι ελεύθεροι, όντας αδύναμοι, ξεστρατισμένοι, μηδαμινοί κι επαναστατημένοι.
Τους υποσχέθηκες τον ουράνιον άρτον. αλλά μπορεί κάτι τέτοιο, όσο δυνατό κ αν είναι σαν χτύπημα, να συγκριθεί μ' αυτό της γης, στα μάτια της αδύναμης και ξεστρατισμένης της αιώνια αχάριστης ανθρώπινης ράτσας; Χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδων ψυχές θα σε ακολουθήσουν εξαιτίας αυτού του ψωμιού, μα τι θα γίνουν τα εκατομμύρια κι οι χιλιάδες που δεν έχουνε το θάρρος να προτιμήσουν τον άρτο τ' ουρανού απ' τον άρτον της γης; Δεν θα 'φτανες στο σημείο να διαλέξεις τους μεγάλους και τους δυνατούς, που σ' αυτούς οι άλλοι, το αναρίθμητο πλήθος, που είναι αδύναμο μα που σ' αγαπά, θα χρησίμευε σαν εκμεταλλεύσιμο υλικό; Μας είναι το ίδιο αγαπητά και τ' αδύναμα πλάσματα. Παρόλο που είναι ξεστρατισμένοι κι επαναστατημένοι θα γίνουν πειθαρχικοί τελικά. Θα ξαφνιαστούν και θα μας πιστέψουν για θεούς μια που καταδεχτήκαμε να μπούμε επικεφαλής τους, για να τα καταφέρουμε έτσι που η ελευθερία που τους τρόμαζε να ξαναγυρίσει απ' άλλο δρόμο, κι ακόμη γιατί καταδεχτήκαμε να βασιλέψουμε πάνω τους, τόσο που στο τέλος θ' αρχίσουν πραγματικά να φοβούνται νάναι ελεύθεροι.
Αλλα εμείς θα τους λέμε πως είμαστε υποτακτικοί σου, ότι βασιλεύουμε μόνο στ' όνομά σου. Θα τους ξεγελάσουμε πάλι, μια και δεν πρόκειται να σ' αφήσουμε να τους ξαναπλησιάσεις. Κι είναι τούτη η αγυρτεία που θα γίνει το βασανιστήριό μας, γιατί θα πρέπει να πούμε ψέματα. Αυτό είναι το πρώτο νόημα του ερωτήματος που σούκαναν στην έρημο, και να, που αποδιώχτηκες στ' όνομα αυτής της ελευθερίας που την τοποθετούσες πάνω απ' όλα. Ωστόσο αυτή είναι που κρύβει όλο το μυστικό του κόσμου. Γιατί αν δεχόσουν να κάνεις αυτό το θαύμα των ψωμιών θα 'χες κατασιγάσει την πανανθρώπινη αγωνία -ατόμων και ομάδων- δηλαδή θα 'δινες απάντηση στο αγωνιακό ερώτημα: "μπροστά σε ποιόν πρέπει να υποκλιθούμε;" Γιατί δεν υπάρχει για τον άνθρωπο που απομένει ελεύθερος, έγνοια πιο μόνιμη, πιο αγωνιώδης, απ' την αναζήτηση ενός πλάσματος για να το προσκυνήσουν. Αλλά, ο ελεύθερος άνθρωπος δε θέλει να υποκύψει παρά μόνο μπροστά σε κάποιον με αναμφισβήτητη αξία και δύναμη, που όλοι να τον σέβονται, με μια παγκόσμια συγκατάθεση. Αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα βασανίζονται αποζητώντας μια λατρεία, που να ενώνει όχι μόνο τους αδύναμους, και μικρούς πιστούς, αλλά που σ' αυτήν να μετέχουν όλοι μαζί, ενωμένοι απ' την ίδια πίστη. Αυτή η ανάγκη της κοινότητας μέσα στη λατρεία, είναι το ουσιαστικώτερο βασανιστήριο του κάθε ατόμου και της ανθρωπότητας ολόκληρης, από την πανάρχαια εποχή...
Για να πραγματοποιήσουν αυτό το σκοπό αλληλοεξοντώνονται με τη ρομφαία. Οι λαοί δημιούργησαν θεούς και τους έβαλαν ν' αντιμάχονται ο ένας τον άλλο: "Αρνηθείτε τους θεούς σας και πιστέψτε στους δικούς μας, αλλιώτικα δυστυχία σ' εσάς και στου θεούς σας!" Κι έτσι θα γίνεται ως τη συντέλεια του κόσμου, ακόμη κι όταν οι θεοί θάχουν εξαφανιστεί. οι άνθρωποι θα γονατίζουν μπρος στα είδωλα. Δεν αγνοούσες, δεν ήταν δυνατό ν' αγνοείς αυτό το βασικό μυστικό της ανθρώπινης φύσης, κι ωστόσο απόδιωξες το μοναδικό ακατανίκητο λάβαρο που σου προσφέρθηκε και που αναμφισβήτητα θα 'χε τυλίξει όλους του ανθρώπους μέσα του και θα τους έκανε να κλίνουν το κεφάλι μπρός σου, το λάβαρο του γήινου ψωμιού. το απώθησες στ' όνομα του ουράνιου άρτου και της ελευθερίας! Να τι έκανες κατόπι στ' όνομα πάντα της ελευθερίας! Δεν υπάρχει στο ξαναλέω, πιο αγωνιακή ανάγκη για τον άνθρωπο απ' το να βρει, όσο γίνεται πιο γρήγορα, ένα πλάσμα που να του παραδώσει αυτή την ελευθερία, που ο δυστυχισμένος κουβαλά στη ράχη του απ' τη στιγμή της γέννησής του. Αλλά για να διαθέσεις κατάλληλα την ελευθερία των ανθρώπων, πρέπει να τους προσφέρεις την ανάπαυση της συνείδησης. Το ψωμί θα σου εξασφάλιζε την επιτυχία. ο άνθρωπος υποκύπτει μπροστά σ' αυτόν που δίνει αυτό το ψωμί, γιατί πρόκειται για κάτι χεροπιαστό, μα όταν κάποιος άλλος θελήσει να γίνει κύριος της ανθρώπινης συνείδησης, θα παρατήσει ακόμη και τον άρτον σου, κατά μέρος για να προσφέρει αυτό που κατακτά τούτη την ανθρώπινη συνείδηση. Πάνω σ' αυτό είχες δίκιο, γιατί το μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης συνίσταται όχι μόνο στο να ζήσει, μα και στο να βρει ένα κίνητρο για τούτη τη ζωή. Χωρίς μια ξεκάθαρη ιδέα για το σκοπό της ύπαρξης, ο άνθρωπος προτιμά να τ' αρνηθεί όλα, έστω κι αν έχει όσο ψωμί θέλει γύρω του -θα προτιμήσει να καταστραφεί, παρά να μείνει στη γη. Μα τι απόγινε; Αντί να πάρεις στα χέρια σου την ανθρώπινη ελευθερία θέλησες να την εξαπλώσεις; Ξέχασες λοιπόν ότι ο άνθρωπος προτιμά την ησυχία του κι ακόμη το θάνατο, απ' την ελευθερία να ξεχωρίζει το Καλό απ' το Κακό; Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό για τον άνθρωπο απ' το να τον αφήνεις ασύδοτο, μα κι ακόμη τίποτα πιο επίπονο. Κι αντί για σταθερές αρχές που θα 'χαν καθησυχάσει για πάντα την ανθρώπινη συνείδηση, διάλεξες αόριστα νοήματα, παράξενα κι αινιγματικά, το κάθε τι που ξεπερνά τη δύναμη του ανθρώπου, κι ενήργησες κατά ένα τρόπο σα να μην αγαπούσες την ανθρωπότητα, εσύ, που ήρθες να δώσεις τη ζωή σου για χάρη των ανθρώπων! Μεγάλωσες την ανθρώπινη ελευθερία αντί να την περιορίσεις, κι επέβαλες για πάντα στο ηθικό άτομο τα βασανιστήρια αυτής της ελευθερίας. Θέλησες να σ' αγαπούν ελεύθερα, να σ' ακολουθήσουν εθελοντικά οι άνθρωποι γοητευμένοι από σένα.
Αντί για τον σκληρό, παλαιό νόμο, ο άνθρωπος δε θα 'χε τώρα παρά να ξεχωρίσει μ' ελεύθερη καρδιά το Καλό απ' το Κακό, χωρίς άλλο οδηγό έξω απ' την εικόνα σου -μα δεν προέβλεψες ότι τελικά θ' απωθούσε και θα περιφρονούσε, αμφισβητώντας την εικόνα σου, έχοντας κουραστεί απ' αυτό το τρομερό φορτίο: την αλήθεια να διαλέξουν; Θα φωνάξουν τελικά πως η αλήθεια δε βρισκόταν σ' εσένα, γιατί αλλιώτικα δε θα τους άφηνες μέσα σε μια τέτοια αγωνιώδη αβεβαιότητα, με τόσες αγωνίες κι αξεδιάλυτα προβλήματα. Προετοίμασες έτσι την καταστροφή της βασιλείας σου. μην κατηγορείς λοιπόν κανένα γι' αυτή την καταστροφή. Ωστόσο ήταν αυτό που σου πρότειναν;
Υπάρχουν τρεις δυνάμεις, οι μόνες που μπορούν να υποδουλώσουν για πάντα τη συνείδηση αυτών των αδυνάμων επαναστατημένων, είναι: το θαύμα, το μυστήριο, η αυταρχικότητα ! Τ' απώθησες και τα τρία αυτά, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα. Το τρομερό και βαθύ Πνεύμα, σε είχε συμπαρασύρει μέσα στο Ναό και σου είχε πει: "Θες να ξέρεις αν είσαι γιος του Θεού; Πέσε κάτω από δω ψηλά, γιατί είναι γραμμένο πως οι άγγελοι θα σε συγκρατήσουν και θα σε στηρίξουν, δε θα τραυματιστείς καθόλου, και τότε θα ξέρεις αν είσαι γιος του Θεού, και θ' αποδείξεις έτσι την πίστη στον Πατέρα σου". Μα απόδιωξες και τούτη την πρόταση, δεν όρμησες να πέσεις κάτω. Έδειξες τότε μια υπέροχη περηφάνεια, ολότελα θεία, μα για τους ανθρώπους, ράτσα αδύναμη κι επαναστατημένη, δεν είναι θεία ! Ήξερες πως κάνοντας ένα βήμα, μια χειρονομία για να ορμήσεις, θα ενοχλούσες τον Κύριο και θα 'χανες την πίστη σου σ' Αυτόν. Μα υπάρχουν πολλοί σαν κι εσένα ; Μπορούσες να παραδεχτείς έστω και για μια στιγμή ότι οι άνθρωποι θα 'χαν τη δύναμη ν' αντέξουν σ' ένα παρόμοιο πειρασμό; Είναι τάχα μέσα στην ανθρώπινη φύση ν' αποδιώχνει το θαύμα, και στις σοβαρές στιγμές της ζωής μπροστά σε βασικά κι επίμονα προβλήματα, να διατηρεί την ελεύθερη κρίση της καρδιάς;
Ώ ! Ήξερες πως η σταθερότητά σου θ' αναφερόταν στις Γραφές, θα επιζούσε μέσα στους αιώνες, θα 'φτανε ως τις πιο μακρινές περιοχές, κι έλπισες πως ακολουθώντας το παράδειγμά σου, ο άνθρωπος θα περιοριζόταν στο Θεό χωρίς να προσφεύγει στο θαύμα. Μα αγνοούσες ότι ο άνθρωπος απωθεί το Θεό ταυτόχρονα με το θαύμα, γιατί είναι προπάντων το θαύμα που αποζητά. Καί καθώς δεν ξέρει πως να κάνει συγκεντρώνεται πάλι στον εαυτό του, καταφεύγει στους δικούς του, υποκλίνεται στα θαύματα κάποιου μάγου, στα μαγικά κόλπα μιας μάγισσας, στον όποιο επαναστατημένο ή αιρετικό. Δεν κατέβηκες από το σταυρό όταν σε κορόιδευαν, κι όταν σου φώναζαν μ' απόγνωση: "Κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε". Δεν το έκανες, γιατί δε θέλησες πάλι να υποδουλώσεις τον άνθρωπο μ' ένα θαύμα, επιθυμούσες μια πίστη που θα 'ταν ελεύθερη και δε θα εμπνεόταν από θαύματα. Σου χρειαζόταν μια ελεύθερη αγάπη, κι όχι η δουλική συμπεριφορά του τρομοκρατημένου σκλάβου. Και στο σημείο αυτό ακόμη η ιδέα που είχες για τον άνθρωπο ήταν πολύ ανώτερη, γιατί οι άνθρωποι είναι σκλάβοι, έστω κι αν δημιουργούν επαναστατικές ιδέες. Δες μονάχος σου και κρίνε, τι έγινε ύστερ' από δεκαπέντε επαναστατημένους αιώνες, ποιός ανυψώθηκε ως εσένα; Σου το καταγγέλω: ο άνθρωπος είναι πιο αδύναμος και πιο χυδαίος, απ' όσο πίστεψες ποτέ. Μπορεί, είναι δυνατό ποτέ να ολοκληρωθεί ένας άνθρωπος, όπως εσύ; Η μεγάλη εκτίμηση που έτρεφες για τον άνθρωπο, αδίκησε τον οίκτο που έπρεπε να νιώσεις γι αυτόν. Ζήτησες πολλά απ' τους άνθρώπους, εσύ προπάντων που τους αγάπησες περισσότερο κι απ' τον εαυτό σου ! Αν τους εκτιμούσες λιγώτερο, θα τους είχες επιβάλει ένα ελαφρότερο φορτίο, που να αναλογεί περισσότερο στην αγάπη σου. Ο άνθρωπος είναι κουρασμένος κι αδύναμος.
Τι σημασία έχει τώρα αν επαναστατούν παντού ενάντια στην εξουσία μας, κι αν είναι περήφανοι γι' αυτή την εξέγερση; Είναι κάτι ανάλογο με την αλαζονεία νεαρών σπουδαστών που εστασίασαν κι έδιωξαν το δάσκαλό τους. Αλλά τούτη η επιπολαιότητα των χαμινιών θα πάρει τέλος και θα τους στοιχίσει ακριβά. Θα γκρεμίσουν τους ναούς και θα πλημμυρίσουν τη γη στο αίμα. Αλλά θα καταλάβουν επιτέλους αυτά τ' ανόητα παιδιά, πως δεν είναι παρά κάτι αδύναμοι στασιαστές, ανίκανοι να επαναστατούν για πολύ. Θα χύσουν ανόητα δάκρυα και θα καταλάβουν ότι ο Δημιουργός κάνοντάς τους έτσι επαναστάτες, θέλησε να τους κοροϊδέψει, σίγουρα. Θα το φωνάξουν μ' απελπισία κι αυτή η βλαστήμια θα τους κάνει ακόμη πιο δυστυχισμένους, γιατί η ανθρώπινη φύση δεν ανέχεται τούτη τη βλαστήμια και καταλήγει να παίρνει την εκδίκησή της. Έτσι, η αγωνία, η ταραχή, η δυστυχία είναι το μοιράδι των ανθρώπων, ύστερ' από τα μαρτύρια που δοκίμασες για να τους απελευθερώσεις !
Ο φωτισμένος προφήτης σου είπε, μέσα στο συμβολικό όραμά του, ότι είδε όλους όσοι παίρνουν μέρος στην πρώτη ανάσταση και τους αριθμεί σε δώδεκα χιλιάδες απ' την κάθε φυλή. Για να 'ναι όμως τόσο πολλοί, έπρεπε να 'ναι περισσότερο από άνθρωποι, έπρεπε να 'ναι θεοί. Υπόφεραν το σταυρό σου, και τη ζωή μέσα στην έρημο, τρώγοντας ακρίδες κι άγρια χόρτα. Βέβαια, μπορεί να 'σαι περήφανος γι' αυτά τα παιδιά της ελευθεριάς, για τούτη την ελεύθερη αγάπη, για την υπέρτατη θυσία τους στο' όνομά σου. Αλλά θυμήσου, δεν ήταν παρά μερικές δεκάδες χιλιάδες κι όλοι τους σχεδόν θεοί, οι υπόλοιποι όμως; Είναι από λάθος τους αυτών των άλλων, των αδύναμων, αν δεν μπόρεσαν να υποφέρουν τα μαρτύρια των δυνατών; Η αδυναμία της ψυχής φταίει τάχα που δεν μπόρεσε να κρατήσει μέσα της τόσο τρομερά δώρα; Δεν ήρθες στ' αλήθεια για τους εκλεκτούς; Τότε, αυτό είναι ένα μαρτύριο, ακατανόητο για μας, και θα 'χαμε το δικαίωμα να το κηρύξουμε στους ανθρώπους, να τους διδάξουμε πως δεν πρόκειται για καμιά ελεύθερη απόφαση μέσ' από την καρδιά, ούτε για την αγάπη, αλλά για ένα μυστήριο που οφείλουν να υποταχτούν σ' αυτό τυφλά, ακόμη και ενάντια στη θέληση ή στην συνείδησή τους. Αυτό ακριβώς κάναμε κι εμείς. Διορθώσαμε το έργο σου στηρίζοντάς το πάνω στο "θαύμα, στο "μυστήριο" και στην "κυριαρχία". Κι οι άνθρωποι χαίρονται να ξαναγεννηθούν σαν ένα κοπάδι και ν' απαλλαγούν απ' αυτό το μοιραίο δώρο που τους προκαλούσε τόσα βάσανα. Είχαμε δίκιο που ενεργήσαμε έτσι; Πες μου!
Δε σημαίνει ότι αγαπάς την ανθρωπότητα, όταν καταλαβαίνεις τις αδυναμίες της, όταν ξαλαφρώνεις το φορτίο της με την αγάπη, όταν ανέχεσαι ακόμη και την αμαρτία στον αδύναμο χαρακτήρα, φτάνει τούτη η αμαρτία να γίνεται με την άδειά μας; Γιατί λοιπόν να 'ρθεις και να εμποδίσεις το έργο μας; Γιατί κάθεσαι έτσι σιωπηλός και με κοιτάζεις με το τρυφερό και διαπεραστικό αυτό βλέμμα; Εξαφανίσου καλύτερα, δεν τη θέλω την αγάπη σου, γιατί ούτε κι εγώ σ' αγαπώ. Γιατί να το κρύψω; Ξέρω σε ποιόν μιλώ, ξέρεις όλ' αυτά που έχω να σου πω, το βλέπω μέσα στα μάτια σου. Τάχα είναι στο χέρι μου να σου κρύψω το μυστικό μας; Ίσως να 'θελες να τ' ακούσεις απ' το στόμα μου, ορίστε που σου το 'πα. Δεν είμασταν μαζί σου αλλά μ' Εκείνον που πέρασε εδώ και πολύν καιρό από τούτη τη γη. Είν' ακριβώς οχτώ αιώνες που πήραμε απ' Αυτόν τούτο το δώρο, το τελευταίο που εσύ απόδιωξες μ' αγανάκτηση, όταν σου έδειχνε όλα τα βασίλεια πάνω στη γη, δεχτήκαμε τη Ρώμη και το σπαθί του Καίσαρα, κι ανακηρυχτήκαμε οι μοναδικοί βασιλιάδες της γης, παρόλο που ως τώρα δεν είχαμε ποτέ τον καιρό ν' αποτελειώσουμε το έργο μας. Αλλά ποιανού είναι το λάθος ; Ω ! η υπόθεση αυτή δε βρίσκεται παρά μόνο στην αρχή, θέλει πολύν καιρό για να τελειώσει ακόμη, κι η γη θα χρειαστεί πολλά να υποφέρει ως τότε, αλλά εμείς θα φτάσουμε στο σκοπό μας, θα γίνουμε Καίσαρες και τότε θα συλλογιστούμε και την παγκόσμια ευτυχία.
"Ωστόσο, θα μπορούσες τότε να 'χες πάρει το σπαθί του Καίσαρα. Γιατί τ' απόδιωξες αυτό το τελευταίο δώρο ; Ακολουθώντας εκείνη την τελευταία συμβουλή του παντοδύναμου Πνεύματος, θα μπορούσες να πραγματοποιήσεις το κάθε τι που ζητούν οι άνθρωποι στη ζωή, και πάνω σ' αυτή τη γη : να γίνεις ένας αφέντης που μπρός του να προσκυνούν, ένας φύλακας της συνείδησής τους, και το μέσο που θα τους ανάγκαζε να ενωθούν τελικά μονιασμένοι σε μια κοινότητα μυρμηγκιών, γιατί η ανάγκη για παγκόσμια ένωση είναι το τρίτο και το τελευταίο βασανιστήριο της ανθρώπινης φυλής.
Η ανθρωπότητα είχε πάντα την τάση, στο σύνολό της, να οργανωθεί σε μια παγκόσμια βάση. Υπάρχουν μεγάλοι λαοί μέσα στην Ιστορία μα στο μέτρο που ανυψώθηκαν υπόφεραν πιότερο, δοκιμάζοντας πιο ισχυρά απ' τους άλλους την ανάγκη τούτη για παγκόσμια ένωση. Οι μεγάλοι κατακτητές, οι Ταμερλάνοι κι οι Τζέγκις Χαν, που πέρασαν πάνω απ' τη γη σαν την καταιγίδα, ενσάρκωναν κι αυτοί οι ίδιοι χωρίς να το συνειδητοποιούν τούτη την τάση των λαών προς την ενότητα. Αν είχες δεχτεί την πορφύρα του Καίσαρα, θα μπορούσες να δημιουργήσεις τις βάσεις για μια παγκόσμια αυτοκρατορία και να φέρεις την ειρήνη στον κόσμο. Γιατί ποιός άλλος είναι προορισμένος να κυβερνήσει τους ανθρώπους παρά όποιος κυβερνά τη συνείδησή τους κι ακούει τον πόνο τους; Εμείς πήραμε το σκήπτρο του Καίσαρα, και κάνοντάς το αυτό σ' εγκαταλείψαμε για ν' ακολουθήσουμε Εκείνον. Ω, θ' ακολουθήσουν ακόμη αιώνες πνευματικής λογοκρισίας, μάταιης γνώσης κι ανθρωποφαγίας, γιατί μόνο έτσι θα καταλήξουν, αφού θα οικοδομήσουν τον Πύργο της Βαβέλ τους, χωρίς εμάς, να φτάσουν σ' εμάς. Αλλά τότε το ζώο θα α 'ρθει σ' εμάς μπουσουλίζοντας, θα γλύψει τα πόδια μας, θα τα ποτίσει μ' αίμα και δάκρυα. Κι εμείς θα σκαρφαλώσουμε πάνω του, θα υψώσουμε στον αγέρα τό κύπελλο που πάνω του θα 'ναι γραμμένη η λέξη : "Μυστήριο!" Τότε μόνο η γαλήνη κι η ευτυχία θα βασιλέψουν πάνω στους ανθρώπους.
Είσαι περήφανος για τους εκλεκτούς σου, αλλά δεν πρόκειται παρά για λίγους διαλεχτούς, ενώ εμείς θα δώσουμε τη γαλήνη σ' όλους. Άλλωστε ανάμεσα σ' αυτούς τους ισχυρούς, που προορίζονται να γίνουν εκλεκτοί, πόσοι δεν έχουν κουραστεί επιτέλους να περιμένουν, πόσοι δεν πρόσφεραν και θα προσφέρουν ακόμη αλλού τη δύναμη του πνεύματός τους και τη φλόγα της καρδιάς τους, πόσοι δε θα καταλήξουν να επαναστατήσουν εναντίον σου στ' όνομα της ελευθερίας! Όμως εσύ τους την έδωσες. Ενώ εμείς θα τους κάνουμε όλους ευτυχισμένους, οι επαναστάσεις κι οι σφαγές, που συνοδεύουν αξεχώριστα την ελευθερία, θα σταματήσουν. Ω, θα τους πείσουμε ότι δε θα 'ναι πραγματικά ελεύθεροι παρά μόνο αν παραιτηθούν απ' την ελευθερία τους για χάρη μας. Ε, λοιπόν, θα πούμε την αλήθεια ή θα 'χουμε πει ψέμματα; Θα πεισθούν κι αυτοί οι ίδιοι ότι μιλούμε την αλήθεια, γιατί θα θυμηθούν σε ποιά δουλεία, σε ποιά αναταραχή τους είχε βυθίσει η δική σου ελευθερία. Η ανεξαρτησία, η ελεύθερη σκέψη, η επιστήμη θα τους έχουν παρασύρει σ' ένα τέτοιο λαβύρινθο, θα τους φέρουν μπρος σε τόσα ανεξήγητα θαύματα κι αινίγματα, που άλλοι, έξαλλοι επαναστάτες θα καταστρέψουν τον ίδιο τον εαυτό τους, κι άλλοι επαναστάτες κι αυτοί, μα αδύναμοι, δειλοί, τρελλοί κι εξαθλιωμένοι, θα συρθούν στα πόδια μας φωνάζοντας : "Ναι, είχατε δίκιο, εσείς μόνο ξέρετε το μυστικό και σ' εσάς ξαναγυρίζουμε. σώστε μας απ' τον εαυτό μας!" Χωρίς αμφιβολία, όταν θα πάρουν από μας το ψωμί, θα δουν βέβαια ότι τους παίρνουμε το δικό τους, που το κέρδισαν με τον ίδιο τον κόπο τους, για να τους το ξαναμοιράσουμε δίχως θαύματα, θα δουν ότι δε μεταλλάξαμε τις πέτρες σε ψωμιά, αλλ' αυτό που θα τους ευχαριστήσει περισσότερο κι απ' το ψωμί το ίδιο, είναι το γεγονός ότι θα το παίρνουν από τα χέρια μας ! Γιατί θα θυμηθούν ότι παλιότερα, ακόμη και το ίδιο το ψωμί, ο καρπός της δουλειάς τους, μετάλλαζε σε πέτρα μέσα στα χέρια τους, ενώ όταν ξαναγυρίσουν κοντά μας, οι πέτρες θα μοιάζουν με ψωμί. Θα καταλάβουν την αξία της οριστικής υποταγής. Όσο οι άνθρωποι δε θα μπορούν να τα καταλαβαίνουν όλ' αυτά, θάναι δυστυχισμένοι.
Ποιός έχει βάλει το χέρι του περισσότερο απ' όλους για να δημιουργηθεί τούτη η ακατανοησία; Πες μου ! Ποιός μοίρασε το κοπάδι και το σκόρπισε σ' άγνωστους δρόμους; Μα το κοπάδι θα ξανασυγκροτηθεί, θα ξαναβρεί την υπακοή, κι αυτό θα 'ναι πια για πάντα. Τότε θα τους προσφέρουμε μια ήρεμη και ταπεινή ευτυχία, μια ευτυχία προσαρμοσμένη στα μέτρα των αδύναμων πλασμάτων, τέτοιων που είναι. Θα τους πείσουμε τέλος να μην περηφανεύουνται, γιατί ήσουν εσύ, που ανυψώνοντάς τους, τους το δίδαξες κι αυτό. Εμείς θα τους αποδείξουμε ότι είναι ταπεινοί κι άχρηστα παιδιά, θλιβερά πλάσματα, μα πως η παιδιάστικη ευτυχία είναι πιο προσιτή. Θα γίνουν ντροπαλοί, δε θα θέλουνε να μας χάσουν απ' τα μάτια τους, και θα σφίγγονται πάνω μας με τρόμο σαν τα τρυφερά κλωσσοπούλια κάτω απ' τα φτερά της κότας. Θα δοκιμάζουν μιαν όλο φόβο κατάπληξη και θα 'ναι περήφανοι γι αυτή την ενεργητικότητα και την εξυπνάδα, που εμείς θα τους επιτρέπουμε να παρουσιάζουν όλοι αυτοί, μέσ' από το αναρίθμητο πλήθος των επαναστατημένων. Η οργή μας θα τους κάνει να τρέμουν, η ντροπή κι η δειλία θα τους πλημμυρίζει, τα μάτια τους θα πάρουν μια θρυνητική έκφραση σαν των γυναικών και των παιδιών. Μα, σ' ένα νόημά μας, θα περνούν το ίδιο εύκολα στη χαρά και στο γέλιο, σαν ξένοιαστα παιδιά. Βέβαια, θα τους υποχρεώνουμε να δουλεύουν, μα τις ώρες της σχόλης τους, θα οργανώσουμε τη ζωή τους έτσι που να μοιάζει σαν παιχνίδι, με τραγούδια, με χορωδίες, μ' αθώους χορούς.
Ω, ναι ! Θα τους επιτρέπουμε ακόμη και ν' αμαρτάνουν, γιατί είν' αδύναμοι, κι εξαιτίας αυτού είναι που θα μας αγαπούν σαν παιδιά. Θα τους πούμε πως το κάθε αμάρτημα θα εξαγοράζεται, αν έγινε με την άδειά μας. Από αγάπη είναι που θα τους επιτρέπουμε ν' αμαρτάνουν και θα παίρνουμε τη θλίψη και το βάρος πάνω μας. Θα μας ευλογούν σαν ευεργέτες που φορτωνόμαστε τα αμαρτήματά τους, ενώπιον του Θεού. Δε θα 'χουν πια μυστικά από μας. Ανάλογα με το βαθμό της υπακοής τους, θα τους επιτρέπουμε ή θα τους απαγορεύουμε να ζουν με τις γυναίκες τους, ή με τις ερωμένες τους, να 'χουν παιδιά ή να μη έχουν, κι αυτοί θα μας ακούνε με χαρά. Θα μας παραδίνουν τα πιο πολύτιμα μυστικά της συνείδησής τους, θα λύνουμε όλα τα προβλήματά τους, και θα δέχονται την απόφασή μας με ξεγνοιασιά, γιατί θα τους βγάζει απ' τη μεγάλη έγνοια να διαλέξουν από μόνοι τους ελεύθερα. Κι όλοι τους θα 'ναι ευτυχισμένοι, εκατομμύρια πλάσματα, έξω από καμιά εκατοστή χιλιάδες, τους διευθυντές τους, έξω από μας, που θα ξέρουμε τα μυστικά τους.
Οι ευτυχισμένοι θ' αριθμούνται κατά δεκάδες χιλιάδες, κατά μυριάδες και δε θα υπάρχουν παρά εκατό χιλιάδες μάρτυρες, που θα ξέρουν την καταραμένη διάκριση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Θα πεθάνουν ειρηνικά, θα σβήσουν γλυκά στ' όνομά σου, και στο υπερπέραν δε θα βρουν παρά το θάνατο. Θα φυλάξουμε όμως το μυστικό. θα τους λικνίσουμε, ναι, θα τους νανουρίσουμε, για την ευτυχία τους, με μιαν αιώνια ανταμοιβή στον ουρανό. Γιατί δεν υπάρχει άλλη ζωή, κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι καμωμένο για πλάσματα σαν κι αυτά.
Προφητεύουν ότι θα ξαναγυρίσεις για να νικήσεις πάλι, περιτριγυρισμένος από τους εκλεκτούς σου, τους πανίσχυρους και περήφανους. θα πουν ότι δε θα 'χουν σωθεί παρά μόνο εκείνοι από μόνοι τους, ενώ εμείς θα 'χουμε σώσει όλο τον κόσμο. Ισχυρίζονται ότι η πόρνη ανεβασμένη πάνω στο ζώο και κρατώντας στα χέρια της τό "κύπελλο του μυστηρίου" θα 'ναι ατιμασμένη, ότι οι άνθρωποι θα επαναστατήσουν πάλι, ότι θα ξεσχίσουν την πορφύρα της και θα καταβροχθίζουν το "ακάθαρτο". Θα σηκωθώ τότε και θα δείξω τις μυριάδες τους ευτυχισμένους, που δε γνώρισαν το αμάρτημα. Κι εμείς, εμείς που πήραμε απάνω μας τα λάθη τους, για την ευτυχία τους, θ' ανορθωθούμε μπροστά σου και θα πούμε: "Δε σε φοβόμαστε καθόλου. Κι εμείς το ίδιο βρεθήκαμε στην έρημο, ζήσαμε μ' ακρίδες και μέλι. Κι εμείς το ίδιο ευλογήσαμε την ελευθερία που παραχώρησες στους ανθρώπους. Κι ετοιμαστήκαμε να 'μαστε ανάμεσα στους εκλεκτούς σου, στους ισχυρούς και στους περήφανους, και να καούμε "για να συμπληρώσουμε τον αριθμό". Αλλά συνήρθαμε και δε θελήσαμε να υπηρετήσουμε μια παράλογη ιδέα. Ξαναγυρίζουμε για να ενωθούμε μ' αυτούς που διόρθωσαν το λάθος σου. Εγκαταλείψαμε τους περήφανους και γυρίσαμε κοντά στους ταπεινούς, για να φτιάξουμε την ευτυχία τους". Στο ξαναλέω, αύριο, σ' ένα νόημά μου, όλο αυτό το πειθαρχημένο κοπάδι θα φέρει αναμμένα κάρβουνα για την πυρά, όπου θα σ' ανεβάσουμε για να μην εμποδίσεις το έργο μας. Γιατί αν κάποιος αξίζει πιότερο απ' όλους να καεί, αυτός είσ' εσύ. Αύριο θα σε κάψω. Ελέχθη.
... ο ιεροεξεταστής σωπαίνει, περιμένει μια στιγμή την απάντηση του Κρατούμενου. Η σιωπή του, τον βαραίνει. Ο Κρατούμενος τον άκουγε όλη την ώρα έχοντας καρφωμένη πάνω του τη διαπεραστική κι ήρεμη ματιά του, φανερά αποφασισμένος να μην του απαντήσει. Ο γέρος θα 'θελε να του πει κάτι, έστω κι αν ήταν λόγια πικρά και σκληρά. Ξαφνικά ο Κρατούμενος πλησιάζει ήρεμα και σιωπηλός το γέρο και του φιλά τ' άχρωμα χείλια του. Αυτή ήταν όλη κι όλη η απάντησή του.
Ο γέρος τινάζεται, τα χείλια του τρέμουν. Πάει στην πόρτα, την ανοίγει και του λέει: "Φύγε και να μην ξαναγυρίσεις πια... ποτέ πια !" Και τον αφήνει να φύγει μέσα στα σκοτάδια της πόλης. Ο Κρατούμενος φεύγει.

** Οι πίνακες είναι από την Ισπανική και την Ιταλική περίοδο του Θεοτοκόπουλου. Τολέδο, Η θεραπεία του Τυφλού (Ιταλική περίοδος) και η εκδίωξη των εμπόρων από το Ναό.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""Ο Μέγας Ιεροεξεταστής" του Ντοστογιέφσκυ"