Αδυνατώ να την ξεχάσω εκείνη την κοινή συνέντευξη των τριών. Σαν τους τρεις σωματοφύλακες! Ή σαν πάνελ ακαδημαϊκών που εντριφούσαν στο θέμα. Και πόσο κατατοπιστικοί!! Σχεδόν πειστικοί. Αυτή την ΑΔΑΕ γιατί δεν την "ακρωτηρίασαν"? Πως της επιτρέπουν να βγάζει πορίσματα? Το διάβασα στα Νέα σήμερα και απόρησα.
Ελαφρώς εκτεθειμμένους σας βρίσκω! Και οι υποκλοπείς ... τι κύριοι!!! Ούτε να τρέξουν, ούτε να εξαφανιστούν. Μέχρι και επισκεπτήριο άφησαν. Τώρα βέβαια ότι δεν παραδόθηκαν αυτοβούλως (σαν τον Κουφοντίνα) στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα? Ε αυτό είναι ένα θέμα. Τι λέει σχετικώς το savoir vivre κύριε Ζαμπούνη?
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18575&m=N09&aa=1

Permalink για το "Το πόρισμα για τους "κοριούς" κι άλλα ..χαριτωμένα"

Την είχα ξανακούσει την ιστορία του Άρμστρονγκ αλλά συνοπτικά και δεν μου έκανε εντύπωση. Σήμερα -σε μία πιο αναλυτική εκδοχή- την βρήκα απολαυστική.
20/7/1969
Ο άνθρωπος που πάτησε πρώτος (αν τα πράγματα έγιναν τελικά έτσι γιατί μερικοί αμφιβάλλουν) το πόδι του στη σελήνη είπε κάτι τουλάχιστον περίεργο. Καλά, κατ' αρχήν είπε εκείνο το ...ιστορικό "ένα μικρό βήμα για μένα, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα". Αλλά αμέσως μετά και ενώ η ΝΑΣΑ κρεμόταν από τα χείλη του και μαζί του ο κόσμος όλος ο NEIL ARMSTRONG είπε κάτι δυσνόητο τουλάχιστον: "GOOD LUCK, MR.GORSKY." (Καλή τύχη κύριε Γκόρσκυ).
Στη ΝΑΣΑ σκέφτηκαν αμέσως ότι προφανώς ήταν κάποια σκωπτική παρατήρηση για Σοβιετικό κοσμοναύτη. Έψαξαν αμέσως τα διαστημικά προγράμματα αλλά κανένα τετοιο όνομα δεν υπήρχε. Καιρό μετά άρχισαν όλοι να ρωτούν τον Άρμστρονγκ τι σήμαινε η φράση του κι εκείνος πάντα χαμογελούσε αινιγματικά αντί να λύσει τον γρίφο.
5/7/1995
Είχε γίνει συνήθεια των δημοσιογράφων πλεόν να τον ρωτούν για την μυστηριώδη φράση. Ακόμη κι αν 26 χρόνια μετά μάζευαν πάντα χαμόγελα αντί για απαντήσεις. Έτσι έγινε και στην Τάμπα της Φλώριδα μετά από μία ομιλία του. Άλλος ένας δημοσιογράφος θεώρησε καθήκον του να επαναφέρει βαριεστημένα το ερώτημα. Και ω του θαύματος ο Άρμστρονγκ δεν χαμογέλασε αλλά άρχισε να λέει: "Ο κύριος Γκόρσκυ πέθανε πρόσφατα. Τώρα μπορώ να σας εξηγήσω. Το 1938 όταν ήμουν πιτσιρίκι στο πατρικό μου σπίτι έπαιζα με ένα φίλο μου μπέηζμπολ. Κάποτε η μπάλα ξέφυγε από τον έλεγχό μας και προσγειώθηκε στην αυλή των γειτόνων. Του ζεύγους Γκόρσκυ. Την εντόπισα ακριβώς κάτω από το ανοιχτό παράθυρο της κρεββατοκάμαράς τους και κίνησα για να την πάρω. Φτάνοντας άκουσα την κυρία Γκόρσκυ να λέει εκνευρισμένα στον άντρα της: "Στοματικό σέξ! Θέλεις στοματικό σέξ?"
Και ταυτόχρονα με είδε που πλησίαζα να μαζέψω την μπάλα και συνέχισε: "Θα έχεις στοματικό σεξ. Ξέρεις πότε? Όταν αυτό το πιτσιρίκι πάει στο φεγγάρι!"

Τι παιχνίδια παίζει η ζωή? Καλά το λένε οι Κινέζοι "πρόσεχε τι λες, μπορεί να γίνει". Και τελικά πήγε ο Άρμστρονγκ στο φεγγάρι, ευχήθηκε και καλή τύχη στον κύριο Γκόρσκυ αλλά δεν μάθαμε αν η ευχή έπιασε ... τόπο.

Permalink για το "Good luck Mr Gorsky!! Η απολαυστική ιστορία του Άρμστρονγκ"

Η συνέντευξη αυτή έγινε την περίοδο της πρεμιέρας του έργου «Ενας ιδανικός σύζυγος» (1893), μάλιστα μετά τη δήλωση του σκωτσέζου θεατρικού κριτικού Γουίλιαμ Αρτσερ ότι η «αίρεση του Οσκαρ» απειλούσε να παρασύρει και τον ίδιο τον συγγραφέα. Θεωρείται ότι συγγραφέας της ήταν ο ίδιος ο Οσκαρ Γουάιλντ. Πάντως είχε δημοσιευθεί ανώνυμα με τον τίτλο «Ο κ. Οσκαρ Γουάιλντ μιλάει για τον κ. Οσκαρ Γουάιλντ. Μια συνέντευξη», ενώ ο εκδότης της αλληλογραφίας του συγγραφέα, Νταφ Χαρτ-Ντέιβις, υποστηρίζει ότι ήταν μια συνεργασία μεταξύ του συγγραφέα και του γραμματέα του, του Ρόμπερτ Ρος.
Το είδος αυτού του τύπου της συνέντευξης, η «αυτοσυνέντευξη», ενίοτε είναι το αγαπημένο παιχνίδι των συγγραφέων που έχουν ένα ξεχωριστό ταλέντο στη γλώσσα και, επιπλέον, ενδιαφέρονται να στρέψουν την προσοχή του κοινού προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι επιθυμούν, συχνά δηλαδή σε διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που τους έχει «φιλοτεχνηθεί» από τον Τύπο. Τα πιο διάσημα παραδείγματα συγγραφέων που προτιμούσαν να δημοσιεύουν δικές τους συνεντεύξεις με τον εαυτό τους είναι αυτά των Τρούμαν Καπότε, Γκορ Βιντάλ και Νόρμαν Μέιλερ.
--------------------------------------------------------------------------------
Οταν συνάντησα τον κ. Οσκαρ Γουάιλντ ετοιμαζόταν για μια σύντομη επίσκεψη στην Αλγερία. Συνεπώς θα περίμενε κανείς να τον βρει να διαβάζει κάτι σχετικό με το επικείμενο ταξίδι του, ενδεχομένως τα δρομολόγια. Εκείνος όμως είχε ανοιγμένη μπροστά του μια γαλλική εφημερίδα που περιείχε κριτική του θεατρικού έργου του «Ενας ιδανικός σύζυγος» ­ μάλιστα υπήρχε ένα σημείο στην κριτική το οποίο σχολίαζε την εμφάνιση του συγγραφέα μετά την παράσταση.
«Πόσο καλά καταλαβαίνουν οι Γάλλοι τις ευφυείς και προμελετημένες στιγμές στη ζωή ενός καλλιτέχνη» ανέφερε σαρκαστικά ο κ. Γουάιλντ δίνοντάς μου το άρθρο, σαν να είχε κιόλας τελειώσει η συνέντευξή μας. Ετσι όμως βρήκα αφορμή να κάνω μια πρώτη, αναγνωριστική ερώτηση:
- Σας ευχαριστεί να βγαίνετε στη σκηνή μετά το τέλος μιας παράστασης;
«Καθόλου. Κανένας καλλιτέχνης δεν ενδιαφέρεται να δει το κοινό του, ενώ αντίθετα το κοινό ενδιαφέρεται να δει τον καλλιτέχνη. Προσωπικά προτιμώ το γαλλικό έθιμο όπου ο μεγαλύτερος σε ηλικία ηθοποιός του έργου ανακοινώνει το όνομα του συγγραφέα».
- Θα επιθυμούσατε να εφαρμοστεί το ίδιο έθιμο και στην Αγγλία;
«Οπωσδήποτε. Οσο περισσότερο ενδιαφέρεται το κοινό για τον καλλιτέχνη τόσο λιγότερο ενδιαφέρεται για την τέχνη του. Το κοινό δεν θα πρέπει να ξέρει τίποτε για την προσωπικότητα του καλλιτέχνη, δεν έχει νόημα να ξέρει ούτε κατά τύχην. Μπορεί...». Στο σημείο αυτό έκανε μια παύση, για να συνεχίσει αμέσως μετά: «...μπορεί να είχε περισσότερο ενδιαφέρον το να ανακοινώνει το όνομα του συγγραφέα ο νεότερος ηθοποιός».

- Δικαιούμαι λοιπόν να συμπεράνω ότι παρουσιαστήκατε στη σκηνή μόνον κατόπιν της επιμονής του κοινού.
«Ναι, είμαι πάντα καλόβολος. Εφόσον το κοινό εκτιμά τη δουλειά μου θα ήταν κρίμα να χαλάσω τη βραδιά των θεατών».
- Κάποιοι έχουν κριτικάρει τους λόγους που εκφωνείτε επί σκηνής. Διαφωνούν με αυτά που λέτε.
«Σύμφωνα με το έθιμο, ο συγγραφέας θα πρέπει να βγει στη σκηνή και, απλώς, να ευχαριστήσει τους καλούς του φίλους για την υποστήριξή τους και την παρουσία τους. Είμαι ευχαριστημένος λοιπόν που το άλλαξα αυτό, επειδή ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως υπηρέτης του κοινού. Αν και αναγνωρίζω την εκτίμηση που δείχνουν οι ηθοποιοί και το κοινό για τη δουλειά μου, θεωρώ ότι η ταπεινοφροσύνη είναι υποκρισία και η μετριοφροσύνη υποδηλώνει ανικανότητα. Η αυτοπεποίθηση είναι ταυτόχρονα καθήκον και δικαίωμα του καλλιτέχνη».
- Γιατί πιστεύετε ότι λίγοι άνθρωποι των γραμμάτων γράφουν έργα που παρουσιάζουν στο κοινό;
«Κατ' αρχάς λόγω της ανεύθυνης λογοκρισίας. Το γεγονός ότι η "Σαλώμη" έχει απαγορευτεί αποδεικνύει την τρέλα αυτού του θεσμού. Αν οι ζωγράφοι αναγκάζονταν να δείχνουν τα έργα τους στους υπαλλήλους του Σόμερσετ Χάουζ, τότε αυτοί που χρησιμοποιούν τη μορφή και το χρώμα θα έπρεπε να βρουν άλλο μέσο να εκφραστούν. Αν έπρεπε κάθε μυθιστόρημα να περνάει από κάποια αστυνομική αρχή, τότε αυτός που έχει πάθος με τη γραφή θα ήταν αναγκασμένος να βρει άλλον τρόπο. Καμία τέχνη δεν έχει επιβιώσει της λογοκρισίας».
- Είπατε «κατ' αρχάς». Υπάρχει και δεύτερος λόγος;
«Κατά δεύτερον, φταίει η φήμη που έχουν διαδώσει οι δημοσιογράφοι στο εξωτερικό τα τελευταία 30 χρόνια, ότι δηλαδή το καθήκον του δραματουργού είναι να ευχαριστεί το κοινό του. Ο σκοπός της τέχνης δεν είναι ούτε να προκαλεί μόνο πόνο ούτε να ευχαριστεί. Η τέχνη είναι τέχνη. Οπως είπα και πριν, η τέχνη πρέπει να επιβάλλεται στον θεατή και όχι το αντίθετο».

- Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις;
«Βεβαίως. Στα τσίρκα, όπου συχνά οι επιθυμίες του κοινού πραγματοποιούνται».
- Θεωρείτε ότι η γαλλική κριτική είναι ανώτερη από τη δική μας - τη βρετανική;
«Θα ήταν άδικο να συγκρίναμε τη γαλλική κριτική με την αγγλική. Ο γάλλος κριτικός είναι πάντα ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος των γραμμάτων. Στη Γαλλία ποιητές όπως ο Γκοτιέ έχουν υπάρξει και κριτικοί, ενώ στην Αγγλία προέρχονται από μια λιγότερο διακεκριμένη κοινωνική τάξη. Δεν έχουν ούτε τις ίδιες ικανότητες αλλά ούτε και τις ίδιες ευκαιρίες. Παρ' όλο που διαθέτουν ηθικές αξίες, δεν έχουν τα προσόντα για να κάνουν κριτική ενός τόσο πολύπλοκου θέματος όπως είναι η τέχνη. Δεν μπορεί κάποιος να γράψει κριτική χωρίς να έχει επαφή με όλες τις άλλες τέχνες».
- Δέχεστε ότι είναι ειλικρινείς;
«Ναι, αλλά είναι ηλίθια ειλικρινείς. Ο θεατρικός κριτικός πρέπει να είναι τόσο ευέλικτος όσο και ένας ηθοποιός, για να μπορεί να αλλάζει τη διάθεσή του ανάλογα με τον παλμό της στιγμής».
- Τουλάχιστον είναι ειλικρινείς;
«Απολύτως. Δεν πιστεύω ότι κάποιος κριτικός θα παρουσίαζε αρνητικά τη δουλειά κάποιου δραματουργού, εκτός αν αντιπαθούσε τον συγγραφέα, αν είχε κάποιο δικό του έργο που θα επιθυμούσε να έχει παρουσιασθεί στο ίδιο θέατρο, αν είχε εχθρούς στον θίασο ή κάτι παρόμοιο. Μιλάω βέβαια για τους κριτικούς του Λονδίνου. Στην επαρχία, και το κοινό και οι κριτικοί είναι καλλιεργημένοι. Αντίθετα, στο Λονδίνο μόνο το κοινό είναι καλλιεργημένο».

- Φοβάμαι ότι δεν έχετε σε πολλή εκτίμηση τους κριτικούς μας, κύριε Γουάιλντ. Τουλάχιστον πιστεύετε ότι είναι έντιμοι;
«Σε μια αγορά που δεν υπάρχουν πλειοδότες...».
- Παρ' όλα αυτά, τους βγάζει ασπροπρόσωπους η καλή τους μνήμη, η ικανότητά τους να θυμούνται παλαιότερες παραστάσεις.
«Ναι, όπως άλλωστε φανερώνει η κλασική ιστορία της παράστασης του Μακρέντι. Αυτή θα πρέπει να είναι μια επώδυνη ανάμνηση. Οι μεσήλικοι κριτικοί παινεύονται ότι μπορούν να θυμηθούν την παράσταση "Διπλωματία", μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία».
- Αρνείσθε λοιπόν ότι έχουν ένα αξιόπιστο παρελθόν;
«Δεν έχουν ούτε παρελθόν ούτε μέλλον και είναι ανίκανοι να νιώσουν το έργο».
- Τι προτείνετε να γίνει τότε;
«Θα πρέπει να πάρουν σύνταξη και να έχουν το δικαίωμα να γράφουν μόνο για πολιτική, για θεολογία, για οικονομία ενδεχομένως, τέλος πάντων για οποιοδήποτε άλλο θέμα πιο εύκολο από την τέχνη».
- Εδώ που τα λέμε, είπα παρασυρόμενος από τους αφορισμούς του συνομιλητή μου, οι κριτικοί θα πρέπει να φαίνονται και να μην ακούγονται.
«Οι γέροι δεν θα πρέπει ούτε να φαίνονται» απάντησε ο κ. Γουάιλντ με στόμφο.
- Είπατε πρόσφατα ότι υπάρχουν μόνο δύο κριτικοί στο Λονδίνο. Μπορώ να ρωτήσω...
«Θα πρέπει να τους ικανοποίησε αυτό το σχόλιο, αλλά πρέπει να σας πω ότι έσβησα τον έναν από τη λίστα μου την περασμένη εβδομάδα».
- Ποιος έμεινε;
«Νομίζω ότι είναι καλύτερα να μην αναφέρω το όνομά του γιατί μπορεί να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Η ματαιοδοξία είναι δικαίωμα μόνο του δημιουργού».

- Πώς ορίζετε την ιδανική κριτική;
«Οσον αφορά τη δουλειά μου, απαιτώ ανεπιφύλακτη αναγνώριση».
- Και ποιον βγάλατε από τη λίστα σας;
«Τον κ. Γουίλιαμ Αρτσερ της εφημερίδας "World"».
- Τι είναι αυτό που σας κάνει να διαφωνείτε με το επίμαχο κείμενό του το οποίο σας άλλαξε τη διάθεση απέναντί του;
«Δεν διαφωνώ με τίποτε, αλλά με θλίβουν τα πάντα. Θεωρώ κακόγουστο το γεγονός ότι με αποκαλεί με το μικρό μου όνομα, όπως και το ότι έκλεψε τις χυδαιότητες από τον "National Observer", μάλιστα από την εποχή που το έντυπο αυτό ήταν θρασύ και ανίκανο».
- Ο κ. Αρτσερ αναρωτήθηκε αν σας ευχαρίστησε το γεγονός ότι το κοινό σάς φώναζε με το μικρό σας όνομα όταν σας ζητούσε να βγείτε επί σκηνής μετά την παράσταση.
«Το να με αποκαλέσει έτσι το ενθουσιασμένο κοινό είναι κομπλιμέντο, αλλά όταν αυτό το κάνει ένας δημοσιογράφος είναι απλή αγένεια. Αυτού του τύπου ο δημοσιογράφος χαρακτηρίζεται από τους κακούς του τρόπους».
- Πιστεύετε ότι οι γάλλοι ηθοποιοί, όπως και οι κριτικοί, είναι καλύτεροι από τους άγγλους συναδέλφους τους;
«Οι άγγλοι ηθοποιοί είναι εξίσου καλοί, αλλά είναι καλύτεροι όταν δεν προσπαθούν να στηριχθούν αποκλειστικά στην προσπάθεια πιστής μεταφοράς της πρόζας, γιατί δεν έχουν την εξαίσια ορθοφωνία των Γάλλων, δεν είναι τόσο καθαροί και τόσο μελωδικοί. Ενας μακρύς μονόλογος μπορεί να τους εξουθενώσει. Στο γαλλικό θέατρο πάμε να ακούσουμε, ενώ στο αγγλικό πάμε να δούμε. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Ο κ. Τζορτζ Αλεξάντερ, ο κ. Λούις Γουόλερ, ο κ. Φορμπς Ρόμπερτσον και άλλοι έχουν εξαίσια φωνή και ξέρουν πώς να τη χρησιμοποιήσουν. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους κριτικούς, αλλά στην περίπτωση του θεατρικού έργου, στην Αγγλία, δίνεται πολλή έμφαση σε αυτό που λέμε "επιχείρηση". Παρ' όλα αυτά υπάρχουν κάποιοι άγγλοι ηθοποιοί που μπορούν να παραγάγουν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα με τη βοήθεια ενός μονοσύλλαβου και δύο τσιγάρων».
Υστερα από μια σύντομη παύση, ο κ. Γουάιλντ προσέθεσε: «Ισως τελικά αυτό να είναι ηθοποιία».
- Είστε ευχαριστημένος με την απόδοση των ηθοποιών στην παράσταση του δικού σας έργου, του «Ενας ιδανικός σύζυγος»;
«Είμαι γοητευμένος με όλους. Αλλά ίσως παραείναι συναρπαστικοί. Η σκηνή είναι το καταφύγιο των συναρπαστικών».
- Εχετε ακούσει το σχόλιο ότι όλοι οι χαρακτήρες του έργου σας μιλάνε όπως κι εσείς;
«Ναι, έχω ξανακούσει τέτοιου είδους σχόλια» είπε ο κ. Γουάιλντ ανάβοντας ένα τσιγάρο, «και μάλιστα πιστεύω ότι έχει γραφτεί και κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι μόνο τα τελευταία χρόνια έχει την ευκαιρία ο κριτικός να δει θεατρικά έργα γραμμένα από κάποιον που κατέχει το ύφος. Στην περίπτωση του δραματουργού είναι αδύνατον να μη νιώσει ότι ένα έργο τέχνης, για να είναι τέχνη, θα πρέπει να εκφράζει τον καλλιτέχνη, να είναι σαρξ εκ της σαρκός του καλλιτέχνη. Ολα τα έργα του Σαίξπηρ είναι αυτό: σαρξ εκ της σαρκός του Σαίξπηρ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα έργα του Ιψεν και του Δουμά. Τα δικά μου έργα είναι σαρξ εκ της δικής μου σαρκός».

- Εχετε επηρεαστεί ποτέ από τους προκατόχους σας;
«Μπορώ να δηλώσω με σιγουριά ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δραματουργός αυτού του αιώνα που να με έχει επηρεάσει στο ελάχιστο. Μόνο δύο με ενδιαφέρουν».
- Και είναι;
«Ο Βικτόρ Ουγκό και ο Μέτερλινκ».
- Υπάρχουν άλλοι συγγραφείς που να σας έχουν επηρεάσει;
«Εκτός από την αρχαιοελληνική και τη λατινική θεατρική πρόζα και ποίηση, οι μόνοι συγγραφείς που με έχουν επηρεάσει είναι ο Κητς, ο Φλομπέρ και ο Γουόλτερ Πέιτερ [σ.τ.μ.: Walter Pater, 1839-1894, ιστορικός της τέχνης και κριτικός, κυριότερο έργο του οποίου είναι το «Renaissance», μια διεξοδική παρουσίαση της τέχνης στην Αναγέννηση], τους οποίους ήξερα πολύ προτού ακόμη τους γνωρίσω. Για να αναγνωρίσει κάποιος στους υπόλοιπους συγγραφείς το ύφος, θα πρέπει πρώτα να το έχει βρει στην ψυχή τους».
- Θεωρείτε το «Ενας ιδανικός σύζυγος» το καλύτερό σας έργο;
Ενα χαριτωμένο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του κ. Γουάιλντ.
«Εχετε, φαίνεται, ξεχάσει την κλασική φράση ότι μόνο οι μετριότητες καλυτερεύουν. Τα τρία έργα μου [σ.τ.μ.: εκτός από το «Ενας ιδανικός σύζυγος», έργο του 1893, αναφέρεται και στα έργα «Η βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμιρ» και «Μια γυναίκα χωρίς σημασία», που και τα δύο είχαν πρωτοπαιχθεί ένα χρόνο πριν] είναι μεταξύ τους ­ όπως είχε πει κάποτε και ένας θαυμάσιος νεαρός ποιητής ­ "όπως ένα λευκό τριαντάφυλλο που βρίσκεται πάνω σε ένα πράσινο κοτσάνι, με ένα όμοιό του". Σχηματίζουν δηλαδή έναν τέλειο κύκλο συμπληρώνοντας και τη ζωή με την τέχνη».
- Πιστεύετε ότι οι κριτικοί θα καταλάβουν το καινούργιο σας έργο, που θα ανεβάσει ο κ. Τζορτζ Αλεξάντερ;
«Ελπίζω πως όχι».
- Να μην τολμήσω να ρωτήσω, φαντάζομαι, αν πιστεύετε ότι θα ευχαριστήσει το κοινό.
«Οταν ένα θεατρικό έργο ­ που είναι έργο τέχνης - παρουσιάζεται στο κοινό, δεν δοκιμάζεται το έργο αλλά η σκηνική παρουσίασή του. Ενώ όταν ένα έργο δεν είναι τέχνη, τότε αυτό που δοκιμάζεται είναι το κοινό».
- Τι έργο λοιπόν θα περιμένουμε να δούμε;
«Ενα ασήμαντο, μια κομψή σαπουνόφουσκα που έχει και τη φιλοσοφία της».
- Ποια είναι η φιλοσοφία της;
«Οτι πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλα τα ασήμαντα πράγματα στη ζωή μας με σοβαρότητα και όλα τα σοβαρά πράγματα με ειλικρινή και προσεκτική επιπολαιότητα».
- Δεν τείνετε προς τον ρεαλισμό;
«Καθόλου. Ο ρεαλισμός είναι μόνο το φόντο, δεν μπορεί να εμπνεύσει τον καλλιτέχνη για να δημιουργήσει».
- Παρ' όλα αυτά που λέτε, σας συγχαίρουν για τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζετε τη λονδρέζικη κοινωνία.
«Αν ο Ρόμπερτ Τσίλτερν, ο χαρακτήρας του "Ενας ιδανικός σύζυγος", ήταν ένας απλός υπάλληλος, η τραγωδία του θα ήταν το ίδιο ανθρώπινη και θλιβερή. Τον τοποθέτησα στην υψηλή κοινωνία μόνο και μόνο επειδή γνωρίζω καλά αυτή την τάξη. Οταν κάποιος αναφέρεται σε πραγματικά συμβάντα, είναι καλύτερα να γνωρίζει καλά το θέμα του».
- Τότε μάλλον δεν θεωρείτε ότι η τέχνη πρέπει να ασχολείται με την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Αν ένα κάρο πατήσει έναν δημοσιογράφο στο Στραντ, κάτι που δυστυχώς δεν έχω δει ποτέ, δεν αποτελεί δραματικό γεγονός. Ισως να κάνω λάθος, αλλά ένας καλλιτέχνης πρέπει να έχει και κάποια όρια».
- Λοιπόν, είπα και σηκώθηκα να φύγω, διασκέδασα πάρα πολύ.
«Ημουν σίγουρος γι' αυτό» είπε ο κ. Γουάιλντ. «Αλλά πείτε μου, πώς καταφέρνετε να παίρνετε τις συνεντεύξεις σας;».
- Α, ο Πίτμαν, είπα απρόσεκτα.
«Αυτό είναι το όνομά σας; Δεν είναι και πολύ ωραίο όνομα».
Τότε και εγώ τα μάζεψα και έφυγα.

Δημοσίευτηκε στο Βήμα τον Φεβρουάριο του 2002

Permalink για το "Κύριε Όσκαρ Ουάιλντ .. αυτοπροσδιοριστείτε παρακαλώ!"

Αρχηγέ!!!

Πως το έκανες αυτό? 4 κόκκινες και 16 κίτρινες!!!

Ε ναι .. έτσι περνάς στην Ιστορία.

















Και φτιάχνεις κι ένα ωραίο ... πολεμικό κλίμα!!
Και δείχνουν και οι ακριβοπληρωμένοι επαγγελματίες πόσο επαγγελματισμό διαθέτουν!!














Και το καλυτερότερο είναι
ότι από κάποιο σημείο και μετά
γίνεσαι ή προβλέψιμος ή ανέκδοτο!!!














Αλλά σου βγάζω το καπέλο! Ως διαιτητής ήσουν για κλάμματα αλλά ως ... προπονητής , ε επιτέλους είδαμε δυνατό ποδόσφαιρο και καλές φάσεις. Τους προπόνησες άψογα!!

Permalink για το "Βαλεντίν Ιβανώφ: Ο καλύτερος "προπονητής" του Μουντιάλ"

Κάποτε οι Κυριακές του καλοκαιριού είχαν χρώμα, γεύση, προσμονή. Το χρώμα των ονείρων της θάλασσας, τη γεύση από τα κεφτεδάκια που περίμεναν στο τάπερ, την προσμονή της μικρής εβδομαδιαίας απόδρασης. Τότε δεν είχαμε πισίνες, γρήγορα αυτοκίνητα, weekend και κρατήσεις στη Σαντορίνη και τη Μύκονο. Ταλαιπωρία είχαμε μόνο. Και το όνειρο έφτανε το πολύ ως τη Λούτσα. Πρωινό λεωφορείο για το Πεδίον του Άρεως. Εκεί στιβαγμένοι όλοι με τα εισητήρια στο χέρι έτοιμοι να διεκδικήσουμε μία θέση στο .. κυριακάτικο όνειρο: το πολυπόθητο πλάτσα πλούτσα.

Η μάνα από νωρίς στο πόδι να ετοιμάζει τάπερ με κεφτεδάκια (αχ τα πιο νόστιμα κεφτεδάκια που έμειναν στο μυαλό μου). Και μετά εκείνο το άγχος: τα πήραμε όλα? Τα μπρατσάκια του Γιώργου, πετσέτες, δεύτερο μαγιώ να αλλάξουν τα παιδιά? Για αντιηλιακό ούτε λόγος να γίνεται. Ο ήλιος ήταν σύμμαχος τότε. Άντε το πολύ λίγη nivea στη μύτη. Ίσα να εκνευριστείς και να φωνάξεις: Όχι ρε μάνα, δεν θέλω να κυκλοφορώ έτσι στην παραλία.
Αρκεί να χες φτάσει στην παραλία βέβαια. Αν ... και όταν ... Γιατί στο Πεδίο του Άρεως τα λεωφορεία σου φέρονταν σαν ... ψιλομύτες από το Κολωνάκι. Άνοιγαν υποσχετικά την πόρτα, σε κοίταζαν, σου καναν face control και μετά δεν σε καταδέχονταν. Και η ώρα περνούσε περιμένοντας το "φιλεύσπλαχνο" λεωφορείο .. ο πόθος. Και η Λούτσα ήταν ήδη ... εδώ. Πάνω σου. Ο ήλιος να καίει κι ο ιδρώτας να τρέχει.
Και κάποτε το ταξίδι ξεκίναγε. Σαρδέλες κρεμασμένες στα χερούλια να γέρνουν υπάκουα σε κάθε στροφή. Να παραπατούν, να ξαναστηλώνονται μέχρι το μάτι να συναντήσει θάλασσα. Αλλαλαγμός τότε μέσα στο λεωφορείο. Όλοι μαζί "θάλαττα- θάλαττα".
Και άντε και φτάσαμε. Επιχείρηση: Απόβαση στη Λούτσα. Κάθε λόχος και το αρχηγείο του. Κάθε αρχηγείο και το δέντρο του. Κάθε δέντρο και μία ιστορία της Κυριακής. Τα παιδιά να ξεφεύγουν στην καυτή άμμο ψάχνοντας καπάκια από αναψυκτικά (πόσα καπάκια μάζεψα τότε. Αλήθεια γιατί τα μαζεύαμε? Ξέχασα πια). Οι μαμάδες με κείνα τα πελώρια ψάθινα καπέλα (σαν μεξικάνοι με σομπρέρος) προφυλαγμένες και οχυρωμένες στα δέντρα τους (δέντρα- παρατηρητήρια- σκοπιές) να ελέγχουν και να εποπτεύουν. Και που και που να δίνουν παραγγέλματα: Αλτ , προσοχή, μεταβολή, επιστροφή.
Κουβαδάκια, φτιαράκια, πύργοι στην άμμο. Άτσαλοι, κακότεχνοι, παιδικοί, καταδικασμένοι στο πρώτο κύμα.
Και τα μπρατσάκια να σε σφίγγουν. Να ντρέπεσαι που τα φοράς. Και το μπάνιο ... ένα πλάτσα πλούτσα αλλά συνεχές, αχόρταγο, λες και θα ρουφούσαμε τη θάλασσα και θα την παίρναμε μαζί μας. Και που και που μία φωνή, ένα στρίγκλισμα: τσούχτρα. Και οι λόχοι να αναδιπλώνονται. Άτακτη υποχώρηση! Και μετά η μητέρα του θύματος να ψάχνει αμμωνία. Όχι στα φαρμακεία βέβαια (που τέτοιες πολυτέλειες). Το φάρμακο ήταν απλό: "δώσε κι άλλο νερό να πιεί το αγόρι. Κι άλλο νερό. Και φέρτο μετά να ουρήσει". Μπλιάχ. Το είδα μια φορά και μου φάνηκε απαίσιο. Μαρτύριο κανονικό. Αλλά φαίνεται όντως είχε αποτέλεσμα.
Κατά το μεσημέρι η οχλοβοή κόπαζε. Τα δέντρα ξαναμάζευαν όλη τη ζωή γύρω τους. τα τάπερ άνοιγαν, τα κεφτεδάκια εξαφανίζονταν κι ήταν η ώρα του ύπνου. Του ύπνου των μεγάλων δηλαδή. Κάτι οι μπύρες και τα ουζάκια στα ταβερνεία, κάτι ο ήλιος .. και σε λίγο ο τόπος αντηχούσε ροχαλητά. Και τα παιδιά ... ξεφάντωναν. Πόσες γνωριμίες σε κείνη την παραλία? Πόσα αγοράκια "έθαψα" στην άμμο, μαθαίνοντας να παίζω τη ... γυναίκα? Και κείνα τα παιδικά φιλιά την ώρα της επιστροφής? Κάθε Κυριακή ορκιζόμουν πως την επόμενη θα τους ξαναβρω στο ίδιο μέρος. Και κάθε Κυριακή χανόμασταν. Και κάθε Κυριακή ξεχνιόμασταν.

Τώρα το μάτι μου ξεκουράζεται σε πισίνες. Εγώ αραχτή στην ξαπλώστρα, με δείκτη αντιηλιακού μεγαλύτερο από τον Nikei, δίπλα ανάγνωσμα περισπούδαστον αντί για φτυαράκια, τσιγάρα και φραπέ αντί για τάπερ με .. κρεατοσφαιρίδια (φίλος το λέει έτσι και μ' αρέσει) και το νερό να μυρίζει χλώριο και ... απάτη! Και να νοσταλγώ συνειρμικά την γνησιότητα εκείνων των Κυριακών της Λούτσας! Την ταλαιπωρία τους ... που τότε δεν ξέραμε πόσο όμορφη ήταν.

Permalink για το "Κάτι Κυριακές του παρελθόντος. Επιχείρηση: Απόβαση στη Λούτσα"

Απεχθάνομαι τα greeklish. Να το ξεκαθαρίσω εξ' αρχής. Τα αποφεύγω μετά βδελυγμίας και μετ' επιτάσεως. Μου θυμίζουν "γκρέμλις". Αλλά όχι τα συμπαθητικά, τα άλλα που βρέχονται και τα πιάνει μανία καταστροφής.
Φίλοι και γνωστοί υποκύπτουν αμαχητί στην ευκολία τους. Πολύ πιο βολικό άλλωστε να κρύβεται κανείς πίσω από μία γλώσσα που επινοήθηκε για να μας απομακρύνει από την ταυτότητα μας, σε μία εποχή που όλα παγκοσμιοποιούνται.
Και έπειτα -θα μου πείτε- είναι πιο εύκολα. Δεν θέλουν τόνους, δεν καταγράφουν ορθογραφικά λάθη, σε μπερδεύουν χαριτωμένα (κι ώρες ώρες αναρωτιέσαι τι γράφει: ksero {ξέρω ή ξερό} ).

Κι όμως. Θα δικαιολογούσα ίσως σχετικά εύκολα όσους ενδίδουν αλλά προσωπικά δεν βρίσκω λόγους. "Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική". Και θέλω κι εγώ έτσι αυτούσια και αμόλυντη να την παραδώσω στην επόμενη "σκυταλοδρομία".
Κι από την άλλη θυμάμαι συνειρμικά κάθε φορά την αξιοθαύμαστη προσπάθεια του Ξενοφώντα Ζολώτα. Τότε που σε μία καταπληκτική στιγμή έμπνευσης συνέγραψε ένα λόγο "εις άψογον ελληνικήν" και πήγε να τον εκφωνήσει στην Ουάσιγκτον.
Ακροατήριο του: οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (αγγλόφωνοι όλοι) και ... ω του θαύματος τον κατανόησαν χωρίς μεταφράσεις και μεσολαβητές. Το εγχείρημα απέδειξε πολλά. Και πρώτο απ' όλα τον άξιοξήλευτο πλούτο της ελληνικής γλώσσας που " δάνεισε" λέξεις (ως μητρική και καινοφανής) σε όσες γλώσσες δημιουργήθηκαν αργότερα, φυσικά και στην αγγλική.
Ο πρώην πρωθυπουργός και καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον (στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959), οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις. Και στις δύο περιπτώσεις υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική. Κατ' ουσίαν όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο λόγος της 2ας Οκτωβρίου 1959 και η ελληνική του “μεταγραφή”
...Kyrie,
It is Zeus' anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes.
In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.
Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic.Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political end economic barometer are halcyonic.
The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies.
Therefore, I sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies.
I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you Kyrie, the stenographers.
Κύριοι,
Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας.
Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές. Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους. Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια. Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους.
Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική.
Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, που τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι χάλκινα.
Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές.
Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.
Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία. Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η μετάφραση είναι περισσότερο εννοιολογική παρά ... ακριβής.
--

Permalink για το "Ο περίφημος ελληνικός λόγος του Ζολώτα στα .. αγγλικά."

Ποτέ δεν αγάπησα, δεν ταυτίστηκα , δεν ενστερνίστηκα το προπατορικό αμάρτημα και τις ζωγραφιστές του εικόνες. Το πριν και το μετά του.
Ένας Αδάμ και μια Εύα πρώτα αθώοι κι αδαείς μεσ’ στο παράδεισο, μετά φριχτοί κι άθλιοι, ντυμένοι με τη γύμνια τους και το σκοτάδι της δαγκωνιάς της γνώσης, να πορεύονται στο πουθενά της πλάσης. Με πόνους να γεννήσεις τα παιδιά σου. Υπάρχει άραγε κι άλλος τρόπος;
Με το αίμα σου και τον ιδρώτα σου να καλλιεργήσεις τη γη. Δηλαδή πως αλλιώς να δαμάσεις αυτό που σε ξεπερνάει, το ανερμήνευτο;
Για μένα, Παράδεισος και άγνοια δεν πάνε μαζί. Το φως έχει βαρύτητα κι αξία μονάχα σε συνδυασμό με το σκοτάδι. Όλα είναι διπλά. Το καλό και το κακό, η ζωή κι ο θάνατος, η ζωή που δεν είναι ζωή κι ο θάνατος που δεν είναι θάνατος.
Το παραμύθι του Θεού του τιμωρού μόνο αποστροφή και απόγνωση γεννούσε στην ψυχή μου. Αυτή η οριστικά κομμένη γραμμή της επικοινωνίας και της συνάντησης θνητού και Αιώνιου, μ’ όλο το λάθος στην πλάτη του ανθρώπου φορτωμένο , αυτό το δείγμα ζευγαριού που μ’ ένα φίδι ατέλειωτα θα γεύεται την πτώση, ήταν πολύ βαριά Διαθήκη κι ανελέητη.
Πολλά χρόνια μετά, πολύ πρόσφατα τώρα, με δεδομένη εμπειρικά την ορθόδοξη πίστη μου, ξαναγυρίζω στις πηγές να καταλάβω και να μετα – λάβω της Ευαγγελίας το χαρμόσυνο μήνυμα που έφερε στον άνθρωπο ο Χριστός στα λόγια και στο βίο του.
Για την ανύψωση του κόσμου στο Ανάστημά Του, την Ανάσταση της Αληθείας την Τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, την ένθεή μας φύση. Καινή η Διαθήκη, με καινούργια μάτια κι εμείς να την διαβάσουμε. Στα μάτια της Μαγδαληνής είδα τα δάκρυά μου. Θες πόρνη, θες ελεύθερη, γι’ άλλους δαιμονισμένη. Μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη, που ανύψωσε την Εύα. Σημείο αναφοράς πολύτιμο κι αναίτια για όλους μας κρυμμένο.
Το μεγαλείο της γυναίκας που βυθίστηκε στη φύση της, για ν’ ανεβεί απ’ το μηδέν και να βρει το Ένα. Όχι που τη διαλέξανε, μα διάλεξε εκείνη το τι και ποιον περίμενε να βρει και να πιστέψει.
Δαίμονες είναι οι αισθήσεις, πέντε τον αριθμό. Δαίμονας η επιθυμία, δαίμονας και η οργή της γνώσης. Το σύνολο επτά. Δεν τους παλεύεις με τα όχι και τα μη. Μονάχα με το είμαι. Είμαι κομμάτι από την ύλη αυτού του κόσμου. Είμαι το χάος και το φως, είμαι ο δίπλα, είμαι εσύ, είμαι ο Λόγος, είμαι η Άνοιξη και ΕΙΜΑΙ η Αγάπη.

Κι ήρθα ν’ ακούσω τις φωνές που φύλαγες στο στρώμα
Τη νύχτα που μου παίξανε στα ζάρια το κορμί,
Ήρθα ν’ ακούσω τις φωνές μα εσύ κοιμάσαι ακόμα
Με το χεράκι ξέσκεπο να φαίνεται η πληγή.
Λίνα Νικολακοπούλου

Permalink για το ""Θες πόρνη, θες ελεύθερη, για άλλους δαιμονισμένη""

Permalink για το "Ανάσταση νεκρών και ... Αρκάς. Αρκεί!"

Το ερώτημα του μηνός Ιουνίου ανά την Ελλάδα συνοψίζεται σε δύο μόνο λέξεις: "Ποιόν υποστηρίζεις;". Όντας λαός που παθιάζεται και νοιώθει την ανάγκη να ταχθεί με την μία ή την άλλη πλευρά, να ταυτιστεί και -τέλος πάντων σε καμία περίπτωση να μην μείνει αμέτοχος θεατής των εξελίξεων- αφεθήκαμε στο καλοστημένο παιχνίδι της ποδοσφαιροποίησης.
Και κυριολεκτικά ο Ιούνιος και ο Ιούλιος του 2006 είναι οι μήνες του ποδοσφαίρου. Όχι μόνο για μας -τους κατά συνείδηση συμμέτοχους έλληνες- αλλά για τον κόσμο ολόκληρο. Τίποτε άλλο δεν μοιάζει να έχει σημασία τις ώρες μετάδοσης των ιστορικών αναμετρήσεων από την Γερμανία, εκτός από τα όσα δείχνει ο τηλεοπτικός μας δέκτης. Ακόμη και ο ... μύθος που κάποτε ήθελε τις γυναίκες μοναδικούς στυλοβάτες ... αντίστασης στην Μουντιαλομανία καταρρίφθηκε. Ο Αλεσάντρο Νέστα, ο Ρόκε Σάντα Κρουζ και μερικοί ακόμη διάττοντες αστέρες του Μουντιάλ κατέλαβαν τις πρώτες θέσεις στις (αμφιλεγόμενες έστω) λίστες των γυναικείων προτιμήσεων.
Και μπορεί η Ελλάδα να παραμένει απούσα (από αγωνιστικής πλευράς) στην "Ολυμπιάδα του ποδοσφαίρου" δίνει όμως ένα δυναμικό παρόν στην υπόθεση της τηλεοπτικής ... κατανάλωσης. Και φυσικά δεν είναι η μόνη. 37 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη βρήκαν επιτέλους το κοινό τους σημείο, παρακολουθώντας το Μουντιάλ. Ο αριθμός από μόνος του είναι τόσο εντυπωσιακός που δικαιώνει και τον θεσμό και τον χορό των τρελών ... ποσών που δαπανήθηκαν στην διοργάνωση. Πίσω από τα προφανή, κρύβεται ένα μυστηριώδες ...Χρηματιστήριο προσφορών και προϊόντων. Εταιρίες πολυεθνικής υφής προετοιμάστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να διεκδικήσουν το μερίδιό τους στην πίτα των "απροσδόκητων" εσόδων της διοργάνωσης. Δύσκολα για παράδειγμα, συνειδητοποιεί κάποιος ότι ποτέ άλλοτε δεν συνέπεσε να εμφανιστούν τόσα νέα ... πατατάκια στην παγκόσμια αγορά ή τόσες προσφορές σε τηλεοράσεις (Home cinema) και βίντεο. Το ίδιο διάστημα οι ποδοσφαιριστές έγιναν οι πλέον περιζήτητοι διαφημιστές προϊόντων. Λες και μόνο η παρουσία τους θα μπορούσε να μας πείσει για την ποιότητα και την αναγκαιότητα της αγοράς. Μπροστάρηδες στον αγώνα της διαφήμισης και του sponsoring η Adidas και η Nike, που επιδόθηκαν σε ανηλεή "πόλεμο" για το ποιά θα επικρατήσει στην αθλητική αγορά, μοιράζοντας λίστες με τους παίκτες που προτιμούσαν τα προϊόντα τους.
Και όσο για την άλλη πτυχή: Η ιστορία του Μουντιάλ έχει καταγράψει στην ... σκοτεινή πλευρά κλυδωνισμούς κυβερνήσεων από την έκβαση αγώνων ή από επεισόδια, αυτοκτονίες φιλάθλων που πίστεψαν τις διαβεβαιώσεις των αθλητικών παραγόντων και τελικά απογοητεύτηκαν από την ήττα των ομάδων τους, διαζύγια ζευγαριών που δεν άντεξαν στην καθημερινή ... διαφωνία για την καθήλωσή τους ή όχι μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη.
Αν κάποιοι υποστήριζαν μέχρι τώρα ότι ο πολιτισμός ενώνει τους λαούς, μετά την απήχηση που βρίσκει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου θα πρέπει να αναθεωρήσουν.
Δισεκατομμύρια πιστοί της στρογγυλής θεάς "καρφώνονται" για έναν ολόκληρο μήνα μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες τους για να αποθεώσουν ­ έστω και από μακριά ­ τους άσους των γηπέδων. Και όπως κι αν το εξετάσει κάποιος το θέμα δεν παύει να είναι σπουδαίο. Ίσως και μόνο ο αριθμός των οπαδών του φθάνει για να μας πείσει να ασχοληθούμε. Ο κοινωνιολόγος Κριστιάν Μπονμπερζέ έδωσε με τον πιο γλαφυρό ίσως τρόπο το στίγμα της σπουδαιότητας: "Αν η κοινωνία -είπε- έχει ποδοσφαιροποιηθεί, αυτό συμβαίνει επειδή απλούστατα το ποδόσφαιρο συμπυκνώνει την μέση καθημερινότητά μας: Προσφέρει χαρά, αγωνία, προκαλεί επαναστατική διάθεση και σε κάποιες περιπτώσεις δεν ξεφεύγει από την αδικία, όπως και η ζωή μας".
Μουντιάλ: μία ιστορία ετών
Η νότα της γιορτής, που περίσσεψε στο τωρινό Μουντιάλ δεν ευτύχησε να επικρατεί σε όλη την μάλλον ταραχώδη ιστορία του Παγκόσμιου Ποδοσφαιρικού Κυπέλλου.
Άλλοτε οι φίλαθλοι, άλλοτε οι παράγοντες των ομάδων και ίσως τελικά λιγότερο οι παίκτες έχουν γράψει κεφάλαια ολόκληρα στα "παρατράγουδα" των Μουντιάλ.
Το Αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων σε μία πρόσφατη αναφορά του σταχυολόγησε μερικά εξ’ αυτών:
Γαλλία, 1938
Εν αναμονή του επαναληπτικού αγώνα της Κούβας με τη Ρουμανία, ο τερματοφύλακας της πρώτης Καρβαχάλες θα καλέσει τους δημοσιογράφους σε συνέντευξη Τύπου και αναφορικά με το επερχόμενο παιχνίδι θα δηλώσει: "Μετά τον πρώτο αγώνα γνωρίζουμε πολύ καλά τους αντιπάλους μας. Προβλέπω λοιπόν ότι θα κερδίσουμε με σκορ 2-1. Ως τότε... αντιός, καμπαλέρος!". Ούτε... μέντιουμ να ήταν! Λίγο αργότερα η Κούβα θα νικήσει τη Ρουμανία με 2-1. Στον επόμενο αγώνα που θα δώσει όμως η ομάδα του νησιού της Καραϊβικής θα συντριβεί με 8-0 από τη Σουηδία. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και ενώ το σκορ είναι 5-0, γάλλος δημοσιογράφος θα "σπάσει" τη μονοτονία στα δημοσιογραφικά θεωρεία επισημαίνοντας: "Ως το 5-0 μιλάμε ακόμη για αγώνα ποδοσφαίρου. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με... στατιστική".
Βραζιλία, 1950
Λίγο πριν από την έναρξη του τελικού ανάμεσα στη διοργανώτρια και αδιαφιλονίκητο φαβορί Βραζιλία και στην Ουρουγουάη ο κυβερνήτης της πόλης του Ρίο ντε Τζανέιρο δεν θα φεισθεί εγκωμίων προς τους συμπατριώτες του. "Φίλοι Βραζιλιανοί, εσείς που μπορεί να θεωρηθείτε ήδη οι νικητές του τουρνουά, εσείς που θα δείτε σε λίγο την αγαπημένη σας ομάδα να στέφεται πρωταθλήτρια, εσείς που στο ποδόσφαιρο είστε ασυναγώνιστοι, εσείς που όμοιός σας δεν υπάρχει πουθενά...". Η Βραζιλία έχασε. Ακολούθησαν αυτοκτονίες.
Στην ίδια διοργάνωση φυγαδεύτηκε από το γήπεδο Μαρακανά ο τεχνικός της Βραζιλίας Φλάβιο Κόστα μετά την ήττα από την Ουρουγουάη (1-2) κάτι που στοίχισε στους Βραζιλιάνους το Κύπελλο. Επειδή δεχόταν και απειλές για τη ζωή του, αργότερα έφυγε για πάντα από τη χώρα του και πήγε στην Πορτογαλία
Ελβετία, 1954
Οσοι διαφωνούν με αυτούς που ισχυρίζονται ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο κυριαρχούν οι άμυνες δεν έχουν παρά να δουν μερικά στιγμιότυπα από το παιχνίδι της Αυστρίας εναντίον της Ελβετίας. Στον εν λόγω αγώνα οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων θαρρείς και σκοράρουν... ακόμη. Στο ημίχρονο η Αυστρία θα προηγηθεί με 5-4! Στο δεύτερο μισό του αγώνα θα επιτευχθούν μόνο... τρία γκολ. Τελικό σκορ 7-5 υπέρ της Αυστρίας.
Το πιο σκληρό παιχνίδι της διοργάνωσης ήταν αυτό ανάμεσα στους δύο βασικούς διεκδικητές Ουγγαρία και Βραζιλία. "Η μάχη της Βέρνης", όπως θα μείνει στην ιστορία, θα σημαδευτεί από τρεις αποβολές παικτών καθώς και από επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο. Με το σφύριγμα της λήξης, τη σκυτάλη από τους ποδοσφαιριστές θα παραλάβουν οι φίλαθλοι. Η σύρραξη που θα γενικευθεί θα διαρκέσει για αρκετές ώρες αργότερα στους δρόμους της ελβετικής πρωτεύουσας.
Ο τίτλος της "κλωτσιάς του Μουντιάλ" δεν αφορούσε κάποια προσπάθεια που κατέληξε στα δίχτυα αλλά αυτή του Γερμανού Βέρνερ Λίμπριχ που σταμάτησε... στον αστράγαλο του Πούσκας. Η Ουγγαρία θα νικήσει με 8-3 αλλά το πλήγμα από τον σοβαρό τραυματισμό του "καλπάζοντος συνταγματάρχη" θα είναι μεγάλο. Οι δύο ομάδες θα ξανασυναντηθούν στον τελικό όπου η Ουγγαρία, με τον Πούσκας σε άσχημη κατάσταση, θα ηττηθεί με 3-2.
Χιλή, 1962
Ουδέποτε οι Ουρουγουανοί φημίζονταν για τον... ιπποτικό τρόπο που αποδέχονταν την ήττα. Παρ' όλα αυτά, η εμφάνιση του Γιουγκοσλάβου Σεκούλαρατς ήταν σε τέτοιο βαθμό εντυπωσιακή που, παρά την ήττα τους με 3-1 από τους "πλάβι", θα τον περιφέρουν στο τέλος του αγώνα στις πλάτες τους.
Στο ίδιο Παγκόσμιο Κύπελλο το παιχνίδι που ασφαλώς έχει μείνει περισσότερο από κάθε άλλο στη μνήμη των φιλάθλων είναι ο αγώνας που στα βιβλία του ποδοσφαίρου αναγνωρίζεται ως "η μάχη του Σαντιάγκο". Η Χιλή αγωνίζεται κόντρα στην Ιταλία σε ένα ματς πρωτοφανούς σκληρότητας. Τα χτυπήματα "εκτός φάσης" διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποκορύφωμα μια αγκωνιά του Χιλιανού Σάντσεθ στον Ιταλό Μάσιο που θα έχει ως αποτέλεσμα το σπάσιμο της μύτης του τελευταίου. Ολες οι εφημερίδες του κόσμου θα κάνουν λόγο την επόμενη ημέρα για Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αργεντινή, 1978
Οι περισσότεροι Αγγλοι και Σκωτσέζοι γνωρίζουν ασφαλώς κατά πού "πέφτει" η γεωγραφική τοποθεσία της πατρίδας των άσπονδων φίλων τους, των Γάλλων. Ενδεχομένως να γνωρίζουν και αρκετά ανέκδοτα για τους Παριζιάνους και την πόλη τους. Αμφιβολίες ωστόσο εκφράζονται σχετικά με το επίπεδο των γεωγραφικών τους γνώσεων γύρω από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παραμονές Παγκοσμίου Κυπέλλου και μια σκωτσέζικη εφημερίδα θα κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο τίτλο "Και τώρα το... Ρίο!". Βεβαίως όπου Ρίο βλέπε Μπουένος Αϊρες.
ΗΠΑ, 1994
Ο Ζαν-Κλοντ Παγκάλ ήταν τόσο εκνευρισμένος από τον αποκλεισμό του από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα ταξιδέψει από τη Μαρτίγκ στο Παρίσι, όπως θα παραδεχθεί, 'για να μαυρίσω το μάτι του προπονητή μου".
Λαϊκό άθλημα της ... "μπουρζουαζίας"
Ηχεί παράδοξο αλλά ο βασιλιάς των λαϊκών αθλημάτων, το ποδόσφαιρο, έλκει την καταγωγή του από την άκρατη αριστοκρατία. Λίγοι ίσως γνωρίζουν πώς ξεκίνησε η ιστορία του αθλήματος που μας καθηλώνει στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι κανόνες του παιχνιδιού κωδικοποιήθηκαν τον προ-περασμένο αιώνα στη Βρετανία. Το 1863, η σύσταση της Ενωσης Ποδοσφαίρου (FA) της Βρετανίας, συνέπεσε με την περίοδο εδραίωσης της βιομηχανικής επανάστασης. Πρώτη η μπουρζουαζία της βικτωριανής εποχής έσπευσε να υποστηρίξει το άθλημα. Ο απώτερος στόχος φυσικά δεν ήταν το ενδιαφέρον για τη σωματική ευεξία και την άθληση των εργατών αλλά η προσπάθεια αποπροσανατολισμού και απομάκρυνσης τους από τον συνδικαλισμό. Και ενώ το ποδόσφαιρο ξεκίνησε εξυπηρετώντας τα καπιταλιστικά σχέδια και αφήνοντας μάλλον αδιάφορη την εργατική τάξη, ένα τυχαίο γεγονός άλλαξε την ροή της ιστορίας. Συνέβη το 1890, όταν μια αγγλική ομάδα προλετάριων κατατρόπωσε με 11-1 την αντίπαλη ομάδα που αποτελούνταν από αριστοκράτες. Ο λαός -αγανακτησμένος από την καταπίεση της αριστοκρατίας ανακάλυψε ένα νέο πεδίο για να ... βγάζει τα απωθημένά του. Το ποδόσφαιρο άρχισε να κερδίζει έδαφος στην λαϊκή συνείδηση. Οι μπάλες εμφανίστηκαν στις φτωχογειτονιές και τις αλάνες και η ελίτ περιφρόνησε οριστικά το 'μπανάλ" νέο άθλημα. Εκτοτε το ποδόσφαιρο, που αποκαλείται "η πιο λαϊκή από τις τέχνες", αντικατοπτρίζει, από γενιά σε γενιά, το άθλημα που προσομοιάζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στον χαρακτήρα του απλού λαού.
Ο δρόμος παραμένει πάντα το κυριότερο φυτώριο νέων ταλέντων. Οι προπονήσεις και ο εξοπλισμός δεν απαιτούν δαπάνες. Ίσως για αυτό οι φτωχογειτονιές της Λατινικής Αμερικής ανέδειξαν τους ενδοξότερους ποδοσφαιριστές. Ακόμη και επί των ημερών μας δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το όνειρο κάθε πιτσιρίκου στον τρίτο κόσμο είναι να γίνει ο νέος Πελέ, ή ο Μαραντόνα της εποχής του. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ταπεινό άθλημα. Αρκεί μια μπάλα και μια αλάνα για να εκπληρωθούν τα όνειρα ενός πιτσιρίκου που δεν διαθέτει τίποτε άλλο από εξαιρετική ικανότητα στα πόδια. Φαντάζεστε έναν μικρό από τις φαβέλες (φτωχογειτονιές) της Λατινικής Αμερικής να επιδίδεται στο σκι ή στη Φόρμουλα 1;
Το ποδοσφαιρικό στυλ κάθε χώρας φανερώνει πολλά για τον λαό της. Οι Βρετανοί, λ.χ., παίζουν "αφτιασίδωτο" ποδόσφαιρο χωρίς εντυπωσιακές πιρουέτες. Οι παίκτες της Αργεντινής, αντιθέτως, έχουν στο αίμα τους το τάνγκο των λαϊκών συνοικιών, το οποίο δεν είναι καθόλου "υπαινικτικό" αλλά απαιτεί από τους χορευτές να γαντζώνονται ορμητικά ο ένας πάνω στον άλλο, να μπλέκουν τα άκρα τους· έτσι και στο γήπεδο, οι Αργεντίνοι παίζουν άγρια, κλωτσούν τον αντίπαλο σαν να ήταν ο παρτενέρ τους σε ένα επιθετικό τάνγκο.
Οι λατινοαμερικανικές ομάδες παίζουν γενικώς φιγουρατζίδικη μπάλα αλλά κρατώντας μια στάση ελαφρώς ειρωνική. Η πονηριά αυτή που αποπνέουν είναι η ίδια πονηριά που πιθανώς επεδείκνυαν στους δρόμους για να επιζήσουν. Οι Βραζιλιάνοι είναι οι πιο δημιουργικοί αλλά και οι πιο συναισθηματικοί από όλους. Θυμηθείτε τον εξτρέμ της Μποταφόγκο Γκαρίντσα: έμοιαζε σαν τον σολίστ τη στιγμή που ακούγονται οι πρώτες νότες του αλέγκρο ­ ανυπόμονος, περίμενε τη σειρά του σαν για να απελευθερωθεί το σώμα του.
Το ποδόσφαιρο είναι ελευθερία, τραγουδούσε ο Μπομπ Μάρλεϊ. Ελευθερία στην κίνηση και ελευθερία στο όνειρο. Από τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές ομάδες άρχισαν να δέχονται παίκτες από τις αποικίες τους, κάθε παιδάκι στην Αφρική που κυνηγούσε ξυπόλητο αλλά με πάθος μια μπάλα ονειρευόταν να γίνει ένας Μιλά, ένας Γουεά ή ένας Ντεσαγί.
Το ποδόσφαιρο φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους, επιτρέποντάς τους να μοιραστούν τα ίδια συναισθήματα ­ αγωνία, χαρά, απογοήτευση, ενθουσιασμό ­ σε μια εμπειρία που έχει καθαρτικές ιδιότητες. Ενας αγώνας, με τα συλλογικά συναισθήματα που προκαλεί, καλλιεργεί αναμφισβήτητα την αίσθηση ότι κάποιος ανήκει σε μια κοινότητα.
Ελλάς και Μουντιάλ
Σε ό,τι αφορά την .. τηλεοπτική ιστορία μας στα Μουντιάλ για την Ελλάδα ήταν πάντοτε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Το 1966 οι φίλαθλοι συνωστίζονταν έξω από τα 2-3 μεγάλα πολυκαταστήματα που είχαν στις προθήκες τους τηλεοπτική οθόνη για να δουν τους αγώνες σε μαγνητοσκόπηση. Το 1970 ελάχιστα σπίτια διέθεταν ασπρόμαυρους δέκτες και η διαφορά ώρας με το Μεξικό άφηνε ξάγρυπνη την Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις, και ολόκληρες γειτονιές μαζεύονταν στα σπίτια των λιγοστών τυχερών που διέθεταν τδέκτες.
Και όταν μερικά χρόνια αργότερα ήλθε η έγχρωμη τηλεόραση, οι πλούσιοι Έλληνες δεν είχαν ανάγκη να τους εξηγήσει ο σπορτκάστερ ότι τα σκούρα παντελονάκια ήταν των Γερμανών και τα ανοικτόχρωμα των Ολλανδών.
Και από το 1978 το μουντιαλικό μεθύσι το απολάμβαναν πια οι φίλαθλοι χωρίς κανέναν περιορισμό. Από τότε και στα 28 χρόνια που ακολούθησαν, ακόμα και πριν εφευρεθεί ο τρόπος μέτρησης της τηλεθέασης, ακόμη και οι μη φίλαθλοι παραδέχονταν ότι στον μουντιαλικό μήνα δεν υπήρχε για την πλειοψηφία των Ελλήνων τίποτε πιο σημαντικό από την κορυφαία γιορτή του ποδοσφαίρου..
Η ιστορία των Μουντιάλ δεν είναι μόνο ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι ή ένα παγκόσμιο σίριαλ με επεισόδια που αιχμαλωτίζουν το κοινό κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά και η ζωντανή ιστορία της τεχνολογικής εξέλιξης που δεν μπορούσε παρά να υπηρετεί την πιο δημοφιλή ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Και παρακολουθώντας κανείς αυτήν την ποδοσφαιρική πανσπερμία, δεν βλέπει μόνο την μπάλα, αλλά και την πορεία των χωρών, τα έθιμά τους, τη συμπεριφορά τους και τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά. Σταθείτε, λοιπόν, για μια ακόμη φορά μπροστά στους καθρέφτες του πλανήτη και απολαύστε το θέαμα που κάποτε ήταν δωρεάν και σήμερα αξίζει τρισεκατομμύρια.
Α ... να μην ξεχάσω και τις άλλες πτυχές του θέματος:
Ποδόσφαιρο και γυναικεία ματιά ή (αν προτιμάτε) οι πιο γοητευτικοί παίκτες του Μουντιάλ.
Το κειμενο υπάρχει εδώ:
http://www.in.gr/sports/article.asp?lngEntityID=715235&lngDtrID=246
Οι φτωχοί συγγενείς του Μουντιάλ. Άλλο ενδιαφέρον κείμενο εδώ:
http://www.sport24.gr/html/ent/120/ent.123120.asp
Τα γήπεδα της διοργάνωσης. Δείτε τα εδώ:
http://www.sport24.gr/html/ent/236/ent.122236.asp
Και τέλος, πρόγραμμα, όμιλοι και ώρες μετάδοσης εδώ:
http://www.sport24.gr/wcfixtures.asp

Permalink για το "Όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε για το Μουντιάλ και ... μερικά ακόμη"

Το σκεφτόμουν χθες. Τι πιο ερωτικό διάβασα στη ζωή μου? Ανέτρεξα σε βιβλία, στιχουργήματα, μουσικές, μυθιστορήματα, μνήμες. Στην αρχή (και ομολογώ ξαφνιάστηκα) αυθόρμητα ανασκάλευα τα πολυδιαφημισμένα ερωτικά μπεστ σέλλερ. Αλλά μάλλον σκεφτόμουν θα υπάρχει κάτι καλύτερο. Ούτε Κοέλο, ούτε Μαρκέζ, ούτε Μπωβουάρ. Κάτι πιο αληθινό έψαχνα. Πιο γνήσιο.

Άρχισα να ανατρέχω στην ποίηση: ο πιο γυμνός εαυτός μας, σκέφτηκα.
Καβάφης όχι, Ελύτης πάλι όχι, Δημουλά ... μμμ ίσως. Αλλά πάλι ήθελα κάτι καλύτερο. "Μέγας Ανατολικός" από Εμπειρίκο ... όχι ούτε κι αυτό. Έφτιαχνα μία υποκειμενική ερωτική κλίμακα και έψαχνα τι θα τοποθετήσω στην κορυφή της.
Σέξπηρ, Ερωτόκριτο, Χατζηδάκη, όλα τα ανακάτεψα νοερά και τίποτα δεν μου 'φτανε. Ώσπου το μάτι μου ξανάπεσε σε ένα παλιό βιβλίο. Κιτρινισμένη έκδοση, λιτή και απέρριτη. Το περιεχόμενο της ό,τι πιο βιωματικό, γνήσιο και ερωτικό διάβασα. Τουλάχιστον εκεί κατέληξα χθες. Με την παρόρμηση και τον υποκειμενισμό της στιγμής ίσως.
Άγγελος Σικελιανός και "Γράμματα στην Άννα". Το πήρα κάποτε παρακινημένη από τον τίτλο και μόνο και μετά την πρώτη ανάγνωση το φύλαξα ευλαβικά (παρ' ότι πάντα λέω ότι τα βιβλία δεν είναι για να κοσμούν ράφια αλλά για να περιφέρονται από χερι σε χέρι και να διαβάζονται). Αυτό όμως το κράτησα.

Πολλοί αγνοούν την ιστορία του Άγγελου και της Άννας.
Εκείνη γόνος μικροαστικής οικογενείας μεγαλώνει στο αυστηρό περιβάλλον που είαν οι Ουρσουλίνες στην Τήνο. Και σε ηλικία 16 ετών κάνει την πρώτη της επανάσταση.
Έχει μόλις επιστρέψει στο σπίτι της από το Μοναστήρι κι όπως η ίδια περιγράφει:
"Γύρισα σπίτι και άρχισαν να έρχονται καθημερινά ορθόδοξοι παπάδες να μου κάνουν κήρυγμα, μήπως και μείνω καθολική... Ήταν ανυπόφορο. Τότε πρωτοσκέφθηκα ότι κάθε άνθρωπος έχει έναν Θεό κι όλα τ' άλλα... Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω την επανάστασή μου, να φύγω από το σπίτι. Και μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε στο 1920... Πού να πάω όμως; Το συζήτησα, για καλή μου τύχη, μ' έναν φίλο ανώτερο τραπεζικό, του είπα την απόφασή μου, του είπα ότι έπρεπε να βρω και μια δουλειά για να ζω. Εκείνος σκέφθηκε τον φίλο του γιατρό Γεώργιο Καραμάνη, που είχε ιδρύσει το περίφημο σανατόριο στα Χάνια του Πηλίου. Αποφάσισα να πάω εκεί, χωρίς να το πω σε κανέναν. Με έχασαν για τρεις μήνες, δεν ήξεραν τίποτα. Θυμάμαι πως έκλαιγα καθώς έφευγα, πήγαινα στο άγνωστο δεκαέξι χρόνων κορίτσι. Αλλά έφυγα..."
Αυτή είναι η Άννα! Στα 18 της παντρεύεται τον γιατρό. Εκείνος ήδη στα 45 του.
"Η ζωή μας κυλούσε ήρεμα. Περνούσαν τα χρόνια, δεν κάναμε παιδιά, αλλά ιδρύσαμε ένα πρεβαντόριο και περιθάλψαμε πολλά σαν δικά μας. Διάβαζα συνεχώς εκεί πάνω στο βουνό. Και πρέπει να πω ότι ένιωθα και μεγάλη πλήξη. Έμαθα πολλά, σκέφτηκα πολλά αυτή την περίοδο της πλήξης, θα έλεγα ωρίμασα στ' αλήθεια αυτά τα 15 χρόνια πάνω στο βουνό. Είχαμε δημιουργήσει κι ένα φιλολογικό σαλόνι, ας πούμε... Έρχονταν εκεί ο Δελμούζος, ο Τριανταφυλλίδης, πολύ συχνά ο Σεφέρης κι άλλοι".
Το 1938 γνωρίζεται μέσω μίας κοινής φίλης με τον Άγγελο Σικελιανό. Εκείνος μόλις έχει χωρίσει από την Εύα. Εκείνη είναι ακόμη παντρεμένη με τον γιατρό. Κι ο έρωτας φτιάχνει σχέδια και ανατροπές. Για δύο χρόνια η Άννα μένει εγκλωβισμένη στον γάμο της και την ευγνωμοσύνη που νοιώθει για τον γιατρό. Και ταυτόχρονα στροβιλίζεται με έναν απόλυτα απελπισμένο τρόπο στο ερωτικό πάθος που της εμπνέει ο Άγγελος. Τα "Γράμματα στην Άννα" είναι το προσάναμμα αυτής της φλόγας. Ο Άγγελος γράφει και εκείνη αποκρίνεται. Βέβαια στο μεσοδιάστημα συμβαίνουν πολλά αλλά η Άννα είναι ήδη αποφα΄σισμένη για την δεύτερη επανάσταση της.
"Ο έρωτάς μου για τον Άγγελο ξεπερνούσε όλες μου τις δυνάμεις. Την πρώτη μέρα που θα έφευγα από το σπίτι, όπου μέναμε με τον Καραμάνη, ήμουν αλλόφρων. Γονάτισα μπροστά του και του ζητούσα συγχώρεση. Του φώναζα, τον ικέτευα: πες μου τι να κάνω; Τι να κάνω; Είχα πέσει μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, έκλαιγα και χτυπούσα το κεφάλι μου... Ο Καραμάνης προσπαθούσε να με συνεφέρει: "Έλα, γαλήνεψε" μου έλεγε "έλα, γαλήνεψε, Άννα...". Γαλήνεψα στ' αλήθεια, όταν έφυγα και πήγα στον Άγγελο. Σε λίγο καιρό κατέβηκε στην Αθήνα ο Καραμάνης και τον έπιασε μια νευρική κρίση, έξω από το σπίτι μου. Ο γιατρός που τον συνόδευε άρχισε να φωνάζει "δεν είναι καθόλου καλά". Ξαναγύρισα στο Πήλιο για να γλυκάνω τον πόνο του, μόνο γι' αυτό. Έμεινα πέντε μήνες. Κι ύστερα έφυγα. Για πάντα...".

Τα επόμενα χρόνια ο Άγγελος την έχει στο πλευρό του και μεγαλουργεί. Φτάνει στο κατώφλι του Νόμπελ που τελικά κάποιοι του στερούν άδικα. Η Σουηδική Ακαδημία είναι σχεδόν αποφασισμένη αλλά οι αντιδράσεις έρχονται από την Ελλάδα. Ό Άγγελος -ηπίων τόνων- δεν διαμαρτύρεται σχεδόν ποτέ. Ούτε όταν χάνει το Νόμπελ. Μόνο μία στιγμή ίσως κι αυτή πάλι με τον δικό του τρόπο. Βρίσκεται στο τραμ. Μόνος. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Και ξεχυλίζει. Ξαφνικά, με το χέρι κρεμασμένο στο χερούλι, όρθιος, αρχίζει με φωνή τρεμάμενη, που σιγά σιγά δυναμώνει να απαγγέλει τους στίχους του. Ο κόσμος σαστίζει αλλά και καθηλώνεται. Η απαγγελία τελειώνει και ο Άγγελος βουρκωμένος πια φωνάζει: "Είμαι ποιητής και δεν θα μου πάρει κανείς το δίκιο μου...".
Όποιος διάβασε τα "γράμματα στην Άννα" ξέρει πόσο βαθειά ριζωμένη είχε ο Σικελιανός την έννοια του δίκιου. Και ξέρει και πόσο ανθρώπινες στιγμές υπάρχουν εκεί μέσα. Από τις παράλογες απελπισίες του έρωτα μέχρι τις παράλογες ευτυχίες του. Όλα ... δια ασήμαντον αφορμή.
Δείγμα γραφής το εξής: Τον Μάρτιο του 1945, παντρεμένοι ήδη πέντε χρόνια οι δυό τους και η Άννα αναχωρεί για λίγο από το Παλαιό Φάληρο, αλλά τη στιγμή της αναχώρησης διακρίνει κάτι στη ματιά του συζύγου της, που για κάποιο λόγο την αναστατώνει. Του γράφει με ταραχή εξηγώντας τα συναισθήματά της:

15-ΙΙΙ-1945
«Άγγελε, από χθες έχω μπροστά μου και βαθειά μου τη ματιά που μου 'ριξες την ώρα της αναχώρησης. Κύλισε μέσα μου σαν το νερό και σαν τη φωτιά! Γλυκειά ύπαρξη πόσο μ' αγαπάς πόσο μ' αγαπάς μα μην αφήσεις αυτή τη φωτιά να με κάψει ως τα κατάβαθα. Ακούμπησε τα μεγάλα λευκά φτερά της ψυχής σου απάνω μου χωρίς αγώνα, ήρεμα όπως γνωριστήκαμε.
Εγώ από Σένα και μαζί Σου έφτασα στα σύνορα της Αιωνιότητας και σ' αυτές τις περιοχές με συνήθισες ν' απαντιόμαστε και τώρα αυτή η μελαγχολία σου με κάνει να στρέψω το κεφάλι και να ιδώ εκεί που ξεκινούν οι άνθρωποι και να σκορπίσω τη ψυχή μου στα ψίχουλα αυτής της αιωνιότητας που πραγματοποίησα από σένα βέβαια, μα που είναι δικό μου πια απόκτημα σήμερα.
Άγγελε μη χάνουμε το Μέτρο το δικό μας, η ψυχή μου είναι γονατισμένη στο μεγαλείο της δικής Σου και Συ επίστεψες στο απάντημά μας για την πραγματοποίηση του μυστικού Σου έργου που το σηκώνω από τότε στα κατάβαθα του είναι μου. Τίποτ' άλλο δεν υπάρχει για μένα. Τίποτ' άλλο Σου λέω. Πίστευε και αγάπα με».
η Γυναίκα Σου

Η απάντηση του Σικελιανού έρχεται αυθημερόν:

"Η πίστη κι η λατρεία μου για Σε ακουμπάν στον ύστατο βυθό της ύπαρξής μου, εκεί που αρχίζει μέσα μου απύθμενα ο Θεός. Γι' αυτό η ματιά μου απάνω Σου είναι κάποτε τόσο βαθιά, γιατί έρχεται όχι από τα σύνορα της αιωνιότητας μα από την ίδια την Ουσία της, που 'ναι η ανυπολόγιστη, η δίχως μέτρο Αγάπη.
Ας ήτανε το δάκρυ αυτό που κύλησε απ' το βλέφαρό μου χτες ως Σ' έβλεπα να στρίβεις τη γωνιά του δρόμου και το δάκρυ αυτό το θείο που μου 'φεραν τα σημερινά Σου λόγια να Σου πούνε όλη αυτή την άναρχή μου Πίστη, όλη αυτή την άμετρή μου Αγάπη.
Γονατίζω εμπρός Σου αυτή την ώρα. Ευλόγησέ με! "
Ο Άγγελός Σου.

Permalink για το "Ο ... του έρωτος αφόρητος υποκειμενισμός μου"

Να γίνω πάλι αιρετική? Να διατυπώσω παραδοχές και να πέσετε πάνω μου να τις διαψεύσετε? Δε βαριέσαι, μια και κανείς άλλος δεν έχει όρεξη να το κάνει. Λοιπόν, διακρίνω μία χαριτωμένα καμουφλαρισμένη αυταρέσκεια από μέρους των bloggers κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος ασχολείται με την "αφεντομουτσουνάρα" τους. Σαν ένα είδος υποσυνείδητης αναζήτησης επιβεβαιώσεων.Η συνέχεια στα ενδότερα γιατί τα links μου χαλάνε τη "μόστρα".
Ο κ. Κώστας Τάδε της Κυριακάτικης επιφυλλίδας προφανώς έχει ακουστά τη ρήση "βρίσε με όσο θέλεις αλλά λέγε καθαρά και δυνατά το όνομά μου". Υπήρξε εριστικός αρκετά για να γίνει δεόντως διάσημος σήμερα στη "χωματερή των ιδεών". Και κατά πάσα πιθανότητα μαζεύει ήδη αρημανίως υλικό για το επόμενο καυστικό σχόλιο του που θα του εξασφαλίσει ακόμη μεγαλύτερη δημοσιότητα (έστω και αρνητική).
Δεν έχω ιδέα ποιός είναι και εξ ονόματος ποίων νομίζει ότι ομιλεί. Όσο για το αν οι δημοσιογράφοι απειλούνται από τους bloggers βρίσκω τη σκέψη από γελοία ως διασκεδαστική. Θέλω απλά να τονώσω λίγο ακόμη αυτή την υποβόσκουσα αυταρέσκεια (μπορεί και να κάνω λάθος και να 'ναι απλά προσωρινή έλλειψη θεματολογίας) και να θυμίσω ότι πριν τον κ. Ταδόπουλο, άλλοι πολλοί ασχολήθηκαν με τα blogs. Στο ίδιο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας η Σταυρούλα Παπασπύρου (εδώ το πλήρες άρθρο
www.enet.gr/online/online_hprint?q=blogs&a=&id=22009652

έγραφε:
«Προτιμώ χίλιες φορές τα φρέσκα, ζωντανά κείμενα κι ας είναι πρωτόλεια. Τόσο ανατρεπτική σάτιρα στο καρακατσουλιό της δημόσιας ζωής σαν του Πιτσιρίκου, δεν φιλοξενείται πουθενά στον τύπο. Η μαρτυρία από πρώτο χέρι της Αλεξάνδρας Σταμάτη για την ανεργία είναι πιο διαφωτιστική από μια τυπική οικονομική ανάλυση. Η μελέτη πάνω στα ποιήματα του Καβάφη για τον Ιουλιανό του Πάνου Ζέρβα είναι εντυπωσιακή. Ενώ κι η Κουρούνα, αν το θελήσει πραγματικά, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πρώτο όνομα στη γυναικεία λογοτεχνία».

Λίγες μέρες νωρίτερα στην Καθημερινή
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_100315_28/02/2006_146921

ο Σπύρος Καράλης ανέφερε:
Oρισμένοι κάνουν λόγο για κοινωνικό ρεύμα που διαμορφώνει μια νέα μορφή επικοινωνίας μέσω της προσωπικής έκφρασης, άλλοι προβλέπουν τη μετεξέλιξή τους σε ανεξάρτητες μονάδες δημοσιογραφικής ενημέρωσης και κάποιοι μιλούν απλώς για κοινά «σκουπίδια» δίχως δυναμική και χωρίς κανένα μέλλον στο Iντερνετ.
Ο,τι, τέλος πάντων, κι αν είναι τα blog -ηλεκτρονικά ημερολόγια, θερμοκήπια ιδεών, ελεύθερη ενημέρωση, εστίες κοινωνικής αντίστασης, μετεξέλιξη των chat, επικοινωνία, παρηγοριά άτολμων μοναχικών, ή σκουπίδια- και ανεξάρτητα με την εξέλιξη που θα έχουν, ένα είναι σίγουρο: εξαπλώνονται με πραγματικά ασύλληπτους ρυθμούς.

Κι ακόμη νωρίτερα στην ίδια εφημερίδα γράφτηκε το εξής:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_378302_09/05/2004_103139

"Στην εποχή του πολέμου στο Iράκ πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, ειδικά αυτοί που δεν ήταν «ενσωματωμένοι» («σπιτωμένοι» ή «κρεβατωμένοι» σύμφωνα με πιο ακριβείς αποδόσεις της υπηρεσιακής ορολογίας), λειτούργησαν σαν ανταποκριτές μέσω weblog.
Ο Κρίστοφερ Aλμπριτον, πρώην συντάκτης του Ασοσιέιτεντ Πρες και νυν «φρι λάνσερ», έκανε και εκστρατεία για οικονομική υποστήριξη της αποστολής του από τον κόσμο, γιατί είναι απαραίτητο να υπάρχουν και ανεξάρτητοι συντάκτες «εκεί κάτω». Καθώς οι ανταποκρίσεις των συντακτών που ακολουθούσαν τον αμερικανικό στρατό δεν ικανοποιούσαν, πολλά ΜΜΕ κατέφυγαν σε ηλεκτρονικά ημερολόγια ατόμων, όπως ανωνύμου Aμερικανού στρατιώτη που, όπως έλεγε, έγραφε μέσα στο χαράκωμa, πάνω στον αμμόσακο.
Η πιο γνωστή περίπτωση μπλόκιν είναι του Ιρακινού με το χαρακτηριστικό όνομα Σαλάμ Παξ. Πρόκειται για έναν αρχιτέκτονα, με σπουδές στη Bιέννη, αντίθετο στον Σαντάμ αλλά και στην περσινή αμερικανοβρετανική εισβολή. Το όνομά του σημαίνει στα αραβικά «ειρήνη». Για επώνυμο διάλεξε το «ειρήνη» στα λατινικά. Ο Σαλάμ ζούσε στη Βαγδάτη την περίοδο του πολέμου και μετέδιδε καθημερινά την εικόνα από την πλευρά των απλών Ιρακινών. Το ημερολόγιο του Σαλάμ Παξ, της «Aννας Φρανκ» του Ιράκ, δημοσιευόταν τακτικά στην Guardiaκαι εκδόθηκε μάλιστα πρόσφατα, με τον τίτλο «The Bagdad Blog», από τις εκδόσεις Grove Press".

Και τώρα που το διεθνοποίησα το ζήτημα να μην ξεχάσω το άρθρο της Ρένας Δημητρίου στα Νέα προ καιρού.
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18444&m=N60&aa=1

Τίτλος του: Ο... κομαντάντε Mάρκος των μπλόγκερ
3,7 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε εβδομάδα στο μπλογκ του!
Και όσο απίστευτο κι αν φαίνεται είναι έλληνας και μάλιστα Ρεθύμνιος ετών 34!
Μεταξύ άλλων ο Μάρκος λέει: Το blog είναι σύμπτωμα κινήματος. Χωρίς κίνημα, δεν θα υπήρχε. Και αυτό το κίνημα δίνει στον απλό πολίτη φωνή, στη διάρκεια μιας διακυβέρνησης που κυριαρχείται από τις εταιρείες και «τα πολλά χρήματα». Όσον αφορά τα σχέδιά μου, επικεντρώνομαι στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου και, ύστερα, στις προεδρικές του 2008. Μετρώ τις μέρες για τις τελευταίες. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Και με κανέναν τρόπο δεν με ενδιαφέρει να γίνω πολιτικός. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο.

Α και για το τέλος ολίγον από Τάσο Καφαντάρη... έτσι για να έχουμε και υλικό για νέους μύδρους. Το δημοσίευμα είναι εδώ
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14574&m=H03&aa=1
και ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:
Τα καφενεία του κυβερνοχώρου. Είναι του συρμού γιατί διασκεδάζουν τη μοναξιά του κομπιουτερά. Επιπλέον, τα προσωπικά ημερολόγια που ανεβαίνουν στο Διαδίκτυο ενημερώνουν, διευρύνουν τη δημοκρατία, απελευθερώνουν τις ιδέες αλλά και «καρφώνουν» αντικαθεστωτικούς.
Αλλά έχει και μία δόση από ενδιαφέρουσα ιστορική προσέγγιση. Το σχετικό απόσπασμα αναφέρει: Ολα ξεκίνησαν το 1997 από κάποιους που θέλησαν να στήσουν την προσωπική τους «ζωντανή εφημερίδα» - όπως ο αμερικανός Dave Winer με τη σελίδα «Scripting News». Ανέβασαν στην ιστοσελίδα τους θέματα προς συζήτηση και προσκάλεσαν όποιον ήθελε να συμμετάσχει μέσω e-mail. Ο τύπος αυτών των ιστοσελίδων βαφτίστηκε «weblogs». Ως τις αρχές του 1999, μια λίστα με αυτές τις ιστοσελίδες (περίπου 50) είχε στηθεί, η οποία ως το τέλος της χρονιάς είχε γιγαντωθεί σε πύλη (Eatonweb Portal). Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς ένας προγραμματιστής από το Τορόντο του Καναδά, ο Andrew Smales, συνειδητοποίησε πως τέτοιου είδους προσωπικές σελίδες ποτέ δεν θα γίνονταν ευρύτερα γνωστές - μέσω καταλογογράφησης σε κάποια από τις μηχανές αναζήτησης - αν δεν αποκτούσαν ένα προτυποποιημένο στήσιμο. Κατασκεύασε λοιπόν ένα πρόγραμμα εύκολης σελιδοποίησης και υποδοχής μηνυμάτων το οποίο διένειμε υπό την... ελληνικής έμπνευσης επωνυμία «Pitas».

Και τώρα φίλτατοι ... οργιάστε. Οι δημοσιογράφοι στο στόχαστρο των bloggers και οι bloggers στο στόχαστρο των δημοσιογράφων? Δεν βλέπουμε Μουντιάλ καλύτερα να εκτονωθούμε?
Και μήπως παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά? Και μήπως έτσι παίρνουμε σοβαρά και τους "απέναντι"? Και μήπως δεν είναι και καν "απέναντι"?

Permalink για το "Το "ντέρμπυ" του Μουντιάλ. Δημοσιογράφοι εναντίον bloggers. Στοιχηματίστε!"

Οι μεγάλες πόλεις έχουν κάτι που σε καταβροχθίζει τελικά. Χάνεις τις πρωινές καλημέρες, τα γνώριμα πρόσωπα, τα φιλικά χαμόγελα. Και από την άλλη ίσως έτσι να νοιώθεις και πιο ελεύθερος... ένας ακόμη άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Πέρασα το τριήμερο στην Αθήνα. Παράξενη επιλογή για ανάπαυλες και αποδράσεις. Εκεί που όλοι ψάχνουν αφορμή να φύγουν .. εσύ σαν ηλίθιος να κάνεις το αντίστροφο και να πηγαίνεις. Βρήκα τους δρόμους άδειους (όσο άδειοι μπορούν να είναι οι δρόμοι της) τις γειτονιές ήρεμα αναπαυμένες στην πρωινή ραστώνη και τα εμπορικά κέντρα να χουν κάτι από την ξαφνική εγκατάλειψη.
Κυριακή πρωί στο Μοναστηράκι!! Πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό!! Μόνο εκεί ένοιωσα ότι ο χρόνος είχε κολλήσει στο χθες. Σαν να ήμουν και πάλι κοριτσάκι κρεμασμένο στο μεγάλο χέρι του μπαμπά του με μάτια τεράστια από έκπληξη να ρουφούν τη θέα της πραμάτειας στους απλωμένους πάγκους.
Το εμπόρευμα ίδιο, τα παζάρια ίδια. Ακόμη και οι φυσιογνωμίες μου φάνηκαν ανέπαφες. Στρογγυλά χαμόγελα, βαριεστημένες κουβέντες, ράθυμοι ρυθμοί και τα παλιά σκαλιστά ρολόγια απλωμένα καταγής να σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο. Τότε που οι κασέτες του Καζαντζίδη με τα "μουτζουρωμένα χέρια" αντιλαλούσαν στο Μοναστηράκι και ο τυφλός περίμενε τους μεροκαματιάρηδες να ξεπουλήσει. Ποιός νοιαζόταν για το αν η πειρατεία σκότωνε τη μουσική τότε? Σάμπως οι εταιρείες δεν τη σκότωναν?
Αδικήματα που "ποινικοποιήσαμε" έντεχνα με τον καιρό!
Θυμάμαι ακόμη την έντονη μυρωδιά του δέρματος στα "ντυμένα" βιβλία που σωριάζονταν στους πάγκους. Μικροί θησαυροί που περίμεναν να τους ανακαλύψουμε. Μόνο που τότε δεν παίζαμε εκείνο το παιχνίδι των θησαυρών. Τώρα ξανάσκυψα με όρεξη στους ίδιους πάγκους. Χάζεψα ώρα, φυλλομέτρησα σελίδες, έψαξα ημερομηνίες. Η πρώτη έκδοση του Βρεττάκου για το έργο του Καζαντζάκη! Μία ξεχασμένη "Οδύσσεια" που δεν υπάρχει πια χάρη στον κ. Πάτροκλο Σταύρου που αρνείται τις ανατυπώσεις! Ένα "Συμπόσιο" του Πλάτωνα τυπωμένο το 1878! Τα "Ψηλά Βουνά", ένα αναγνωστάρι για τα παιδιά του Δημοτικού πριν τη Λόλα και το μήλο της! Εγκυκλοπαίδεια "Ο Ήλιος" 7 τόμοι δεμένοι που κάποτε ανήκαν σε κάποιον Παπαδέλη! (το εξώφυλλο τότε έγραφε και το όνομα του ιδιοκτήτη, σαν να 'θελαν και τα βιβλία κάπου να ανήκουν)
Ταλαντευόμουν στο τι να πρωτοδιαλέξω όταν άρχισε η βροχή. Κοίταξα το συμπαθητικό γεροντάκι που είχε τον πάγκο. Περίμενα μία κίνηση, ένα βιαστικό μάζεμα, ένα σκέπασμα. Τίποτα!! Με κοίταζε κάτω από το κασκέτο σα να με "μετρούσε".
- Πενήντα.
Το 'πε δυνατά και καθαρά. Το άκουσα και ήμουν σίγουρη ότι είχε πει "πενήντα" αλλά δεν κατάλαβα καν τι εννοούσε. Η βροχή δυνάμωνε. Έτσι κι αλλιώς στα 5 τετραγωνικά του μόνοι είμασταν. Εγώ από την μία μεριά και κείνος από την άλλη. Άρα σε μένα το 'πε, σκέφτηκα.
- Τι πενήντα? θαρρεύτηκα να ρωτήσω
- Όλα μαζί πενήντα. Για να μη βραχούν. Πάρτα και φύγε, μου απάντησε
Έψαξα βιαστικά στην τσάντα μου. Βρήκα πενήντα ευρώ και του τα 'δωσα. Δεν κατάλαβα καν πότε πρόλαβε και τα 'βαλε σε μία μεγάλη τσάντα. Απομακρύνθηκα βιαστικά με το βάρος της στα χέρια μου, σαν τον κλέφτη που τρέχει να κρυφτεί πριν τον καταλάβουν. Τον γέλασα, σκεφτόμουν. Τα πήρα τόσο φτηνά, μα τόσο φτηνά. Και καθώς χανόμουν στη στροφή γύρισα να τον ξανακοιτάξω σαν να φοβόμουν μήπως το μετάνοιωσε και έτρεχε ξωπίσω μου. Με έκπληξη τον βρήκα ακίνητο πάλι στο ίδιο σημείο και με ένα τεράστιο κοροϊδευτικό χαμόγελο, καμουφλαρισμένο κάτω από το γείσο. Ή έστω έτσι μου φάνηκε. Σα να 'λεγε "άλλο ένα θύμα της βροχής και ξεπούλησα". Τον γέλασα ή με γέλασε? σκεφτόμουν τώρα και χαλάρωνα το βήμα μου. Και ξανάσφιξα στο χέρι τον βρεγμένο θησαυρό μου. Δεν βαριέσαι. Άλλωστε ποιός έμαθε ποτέ πόσο κοστίζουν οι θησαυροί? Όχι πόσο αξίζουν! Αλλά πόσο κοστίζουν!!!

Permalink για το "Μοναστηράκι υπό ... βροχή ή πόσο κοστίζουν οι θησαυροί?"

Τι γεύση έχει η προσμονή του τριημέρου? Τι αγαλλίαση η απλότητα του "δεν δουλεύω σήμερα"? Αποδράσεις ... ένας κρατούμενος ... χιλιάδες κρατούμενοι. Και χωρίς ελικόπτερα. Τι ωραία που μυρίζουν οι μικρές ελευθερίες μας!!!

Εμένα με συμφέρει
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνευτής: Δήμητρα Γαλάνη

Εμένα με συμφέρει να βγαίνει το φεγγάρι
και το προφίλ του ανθρώπου να υποφέρει
στα πούπουλα της χήνας που πήρε μαξιλάρι.
Μα πάλι, πού να κοιμηθεί
που δεν μπορεί, δε ξέρει.


Εμένα με συμφέρει δωμάτια που κοιτάνε
τον Αύγουστο στου ακάλυπτου τα μέρη.
Να γδύνονται οι γυναίκες κι ας μη τους αγαπάνε
τους άντρες που'χουν απλωθεί στου κρεββατιού το χέρι.

Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση
για της ψυχής τη μαύρη, την άσκοπη διοίκηση.
Να ζούμε για να ζούμε δεν βλέπω την ουσία.
Γιατί δεν είναι ευ ζην αυτό,
αυτό είναι ευθανασία!

Τηλεφωνείς και σου'ρχεται το γεύμα.
Στο πλάνο η Χιροσίμα με τ'άσπρο μανιτάρι.
Και γλώσσα φρέσκια, ελληνική,
χωρίς ούτε ένα πνεύμα.

Εμένα με συμφέρει τριήμερα που πάμε
με πράγματα και βάρκες φορτωμένοι,
που μια κομμένη ρίζα ανήμποροι κρατάμε.
Παιδιά, χορέψτε την Ιτιά με την καρδιά καμένη!

Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση
για της ψυχής τη μαύρη, την άσκοπη διοίκηση.
Να ζούμε για να ζούμε δεν βλέπω την ουσία.
Γιατί δεν είναι ευ ζην αυτό,
αυτό είναι ευθανασία!

Εμένα με συμφέρει που νιώθουμε όλοι κάτι
τις Κυριακές μετά το μεσημέρι
που μένεις στο τραπέζι και παίζεις με τ'αλάτι,
μα κάποια γεύση έχει χαθεί.
Κι ο άνθρωπος το ξέρει...

Permalink για το "Εμένα με συμφέρει .. τριήμερα που πάμε"

..... Μία φορά κι έναν καιρό ... ήταν τα παραμύθια. Η χιονάτη με τους 7 νάνους, η Σταχτοπούτα με το γυάλινο γοβάκι της, η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, ο Κοντορεβιθούλης, ο Πινόκιο κι ένα σωρό άλλοι διάσημοι παιδικοί ήρωες. Κι έπειτα ήταν οι γιαγιάδες -οι καλύτερες πρέσβειρες των παραμυθιών- που γαλούχησαν γενιές και γενιές με τις ίδιες ιστορίες. Πώς συνέβη όμως κι ακούσαμε όλοι από τα χείλη τους τα ίδια παραμύθια;

Αν σήμερα μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση ως φαινόμενο οικονομικό και κοινωνικό, το παραμύθι μπορεί να καυχιέται ότι πρωτοπόρησε. Τρεις αιώνες οι γενιές των νέων ανθρώπων ακούνε τις ίδιες ιστορίες, μαγεύονται από τις περιπέτειες των ίδιων ηρώων και παραμένουν προσηλωμένοι στα ίδια πρότυπα. Κι όμως τα απλά ζητήματα -όπως αυτό της παράδοσης των παραμυθιών- ελάχιστα μας απασχολούν. Παρ’ ότι όλοι χρειάστηκε να βοηθήσουμε στην διάδοση των παραμυθιών (άλλοτε με το να τα ακούσουμε κι άλλοτε με το να τα αφηγηθούμε με την σειρά μας) οι περισσότεροι όμως δεν έχουμε σαφή απάντηση στο αφελές ερώτημα ενός παιδιού που ζητά να μάθει πως έτυχε να ξέρουν όλοι το ίδιο ακριβώς παραμύθι.
Η απάντηση βρίσκεται αιώνες πριν. Ήταν περίπου στα 1780. Σε μία μικρή πόλη της Γερμανίας, στο Χάναου όπου γεννιούνται ο Γιάκομπ και ο Βίλελμ Γκρίμ. Τα πρώτα παιδιά από τα 6 της οικογένειας, που μεγαλώνουν σε ένα μεσοαστικό περιβάλλον, με πατέρα έναν αυστηρό Γερμανό δικηγόρο και μητέρα μία ευαίσθητη και φιλόμουση γυναίκα. Η ανέμελη παιδική ζωή τους θα τερματιστεί σύντομα με τον θάνατο του πατέρα τους και την αναγκαστική τους μετακίνηση στην πόλη Κάσελ, για οικονομικούς λόγους. Ζώντας μία σκληρή πραγματικότητα τα δύο παιδιά δραπετεύουν όλο και πιο συχνά και συναρπάζονται από τις αφηγήσεις παραμυθιών που λένε γηραλέες γερμανίδες της περιοχής τους. Η κακή υγεία του Γιάκομπ (πάσχει από άσθμα) τον φέρνει κοντά σε έναν μοναχικό συμφοιτητή του. Οι υπόλοιποι φωνάζουν αυτό το παράξενο παιδί «γέρο» επειδή προτιμά την μελέτη από τις παρέες τους. Ο Γιάκομπ χάνεται στην τεράστια ιδιωτική βιβλιοθήκη του νέου του φίλου και συναρπάζεται από την μελέτη των μύθων. Σύντομα καταστρώνει ένα σχέδιο με τον αδερφό του τον Βίλελμ: να συγκεντρώσουν τις αφηγήσεις των παραμυθιών που τόσο αγάπησαν και να γράψουν ένα βιβλίο. Τα παραμύθια τότε ακούγονταν στα πανδοχεία, στους στάβλους και στα δωμάτια που έγνεθαν οι χωρικές. Δεν ήταν διόλου τυχαίο ότι το ξεκίνημά τους συχνά ήταν «κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώς της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει». Τις βαριές χειμωνιάτικες νύχτες στην κεντρική Γερμανία οι γυναίκες έγνεθαν λινάρι ώρες ατέλειωτες. Η ατμόσφαιρα γινόταν ευχάριστη όταν άρχιζαν οι διηγήσεις των παραμυθιών. Και δεν ήταν διόλου τυχαίο ότι συχνά οι ηρωίδες ήταν κλώστρες ή υφάντριες. Η ζωή στην Γερμανία του μεσαίωνα έδωσε το δικό της χρώμα στις αφηγήσεις. Τα δάση ύψωναν απειλητικά τις σκιές τους και τις περισσότερες φορές ο ήρωας του παραμυθιού περιπλανιόταν εκεί με την αίσθηση του κινδύνου να αυξάνει. Διόλου τυχαίο. Οι Γερμανοί φοβέριζαν τα παιδιά τους με την απειλή του δάσους. Κι όμως στα παραμύθια το δάσος ήταν ο αγαπημένος τόπος για να εξελιχθεί η υπόθεση. Μάγισσες, ξωτικά, πριγκηπόπουλα, νάνοι, σταχτοπούτες, όλοι έκαναν απαραίτητα ένα πέρασμα από κάποιο δάσος. Εκεί όπου το μυστήριο μεγάλωνε και το παραμύθι ερχόταν να δώσει την ευχάριστη λύση του και το αισιόδοξο μήνυμά του. Οι αδερφοί Γκριμ πέρασαν πολύ χρόνο σε πανδοχεία ή σε στάβλους για να ακούσουν τα ωραιότερα παραμύθια της χώρας τους και να τα καταγράψουν. Αργότερα, όταν η φήμη τους εξαπλώθηκε, παραμυθάδες από όλη την χώρα έφταναν στο σπίτι τους για να αφηγηθούν την δική τους ιστορία ελπίζοντας ότι θα είναι αρκετά καλή για να κερδίσει μία θέση στο βιβλίο των Γκριμ. Αγαπημένη επισκέπτριά τους ήταν η χήρα Δωροθέα , κόρη πανδοχέα που μεγάλωσε ακούγοντας αφηγήσεις των ταξιδιωτών που πήγαιναν στην Φραγκφούρτη. Στην Δωροθέα οφείλουμε την θρυλική «Άσενπούτελ» ή σταχτοπούτα. Η χιονάτη, η ωραία κοιμωμένη και η κοκκινοσκουφίτσα σώθηκαν χάρη στις αφηγήσεις μίας παιδικής φίλης των αδερφών Γκριμ: της Μαρί. Οι γαλλίδες γκουβερνάντες της εύπορης Μαρί την μεγάλωσαν με παραμύθια από την δική τους χώρα. Οι αδερφοί Γκριμ όμως πρόσθεσαν στις αφηγήσεις την τρομακτική σκιά των δασών της Έσσης, ή την βιαιότητα της εποχής τους. Όταν το 1812 κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά τα «παραμύθια για τα παιδιά και την οικογένεια» περιείχαν μία ανθολογία από 210 αφηγήσεις. Ανάμεσά τους ο Πρίγκιπας-βάτραχος, η κοκκινοσκουφίτσα, η χιονάτη, ο Ραπουντζέλ, η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη και οι Χάνσελ και Γκρέτελ. Το βιβλίο είχε ακόμη μύθους με ζώα και βουκολικές φάρσες. Όμως τα παραμύθια δεν είχαν τόσο την διάθεση να ψυχαγωγήσουν τους αναγνώστες, όσο να μείνουν καταγεγραμμένα ως στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Γι’ αυτό και οι σημειώσεις των Γκριμ σε κάθε παραμύθι ξεπερνούσαν συχνά το μέγεθος της αφήγησης. Η Δε ωμότητα στην εξιστόρηση βασανιστηρίων μοιάζει συχνά ανατριχιαστική. Στην πρώτη εκείνη έκδοση είναι χαρακτηριστικό ότι η μητριά της Χιονάτης αναγκάζεται να χορεύει με σιδερένια παπούτσια πάνω σε κάρβουνα μέχρι να πέσει νεκρή από τα πυρακτωμένα σίδερα που λιώνουν τις σάρκες της. Τις επόμενες δεκαετίες οι Γκριμ και το έργο τους επικρίθηκαν σκληρά από γονείς και εκπαιδευτικούς για την φρίκη και την βιαιότητα που περιέγραφε. Ψυχολόγοι και φεμινίστριες τους έβαζαν συχνά στο στόχαστρο. Οι πωλήσεις όμως της πρώτης εκείνης έκδοσης δεν πήγαν καλά. Η εμπορική επιτυχία ήρθε το 1825 όταν οι Γκριμ δημοσίευσαν τη «Μικρή έκδοση» μία συλλογή 50 αφηγήσεων που αυτή την φορά εικονογράφησε ο μικρότερος αδερφός τους, ο Λούντβιχ. Οι συγγραφείς άφησαν κατά μέρος την λαογραφική καταγραφή και έφτιαξαν ένα βιβλίο που απευθυνόταν σε παιδιά. Απλός λόγος, ονειρικές καταστάσεις, άγνωστο, μυστήριο, θαύματα, απρόβλεπτες και συναρπαστικές εξελίξεις και όμορφες ζωγραφιές που να συνοδεύουν τα παραμύθια. Το βιβλίο έγινε ανάρπαστο. Οι αδερφοί Γκριμ μέχρι το 1857 που κυκλοφόρησαν την τελική έκδοση των παραμυθιών τους τα «καλλώπιζαν» αδιάκοπα. Αφαίρεσαν τις ωμότητες και τα βασανιστήρια, τα σεξουαλικά υπονοούμενα, πρόσθεσαν ηθικά διδάγματα και το κυριότερο: εξάλειψαν κάθε στοιχείο που θα φανέρωνε τον τόπο προέλευσης των παραμυθιών τους. Έτσι τα κάστρα και τα δάση, ή ακόμη τα χαρακτηριστικά των ηρώων και οι ενδυμασίες τους δεν προσδιορίζονταν. Οι κοπέλες ήταν όμορφες και οι μητριές άσχημες. Τα δάση τρομακτικά και οι πύργοι απαστράπτοντες. Οι χοροί των βασιλιάδων σημαίνοντα κοσμικά γεγονότα και τα φορέματα των ηρωίδων ήταν ... απλώς «τα καλύτερα». Ίσως αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που αυτά τα παραμύθια επικράτησαν και διαδόθηκαν σε όλο τον πλανήτη. Στο Βιβλίο Γκίνες μπήκαν ως εκδοτικό φαινόμενο. Μετά την Βίβλο, είναι το μόνο βιβλίο που μεταφράστηκε σε περισσότερες από 160 γλώσσες.

Η δύναμη της .. εικόνας

Η Disney οφείλει πολλά στους αδερφούς Γκριμ και στα παραμύθια τους. Το 1937 βρέθηκαν πολλοί να σαρκάσουν την επιλογή του Walt Disney να μεταφέρει στις κινηματογραφικές αίθουσες το παραμύθι της Χιονάτης. Οι σαρκασμοί όμως σταμάτησαν την βραδιά της λαμπρής πρεμιέρας. Τα κινούμενα σχέδια χόρευαν και τραγουδούσαν στην οθόνη επί 80 λεπτά και οι θεατές -μικροί και μεγάλοι- παρακολουθούσαν ενθουσιασμένοι. Οι νάνοι «βαφτίστηκαν» για τις ανάγκες της ταινίας κι έγιναν χαριτωμένα μικροσκοπικά ανθρωπάκια με ονόματα όπως «Χαρούμενος», «Συναχωμένος», «Γκρινιάρης» κ.λ.π.
Τα παραμύθια των Γκριμ έπαιρναν σιγά σιγά την μορφή της εποχής. Άλλοτε πιο λαμπερά, πιο εξευγενισμένα κι άλλοτε ακόμη και πιο .. ψηφιακά.
Όμως ο πυρήνας των ιστοριών παρέμενε αναλλοίωτος. Λες και υπήρχε μυστική σύμβαση η κάθε χώρα σεβόταν το κεντρικό θέμα αλλά έδινε την δική της εκδοχή για τις λεπτομέρειες. Κάπως έτσι η χιλιοειπωμένη ιστορία της Σταχτοπούτας απέκτησε 340 παραλλαγές, εκ των οποίων η παλαιότερη είναι η κινέζικη. Η κινέζα Σταχτοπούτα λέγεται Yeh-hsien και έχει όλα τα στοιχεία του κλασσικού παραμυθιού. Το παραμύθι αφηγείται την διεστραμμένη συμπεριφορά της μητριάς και το χορό όπου χάνεται το γοβάκι. Υπάρχει όμως η προσθήκη ενός μαγικού χρυσόψαρου που εμφανίζεται σε μια λιμνούλα και παρηγορεί την όμορφη καλή κόρη, ώσπου η κακιά μητριά το ανακαλύπτει και το θανατώνει. Στη σκοτσέζικη παραλλαγή το ζώο που βοηθά τη Σταχτοπούτα είναι ένα μοσχαράκι και πεθαίνει επίσης, αλλά εξακολουθεί να τη βοηθά και να την προστατεύει. Στην αυθεντική εκδοχή των αδελφών Γκριμ, μια φουντουκιά φυτρώνει δίπλα στον τάφο της αληθινής μητέρας της κοπέλας και είναι η φουντουκιά που την ντύνει και τη στολίζει για τον επικείμενο χορό. Εδώ τα πράγματα είναι κάπως μακάβρια, αφού οι ακαμάτρες αδελφές κόβουν τα δάχτυλα που περισσεύουν για να χωρέσει το δικό τους πέλμα στο μικροσκοπικό παπούτσι. Εις μάτην βεβαίως. Αντίθετα στην επικρατούσα ιστορία του Περό η καλή νονά-νεράιδα, έρχεται να δώσει την λύση. Το 1950 η Disney πρόσθεσε πάλι στην κινηματογραφική μεταφορά της Σταχτοπούτας το δικό της στοιχείο: μία κολοκύθα που θα γινόταν άμαξα για να την πάει στον χορό.
«Σε μια ωφελιμιστική εποχή» έγραψε ο Ντίκενς «είναι θέμα υψίστης σημασίας το να γίνονται σεβαστά τα παραμύθια. Καθένας που έχει μελετήσει το θέμα γνωρίζει καλά ότι ένα έθνος χωρίς φαντασία, χωρίς ρομάντζο ποτέ δεν κατέκτησε ούτε ποτέ θα κατακτήσει μεγάλο χώρο κάτω απ' τον ήλιο». Πρόσφατο άρθρο στους «Financial Times» σημειώνει ότι, αν και συχνά το πνεύμα των καιρών προσπάθησε να τα αποβάλει από τη «διάπλαση των παίδων» ­ όπως οι ορθολογιστές του Διαφωτισμού που τα εξόρισαν από τα παιδικά δωμάτια ­, είναι πολύ ισχυρά για να σβηστούν αληθινά, επιστρέφοντας θριαμβευτικά στα έργα του Βοκκάκιου, του Σαίξπηρ, του Μότσαρτ, του Κοκτό και πλείστων άλλων. Τα παραμύθια αντέχουν γιατί διαφυλάσσουν βαθιές αλήθειες κάτω από απλές διηγήσεις και εικόνες που όλοι κατανοούν.
Παράδειγμα ατράνταχτο των ημερών μας: το φαινόμενο Χάρυ Πότερ ή «Ο Άρχοντας των δακτυλιδιών», κινηματογραφικές υπερπαραγωγές που προσελκύουν στις αίθουσες όχι μόνο τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους φίλους του σινεμά, κόβοντας εξωφρενικούς αριθμούς εισιτηρίων. Η εξήγηση είναι μάλλον απλή: Τα παραμύθια πάντα θα μας συναρπάζουν, γιατί απλούστατα απευθύνονται στο παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Permalink για το "Πες μου ένα παραμύθι ν' αποκοιμηθώ"

Στάθηκε εκεί. Στην άκρη που είχε ο μακρύς δρόμος της. Και μετά γύρισε αργά και κοίταξε πίσω. Τη ζωή της. Στροφές, ανηφόρες, έρωτες, χαμόγελα. Μικρές ευτυχίες, μεγάλες καταστροφές. Τα μάτια της στράφηκαν στο ξεκίνημα. Ένα μικρό χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στο πιο ψηλό βουνό του νησιού. Κι οι άνθρωποι ακατέργαστοι σαν την πέτρα. Σκληροί σαν την πέτρα.
Είδε το είδωλό της με τις μακριές κοτσίδες να σκαρφαλώνει τα περάσματα. Να αναζητά τρόπους διαφυγής.
Να ονειρεύεται το δρόμο της. Νέα και αμάθητη ακόμη σε δρόμους και αλλαγές. Ο κόσμος της ήταν ετούτο το χωριό για 18 χρόνια. Ένα καφενείο, μια εκκλησία, ένα σχολείο και μερικοί άνθρωποι. Ανάμεσά τους έμαθε τους χαρακτήρες της ζωής. Άρχοντες και δούλοι, καλοί και κακοί,
Και εκείνη πάντα να θέλει να φύγει. Να κοιτάζει με λαχτάρα το λεωφορείο που έκανε -δύσκολα- στροφή τις Κυριακές στην μικρή πλατεία. Να καρφώνει το βλέμμα στην πόρτα του σαν άνοιγε και να λέει μέσα της "Να τρέξω, να μπω, να φύγω". Και όμως να μένει ασάλευτη, στη ίδια θέση. Μέχρι που η πόρτα στο όνειρο σφάλιζε.
Πολλές Κυριακές κύλησαν πάνω της, ώσπου ήρθε η σωστή. Ανέβηκε το σκαλί, δρασκέλισε την πόρτα και δεν κοίταξε καν πίσω. Ένα εισητήριο για απόδραση, ένα νέο ξεκίνημα, ένα δικαίωμα στην ελπίδα.
Και μετά το λεωφορείο, το καράβι. Νέες εμπειρίες. Κιβωτός που διέσχιζε θάλασσες. Και μετά η Αθήνα. Τα όνειρα τότε είχαν συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Χάθηκε στην απεραντοσύνη της. Στη μοναξιά της. Μέχρι που κάποτε βρήκε νέο ρυθμό, προσαρμόστηκε. Οι κοτσίδες έπαψαν να πλαισιώνουν το πρόσωπό της. Τα μακριά άχαρα φουστάνια του χωριού αντικαταστάθηκαν από τα κομψά ρούχα της δεκαετίας του ‘60. Όμορφη, λαμπερή, επιθυμητή, μία νέα γυναίκα πια. Αντάλλαγμα της αλλαγής: η δουλειά στο εργοστάσιο. Δύσκολη αλλά δεν την ένοιαζε. Τα απογεύματα και τα βράδια ήταν αποκλειστικά δικά της. Διάβασμα, πολύ διάβασμα και ατέλειωτα όμορφα κομμάτια μοναξιάς. Χανόταν σε μουσικές, βιβλία, παραστάσεις και όνειρα.
Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας. Και μετέπειτα ο γάμος. Κι ακόμη πιο μετά τα παιδιά της.
Ο κόσμος της πάλι άλλαζε. Πάλι περιοριζόταν και παραδόξως άπλωνε συνάμα. Δυό παιδια πια ο κόσμος της. Κι τα άλλα όνειρα ξεχάστηκαν, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.
Η εποχή βογκούσε από τις στερήσεις. Το σπίτι μικρό, ίσα να στεγάσει τα απαραίτητα. Το χαμόγελο λιγόστευε. Ο χρόνος της ασφυκτιούσε πια στα "πρέπει". Πρέπει να δουλέψεις, πρέπει να τα φροντίσεις, πρέπει να μην τους λείψει τίποτα. Και ο καιρός να περνά. Άλλα 25 χρόνια. Τόσα χρειάστηκαν για να μείνει πάλι μόνη. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Έφυγαν. Κίνησαν για τις ζωές τους, για τα δικά τους ταξίδια.
Και εκείνη πάλι στο δρόμο της. Και να γυρνά σε κάθε σταυροδρόμι να τα εποπτέυει με ανησυχία. Σιγά σιγά ξαναθυμήθηκε τα όνειρά της. Σαν να ξανάπιασε το νήμα από εκεί που χε κοπεί. Πάλι βιβλία, πάλι μουσικές, μικρές ευτυχίες που ομόρφαιναν τη ζωή της.
Κι ύστερα πάλι όνειρα. Πώς να τα δει. Πώς να τα καμαρώσει. Τι ήθελε για τα παιδιά της.
Κι η ζωή αμείλικτη να σχεδιάζει τις απογοητεύσεις. Μικρές απώλειες σαν μικροί θάνατοι. Ένα κομμάτι να πεθαίνει κάθε φορά. Μέχρι να φτάσεις να απορείς αν κάτι έμεινε ζωντανό ακόμη.
Όνειρα να καίγονται κι η μυρωδιά τους να την πλημμυρίζει. Και κάθε φορά να συνεχίζει τον δρόμο πιο σκυφτή και πιο γερασμένη. Σαν να βάραιναν όχι τα χρόνια μα τα χαμένα όνειρα πάνω της. Και όμως εκείνη να συνεχίζει να προχωρά. Σαν το Johnny Walker μόνο που κανείς δεν την πρόσεχε και σίγουρα κανείς δεν αναγνώριζε την αξία του δρόμου της.
Τώρα καθώς γυρνούσε και τον κοίταζε, ένοιωθε ξαφνικά κουρασμένη.
Κι ήθελα να της ψιθυρίσω μιά κουβέντα ενθάρρυνσης.
Συνέχισε να προχωράς Αμαλία.

Permalink για το "Keep walking"

Λοιπόν, μπορώ μέχρι και να το καταλάβω αυτό το ειρωνικό χαμογελάκι που έχει στην φωτογραφία ο Παλαιοκώστας. Με κοιτάζει και είναι σαν να μου λέει: "Μαγκιά μου.'Ηθελα να αποδράσω κι ήξερα ότι τίποτα δεν λειτουργεί. Οπότε έστησα ένα απλό και συνάμα εξωφρενικό σχέδιο".
Εντάξει, από τον Κάρπεντερ το περίμενα στην "Απόδραση από την Νέα Υόρκη" αλλά ο Παλαιοκώστας πως το συνέλαβε .. χωρίς να συλληφθεί?
Τέλος πάντων, στην τελική δεν με ενοχλεί και τόσο εκείνος όσο οι υπόλοιποι που "απέδρασαν" και δεν τους αναζητούν καν οι αρμόδιες αρχές.

ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ: Ο κ. Κωστίκας ή ... Γιωρήκας (κάτι σε ποντιακό ανέκδοτο πάντως). Πρόεδρος των σωφρωνιστικών υπαλλήλων. ΑΠΑΙΧΤΟΣ. Ο νόμος -εξήγησε μετά παρρησίας- προβλέπει χρήση όπλων από φρουρούς μόνο σε περίπτωση απειλής και βίας. και όπως όλοι καταλάβαμε ένα ελικόπτερο στο προαύλιο μίας φυλακής δεν συνιστά καν απειλή.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΪΔΡΩΜΕΝΟΣ: Ο Υπουργός Δικαιοσύνης. Απέδρασε κι αυτός στο Λουξεμβούργο. Πήγε Πέμπτη - Παρασκευή για μία σύνοδο και σου λέει "δεν κάθομαι και το Σαββατοκύριακο να χαλαρώσω λίγο?". Και έκατσε. Κάπου .. χαλάρωνε όταν έμαθε τα νέα. και αγχώθηκε ο άνθρωπος. Έβαλε τον οδηγό του να τρέχει νυχτιάτικα για να φτάσει δύο (!!!) ώρες μετά στο ξενοδοχείο, να σηκώσει εκνευρισμένος το τηλέφωνο και να στείλει το εξής ψαρωτικό μήνυμα "Μόλις γυρίσω θα κόψω κώλους". Ξεκινώντας από ποιόν Υπουργέ μου?

ΤΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΑΤΟΣ: Ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Απέδρασε κι αυτός σε μία παραευξείνιο διάσκεψη και ενώ το νέο τον βρήκε καθ' οδόν σου λέει: "Ας μην αγχωθώ. Άλλωστε είμαι και δικαιολογημένα απών. Κάποιος θα βρεθεί να κάνει μια έρευνα και καμία δήλωση για το θέμα". Καλό ταξίδι κύριε Βύρωνα ... και να μας "γραφεις" όσο πιο συχνά μπορείς.

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ: Ο Υπουργός Μεταφορών. Έμεινε εντός και έτρεξε ο άνθρωπος. Έκανε την ΥΠΑ άνω κάτω, ζήτησε κι ένα πόρισμα στα γρήγορα και μετά βγήκε στις κάμερες χαμογελώντας να ανακοινώσει: "Το ελικόπτερο είχε καταθέσει σχέδιο πτήσης, άρα εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη". Μα τι λέτε κ. Λιάπη? Πρώτον όλοι καταλάβαμε ότι φταίει ο ... πιλότος που δεν ήταν της σχολής του Τζέημς Μπόντ και δεύτερον ο κατάπτυστος και ελεεινός Παλαιοκώστας που δεν του άρεσε το φαγητό στη φυλακή.

Ε λοιπόν θέλω κι εγώ να αποδράσω, ρε γαμώτο. Αποφασίστε ποιές αποδράσεις διώκονται και ενημερώστε με.
Όλοι για μία .. απόδραση ζούμε τελικά.

Permalink για το "ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΑΠΟΔΡΑΣΩ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ"

Έχουν οι αριθμοί τα μυστικά τους? Απλά δυσνόητα κολπάκια που τραβάνε μία αόρατη κουρτίνα σε όσα δεν μάθαμε στο σχολείο από πρόσθεση και πολλαπλασιασμό. Ένα παιχνίδι "που βγαίνει πάντα αλήθεια". Και με ολίγον από .. σεξ. Για να είναι ακόμη πιο ... in. Δοκιμάστε επιδόσεις.

Ξεκινάµε!
1. Διάλεξε τον αριθµό ηµερών που θα επιθυµούσες να κάνεις sex την είδοµάδα.

2. Πολλαπλασίασέ τον επί 50.

3. Πρόσθεσε στο αποτέλεσµα 44.

4. Έπειτα, πολλαπλασίασε επί 200.

5. Αν φέτος γιόρτασες ήδη τα γενέθλιά σου, πρόσθεσε 105. Αν όχι, πρόσθεσε 104.

6. Τελευταίο βήµα: στο αποτέλεσµα που πήρες, αφαίρεσε το έτος γέννησής σου (π.χ. αφαίρεσε 1941, 1973 κ.λπ.).

Αφού κάνεις την αφαίρεση, θα πρέπει να έχεις ένα πενταψήφιο νούµερο.

Λοιπόν:

Το πρώτο από τα 5 ψηφία υποδεικνύει πόσες φορές την εβδοµάδα θα ήθελες να κάνεις sex, σωστά; Δεν τελειώσαµε όµως.

Τα δύο τελευταία ψηφία αντιστοιχούν στην ηλικία σου.

Και το καλύτερο ακολουθεί.

Το δεύτερο και τρίτο ψηφίο δείχνουν....

ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ATIMOΥΛΙΚΟ!!!!!!

Permalink για το "Η αριθμολογία του sex"

Επέτειος θανάτου του Λιαντίνη. Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης (παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ανθρώπινος (χαμογελάκι) και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο.

Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.

Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα στο αδυσώπητο δίκιο του. Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας, τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!

Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία…
Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λύδια λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων.
- Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο;
Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάλληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου.
Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

Στο μεγάλο τίποτα
Το γεγονός του θανάτου είναι για τον καθένα από μας το ατομικό όριο του απόλυτου. Είναι ο βαθμό μείον 273 όχι στην κλίμακα της θερμότητας, αλλά στην κλίμακα του ανθρωπολογικού Μηδέν. Από τη στιγμή που θα πεθάνω περιέρχομαι αστραπιαία στην ίδια κατάσταση, που βρίσκεται εκείνος που δεν εγεννήθηκε ποτές.

Νέκυια
Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο.
Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις»
Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι….
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.
Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να σαι αναστενάρης;

Όλα για το θηλυκό
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. …
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.

Έρωτας και θάνατος
Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Permalink για το "Δημήτρης Λιαντίνης Τα "ασυνήθιστα" που μας γοητεύουν"

Έλεγα τις προάλλες για το περιβόητο τέστ της ΜΕΝΣΑ και όσα μου συνέβησαν στο γραφείο. Μπορείτε να διαβάσετε και να δοκιμάσετε τη φαιά ουσία σας εδώ

Επειδή όπως και να το κάνουμε το θέμα του I.Q. (ραδικιού για πολλούς από μας) γοητεύει αναπόφευκτα, είπα να το ψάξω λιγάκι.
Έβαλα λοιπόν μπροστά διασυνδέσεις, πράκτορες, κονέ, πληροφοριοδότες, τηλέφωνα, GPS, διαδίκτυο και όλα τα συμπαρομαρτούντα και όσα έμαθα "σερβίρονται" παρακάτω. Καλά έχουν και τη σάλτσα τους γιατί όσο να πεις με ενέπνευσαν οι άνθρωποι. Άσε που άμα κάτσεις με «στραβούς» το πρωί αλληθωρίζεις. Λες να ξυπνήσω αύριο εξυπνότερη?

Οι ιππότες της "στρογγυλής Τραπέζης" του Βασιλιά Αρθούρου περνούσαν από μία σειρά δοκιμασιών για να προκριθούν και να κατακτήσουν τον τίτλο τους. Οι δοκιμασίες απαιτούσαν σωματική δύναμη και γενναιότητα αλλά κυρίως απαιτούσαν οργανωτικό και εφευρετικό μυαλό. Το έπαθλο για όποιον τα κατάφερνε ήταν μία θέση στην "στρογγυλή Τράπεζα". Το σχήμα της συμβόλιζε την ισότητα των συνδαιτυμόνων της. Η θέση του βασιλιά δεν διέφερε από την θέση του χωρικού και όλοι ήταν ίσοι στις ευθύνες και στα προνόμια που τους έδινε ο τίτλος του ιππότη.
Πέρασαν αιώνες έκτοτε και μπορεί οι εποχές των ιπποτών και της Δεσποσύνης να παρήλθαν όμως κάποιοι στα μέσα του προηγούμενου αιώνα σκέφτηκαν ότι η στρογγυλή Τράπεζα και το συμβούλιό της πρέπει να αναβιώσουν. Δανείστηκαν, λοιπόν, το λατινικό όνομα της στρογγυλής Τράπεζας (Mensa) και έφτιαξαν την ομάδα των "ιπποτών" της νόησης. Οι σύγχρονοι ιππότες δεν κραδαίνουν βέβαια, κανένα σπαθί και δεν φορούν σιδερόφρακτες πανοπλίες αλλά διαθέτουν το δικό τους ... όπλο: την ευφυία τους.
Και σε μία εποχή που ο δείκτης ευφυίας του κάθε ανθρώπου (το περίφημο I.Q.) απασχολεί όλο και περισσότερο την επιστήμη, μία τέτοια οργάνωση δεν θα μπορούσε παρά να βρει αρκετούς υποστηρικτές. H Μένσα ιδρύθηκε το 1946 από το Σερ Ρόλαντ Μπέρριλ, ένα δικηγόρο, και τον Dr. Λάνς Γουέρ, έναν επιστήμονα, που είχαν την ιδέα της δημιουργίας ενός συλλόγου για τα άτομα με υψηλό δείκτη ευφυίας, ο οποίος και αποτελούσε τη μόνη προϋπόθεση ένταξης κάποιου σε αυτό το κλειστό λόμπι. Οι αρχικοί στόχοι, οι οποίοι και συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι σήμερα, ήταν να δημιουργήσουν ένα σύλλογο ο οποίος δε θα είχε πολιτική άποψη και θα ήταν απελευθερωμένος από κάθε θρησκευτική ή άλλη προκατάλειψη.
Από το 1986 ο σύλλογος της ΜΕΝΣΑ ήρθε και στην χώρα μας. Τα μέλη του είναι άτομα που έχουν δείκτη ευφυΐας άνω του 148, την ώρα που το IQ ενός μέσου εγκεφάλου είναι περίπου 85-115!!! Τα μέλη της Μένσα είναι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γύρω στα 650 και πρόκειται για άτομα τα οποία προσήλθαν εθελοντικά στην οργάνωση, πραγματοποίησαν ένα τεστ -προερχόμενο από καθηγητές ψυχολογίας του Λονδίνου- και τελικά ο δείκτης ευφυΐας τους μετρήθηκε σύμφωνα με την κλίμακα Κατέλ και ξεπέρασε τον αριθμό 148. Ο μέγιστος δείκτης του εν λόγω τεστ φθάνει ως το 180, αν και υπάρχουν αρκετά άτομα που έχουν ξεπεράσει το συγκεκριμένο νούμερο!
Γιατί τόση φασαρία;
Είναι προφανές. Η εξυπνάδα ήταν πάντα το ζητούμενο. Οι γονείς αγωνιούν πάντα για την ευφυία των ανθρώπων που φέρνουν στον κόσμο. Κι αν κάποτε αναζητούσαν ... στ’ άστρα και στα ζώδια τις απαντήσεις για το μέλλον τους, τώρα περιμένουν εναγωνίως να αποφανθεί η επιστήμη. Τα γονίδια, μας έχουν ανοίξει ήδη αρκετούς "μαγικούς" κόσμους και δεν αποκλείεται στο εγγύς μέλλον να αποδειχθούν προάγγελοι των δεικτών ευφυίας. Κι αν κάποτε οι μέλλοντες γονείς μπορούν να διαπιστώσουν με μία απλή εξέταση (ή εικονική διασταύρωση) DNA τι είδους παιδιά θα κάνουν -διάννοιες ή βλάκες- φανταστείτε πόσο θα αλλάξουν τα κριτήρια επιλογής συντρόφων. Για τους ανθρώπους της Μένσα η κατάσταση είναι ήδη αρκετά ξεκάθαρη. Οι ίδιοι λένε ότι μέσα στην οργάνωση βρίσκουν το ποθούμενο, δηλαδή ανθρώπους που τους καταλαβαίνουν, που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος σκέψης. Και μπορεί να ακούγεται ενοχλητικό -και ρατσιστικό ίσως σε μας τους κοινούς θνητούς- αλλά οι "Μενσανοί" προτιμούν την παρέα των ομοίων τους. Και ποιος τους αδικεί; Αυτό δεν ζητούν όλοι; Κάποιον να τους καταλαβαίνει, να σκέφτεται και να λειτουργεί με τον ίδιο περίπου τρόπο; Όμως το σκηνικό που διαμορφώνεται "ξενίζει" εμάς τους ... απέξω. Δημιουργείται μία κλειστή κοινωνία εκλεκτών της νόησης που αναπτύσσει τους δικούς της κανόνες. Μία ... άρια φυλή του πνεύματος που δικαιολογούμαστε να την βλέπουμε με σκεπτικισμό.
Υπάρχει βέβαια, και η δική τους άποψη: "Όπως κάποιοι άνθρωποι είναι από το ίδιο χωριό ή αγαπούν την ίδια ποδοσφαιρική ομάδα, έτσι και στην περίπτωσή μας ένα κοινό χαρακτηριστικό είναι ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης. Μέσα στον σύλλογο βρισκόμαστε, συζητάμε, γνωριζόμαστε, δημιουργούμε ομάδες ειδικών ενδιαφερόντων. Μπορεί έτσι να προκύψουν από επαγγελματικές συνεργασίες ως και γάμοι". Η άποψη ανήκει στον πρόεδρο της Mensa Γιάννη Τζένο.
Σύμφωνα με το καταστατικό της, η Μένσα είναι ένας διεθνής σύλλογος, ο οποίος αποτελείται από εθνικές Μένσα και διεθνή μέλη. Οι σκοποί της είναι να αναγνωρίζει και να υποστηρίζει την ανθρώπινη ευφυία για το καλό της ανθρωπότητας. Ακόμη ενθαρρύνει την έρευνα στη φύση , τα επιμέρους χαρακτηριστικά και τις διάφορες όψεις της ευφυίας. Όπως επίσης και διαθέτει στα μέλη της ένα ενδιαφέρον κοινωνικό και πνευματικό περιβάλλον.
Ο σύλλογος δέχεται άτομα από κάθε πλευρά της ζωής των οποίων ο δείκτης ευφυίας ανήκει στο ανώτερο 2% του ανθρώπινου πληθυσμού, με το σκοπό να απολαύσουν ο ένας τη συντροφιά του άλλου και να συμμετάσχουν σε διάφορες κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Όλα τα μέλη από τη στιγμή που ανήκουν στο σύλλογο θεωρούνται ίσα, με το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου, καθώς και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και του "εκλέγειν και εκλέγεσθαι" στις Γενικές Συνελεύσεις. Για να γίνει κάποιος μέλος πρέπει να "περάσει" το ειδικό τεστ που έχει εγκριθεί από τον Επόπτη Ψυχολόγο της Διεθνούς Μένσα. Η ίδια η Μένσα, ωστόσο, δεν υποστηρίζει ότι με αυτό το τεστ οι άνθρωποι μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε "βλάκες" και "έξυπνους". Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το τεστ μπορεί να μετρήσει μόνο ορισμένα κομμάτια του ανθρώπινου μυαλού.
Υπάρχουν άνθρωποι που κατά -γενική ομολογία- θεωρούνται εύστροφοι και όμως μπορεί να αποτύχουν στο τέστ, το οποίο σημειωτέον δεν χρειάζεται ούτε ιδιαίτερη επιστημοσύνη, ούτε εξειδικευμένες γνώσεις. Πρόκειται για μία σειρά από ερωτήματα που δοκιμάζουν την αντίληψη, την ευστροφία και την ικανότητα του διαγωνιζόμενου να κάνει λογικούς συνειρμούς και να καταλήγει σε σωστές επιλογές. Άλλοτε επιστρατεύονται απλές μαθηματικές συναρτήσεις -που ακόμη και για παρατηρητικούς με στοιχειώδη μόρφωση δεν είναι δύσκολες- κι άλλοτε χρησιμοποιούνται συνώνυμες ή αντίθετες έννοιες σε απλή μορφή. Το τέστ πάντως απαιτεί σκέψη, παρατηρητικότητα και ενίοτε ευρηματικότητα. Οι επιτυχόντες του παίρνουν το κλειδί που ανοίγει τον κόσμο της Μένσα.
Το "κλάμπ" των ευφυών δεν είναι όμως μόνο ελληνική υπόθεση ή έστω Ευρωπαϊκή. Τμήματα της Μένσα υπάρχουν στις περισσότερες χώρες του κόσμου και στους κόλπους τους ανακαλύπτεις συνήθως ως μέλη την "ελίτ του πνεύματος" της κάθε χώρας. Στην αμερικανική Mensa, για παράδειγμα, ανήκουν αρκετά διάσημα μέλη, όπως ο συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας Ισαάκ Ασίμοφ, ο εφευρέτης του προσωπικού κομπιούτερ Κλάιβ Σίνγκλερ, καθώς και μερικά αστέρια του Χόλιγουντ, όπως η Τζίνα Ντέιβις και οι διεθνούς φήμης ηθοποιοί Σάρον Στόουν και Πάμελα Αντερσον.
Όμως ακόμη και η αφρόκρεμα της ... νόησης δεν θα μπορούσε παρά να έχει και την δική της διαβάθμιση. Έτσι πέρα από τις κλίμακες που μετρούν τον δείκτη ευφυίας των μελών υπάρχουν και μέτρα που ξεχωρίζουν τους .... καλύτερους των καλών. Παράδειγμα, η κλίμακα μέτρησης Μπινέ-Σιμόν, που επιλέγει μεταξύ των ... έξυπνων τα πιο "δυνατά μυαλά". Στις μέρες μας στο ελάχιστο όριο της κλίμακας αυτής, ανταποκρίνονται μόλις ένας στους 10.000 ανθρώπους. Και αν τα μέλη της θεωρούνται "ευφυείς με ντοκτορά" υπάρχουν και ...ευφυέστεροι τους . Η κλίμακα Mega ξεχωρίζει για τα καλά την ... ήρα από το στάρι. Το όριο εισαγωγής της έχουν επιτύχει μόλις 20 άνθρωποι ανά τον κόσμο ­ ανάμεσά τους και ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ, που θεωρείται ένα από τα ... δυνατότερα μυαλά του αιώνα μας!
Αν πάντως όλα αυτά προκαλούν πανικό ή μελαγχολία στους ... κοινούς θνητούς, υπάρχει σε αντιστάθμισμα και το παράδειγμα του Αϊνστάιν που μας παρηγορεί. Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει την ευφυία του Αλβέρτου; Κι όμως ο ίδιος μίλησε στα τέσσερα χρόνια του, υπήρξε κάκιστος μαθητής και ακόμη χειρότερος φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης. Η μετέπειτα πορεία του όμως διέψευσε τους εκπαιδευτικούς του που πάντα έλεγαν ότι ήταν ένα απείθαρχο παιδί χωρίς όρεξη για μάθηση. Στον απολογισμό της χιλιετίας, πάντως, θεωρήσαμε το έργο και τις ανακαλύψεις τους από τις σημαντικότερες που έγιναν.
Πλήρης επιβεβαίωση της ρήσης του Όσκαρ Ουάιλντ που μας βεβαιώνει ότι "με το ταλέντο μας κάνουμε ό,τι θέλουμε αλλά με την ευφυία μας κάνουμε ό,τι μπορούμε".

Permalink για το "Greek MENSA και I.Q. (ραδικιού). Όλα όσα έμαθα"