Οι Ολλανδοί παιδεραστές ιδρύουν κόμμα (νομιμοποιούνται σήμερα) και ζητούν όριο αποπλάνησης το 12ο έτος ηλικίας ενός παιδιού. Το διάβασα στο πόστ του http://vangelakas.blogspot.com/ κατόπιν παρεναίσεως του http://xoirovoskos.blogspot.com/.
Ξέρω, ζούμε σε εποχή ελαστικών συνειδήσεων που χωράει και τις "ιδιαιτερότητες" (προτιμώ την ωμή έκφραση "βίτσια") και τις "διαφορετικότητες" και τη μαλακία που ο καθένας μπορεί να κουβαλάει και να χαμηλώνει χαριτωμένα τον πύχη της για να την κάνει αποδεκτή από τους πολλούς.
Και ναι οφείλουμε -κατα πως φαίνεται- να ανοίγουμε τα μυαλά μας στους νέους αέρηδες που φυσούν.
Αλλά ως εδω και μη παρέκει. Πέιτε με δογματική, συντηρητική, κολημμένη, παραδοσιακή, και ό,τι άλλο υποτιμητικό παρομοίου τύπου σας έρχεται στο νου, αλλά αυτή η είδηση με κάνει έξω φρενών.
Είπα, να τη σκεφτώ και μιά και δυο φορές, μπας και αμβλύνω τις εντυπώσεις. Σκατά! Ακριβώς τον ίδιο θυμό νοιώθω. Για να ακριβολογώ τα ’χω πάρει στο κρανίο.
Αν η υποκρισία έγινε τέχνη και το βόλεμα χόμπυ δεν διανοούμαι ότι η παιδεραστία και η κτηνοβασία θα γίνουν τα επόμενα "must" της εποχής.
Με ενοχλεί επίσης αφάνταστα η λογική του "δεν βαριέσαι, μακρυά απο μας και ό,τι θέλουν ας κάνουν". Τη θεωρώ πηγή όσων απαράδεκτων συμβαίνουν. Ο ωχαδελφισμός και η ανοχή είναι εξίσου εγκληματικά κατά τη γνώμη μου με την παιδεραστία. Μόνο που τα πρώτα για την ώρα δεν τιμωρούνται και τα δεύτερα προτιμώ να παραμείνουν αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Για να εξηγηθώ: ναι η ομοφυλοφιλία δεν με ενοχλεί τόσο αν πρόκειται για ενήλικες που συνεννούν ότι αυτό γουστάρουν και αυτό κάνουν. Όταν όμως πρόκειται για παιδιά δεν μπορώ να καταλάβω ποιός μαλάκας φαντάστηκε ότι στην τρυφερή ηλικία των 12 υπάρχει κρίση για σεξουαλική συναίνεση. Βέβαια προφανώς ο στόχος δεν είναι καν αυτός. Αλλά ακόμη και ως προπέτασμα καπνού με ενοχλεί.
Θυμήθηκα την ιστορία της Β.
Η Β. ήταν ένα 10χρονο κοριτσάκι με πανέμορφα μακριά μαλλιά. Έπαιζε ανέμελα σε άλλες εποχές -πιο χαλαρές και απονήρευτες- τότε που τα παιδιά ξεχύνονταν στους δρόμους για παιχνίδι και κρυφτό και οι μαμαδες δεν ανησυχούσαν όσο τώρα. Τότε που η σεξουαλική παρενόχληση ήταν άγνωστος όρος και οι συμβουλές περιορίζονταν στο "μην πάρεις καραμέλες από ξένους".
Η Β. πρόσεχε πάντα τους ξένους και δεν δελεαζόταν με καραμέλλες. Άλλωστε, σε αντίθεση με τις στερήσεις της εποχής ζούσε σε ένα ευκατάστατο περιβάλλον, "χορτάτο" από κάθε είδους λιχουδιές και χλιδάτο τόσο ώστε να το ζηλεύουμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς.
Το δίπατο σπίτι της γειτόνευε με ένα μικρό αλσύλιο. Αγαπημένο της παιχνίδι: έκοβε φλούδες από τον φλοιό των δέντρων και σκάλιζε βαρκούλες. Μάταια οι γονείς της επέμεναν να μην πηγαίνει στο αλσύλιο. Η Β. δεν έβρισκε τίποτα επικίνδυνο σ’ αυτό το παιχνίδι. Άλλωστε, καραμέλλες από αγνώστους δεν έπαιρνε.
Το θέαμα δεν ξάφνιαζε κανένα πια στη γειτονιά. Ώρες ατέλειωτες ένα πανέμορφο κοριτσάκι στην είσοδο του άλσους να φτιάχνει βαρκούλες. Και από ένα μπαλκόνι απέναντι το βλέμμα μιάς μητέρας να επιβλέπει.
Πόσο χρειάζονται οι καταστροφές? Δευτερόλεπτα, λεπτά, στιγμές, αιωνιότητες? Μία στιγμή συνήθως φτάνει. Ή μπορεί και να ‘ναι παραπάνω αλλά μετά όλοι λένε "έλειψα μόνο για μία στιγμη".
Στο επόμενο αφηρημένο βλέμμα η Β. δεν ήταν στη συνηθισμένη θέση της. Στην επόμενη δυνατή φωνή που την καλούσε δεν απάντησε.
Θυμάμαι πως σουρούπωνε. Ασυνήθιστη κίνηση στη γειτονιά. Περιπολικά, κόσμος, φωνές, αγωνίες. Και μετά οι "μεγάλοι" με τους φακούς αναμμένους να τρυπώνουν στο άλσος.
Η ώρα περνούσε και κανείς στη γειτονιά δεν κοιμόταν. Μέχρι που κάποιος τη βρήκε τα ξημερώματα, πρωί σχεδόν. Ένα άψυχο ταλαιπωρημένο κορμάκι.
Τότε δεν ξέραμε καν τη σημασία των λέξεων. Βιασμός... παρα φύσιν ... παιδεραστής. Όλα αυτά στο παιδικό μυαλό μου φαίνονταν απλώς άσχημα και δυσνόητα. Συνυφασμένα με μία βαριά θλίψη και μία απώλεια.
Και μετά έμαθα τις λέξεις, κατανόησα τα νοήματα. Η ίδια αίσθηση όμως θα με κυνηγά πάντα. Η ίδια αδικία θα με πνίγει. Την Β. θα θυμάμαι όσο κι αν προσπαθώ να γίνομαι μοντέρνα, ανεκτική ή ό,τι άλλο επιτάσσει ο καιρός. Και σε κάτι τετοιες ανοχές θα λέω όχι. Η Β. δεν έδωσε καμία συναίνεση.

Αν οι νόμοι φτιάχτηκαν για να πιάνουν στα δίχτυα τους τα μικρά και ανύμπορα ψαράκια, την ώρα που τα μεγάλα σχίζουν το δίκτυ και περνούν τότε μου είναι αποκρουστικοί. Αν έπαψαν να προστατεύουν κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα τότε μου είναι αδιάφοροι. Αν τώρα αποφάσισαν να βάλουν κάτω από την σκιερή ομπρέλα τους και να προστατέψουν και τους παιδεραστες τότε με εξοργίζουν.
Λαϊκίζω? Ίσως. Αλλά αν το φετεινό καλοκαίρι ένας Ολλανδός τουρίστας βιάσει ένα 12χρονο στην Ελλάδα και μετά πει ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους "Oh realy? I didn’t know the law in your country. You see if you do this in Holland it doesn’t matter" τότε ίσως όψιμα προβληματιστούν περισσότεροι.
Αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί. Τα κάνουμε όλα .. κατόπιν εορτής.

Permalink για το "Η νομιμοποίηση των παιδεραστών ή πώς καταστρέφουμε συνειδητά την παιδική αθωότητα"

Ξαναγύρισα στις εποχές των μαθητικών θρανίων και αιτία ήταν η "πρωτότυπα" πολυφορεμένη ιδέα του "άντε να βρεθούμε οι παλιοί συμμαθητές".
Το προνόμιο όποιου εγκαταλείπει τον τόπο που γεννήθηκε -μεταξύ άλλων προνομίων και δυσκολιών- έχει και τη χαρά ότι δεν βλέπεις τους παλιούς συμμαθητές να φθείρονται. Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον αρνήθηκαν να κάνουν κοιλίτσα, παιδιά και σκυλιά, να συμβιβαστούν, να αφομιωθούν, να μεγαλώσουν.
Ξεφυλλίζοντας παλιές φωτογραφίες (ευχαρίστως θα τις δημοσίευα αλλά είναι απαραίτητη κι η δική τους συναίνεση) τους ξαναβρήκα έναν προς έναν.

Η Ντέμη, η κολλητή μου. (Ήταν οι εποχές των κολλητών). Ντυνόταν σαν μοντέλο: μπάγκυ παντελόνια, διπλές και τριπλές ζώνες, μπότες μουράτες, μπλούζες με τρουκ. (πωπω με πλημμυρίζουν λέξεις που ξεχάστηκαν .. κι από τη μόδα κι από μας). Το μαλλί φράντζα με κανα δύο ανταύγειες -διακριτικές τότε- και το μακιγιάζ … σύννεφο. Άκουγε Τουρνά και τον παράφραζε : "Στο σχολειό (δουλειά έλεγε ο στίχος) βαριέσαι,
στην αγάπη χάνεις,
όλο ξεπερνιέσαι
κι όλο πίσω κάνεις".
Στη Ντέμη χρωστώ το πρώτο μου τσιγάρο. Τι χρέος!!!

Έπειτα ήταν η Ρένα. Η "διπλανή" του θρανίου και της γειτονιάς. Κάναμε κάθε πρωί τη διαδρομή μας μαζί. Εκείνη άριστη μαθήτρια. Μαζεμένο παιδί. Εγώ ασυμάζευτο. Μάλλον αυτό ισορροπούσε τη σχέση μας. Την θυμάμαι χρόνια με την πιο καθαρή και καλοσιδερωμένη ποδιά του σχολείου. πάντα τυπική και διαβασμένη. Θαρρώ πως το μόνο της "ατόπημα"¨ήταν η φιλία μας. Αλλά κι αυτό με τα χρόνια το χάσαμε. Όπως μεγαλώνουμε όλοι και χάνουμε τις παλιές σχολικές παρέες μας.

Η Μαρία, η όμορφη της τάξης. Μία δίμμετρη γυναικάρα, απ’ αυτές που εντάσσονται σε ... προδιαγραφές zouri. Και με ένα χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό της. Μαθήτρια μετρίως, μέτρια αλλά και οι καθηγητές ακόμη (άντρες γαρ) εξαντλούσαν επιείκειες και καλοσύνη μαζί της. Αρκεί να έπαιρναν λίγο "μάτι" από το μίνι της καθώς σταύρωνε τα πόδια. Και η Μαρία είχε ταλέντο σ’ αυτό. Καθόταν στο μπροστινό θρανίο όποτε γράφαμε διαγώνισμα (αγαπημένες συνομωσίες της παρέας). Σταύρωνε και ξεσταύρωνε τα πόδια και πίσω της .. το σκονάκι πήγαινε σύννεφο.

Ο Βασίλης, ο "αναρχοαυτόνομος" της εποχής. Hard Rock, ύφος ανατρεπτικό, σκούφια έτοιμη για ρήξεις με όλα τα κατεστημένα. Θυμάμαι το περιστατικό με έναν καθηγητή. Θεόφιλος το όνομα του και θεολόγος. Μας ζάλιζε με απίστευτες αναλύσεις περί θρησκείας τότε που εμείς σκεφτόμασταν μόνο τις ορμόνες μας και τις κοπάνες μας. Και κάπου ανάμεσα στις αναλύσεις ο ψωνισμένος Θεόφιλος έβγαζε αίφνης μία τσατσάρα (όχι χτένα .. Τσατσάρα) και ένα καφρεπτάκι και χώριζε στη μέση σχολαστικα τις δύο μοναδικές τρίχες που κοσμούσαν το κρανίο του. Κάποια μέρα (πως του ρθε του Βασίλη?) και φώναξε: Τεό, λούσου με ultrex και θα δεις. Πανικός. Ο Θεόφιλος ζήτησε την αποβολή του. Ένα σχολείο ξεσηκώθηκε. Πέντε μέρες κατάληψη και ο Βασίλης ήρωας που επιτέλους κτυπούσε το πλησιέστερο κατεστημένο που βρήκε.

Ο Κώστας, ο ψηλός. Το the best παλληκάρι της τάξης. Την έπεσε σε μία πρωτοδιόριστη καθηγήτρια που τον κοιτούσε και έλιωνε .. Και καθάρισε. Καλοβαλμένος και όσο να πεις έδειχνε και μεγαλύτερος, την κατάφερε την καθηγητριούλα και έτσι περνούσε "ζάχαρη". Κι η Τασούλα, τον κοίταζε και έλιωνε. Αλλά χωρίς ελπίδες. Βλέπεις η καθηγήτρια ήταν και μπαλκονάτη γκόμενα ενώ η Τασούλα μας … πλούσια τα ελέη της παντού, αλλά όχι εκεί που έπρεπε. Κι ενώ έλιωνε για τον Κώστα, το παιζε αδιάφορη. Ξεψάρωτη, φευγάτη.
Θυμάμαι τη μέρα που ο Παπανδρέου έκλεισε για πρώτη φορά τις Βάσεις των Αμερικανών. "Πήρι Ρέις" στο Αιγαίο ή "Χώρα"? Ποιός από μας νοιαζόταν τότε. Ήμασταν κάπου στη λιακάδα στο Άλσος της Φιλαδέλφειας. Κοπάνα ομαδική. Μάθαμε την είδηση ακούγοντας ραδιόφωνο και πίνοντας καφε στον Κένταυρο. Η Τασούλα άρχισε μία εμπνευσμένη ανάλυση και ο Κώστας θαρρώ την κοίταζε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά.

Ο Γιώργος ο Λιανός (λέω άνετα το όνομα, γιατί είναι τόσο συνηθισμένο) το φιλαράκι μου. Ο Γιώργος δεν ήταν ποτέ ο γκόμενος, όχι στο δικό μου μυαλό έστω, αν και πολλές άλλες είχαν διαφορετική άποψη. Μαζί μου όμως ήταν …αδερφός. Πως κολλήσαμε έτσι? Από την πρώτη μέρα. Μιλούσε και συμπλήρωνα τις φράσεις του. Σκεφτόταν και έλεγα τη σκέψη του φωναχτά. Παράξενη χημεία με το Γιώργο. Πολυσχιδής, πολυτάλαντος, του χρωστώ την μύηση μου στα θερινά σινεμαδάκια. Όπου μοσχοβολάει γιασεμί τον θυμάμαι.

Κι ο Μακρής, λίγο πιο λαϊκός από τους υπόλοιπους της παρέας. Λίγο πιο ξεκάθαρος. Λίγο πιο ερωτιάρης. Κατα καιρούς ήταν καψούρης με την κάθεμία από μας. Και όσο εύκολα του ρχόταν άλλο τόσο του πέρναγε. Πρίν από χρόνια χάζευα στην τηλεόραση αφηρημένα. Σπύρος Παπαδόπουλος και "ποιός θελει να γίνει εκατομμυριούχος". Ο Νίκος ήθελε. Ο παλιός συμμαθητής μου. Ίδιος και απαράλλαχτος. Χιουμορίστας και καταφερτζής. Κάτι σφίχτηκε μέσα μου όταν τον είδα να γελάει. Ένα γέλιο πιο αμήχανο, χωρίς τη χαρα που είχαν οι εποχές που τον θυμόμουν. Σαν να μην έφτανε στα μάτια του πια.

Κι ο άλλος Κώστας, η αιώνια κατάκτηση μου. Πάντα κάπου διακριτικά γυρω μου. Να με προσέχει, να νοιάζεται και να ντρέπεται να το πει. Κι εγώ πάλι .. πάντα αλλού. Αδιάφορη αλλά υποψιασμένη. Κι όσο δεν μίλαγε .. όλα καλά. Αλλά θυμάμαι μια φορά που ήπιε λίγο παραπάνω. Χόρευα ανέμελα στην πίστα. (Rock και Disco ανακατεμένες μουσικές της εποχής και εμείς να αρνιόμαστε ουσιαστικά να διαλέξουμε «στρατόπεδο»). Κι ο Κώστας ανέβηκε με βούτηξε από το χέρι, με έσυρε κυριολεκτικά έξω από την ABC και άρχισε το "λογύδριο περί έρωτος". Κι η παρέα κάπου μέσα να περιμένει με κομμένη την ανάσα το αποτέλεσμα. Και εγώ … εγώ απλά τα ‘χασα. Τι γλυκό να σ’ αγαπουν … αλλά μέχρι εκεί… να μη σου το λένε. Τον άφησα σύξυλο κι έφυγα. Δεν ξανάπε τίποτα ποτέ. Σα να μη συνέβη εκείνο το περιστατικό.

Άλλωστε ήταν κι η Ρούλα στη μέση. Παλιομοδίτισσα με απαίσια τεράστια γυαλιά μυωπίας αλλά πίσω από τους φακούς τους τον κοιταζε πάντα με λατρεία. Όλοι το βλέπαμε εκτός από τον ίδιο. Μικρές παρέες, μικροί έρωτες, μικρόκοσμοι.

Η ευτυχία εκείνου που φεύγει μακριά είναι ότι αγνοεί την συνέχεια. Και εγώ έφυγα. Τους κράτησα όλους στο μυαλό μου όπως τους ήξερα τότε. Και τους προτιμούσα έτσι. Αλλά κάποια φορά η τύχη είπε να μου σηκώσει λίγο την κουρτίνα και να κρυφοκοιτάξω τις ζωές τους πάλι. Πήγα να ψηφίσω.(να ψηφίσω και να φύγω που λένε.. ε έτσι ακριβώς). Άγνωστη και αγνώριστη στο εκλογικό τμήμα της γειτονιάς. Σαν αόρατος παρατηρητής. Έμεινα ώρα πολύ στο προάυλιο του παλιού μας σχολείου καπνίζοντας και παρατηρώντας. Πρώτα την Μαρία … μιά κουρασμένη γυναίκα (με κάποια γοητεία ίσως ακόμη) πλαισιωμένη από 4 κουτσούβελα. Μετά τον Κώστα και την Τασούλα. Παντρεμένοι πια και με δύο χαριτωμένα παιδάκια. Η Τασούλα -που τη θυμόμουν με κονκάρδες του Μπόμπ Μάρλευ- τώρα φορούσε ταγιεράκι τύπου Σανέλ. Και μετά ο Βασίλης ο αναρχοαυτόνομος. Μπάτσος πια, με τη στολή και όλα της τα συμπαρομαρτούντα. Τι ειρωνεία!!! Κι ο Γιώργος ο Λιανός. Παντρεμένος με πανέμορφη αλλοδαπή που το μίνι της σου 'κοβε την ανάσα. Κι η Ντέμη, κουρασμένη από γάμους και διαζύγια κατά πως έμαθα. Σοφιστικέ στυλ και καριέρα περιωπής.
Στεκόμουν και τους χάζευα και παρακαλούσα μέσα μου ένας από όλους τους να με αναγνωρίσει. Αλλά ήταν τόσο απορροφημένοι με τις ζωές τους. Ο μόνος που με πλησίασε με εκείνο το γνώριμο από παλιά ντροπαλό χαμόγελο (μισό μειδίαμα) ήταν ο Κώστας. Αλλιώτικος, γεροδεμένος, με παντελόνι που η τσάκιση σε .. τσάκιζε.
-"Μήπως είσαι η Μαριάννα?»"και μετά χάθηκαμε στις αγκαλιές και τις αναμνήσεις. Αξιωματικός του στρατου πια. Καραβανάς. Μου είπε τα νέα όλων. Και μετά επέμενε να τηλεφωνηθούμε, να βρεθούμε. Το απέφυγα.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες τους και προτιμώ να τους θυμάμαι όλους έτσι όπως τους γνώρισα τότε. Και τώρα που κρατώ στα χέρια μου την επίσημη πρόσκληση των συναποφοίτων την βρίσκω πολύ κακή ιδέα. Δεν θέλω να πάω. Δεν θέλω να ανακαλύψω τι τους έκανε η ζωή. Να τους θυμάμαι … ναι .. αλλά όπως θέλω εγώ.

Permalink για το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Οι παλιές φιλίες που πάνε?"

Σωτήριο έτος 1998 ! Οι ΗΠΑ και η Τουρκία πιέζουν αφόρητα την Κυπριακή δημοκρατία να μην εγκαταστήσει στα εδάφη της το Ρωσικής κατασκευής σύστημα των S 300. Η πορεία της συγκεκριμένης προμήθειας αλλάζει και από την Κύπρο κατευθύνεται στην Κρήτη. Ο Τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών παραμονές των Χριστουγέννων (τίποτα τυχαίο) προειδοποιούσε ότι η εγκατάσταση του οπλικού συστήματος στην Κρήτη θα έχει τις συνέπειες του και προφανώς εννοούσε ότι θα είναι δυσάρεστες.
Για μήνες το νησί θυμάται το ανελέητο κρυφτούλι στρατιωτικών και κατασκοπευτικών δορυφόρων προκειμένου να γίνει η μεταφορά. Ακόμη και οι πιο αδαείς και οι πιο άσχετοι, κάποια νύχτα κυκλοφορώντας με το αυτοκίνητο στην παραλιακή λεωφόρο ή στην εθνική οδό καταλάβαιναν ότι κάτι συνέβαινε. Και κάποτε το σύστημα εγκαταστάθηκε. Με την δέουσα μυστικότητα. Για μήνες κανείς δεν ήξερε που ακριβώς. Σχεδόν κανείς. Και μάλλον δεν ήξεραν ούτε οι Τούρκοι. Οι παραβιάσεις στο Αιγαίο ελαττώθηκαν. Τα τουρκικά φωτογραφικά αεροσκάφη επιθυμούσαν να περνούν όσο πιο απαρατήρητα γίνεται.
Στη διεθνή πολιτική «τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και τότε ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του» (Θουκυδίδης V/89).

Κάπως έτσι ησυχάσαμε για λίγο. Αλλά οι γνωρίζοντες ήξεραν ότι απλά ήταν θέμα χρόνου. Η εγκατάσταση των S 300 στην Κρήτη θα είναι ένας μόνιμος πονοκέφαλος και για το νησί και για τις σχέσεις μας με την Τουρκία.
Ο Κώστας Ηλιάκης - ο πιλότος που χάθηκε προχθες- ήξερε καλά ποιά ήταν η αποστολή του. Κυνηγούσε ένα φωτογραφικό πολεμικό αεροσκάφος της Τουρκίας το οποίο είχε αποστολή φωτογράφισης της κινητικότητας των S 300. Το σχετικό σήμα είχε σταλεί στη Μοίρα του στα Χανιά πολλές ώρες πριν ξεκινήσει η επιχείρηση αναγνώρισης και αναχαίτισης. Ακόμη και μετά το επεισόδιο οι Τούρκοι έντεχνα συσκότισαν την αποστολή του φωτογραφικού αεροσκάφους και απαγόρευσαν στα δικά τους μέσα ενημέρωσης κάθε σχετική μετάδοση πληροφορίας.
Η μεγάλη αγωνία των Τούρκων στρατηγών είναι πλέον να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν για τους S 300. Και η μόνη πρόσφορη πηγή πληροφόρησης είναι η Κρήτη, που αποτελεί άλλωστε και τον νέο τους «βραχνά». Το νησί έχει θωρακιστεί τόσο με τους S-300, όσο και με τα μεσαίου βεληνεκούς ΤΟR-M1 τα οποία σχετικά πρόσφατα εντάχθηκαν στο σύστημα και έγιναν συμβατά με τα υπόλοιπα ελληνικά και τα ΝΑΤΟϊκά όπλα (τα αντιαεροπορικά που επίσης αγοράστηκαν από τη Ρωσία είχαν συκοφαντηθεί ως άχρηστα, αλλά στην πραγματικότητα χρειαζόταν πολλή δουλειά για να προσαρμοσθούν στο σύστημα και αρχικά δεν αναγνώριζαν τα φίλια από τα εχθρικά αεροσκάφη!).
Ταυτόχρονα το ΓΕΑ αποφάσισε να εδρεύει στην 115 Πτέρυγα Μάχης στα Χανιά και μια μοίρα των πολύ σύγχρονων F-16 Block52 ακριβώς για να καλύπτουν όλο το νότιο Αιγαίο και τη θαλάσσια περιοχή μέχρι την Κύπρο.
Το σημερινό όμως πρόβλημα των Τούρκων δεν είναι τόσο τα αεροσκάφη όσο τα αυτοκινούμενα ρωσικά συστήματα, τα οποία τους έχουν κυριολεκτικά τρελάνει. Αλλάζουν διαρκώς θέση και αυτό μπερδεύει τους γείτονες που έμαθαν χρόνια να παρακολουθούν σταθερούς στόχους.
Ταυτόχρονα οι Τούρκοι δοκιμάζουν την ετοιμότητα της αεράμυνας, το βεληνεκές, ακόμη και τις περίφημες «νεκρές ζώνες» για να ξέρουν πώς μπορούν να ξεφύγουν.
Το χαιδεμένο στρατιωτικό καθεστώς της γείτονος τελευταία αλληθωρίζει προς Ρωσία μεριά. Προσεγγίζουν την Ρωσική Βιομηχανία όπλων και διαπραγματεύονται την αγορά παρόμοιων οπλικών συστημάτων για να ανταπεξέλθουν. Η Άγκυρα έκρινε ήδη επισήμως ότι χρειάζεται το ρωσικό πυραυλικό συστήμα S-300 για να εξουδετερώνει στον αέρα κάθε είδους πυραύλους. Αν το αποκτήσει, με την ανάπτυξη των συστημάτων αυτών η Τουρκία θα αποκτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία της πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.
Η Μόσχα από την πλευρά της βλέπει για πρώτη φορά μία χρυσή ευκαιρία: Εναν παραδοσιακό σύμμαχο των ΗΠΑ να λοξοδρομεί και να προσεγγίζει την δική της αγορά. Οι πληροφορίες λένε ότι σε μία προσπάθεια να «δέσει» την συμφωνία γρήγορα, η Μόσχα πρότεινε στην Αγκυρα ακόμη και κοινή παραγωγή των S-300.
Η υπόθεση θα μπορούσε να έχει ακόμη μεγαλύτερο σασπένς καθότι οι ΗΠΑ ανησυχούν ήδη για την αξιοπιστία των δικών τους Πάτριοτς, που αν δεχτεί πλήγμα από την χρήση του Ρωσικού συστήματος θα σημάνει νέες ισορροπίες στην παγκόσμια βιομηχανία όπλων.

Permalink για το "Τι κρύβεται πίσω από το θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο (μία εκδοχή)"

Αναρωτιέμαι μέρες τι μας σπρώχνει εδώ. Βρήκα απαντήσεις αφελείς και βολικές.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ, είπα στην αρχή. Κάτι σαν να ανοίγεις ένα καινούριο αλισβερίσι. Ένα παράθυρο ακόμα στην κοινωνικότητά σου.
- Ναι ε? έλεγε εκείνη η ειρωνική φωνούλα μέσα μου. Τότε γιατί δεν πάς να πιείς κανένα καφεδάκι με τα φιλαράκια σου, να γνωρίσεις κι άλλα φιλαράκια και να τελειώνει η ιστορία?
Καλά!! Να αλλάξω θεωρία. ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ τα σεντονάκια των άλλων και να κουκουλωθείς πιο ασφαλής μετά στο δικό σου. Κι άντε πάλι η αμφισβήτηση σε μόνιμο εσωτερικό διάλογο.
- Ναι ε? Τότε γιατί δεν πάς σε κανένα βιβλιοπωλείο, να βρεις "παπλώματα" κι όχι σεντονάκια.
Έστω! Έχω και τρίτη εκδοχή. ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ό,τι γουστάρω, για να κάνω το κέφι μου, χωρίς λογοκρισίες, άλλοτε χαλαρά σαν κατίνα της Τι Βι κι άλλοτε ευφυολογώντας σαν "πανεπιστημιακιά" (που λέει και μιά ψυχή). Για να ακουμπώ κάπου όσα με πνίγουν ανάλογα με την διάθεση της στιγμής. Αλλά και όσα δεν με πνίγουν (συχνά βαριέμαι να θυμώνω με όλους και με όλα). Για να μου θυμίζω τι αγαπώ, τι με χαλαρώνει, τι με ξάφνιασε, τι έτσι και τι ... γιουβέτσι.
............. (και ώπα η φωνούλα ησύχασε. Αντίδραση καμία)
Και πάνω που πανευτυχής καμάρωνα ότι ως ψαγμένο και δεόντως ψυχαναλυμένο όν βρήκα τις αιτίες μου, αρχίζει το σούσουρο. Όχι η δική μου η αμφιβολία. Αυτή το βούλωσε και το πανηγύρισα.
Κάτι άλλες φωνές προσπαθούν από χθες να με πείσουν ότι ήρθα εδώ, πάρκαρα το καλάμι μου στην ειδική θέση της εισόδου, ανέβηκα στο βήμα, φούσκωσα σαν παγώνι και άρχισα να ρητορεύω αποζητώντας το ..χειροκρότημα. Ψιλοκλωνίστηκα. Λες να 'χω τέτοιο ψώνιο και να μην το κατάλαβα? Το ξανασκέφτηκα το θέμα. Με έβαλα απέναντι και μου ζήτησα εξηγήσεις.Ύφος ανακριτικό και όσο πιο γκεσταμπίτικο γίνεται για να με ψαρώσω.
- Λέγε ρε, ήξερες τι είναι τα linkblogs?
- Όχι, ψιθύριζα με ειλικρίνεια η δόλια.
Και να χτυπάω και το μαστίγιο στη μπότα σαν τον Στέφανο Στρατηγό όταν έπαιζε τον Γερμανό αξιωματικό.
- Γιατί πήγες στη "συμμορία" του Bloghood? Τι μυστικά σχέδια είχε η οργάνωση?
- Μιά απλή παρεούλα είμαστε και περνούσαμε καλά. Ούτε συμμορία, ούτε οργάνωση, να απαντώ σαν Δήμος Σταρένιος, με ύφος σκυφτό και βλέμμα χαμηλόβλεπο.
Και ο ανακριτής να φουρκίζεται ακόμη περισσότερο.
- Και γιατί ανεβάσατε και προσωπικά blogs στο monitor και τα ίδια post τα ξαναβάζατε στο bloghood? Μίλα, επιβαρύνεις τη θέση σου όσο τα διαψεύδεις αυτά.
- Αληθές, όχι αυτό είναι αλήθεια (με ύφος από Μήτσους Λαζόπουλου και ασκήσεις θάρρους). Αλλά .. τολμώ να ρωτήσω, δεν έπρεπε? (άει χάσουυυ)
Έξαλλος ο ανακριτής. Τραπέζια φεύγουν, καρέκλες εκτοξεύονται και η κόλαση του Δάντη προ των πυλών.
- Τολμάς? Πως τολμάς? φωνάζει έξαλλος. Δεν ξέρεις τους κανόνες? Κατοχή έχουμε και 'σεις το κάνατε american bar.
Κατοχή έχουμε? σκέφτομαι. Ε τότε μήπως να κάνω αντίσταση? Μήπως να φτιάξω συμμορίες?
Μήπως να αρχίσω τις συνομωσίες? Υπολοχαγός Νατάσα και δεν είμαι και ξανθιά, γαμώτο.

........... Και μετά ξυπνάω. Αλλάζω πλευρό και λέω "Μπα όνειρο θα 'ταν. Αν έχουμε και εδώ κατοχή, ε τότε λάθος πόρτα χτύπησα. Ας κοιμηθώ από την άλλη πλευρά, μπας και δω άλλο όνειρο. Πάντως αν επιστρέψει το ίδιο ή η ζέστη θα φταίει, ή το βραδυνό φαγητό ή το κρεββάτι. Κι αν ... λέω άν το ξαναδώ ... θα κοιμηθώ στο πάτωμα (που λέει κι η Χαρούλα).

Permalink για το "Γιατί κάποιος φτιάχνει ένα blog?"

Φινλανδικά ομολογώ ότι δεν ξέρω! Δεν μου χρειάστηκαν άλλωστε ούτε πρόσφατα.
Οι Lordi τραγούδησαν εις άψογον αγγλική γλώσσα. Σήμερα όμως θα 'θελα κάποιος να μου μεταφράσει τι ακριβώς έγραφε το site που μου έδειξαν. Οι "κακόβουλοι και καχύποπτοι" πληροφοριοδότες μου επιμένουν ότι κάποιοι χάκερς έφτιαξαν ένα απλό και ωραίο κολπάκι με την ψηφοφορία της Eurovision. Ένα site όπου ένα σωρό Φινλανδοί πήραν το ελεύθερο να ψηφίσουν την πατρίδα τους ... μέσω Σουηδίας. Το πόσο εύκολα γίνονται αυτά .. είναι γνωστό.
Οι υποψιασμένοι -που μου το ψιθύρισαν- λένε ότι στην Αγγλία γίνεται ήδη χαμός με τις αποκαλύψεις για το συγκεκριμένο site, το οποίο είχε πάρα πολύ κίνηση.
Έριξα μιά ματιά ... αλλά η γλώσσα μου "αντιστέκεται". Περιμένω τα ... φώτα σας
http://www.votelordi.org/kaanna_seiska.html
Όχι πως κόπτωμαι να μάθω δηλαδή αλλά κουβέντα να γίνεται....

Permalink για το "Χάκερς "έδωσαν" τη Γιουροβίζιον στα ...τέρατα?"

Σ’ αυτό τον τόπο παραδόξως δεν υπάρχει μιζέρια, κατινιά, μπουρδολογία, κουτσομπολιό και ανέκδοτο που να μένει κρυφό. Το διαπιστώνω καθημερινά και συχνά εκπλήσσομαι με την ταχύτητα μετάδοσης τέτοιου είδους ειδήσεων.
Αντίθετα -αν και όποτε- συμβαίνει κάτι της προκοπής, πρέπει να ψάξεις προσεκτικά και με το σπαρματσέτο για να το ξετρυπώσεις.
Χωρίς πολλούς προλόγους, θέλω να αναφερθώ στο συνέδριο των σοφών που άρχισε το πρωί στην Κρήτη.Έψαχνα τον Αθηναϊκό Τύπο -σχεδόν πεπεισμένη ότι θα έχει αντιληφθεί την αξία του συνεδρίου- αναζητώντας αφιερώματα και συνεντεύξεις των κορυφαίων διανοητών που από χθες μας κάνουν την τιμή να παρίστανται στον τόπο μας.
Άνθρωποι όχι … δήθεν και οσφυοκάμπτες, που δεν αναρριχήθηκαν γλύφοντας, έρποντας και ξεγελώντας. Άνθρωποι που συγκρούστηκαν και συγκρούονται ακόμη με κατεστημένα, θέσφατα και δόγματα και ανοίγουν νέους αληθινούς ορίζοντες για τη σκέψη. Απογοητεύτηκα. Φτωχή η σοδειά του Αθηναϊκού Τύπου.
Και αποφάσισα -έτσι από βίτσιο- να συμπληρώσω τα κενά για όποιον ήθελε ενδιαφερθεί.

Ο Νόαμ Τσόμσκυ, ένας συμπαθητικός τυπάκος, που ανασηκώνει συχνά το φρύδι μιλώντας, δεν σου δίνει κατ’ αρχήν την αίσθηση ότι είναι ένα από τα πιο δυνατά μυαλά της εποχής. Κι όμως χθες σε μία τρίωρη συνέντευξη τύπου κατάφερε να καθηλώσει τους αιμοδιψείς δημοσιογράφους και να τους βάλει σχεδόν αβίαστα στον δικό του τρόπο σκέψης. Με ένα τρόπο πατρικό θα ‘λεγες, σαν να σε παίρνει από το χέρι και να σου δείχνει το δρόμο. Και ενώ τον ακούς ήρεμο και συγκροτημένο, ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι λέει πράγματα που ηχούν αιρετικά, σε μία εποχή που όλοι υποκλίνονται στις κάθε λογής εξουσίες.

"Ζούμε στην εποχή που δυστυχώς οι ισχυροί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και οι αδύναμοι απλώς ό,τι πρέπει". Το ‘πε μιλώντας για τον "παγκόσμιο χωροφύλακα" αλλά θα μπορούσε να ισχύει και σε άλλες εξειδικευμένες καταστάσεις.

Τσιτάτα … από τον χθεσινό πληθωρικό Τσόμσκυ

-Αν ίσχυε το κράτος δικαίου ο Τζωρτζ Μπους θα έπρεπε να είχε καταδικαστεί εις θάνατον για εγκλήματα πολέμου.

-Το κράτος δικαίου δεν ισχύει για τους ισχυρούς, δυστυχώς, αλλά για τους αδυνάτους, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο.

(Αναφερόμενος στην κατάσταση που επικρατεί αυτό το διάστημα στα Βαλκάνια σχολίασε τι μπορεί να συμβεί μετά από την απόσχιση του Μαυροβούνιου).
-Το επόμενο βήμα είναι άλλη μία απόσχιση ή ένας διαχωρισμός, όπως είχε προτείνει ο Πρόεδρος της Σερβίας πριν από δεκαπέντε χρόνια, σε Κοσσυφοπέδιο, Σερβία και το αλβανικό τμήμα. Υποθέτω όμως ότι αυτή θα είναι και η τελευταία απόσχιση αλλά, εν τω μεταξύ, κάτι θα συμβεί που θα φέρει πιο κοντά τα βαλκανικά κράτη.

(Για την κατασταση στο Μπαλφούρ).
-Αυτό τον καιρό υπάρχει ένα πόλεμος εσωτερικός, με τους επαναστάτες να ελέγχουν την κατάσταση. Πρέπει να αξιολογηθούν οι συνθήκες και οι συνέπειες. Αλλά υπάρχουν και άλλες χειρότερες θηριωδείες. Στο Δελχί, τη Ρουάντα και, γενικότερα, μέρη που έχουν πέσει θύματα επιθέσεων. Εκεί, ο πληθυσμός μαστίζεται από αρρώστιες που φυσιολογικά θεραπεύονται με πολύ απλά φάρμακα ή μία καλή διατροφή. Τα πρόβλημα θα είχε εξαλειφθεί εάν αυτές οι χώρες βρίσκονταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση. Ο Πρόεδρος Μπους, όμως, αρνήθηκε πρόταση που είχε να κάνει με την εξάλειψη ενός χρέους αυτών των χωρών προς τις ΗΠΑ.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να γίνουν αλλά οι λύσεις που επιλέγονται επισύρουν πολιτικό και ιδεολογικό κέρδος.

(Για την Τρομοκρατία)
-Ο αποκαλούμενος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δεν ξεκίνησε την 11η Σεπτεμβρίου αλλά είκοσι χρόνια νωρίτερα επί προεδρίας Ρήγκαν. Σήμερα, ο πόλεμος αυτός αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο οποίος ακολουθείται από μία ρητορική που κάνει λόγο για μάστιγα της εποχής και βαρβαρότητα.
-Η επιβολή ισχύς από τα κράτη ισούται με την τρομοκρατία, εξισώνοντας την επιβολή μίας πολιτικής και τους τρομοκράτες. Ακόμα πιστεύω ότι η καταπολέμηση της τρομοκρατίας δεν αποτελεί προτεραιότητα για τις ΗΠΑ, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύει ο κόσμος. -Χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτο που λέω είναι το γεγονός ότι η επιτροπή που ελέγχει τις οικονομικές συναλλαγές των ΗΠΑ με την Κούβα είναι πολυπληθέστερη από εκείνη που ελέγχει τις συναλλαγές με τους τρομοκράτες. Παράλληλα, στα σύνορα με το Μεξικό, από όπου περνάνε πολλοί λαθρομετανάστες υπάρχουν περισσότερες περιπολίες από τα σύνορα με τον Καναδά, όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος εισόδου τρομοκρατών.Ο πόλεμος ενάντια της τρομοκρατίας πυροδότησε την ακόμα εντονότερη δράση τρομοκρατών. Η επίθεση στο Ιράκ έγινε διότι αναμένανε να αυξηθεί η τρομοκρατική δράση, κάτι που τελικά επετεύχθη. Τρομοκρατήθηκε όλος ο κόσμος και το Ιράκ, σύμφωνα με τη CIA, έγινε πεδίο εκπαίδευσης τρομοκρατών που τη διέδωσαν σε όλο τον πλανήτη.

(Πολιτικοί και κοινη γνώμη)
-Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην κοινή γνώμη και την κυβερνητική πολιτική και τα κόμματα είναι πιο δεξιά από το λαό. Το πολιτικό σύστημα είναι σχεδόν αποκομμένο από τον πληθυσμό. Σύμφωνα με έρευνες, μόλις το 10% των ψηφοφόρων των ΗΠΑ γνωρίζει τις θέσεις των υποψηφίων στις εκλογές, Σε αυτό οφείλεται το γεγονός ότι οι εκλογές ακολουθούν την τέχνη της απάτης και στηρίζονται στους κανόνες της διαφήμισης και των δημοσίων σχέσεων. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικα εάν υπήρχε ελευθερία του Τύπου και της κάστας των διανοουμένων. Παράλληλα, στις ΗΠΑ το όλο σύστημα βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ζει υπό συνθήκες φτώχειας ενώ ιατρική περίθαλψη δεν υπάρχει. Ο κόσμος ζητά να αναλάβουν δράση τα Ηνωμένα Έθνη και να μειωθούν οι αρμοδιότητες της κυβέρνησης. Ακόμα, αποδοκιμάζει το δικαίωμα αρνησικυρίας και προτιμά οι ΗΠΑ να συντάσσονται με την πλειοψηφία. Οι αντιδράσεις του κόσμου, ωστόσο, δε φαίνονται αν και υπάρχει ακτιβισμός και ανησυχίες. Οι πολιτικοί τους κατακερμάτισαν και ο καθένας πιστεύει ότι είναι μόνος του.

(Τα σύγχρονα κέντρα εξουσίας του πλανήτη)
Ο Νόαμ Τσόμσκι ανέφερε ότι σήμερα υπάρχουν τρία κέντρα εξουσίας, η Β. Αμερική, η Ευρώπη και η Ασία με βάση την Ιαπωνία, Κίνα, Ν. Κορέα και Ινδία.
-Νομίζω, είπε, ότι η Ασία είναι η πιο δυναμική, έχει τα μισά οικονομικά αποθέματα του πλανήτη και το κατά κεφαλήν εισόδημα γνωρίζει τεράστια οικονομική ανάπτυξη. Παράλληλα, η Ευρώπη αποτελεί ένα μεγάλο οικονομικό κέντρο του κόσμου, κάτι που η Αμερική βλέπει με μισό μάτι. Οι ΗΠΑ, όμως παραμένουν η μοναδική στρατιωτική δύναμη του κόσμου και κάνουν κινήσεις για τη διατήρηση στρατιωτικών βάσεων, όπως στην Κρήτη.

-Πάντως παρατηρώ ότι γενικότερα είναι εντυπωσιακό το επίπεδο υποτέλειας στο οποίο βρισκόμαστε. Ακόμα, ωστόσο δεν έχει αλλάξει η ηθική του κόσμου. Πάντα όλες οι κοινωνικές τάξεις ήταν υποτελείς στην εξουσία και, ενώ υπήρχαν οράματα, δεν έγινε τίποτα. Θυμηθείτε ποιος ήπιε το κώνειο, είπε αναφέροντας χαρακτηριστικά την ιστορία του Σωκράτη και την ηθική νόρμα που επικρατεί από την εποχή του. Είναι σαν όλοι οι άνθρωποι να έχουν τρελαθεί.

Σημείωση: Θα μπορούσα να τα επεξεργαστώ και να τα "στολίσω" αλλά δεν τους χρειάζεται τίποτα τέτοιο.

Permalink για το "Όλα όσα είπε (αλλά ίσως δεν μάθατε) ο Τσόμσκυ στην Κρήτη"

Αν όντως η μουσική έχει κάτι από .. Θεό,
τότε επιτέλους βρήκα τρόπο επικοινωνίας!

Αρκεί κατά πως φαίνεται να πατήσετε πάνω
στον τίτλο του πόστ για να βρείτε το τραγούδι.
Ή αν αυτό μοιάζει πιο πολύπλοκο και δεν λειτουργεί
σωστά (πάντα θα μένω αρχάρια) θα το βρείτε απλώς εδώ http://www.yousendit.com/transfer.php?action=download&ufid=E3BAAC2302C8EF38

Permalink για το "Η Γλώσσα του Θεού"

Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει μετεμψύχωση! Πάντως αν .. λέω αν υπάρχει, τότε στην επόμενη ζωή μου θέλω να γεννηθώ Τούρκος. Και θέλω να εξηγηθώ: Βαρέθηκα να παρακολουθώ τις τηλεπροσωπικότητες να εκθειάζουν την πολιτική ωριμότητα της εξωτερικής μας πολιτικής και την ορθότητα των "σκυφτούλικων" χειρισμών μας έναντι της γείτονος.
Βαρέθηκα επίσης να είμαι καταδικασμένη να ανήκω στο έθνος των ψύχραιμων και των ορθώς σκεπτόμενων. Δε μου ταιριάζει, βρε αδερφέ.
Γι' αυτό στην επόμενη ζωή μου, θέλω να σας χαρίσω τις σωφροσύνες και την μεγάλη ιστορική κληρονομιά και να γίνω ένας μάγκας Τούρκος πιλότος, που τσαμπουκαλεύεται και τραβάει όπλο στους Έλληνες ακόμη κι όταν απλά θέλουν να τον σώσουν.
Ή μπορεί να γίνω ένας Τούρκος δημοσιογράφος-πράκτορας, που γουστάρει και κατεβάζει την ελληνική σημαία από τα Ίμια (θα τα λέω κι εγώ Καρντάκ τότε).
Μπορεί επίσης να γίνω ο επόμενος Τούρκος Υπουργός, που θα αποφασίσει την κατεδάφιση της Αγίας Σοφίας, ως βέβηλο μνημείο των "αλλόθρησκων" (τότε θα λέω όπως καταλαβαίνετε Μωάμεθ και ξερό ψωμί).
Μπορεί -αν φτάσω ψηλότερα στην Ιεραρχία- να είμαι ο επόμενος κουμπάρος σας Πρωθυπουργός της Τουρκίας, που θα αποκεφαλίσει (προς παραδειγματισμό) τον Οικουμενικό Πατριάρχη και μετά θα ρθεί να πιεί κι ένα κρασάκι ως μακαρία με τον Έλληνα ομόλογό του.
Αν πάλι η καριέρα μου δεν πάει και τόσο καλά, μπορεί απλώς να καταλήξω ένας ακόμη γκρίζος λύκος, που θα πυροβολήσει στο ψαχνό τον επόμενο Τάσο Ισαάκ ή τον επόμενο Σολωμό Σολωμού.
Πάντως ότι κι αν γίνω ... θα έχω επιλέξει το σωστό. Η ιστορία αποδεικνύει δύο πράγματα: Η ψύχραιμη ελληνική πολιτική (στα δικά μου μάτια με ελαφρώς ενδοτικές αποχρώσεις) εφευρέθηκε ως αντίβαρο στον ασίγαστο τουρκικό τσαμπουκά. Και εγώ δεν έχω πρόθεση να το κρύψω, γουστάρω να 'μαι με τους τσαμπουκάδες. Το δεύτερο δίδαγμα λέει κάτι ακόμη σπουδαιότερο: καλύτερη η μάνα του φονιά από τη μάνα του σκοτωμένου. Και στη δική μου μάνα τα μαύρα δεν πάνε.
Ξέρω ότι γενικεύω, ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι παράλογη και σχεδόν επικίνδυνη ... αλλά ειλικρινά μπούχτισα να παρακολουθώ το απόλυτο θέατρο παραλόγου της πολιτικής μας και να χαμογελώ αυτάρεσκα σαν ηλίθια επειδή υποτίθεται είμαστε σώφρονες και αποφεύγουμε τα θερμά επεισόδια.
Αν ήμουν στη θέση της Ντόρας σήμερα θα τον έδενα με αλυσίδες αυτόν τον θερμοκέφαλο πιτσιρίκο, που με κοιτάζει από το γυαλί με το ύφος του Πάσσαρη (λες και όπου να 'ναι θα με φτύσει κιόλας). Και θα του εξηγούσα .. ακριβώς που πρέπει να βάλει το όπλο του.
Αλλά είστε τυχεροί γιατί δεν είμαι στη θέση της Ντόρας και έτσι θα δείτε κι απόψε ειδήσεις βολεμένοι στην ασφάλεια του καναπέ σας.
Όμως που και που -αφού έτσι κι αλλιώς εδώ εκτονώνομαι- θα ξυπνάει ο "Τούρκος" και μένα μέσα μου γιατί κατά πως φαίνεται οι πολιτικοί μας θα μας πείσουν ότι ο Έλληνας ούτε τσαμπουκά έχει πιά, ούτε εγωισμό.

Permalink για το "Στην επόμενη ζωή μου θέλω να γεννηθώ Τούρκος"

Θες να κάνουμε σχέση?
Το ακούω συχνά στο ραδιόφωνο και σκέφτομαι ότι κάθε εποχή έχει τα σουξέ της…
Θυμάμαι το "πάμε για καφέ" και την κλασσική απάντηση "καφέ το λένε τώρα?"
Ε .. Ναι τότε το λέγαμε καφέ.. Κι εδώ που τα λέμε είχε τη γλύκα του.
Οι σημερινοί πιτσιρικάδες … αγαπημένα θύματα του έρωτος .. αγνοούν δυστυχώς την γλύκα της αναμονής.

Νοιώθω συχνά τυχερή που ανήκω σε μιά γενιά που χρειαζόταν τα πάρτυ του Σαββατοκύριακου για να σφιχταγκαλιαστεί και να φλερτάρει.
Θυμάμαι τα «μπλούζ της άγριας νιότης» σε σαλόνια συγγενικών σπιτιών. Τότε που ο δίσκος έπαιζε και μαζί του «έπαιζαν» και τα μάτια μας.
Και όλο και κάποια θεία έμπαινε για να βεβαιωθεί ότι τα φώτα ανάβουν επαρκώς και φωτίζουν δεόντως τα πρόσωπά μας αλλά κυρίως τα … χέρια μας.
Γιατί το ξεκίνημα ενός μπλουζ σε εκείνα τα πάρτυ δεν ήταν απλώς ένας χορός, ήταν μιά ερωτική ιεροτελεστία που λαχταρούσαμε να χωρέσει όσα περισσότερα επέτρεπε η εποχή.
Ένα κλίκ παραπάνω έντασης στο αγκάλιασμα, ένα απαλό φιλί στο λαιμό, αγχωμένοι ψίθυροι στο αυτί (που συχνά δεν ήξερες καν τι έλεγαν) και μετά … κατ’ ευθείαν στο μπαλκόνι. Βερμούτ στο χέρι, τσιγάρο στα κλεφτά, ύφος όσο πιο μοιραίο γίνεται, κολλητό τζήν, η μπλούζα με κονκάρδες rock απαραιτήτως και η ψυχή να .. πετάει.
Πρώτες αναγνωριστικές συζητήσεις: Σε ποιό σχολείο πας? Σ’ αρέσουν οι Scorpions? Θα παίξουμε μπουκάλα μετα?
Και ερχόταν κι η ώρα για τη μπουκάλα. Τα φώτα … χαμήλωναν όσο μπορούσαν. Το μαγικό αντικείμενο στη μέση και όλοι γύρω σαν ινδιάνοι έτοιμοι για ιεροτελεστία. Να καρφώνουμε τη μπουκάλα με το βλέμμα λες και θα την κατευθύναμε ακριβώς εκεί που λαχταρούσαμε. Άλλωστε οι ευκαιρίες ήταν λίγες. Κι η μπουκάλα -μέρος μιας σκοτεινής συνωμοσίας- να μην κάνει σχεδόν ποτέ τα χατήρια μας.
Και μετα 'θάρρος ή αλήθεια' . Άλλη μία ευκαιρία στα απωθημένα μας. Να ρωτήσουμε, να μάθουμε, να δοκιμάσουμε. Και τελικά πάντα να γυρίσουμε σπίτι λιγότερο σοφοί αλλά περισσότερο ενθουσιασμένοι.
Τότε δεν μιλούσε κανείς για σχέση. Οι επιθυμίες περιορίζονταν στον καφέ, στο μπλουζ, άντε και κάποτε σε εκείνο το πολύ ξενέρωτο "θέλεις να τα φτιάξουμε?".
Κι όμως είχε κι αυτό ένα σφίξιμο στο στομάχι αν το λεγε ο σωστός άνθρωπος. Συνήθως όμως δεν ήταν καν ο σωστός και ακολουθούσε χυλόπιτα ή απάντηση τύπου "άσε, λέω να τα πάρουμε έτοιμα".
Αλλά κι αν ακόμη "τα φτιάχναμε" οι έρωτες κουβαλούσαν πολύ ντροπή και ακόμη περισσότερες επιθυμίες. Η παρθενιά -το μέγα οχυρό της αντίστασης- και τελικά πολιορκητές και πολιορκούμενοι έμεναν με την ίδια δίψα.
Κάθε φορά που ακούω αυτό το "θες να κάνουμε σχέση" σκέφτομαι πόσο άλλαξαν οι καιροί.
Τώρα τα προφυλακτικά στα δίνουν από το Μαιευτήριο, τα μπλουζ δεν τα χορεύει κανείς πια κι η μπουκάλα ξεχάστηκε. Τα προσχήματα ξεχάστηκαν. Μπορεί να ‘ναι καλύτερα. Μεγαλύτερη ευθύτητα και πιο … χορτάτα πράγματα, δε λέω. Αλλά είχαν και εκείνες οι εποχές τη γλύκα τους. Μιά προσμονή και μια επιθυμία που στις μέρες μας χάθηκε.
Άσε που κάθε φορά που τον ακούω να ρωτάει χαρούμενα "θες να κάνουμε σχέση?" μου ‘ρχεται αυθόρμητα να του πω "όχι ρε, δεν κάνω σχέση μαζί σου. Μου τη δίνει που το λες έτσι ξενέρωτα".
.

Permalink για το ""Θες να κάνουμε σχέση?""

Τα πιο απίθανα πράγματα τα ακούς τελικά στα πολυσύχναστα γραφεία. Όχι των δημοσίων Υπηρεσιών (για να εξηγούμαι - εκεί ακούς καντήλια μόνο). Και μετά τους περιπτεράδες οι καλύτεροι και ταχύτεροι μεταφορείς ειδήσεων είναι οι γραμματείς (nothing personal).
Λοιπόν στο δικό μας γραφείο μιά γραμματέας που προφανώς βαρέθηκε τις πασιέντζες και έπιασε το ίντερνετ ... μας βρήκε σήμερα δουλειά. Από το πρωί έδειχνε εξαιρετικά απασχολημένη (πράγμα σπάνιο .. έως ύποπτο) και κατά το μεσημέρι μας το ξεφούρνισε.
- Ουφ, έλυσα το τεστ της ΜΕΝΣΑ. Τελικά μάλλον είμαι Αϊνστάιν και δεν το ξέρω.
Μας έδωσε και την ιστοσελίδα ολωνών .. για να βεβαιωθει ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι Αϊνστάιν που να απειλήσουν την αίγλη της.
Ε .. κι αφού το "πόνημα" έφτασε στα χερια μου .. είπα να σας το στείλω .. να δοκιμάσετε και εσείς τη φαιά ουσία σας.
http://www.mensa.org.gr/test.asp
Άντε και .. περιμένω αποτελέσματα. Πτυχία θα μοιράσουμε αύριο...

Permalink για το "Το τεστ της ΜΕΝΣΑ"

Της Κυριακής τα πρωινά οφείλουν να έχουν μία ηρεμία, μία χαλάρωση, λίγο χουζούρι. Το δικό μου δεν είχε τίποτα από αυτά. Μία νέα γειτόνισσα είχε μόνο, ικανή να αλλάξει όλες τις Κυριακές μου. Μετακόμισε κάνοντας όλη τη δέουσα φασαρία στην διάρκεια της εβδομάδας. Είπα, μετακόμιση είναι, δε βαριέσαι. Άλλωστε με μια ματιά μου φάνηκε σχεδόν συμπαθητική. Την ακολουθούσε ένα πλήθος από μικρά διαβολάκια, αλλά πάλι -δε βαριέσαι- τα παιδιά είναι ευτυχία (έτσι δεν λένε?).
Σήμερα όμως πρωί πρωί βάλθηκε να συζητά μεγαλοφώνως (υποθέτω ότι ήταν τόνος συζήτησης κι όχι καυγάς γιατί δεν άκουσα τίποτα να σπάει ούτε και κανέναν να αντιστέκεται)
-Μαρία, άσε κάτω το παγωτό αμέσως. Λοιπόν η Βίσση ήταν πολύ καλή, αλλά αυτοί οι Βίκινγκς .. απαίσιοι. (και ο τόνος της φωνής όλο και πιο δυνατός)
Γιώργο, φόρα αμέσως τα παπούτσια σου. Το βράδυ έχει Κώδικα Ντα Βίντσι. Τώρα θα 'χει αραιώσει ο κόσμος. Κι εγώ θέλω οπωσδήποτε να το δω. (και η φωνή να διαπερνά τους τοίχους).
Νίκη, έχεις εξετάσεις .. πότε θα διαβάσεις? Θα φτιάξω κοτόπουλο στο φούρνο σήμερα. (και η φωνή να γίνεται ασυνήθιστα διαπεραστική).
Να πάρετε εφημερίδες. Θέλω να διαβάσω για τον κουμπάρο, τον Βουλγαράκη. Αχ στο μάτι τον βάλανε όλοι. (Και η φωνή να τρυπάει το κεφάλι μου).
Τώρα βέβαια θα κάνει και ζέστη σήμερα. Μήπως να πάμε για φαγητό παραλία?
-Ναι, φωνάζω ενθουσιασμένη κι εγώ. ΝΑ ΠΑΤΕ ΠΑΡΑΛΙΑ!!!! ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΚΕΡΝΑΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ!!!

Permalink για το "Πώς καταστρέφεται ένα πρωινό Κυριακής"

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται επειδή κατά πως φαίνεται δεν μας δίδαξε όσα ήθελε.
27 Νοεμβρίου 1990. Μερικοί ξέρουν τι έγινε αλλά δεν το θυμούνται πια. Και οι περισσότεροι το κατανάλωσαν στα δελτία ειδήσεων και το απέβαλλαν δια της .. φυσικής οδού.
Σκηνικό το Πανεπιστήμιο Κρήτης (νέο ακόμη τότε, με όσα λάθη και όσα πάθη διακρίνουν την νεότητα).

Ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, με low profile, εισβάλλει ξαφνικά οπλισμένος στο αμφιθέατρο και σκοτώνει δύο καθηγητές. Δράμα !!! Οκτάστηλα, ανθρωποκυνηγητό για την συλληψη του δράστη, πένθος στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Μετέπειτα ο δράστης απεδείχθη και αυτόχειρας και τα θύματα του «μετετράπησαν» σε … ετήσιο βραβείο διδασκαλίας για πανεπιστημιακούς.
Αφόρητες ελληνικές υποκρισίες!!!!
Όταν οι κραυγες κώπασαν μια πιο προσεκτική έρευνα έδειξε ότι … κάτι σάπιο υπήρχε στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Αλλά ένας σώφρων πρύτανης το αντιμετώπισε με … εκδηλώσεις κατά της οπλοκατοχής, που γίνονταν επετειακά για μερικά χρόνια.
Πριν από μία πενταετία ένας σχεδόν γραφικός τυπάκος άρχισε να διαμαρτυρεται για μία καλοστημένη φάμπρικα συγγραμμάτων. Αλλά και πάλι οι αλλαλάζοντες κάλυψαν επαρκώς τις διαμαρτυρίες του.
Πρίν από ένα χρόνο ένας ακόμη καθηγητής τόλμησε να καταγγείλει στη Σύγκλητο παράτυπες επιλογές μεταπτυχιακών φοιτητών (το πολιτικό γραφείο .. στην υπηρεσία της Εκπαίδευσης). Έφτασε ακόμη και να κατονομάσει τα .. Λαμόγια του Πανεπιστημίου.
Αποτέλεσμα: Δεν τον άφησαν καν να παραστεί κατα την εξέταση της προσφυγής του. Φρόντισαν μάλιστα να τον παραπέμψουν με το ερώτημα της απόλυσης για συκοφάντιση του Ιδρύματος. Ο άνθρωπος οργισμένος άφησε λίγες ώρες μετά τον μάταιο τούτο κόσμο, συνειδητοποιώντας πόσο μάταιη ήταν και η προσπάθειά του.



Στιγμιότυπο από την χθεσινή συγκέντρωση φοιτητών στο Ηράκλειο



Το καλύτερο της ιστορίας (που επαναλαμβάνεται αλλά εμείς περί άλλων τυρβάζουμε) είναι το αποτέλεσμα: Ένα σωρό καλοπροαίρετοι άνθρωποι αποφάσισαν να αναμοχλεύσουν το θέμα (ο νεκρός δεδικαίωται). Και είναι -παραδόξως- ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι ή τα αντίγραφά τους που του έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα προ καιρού. Οι ίδιοι άνθρωποι που έκαναν τσιφλίκι τους ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα για να βολευτούν και να … βολέψουν. Κι από κοντά όλη η σαπίλα του συστήματος .. Πολιτική … οικονομική … Και από κάτω .. Ένας συρφετός φοιτητών - ομήρων που μαθαίνει πως γράφεται η λέξη «οσφυοκαμψία» και βγάζει τις ανάλογες ανακοινώσεις.
Έλεος .. Τέτοια πτυχία από τέτοια πανεπιστήμια φτιάχνουν τους ηλίθιους του μέλλοντος.
Αυτούς που τόσο χρειάζεται η χρονομηχανή.

Permalink για το "Τα ... λαμόγια του Πανεπιστημίου Κρήτης"

Και κάποτε οι δουλειές τελειώνουν …
Βλέπεις λοιπόν τη μέρα να σου χαμογελάει ευδιάθετη, τον ήλιο να σου κλείνει το μάτι και .... σκέφτεσαι: "γιατί τα έφτιαξε όλα αυτα ο καλός Θεούλης? Μάλλον για να με στείλει σήμερα χαλαρή - χαλαρή να πιώ ένα καφεδάκι κατά παραλία μεριά".
Το φιλοσοφείς στα γρήγορα, παίρνεις και την κολλητή τηλέφωνο και να η απόδραση … έτοιμη.
Εκεί λοιπόν που μου συμβαίνουν όλα αυτά τα σπάνια και καλότυχα να σου ξαφνικά μια αντάρα, μια οχλοβοή (πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό το χαλαρωτικό καφεδάκι στον ήλιο).
Αλλόφρονες ξεμαλλιασμένοι δημοσιογράφοι με τα μαρκούτσια στο χέρι μαζεύονται ολούθε γύρω μας.
Να και κάτι κάμεραμέν, κάτι ένστολοι λιμενικοί, μερσεντές με σκούρα τζάμια και "πίσω σου έρχεται ο κυριος Νομάρχης" (που λέει κι ο Παπακωνσταντίνου).
Τα δε κινητά να καταστρέφουν κάθε ίχνος ηρεμίας.

-Τι έγινε βρε παιδιά? Τολμάμε να ρωτήσουμε τους αλλαλάζοντες.

- Ποσειδών, Ποσειδών , απαντούν όλοι σαν χορωδία στο Μέγαρο.

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14761&m=A31&aa=1

Στη Μυθολογία μια χαρά τα πήγαινα στο σχολείο. Ποσειδώνας ο Θεός της θάλασσας με μία τρίαινα νααααααααααα (με το συμπάθειο).

Καλά, και δουλειά δεν είχε να κάνει σήμερα ο Ποσειδώνας και ήρθε να ταράξει την δική μου ηρεμία και τα λιμνάζοντα και ελαφρώς … βουρκίζοντα ύδατα του Ηρακλείου? Πρίν το καλοσκεφτω και καταλάβω τι συμβαίνει έχωσε αίφνης την τρίαινα μέσα στον καφέ μου. Τρικυμία ξέσπασε στο αφρόγαλα, τρικυμία, μποφώρ και ντεσιμπέλ παντού γύρω μου. Είπα να αντιδράσω, να προφυλακτώ, να βάλω τα γυαλιά ηλίου και να το παίξω αδιάφορη αλλά δε μου βγήκε η προσπάθεια. Μέχρι που στο τέλος εγκατέλειψα (καραβο)τσακισμένη πια την ιδέα για μια μικρή απόδραση χαλάρωσης. Λίγο πριν παραδοθώ ... για μιά στιγμή σκέφτηκα να προκαλέσω κι εγώ διπλωματικό επεισόδιο αλλά είδα το βλοσυρό βλέμμα του "συντέκνου" Ταγίπ και σκέφτηκα ότι εκείνος ήταν "σαν έτοιμος από χρόνια",οπότε ας μην του κλέψω εγώ τη δόξα. ‘Εφυγα βρίζοντας μέσα μου. Ανάθεμά σε Ποσειδώνα. Τι ζήτησα? Ένα καφεδάκι στη λιακάδα, ζήτησα. Έπρεπε να πάρεις τη σκαφάρα σου και να ‘ρθεις να μου το χαλάσεις?

Ουστ … go home … go to Germany … κι αν αύριο σε ξαναδω μπροστά μου θα φωνάξω τον Ταγίπ να σε κυνηγήσει με το σκουπόξυλο.

Permalink για το "Εγώ, ο καφές, η λιακάδα και ο "Ποσειδών""

Δεν έχω ιδέα πως γίνεται ή γιατί, αλλά υπάρχουν κάποια «σταθερά» μυστήρια στην πορεία της ανθρωπότητας που μας συναρπάζουν όλους.
Ο πολιτισμός των Μάγια, η Αρχαία Ατλαντίδα, οι πυραμίδες του Χέοπα, η ιστορία του Χριστού και άλλα.
Όλα έχουν αντέξει στην προπαγάνδα δια μέσου των αιώνων, έχουν συσκοτιστεί από ένα σωρό ιστορίες που ακροβατούν μεταξύ θρύλου και μύθου και εν τούτοις εξακολουθούν να γοητεύουν.


Ανάμεσα τους και το περίφημο Άγιο Δισκοπότηρο, το θέμα που ουσιαστικά δοκίμασε να πραγματευθεί ο καλός μας φίλος ο Ντάν Μπράουν.
Είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο του μόλις πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και έτσι πέρασα σχετικά νωρίς την «υστερία» της «Κωδικονταβίντσιας» θεωρίας.
Πέρασα, δηλαδή, νύχτες ατέλειωτες στο διαδίκτυο, αναζητώντας sites που θα με διαφωτίσουν, έκανα ιντερνετικές βόλτες σε μουσεία αναζητώντας τον αυθεντικό Μυστικό δείπνο, τον Βιτρούβειο Άντρα και την Τζοκόντα, κατανάλωσε «ψαγμένες» αναλύσεις περί του Γκράαλ και κατέληξα σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Ο κ. Μπράουν ειναι παμπόνηρος και … τεμπέλης. Παμπόνηρος γιατί κατάλαβε ότι εδώ υπάρχει ήδη ένα σενάριο που πουλάει ανά τους αιώνες από μόνο του και τεμπέλης γιατι δεν μπήκε στον κόπο να τεκμηριώσει έστω μία εκδοχή του σεναρίου αυτού.


Το άρθρο που ακολουθεί σημειώστε ότι δημοσιεύτηκε στις αρχές του 2004. Αν κάνετε τον κόπο (γιατί περί κόπου πρόκειται κατα την ταπεινή μου άποψη) να συνωστιστείτε στις
κινηματογραφικές αίθουσες το Σαββατοκύριακο, ρίξτε πρώτα μια ματιά. Όλα υπήρχαν από πριν και η κινηματογραφική μεταφορά που θα απολαύσετε δεν ειναι παρά μια πρόχειρη συρραφή τους.
Εκτός βέβαια κι αν σας αρέσει ο Τόμ Χάνκς .. Οπότε το πράγμα αλλάζει.


Το άγιο δισκοπότηρο

Κατά καιρούς συνδέθηκε με τις πιο ιερές παραδόσεις της δύσης, με το βασιλιά Αρθούρο, τους Αλχημιστές του μεσαίωνα, τον Χίτλερ, τη μυστική γενεαλογία των βασιλικών οίκων της Ευρώπης και την απόκρυφη ιστορία της ανθρωπότητας.
Πρόκειται για το θρυλικό κύπελλο που χρησιμοποίησε ο Ιησούς στο μυστικό δείπνο για να προσφέρει στους μαθητές του το αίμα του. Με το ίδιο δισκοπότηρα μερικές μέρες αργότερα, ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας περισυνέλεξε το αίμα του σταυρωμένου χριστού.
Κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει που βρίσκεται, ωστόσο όλοι ξέρουν ότι υπάρχει και κρυμμένο κάπου (ίσως και μέσα μας) περιμένει να το ανακαλύψουν για να φωτίσει με την ιερή του δύναμη τις καρδιές των ανθρώπων.
Το άγιο δισκοπότηρο κάνει πρώτη φορά την εμφάνισή του στο μυστικό δείπνο… Στην Ιερουσαλήμ το 33 μ.χ. ένα κύπελλο κρασιού βρίσκεται στη μέση του τραπεζιού που φιλοξενεί τον κύριο και τους μαθητές του στην τελευταία συγκέντρωσή τους. Ο δάσκαλος «κοινωνεί» στους μαθητές το σώμα και το αίμα του.
Στη σύγχρονη χριστιανική παράδοση ο μυστικός δείπνος κι ότι συντελέστηκε εκείνο το βράδυ γίνεται αντιληπτό σε συμβολικό επίπεδο. Όμως, μήπως επρόκειτο για μια κυριολεκτική κοινωνία; Μήπως το δισκοπότηρο περιείχε πράγματι το αίμα του Κυρίου; Μήπως εκείνο το βράδυ στην Ιερουσαλήμ έλαβε χώρα μια ιδιαίτερη τελετουργία αδελφοποιτίας που σήμανε την αρχή μιας πνευματικής γενεαλογίας;

Μερικές μέρες αργότερα το ίδιο δισκοπότηρο χρησιμοποιήθηκε από τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας για να περισυλλέξει το αίμα του Χριστού ύστερα από το λογχισμό του, πάνω στο σταυρό, από τον Ρωμαίο εκατόνταρχο Λογγίνο. Μετά τη σταύρωση ο κρυφός μαθητής του Ιησού έφυγε από τους Άγιους Τόπους. Ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι ο Ιωσήφ έφτασε το Γκλαστονμπερι της Βρετανίας. Εκεί κάθισε να ξεκουραστεί δίπλα στα νερά μιας πηγής με το δισκοπότηρο στο στήθος του. Κάποια στιγμή όμως το αίμα του Ιησού χύθηκε κάτω. Από τότε, σύμφωνα με την παράδοση, το άγιο αίμα έχει διαποτίσει τα νερά της πηγής που έχουν ένα χαρακτηριστικό κοκκινωπό χρώμα. Ο μύθος όμως παρουσιάζει κάποιες παραλλαγές, καθώς οι πρώιμες εκδοχές του περιγράφουν τον Ιωσήφ, όταν πεθαίνει, να θάβεται όχι με το δισκοπότηρο, αλλά με δύο μπουκαλάκια – το ένα γεμάτο με το αίμα του χριστού και το άλλο με το υγρό που έτρεξε από τα πλευρά του…

Σχετικά με την τύχη του δισκοπότηρου στους αιώνες που ακολουθούν επικρατεί σιωπή. Ώσπου μετά το 500 μ.Χ. αναδύεται ο μύθος του βασιλιά Αρθούρου και των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης. Ο Arthur είναι ο «πάσχων βασιλιάς» που θα λυτρώσει τον κόσμο από τις δυνάμεις του κακού. Πάσχει όμως και για να γιατρευτεί επιβάλλεται να βρεθεί το δισκοπότηρο, το γκρααλ. Ο κεντρικός πυρήνας των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης αριθμεί δώδεκα μέλη (όσοι και οι μαθητές του Ιησού). Στην αναζήτηση του δισκοπότηρου παίρνει μέρος ο Πάρσιφαλ και είναι αυτός που στο τέλος βρίσκει το grail και γιατρεύει τον Αρθούρο. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές, η αναζήτηση αυτή αντιπροσωπεύει περισσότερο ένα μυητικό στάδιο αυτογνωσίας παρά μια αποστολή με σκοπό απλώς την εύρεση του δισκοπότηρου. Με τον κύκλο των ιστοριών του Αρθούρου μορφοποιήθηκε με τα χρόνια η λεγόμενη δυτική μυστική παράδοση, η οποία αναβίωσε μερικούς αιώνες αργότερα με την εμφάνιση των ναϊτών ιπποτών.

Το 1118 στους Άγιους τόπους ιδρύθηκε το τάγμα των ιπποτών του ναού. Ενώ αρχικά ζούσαν σε απόλυτη φτώχεια, η δύναμή τους σιγά – σιγά άρχισε να μεγαλώνει, με αποτέλεσμα το 12ο αιώνα να είναι πανίσχυροι. Ώσπου, ο βασιλιάς της Γαλλίας, Φίλιππος ο Ωραίος, καταχρεωμένος στους Ναΐτες έχοντας δανειστεί τεράστια ποσά, αποφασίζει να τους εξοντώσει. Έτσι, σε συνεργασία με τον πάπα, Κλημέντιο τον Ε διατάζει τη διάλυση του τάγματος και τη σύλληψη των Ναϊτών. Σύμφωνα με μια εκδοχή, ορισμένοι ιππότες διέφυγαν στη Σκοτία έχοντας μαζί τους το άγιο δισκοπότηρο, το οποίο, όπως λέγεται, το έδωσαν προς φύλαξη στην οικογένεια Σαιντ Κλαιρ, του Ρόσλιν, κοντά στο Εδιμβούργο.
Από τότε, ορισμένοι θέλουν τους Ναΐτες φύλακες του μυθικού γκράαλ – που στην ουσία συμβολίζει ένα είδος εσωτερικής γνώσης – το οποίο αναζητούν διαρκώς τα μέλη πολλών αδελφοτήτων. Ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι το λεγόμενο άγιο δισκοπότηρο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μυστικό ευαγγέλιο που έγραψε ο ίδιος ο Χριστός (!), το οποίο αποτελεί την εσωτερική παράδοση των Ναϊτών.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, το δισκοπότηρο μετά την εξόντωση των Ναϊτών πέρασε, στους καθαρούς. Η αίρεση των καθαρών, εξαπλώθηκε στην Ευρώπη από το 10ο έως το 15ο αιώνα μ.Χ. και ορισμένοι τους θεωρούν κλάδο των ναϊτών. Η μεγάλη αποδοχή της «αίρεσης» από το λαό ανησύχησε τον πάπα, ο οποίος και εξαπέλυσε σταυροφορία εναντίον τους. Τελευταίο προπύργιο αντίστασης των καθαρών ήταν το κάστρο του Μονσεγκύρ, το οποίο έπεσε το 1244 μ.Χ. Σύμφωνα με αναφορές της Ιεράς Εξέτασης, τέσσερις Αλβιγινοί κατάφεραν να διαφύγουν από το κάστρο ζωντανοί. Μαζί τους είχαν ένα αντικείμενο ανεκτίμητης αξίας, το Γκράαλ, που έκρυψαν κάπου στα Πυρηναία!
Μετά το μεσαίωνα ο μύθος του δισκοπότηρου επισκιάστηκε. Η μεταρρύθμιση απομάκρυνε το μυστήριο της θείας κοινωνίας από το κέντρο της θρησκευτικής πρακτικής και η ιερή του αξία χάθηκε από τους κόλπους της χριστιανικής δύσης. Την ίδια περίοδο, ο μύθος γύρω από τον Αρθούρο και το δισκοπότηρο αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία από τους καθολικούς, ότι δήθεν είναι ο πρόδρομος του προτεσταντισμού ή ότι έχει διαφθαρεί από τους καθαρούς και από άλλους αιρετικούς. Έτσι η έννοια του άγιου δισκοπότηρου συσκοτίστηκε ακόμη περισσότερο στο μυαλό των ανθρώπων. Επτακόσια χρόνια αργότερα ο συνταγματάρχης των Eς Ες Όττο Ραν πήρε τη σκυτάλη και άρχισε να αναζητά το χαμένο θησαυρό για λογαριασμό του τρίτου ράιχ, κατόπιν εντολής του ίδιου του Χίτλερ.
Σήμερα υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο όπου ενδέχεται να βρίσκεται το άγιο δισκοπότηρο. Ένα από αυτά είναι στη Γένοβα όπου φυλάσσεται το sacro catino, ένα δοχείο σε πράσινο χρώμα που βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Λαυρέντιου και το οποίο έφεραν μαζί τους οι σταυροφόροι από την Παλαιστίνη το 1102.
Αρχικά υπήρχε η άποψη ότι είχε σμιλευτεί από ένα μόνο σμαράγδι, όμως εργαστηριακές έρευνες έδειξαν ότι είναι φτιαγμένο από απλό γυαλί. Το sacro catino, ωστόσο, ταιριάζει πολύ με την περιγραφή του δισκοπότηρου όπως παρουσιάζεται από τον Βολφραμ φον Έσενμπαχ στο κλασικό του έργο Πάρσιφαλ.
Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η τωρινή πατρίδα του γκράαλ είναι η Σκοτία και ότι το δισκοπότηρο είναι κρυμμένο σε μια κολόνα, που ονομάζεται η στήλη του μαθητή τέκτονα, στο περίφημο παρεκκλήσι του Ρόσλιν. Η σύζυγος του συγγραφέα Τρέβορ Ραβενσκροφτ αλυσοδέθηκε γύρω από τη συγκεκριμένη στήλη, σε μια προσπάθεια να αναγκάσει τις αρχές να εξετάσουν την κολόνα με ακτίνες Χ. Οι αρχές δεν το έκαναν, το επιχείρησαν όμως οι Τόνυ Γουντ και Γρεγκ Μιλς με ανιχνευτική συσκευή, αλλά δεν εντόπισαν κρυμμένο μέταλλο. Παρά ταύτα, το Ροσλιν παραμένει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αφού ο γνωστός ιστορικός Άντριου Σινκλερ (γόνος της οικογένειας των Σαιντ Κλαιρ) πρόσφατα υποστήριξε ότι σε μια από τις υπόγειες στοές του παρεκκλησιού βρίσκεται το άγιο δισκοπότηρο…
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή το δισκοπότηρο πέρασε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, στην Νέα Υόρκη. Στο μουσείο του πάρκου Φορτ Τράιον, στο Μανχάταν, υπάρχει ένα μοναδικό τεχνούργημα γνωστό ως δισκοπότηρο της Αντιόχειας, το οποίο βρέθηκε το 1910 κοντά στην ομώνυμη πόλη. Ορισμένοι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για το αυθεντικό δισκοπότηρο, όμως κάποιοι άλλοι το χρονολογούν γύρω στον 4ο ή 5ο μ.Χ., που σημαίνει ότι αποκλείεται να είναι το κύπελλο που χρησιμοποίησε ο Ιησούς.
Ένα άλλο σκεύος, πολλά υποσχόμενο σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι το κύπελλο του Νάντεος. Υποτίθεται ότι είχε διασωθεί επί δεκαετίες στο μοναστήρι του Γκλαστονμπερι, το οποίο γκρεμίστηκε κατόπιν εντολής του βασιλιά Ερρίκου του 8ου το 1536 μ.Χ. Οι μοναχοί κατάφεραν να σώσουν το ιερό κύπελλο και το έστειλαν για φύλαξη στο μοναστήρι της στράτα Φλόριντα στην Ουαλία. Από εκεί μεταφέρθηκε στο μέγαρο του Νάντεος της οικογένειας Πάουελς. Το κύπελλο πέρασε την κατοχή της οικογένειας Μάιρουλες, όπου βρίσκεται ακόμη και σήμερα. Είναι φτιαγμένο από σκούρο ξύλο ελιάς και η μια του πλευρά λείπει, αφού διαβρώθηκε από τα χείλη των πιστών κατά τη διάρκεια των αιώνων. Είναι ενδιαφέρον ότι ο ίδιος ο Βάγκνερ φιλοξενήθηκε για ένα διάστημα στο Νάντεος, την εποχή που συνέθετε το μεγάλο έργο Πάρσιφαλ.

Το τελευταίο γνωστό υποψήφιο άγιο δισκοπότηρο βρίσκεται στο παρεκκλήσι του καθεδρικού ναού της Βαλένθια, στην Ισπανία. Η ιστορία αυτού του κειμηλίου αρχίζει με τον άγιο Λαυρέντιο, έναν ντόπιο που έγινε διάκος του Κλήμη, επισκόπου της Ρώμης, τον 3ο αιώνα μ.Χ. Υπάρχουν πολλές ιστορίες για το πώς το δισκοπότηρο έφτασε στην ρώμη, όπως για παράδειγμα, ότι το έφερε από τη Βρετανία κάποιος τοπικός ευγενής, που πήγε για προσκύνημα στην αιώνια πόλη. Ο άγιος Λαυρέντιος από εκεί το έστειλε στην πατρίδα του. Έτσι, το 258, το δισκοπότηρο έφτασε στη Χουέσκα, όπου φυλάχτηκε με αφοσίωση για πολλά χρόνια στην εκκλησία του σαν πέντρο ντε σιρέζα. Μετά τη διάλυση του βασιλείου των Βησιγότθων το 714 μ.Χ., το δισκοπότηρο παρέμεινε κρυφά στο μοναστήρι του Μονσεράτ. Από το Μονσεράτ μεταφέρθηκε στο μοναστήρι του Σαν Πέντρο Ντε Σιρέζα κι από εκεί στο Σαν Αντριάν ντε Σασάμπε, το καταφύγιο των επισκόπωv του Άραγκον. Το 1014 έφτασε τελικά μαζί με τον επίσκοπο στην πόλη της Γιάκα.
To 1071 ο παπικός απεσταλμένος στο Άραγκον ζήτησε να σταλεί το δισκοπότηρο στο μοναστήρι του Σαν Χουάν ντε λα Βέγκα. Ο επίσκοπος της Γιάκα το έστειλε πρόθυμα, οι μοναχοί, όμως, του μοναστηρίου δεν το επέστρεψαν ποτέ. Αυτοί με τη σειρά τους μετά από αιώνες αναγκάστηκαν να το παραδώσουν στον αντίπαπα Βενέδικτο τον 13ο, ο οποίος διέταξε κάποιο σύμβουλό του να πάει στο βασιλικό παρεκκλήσι, στη Σαραγόσα. Από εκεί το δισκοπότηρο έφτασε στη Βαρκελώνη με το βασιλιά του Άραγκον και μετά στη Βαλένθια το 1424. Τελικά, στις 18 Μαρτίου του 1437 τοποθετήθηκε στον καθεδρικό ναό της Βαλένθια, όπου και από τότε παραμένει.
Είναι ένα κοκκινοκαφέ κύπελλο από αχάτι, ρωμαϊκής τεχνοτροπίας, στο οποίο έχουν προστεθεί μια χρυσή βάση και ασημένια χερούλια, μαζί με πέρλες, σμαράγδια και ρουμπίνια. Ο πάπας Ιωάννης – Παύλος ο Β το χρησιμοποιούσε συχνά για τη θεία κοινωνία και υπάρχει ακόμη και τοπική αδελφότητα ιπποτών, η royal brotherhood of santo caliz of Valencia, που είναι αφοσιωμένη στη φύλαξή του!
Από όλα τα κύπελλα, αυτό στη Βαλένθια έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι το πραγματικό δισκοπότηρο. Η προέλευσή του είναι η παλαιότερη και η πιο καλά τεκμηριωμένη. Επιπλέον, είναι το μοναδικό που αναγνωρίζει και η καθολική εκκλησία ως το κύπελλο που χρησιμοποίησε ο Χριστός στο μυστικό δείπνο. Ενδέχεται, όμως, να υπάρχει κάποια αυθεντικότητα και στα υπόλοιπα και ίσως και σε άλλα. Άλλωστε, από τη στιγμή που οι συμμετέχοντες στο μυστικό δείπνο ήταν τουλάχιστον δεκατρείς, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δεκατρία κύπελλα….

Γύρω από το άγιο δισκοπότηρο έχουν δημιουργηθεί πολλοί θρύλοι, που κατά ένα θαυμαστό τρόπο αντέχουν στο χρόνο. Κι εκεί, μέσα στο χρόνο, είναι που η πραγματικότητα μπερδεύεται με το μύθο. Αυτή όμως είναι η γοητεία του άγιου δισκοπότηρου. Ότι μπερδεύει τον αναζητητή. Ότι λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, καθώς η αναζήτηση κινείται σε φυσικό αλλά και σε συμβολικό επίπεδο, μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Ο ρώσος ορθόδοξος μοναχός Αλεξάντερ Μουμρίκοφ, σε μια συζήτηση του για την προσευχή της καρδιάς το 1993 με τον συγγραφέα Ντένις Λιούις, παρατήρησε ότι, αν κάποιος εκτελέσει αυτή την προσευχή κανονικά, αισθάνεται ένα είδος δισκοπότηρου θείας κοινωνίας να ανοίγει προς τα πάνω… το δισκοπότηρο αναπαριστά την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Η πρώτη σφαίρα σχηματοποιείται στο επίπεδο του στήθους… η δεύτερη σφαίρα συμπιέζεται στο λαιμό και η τρίτη σφαίρα ανοίγει στο κεφάλι.
Ο Μούμρικοφ ισχυρίζεται ότι τα δισκοπότηρα που απεικονίζονται στις εικόνες της ορθόδοξης εκκλησίας «αναπαριστούν την επιστήμη εκείνων των ανθρώπων που έχουν μάθει πώς να κατευθύνουν την εσωτερική τους ενέργεια! Είναι ικανοί να αισθάνονται το δισκοπότηρο μέσα τους και να βλέπουν τη μεταμόρφωση της εσωτερικής ενέργειας έτσι όπως λαμβάνει χώρα.

Κι αν έχετε όρεξη για διάβασμα ... υπάρχουν πολλά ακόμη άρθρα:
http://el.wikipedia.org/wiki
http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=41740
http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=159714
http://library.techlink.gr/4t/article-main.asp?mag=1&issue=53&article=662
http://www.metafysiko.gr/textview.php?id=119
http://www.cosmicnet.org/detail.php?id=1423&category=BOOKS

Permalink για το "ΚΩΔΙΚΑΣ ... ΒΙΝΤΣΙ (χωρίς ντα) Νο 2"

Έχω αρχίσει να κουράζομαι με τον Κώδικα Ντα Βίντσι.
Ακόμη κι αν μας εντυπωσίασε με την πρωτοτυπία του θέματος προ καιρού τώρα τείνει πια να … ξεκατινιαστεί η υπόθεση. Κάτι σαν την επέτειο του Πολυτεχνείου που την νομιμοποιήσαμε και έχασε την αίγλη της.
Το πρωί άκουσα τον εξής καταπληκτικό διάλογο παρκάροντας: (συνομιλούν δύο γειτόνισσες από τα μπαλκόνια τους)

- Να πάμε να το δούμε στο σινεμά, αλλά ο παπά Γιώργης μου είπε ότι αυτά ειναι αιρετικά πράγματα
- Ο παπα Γιώργης δεν θα πάει να το δει?
- Όχι, τον ρώτησα και μου είπε ότι είναι αμαρτία μεγάλη γιατί η εκκλησία δεν τα παραδέχεται αυτά
- Εγω άκουσα τον πατέρα Μεταλληνό να λέει το ίδιο στην τηλεόραση, αλλά ο γιός μου που διάβασε το βιβλίο έχει πάθει πλάκα.
- Ξέρεις γράφει ότι ο Χριστός παντρεύτηκε την Μαγδαληνή, έκανε παιδιά και μάλλον υπάρχουν ακόμη απόγονοί του ανάμεσά μας
- Την Μαγδαληνή , την πόρνη? Σιγά μην την παντρεύτηκε… αυτά διαβάζει ο γιός μου και μου κυκλοφορεί συνεχως με κάτι ... ξεβράκωτες. Ήμαρτον Κύριε.
....................................................................................
Αχ κύριε Μπράουν, που το κατάντησες το "πόνημα" για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια.
Λαϊκό προσκύνημα θα γίνει και στους κινηματογράφους και στις … Εκκλησίες

Permalink για το "ΚΩΔΙΚΑΣ ... ΒΙΝΤΣΙ (χωρίς ντα)"

Ξέσπασε πόλεμος πρωί πρωί στο γραφείο.
Δευτεριάτικα .. ποιός έχει όρεξη για φασαρίες?
Κι όμως ... αιτία η ορθογραφία. Πόσο εγκλωβισμένοι όλοι στους κανόνες της ...
Θυμήθηκα την Κική. Και είπα να σας το θυμίσω.
Έχουν και οι βιασύνες μας τα άλλοθι τους !!
Γράψε Λάθος


Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιαζω αντί για συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυό μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε απ' έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.
Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.
Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα.
Οταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Ομως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.
Ρωτάς από πού και ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνοια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

Permalink για το "Κική Δημουλά: Γράψε Λάθος"

Λατρεύω τον Μαρκέζ ... Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε...
Από τις "πουτάνες της ζωής του" μέχρι ... "τους έρωτες και τα άλλα δαιμόνια".
Βρήκα το τελευταίο κείμενο κι είπα να σας το θυμήσω.

Τι κι αν είπαν ότι μπορεί και να μην ήταν καν δικό του.
Ήταν καλό και .. αν κάποιος τον μιμήθηκε το έκανε πολύ ... κομψά και εύστοχα

........ "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Permalink για το "Ο πάντα επίκαιρος Μαρκέζ"

Το 'λεγα πάντα ανθυπομειδιώντας: Οι μάνες είναι η καλύτερη "εφεύρεση" στον πλανήτη μας.
Αρκεί να ξέρεις να τις κρατάς σε μία απόσταση ασφαλείας. Αφού πρώτα σε κυνηγήσουν για χρόνια με εκείνο το ποτήρι το γάλα στα χέρια ή την επιμονή του "ντύσου ζεστά θα κρυώσεις". Αφού νιώσεις πόσο άδολα και βαθειά σε νοιάστηκαν. Αφού συγκρουστείς με τις υπερπροστατευτικές εμμονές τους και "πνιγείς" από τα δικά τους κοινωνικά status.
Και μετά .. όταν μεγαλώνοντας λοξοδρομείς και απομακρύνεσαι, τότε το συνειδητοποιείς.
Πόσο σου λείπουν ... πόσο εύχεσαι να ταν ακόμη κοντά ... πάλι με το ίδιο ποτήρι γάλα ... να σε κυνηγούν στα 20 .. στα 30 .. στα 40 .. στα 100 σου.
Κι όσο τα χρόνια σε παίρνουν από το χέρι και σε τραβάνε μακρυά τους τόσο τις αποζητάς. και αναρωτιέσαι: Ναι, εγώ ξέρω πόσο μ' αγαπάει αλλά πρόλαβα να της το πω ... να της το δείξω ... πόσο την αγαπώ κι εγώ. Όχι, δεν πρόλαβα. Μια μέρα τον χρόνο δεν μου φτάνει. Και τις άλλες ξεχνιέμαι στην καθημερινότητα. Την αποπαίρνω, την πληγώνω, την τυρρανώ. Αλλά έτσι ακριβώς την νιώθω πιο δική μου. Πιο "κομμάτι" μου.
Και μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πόση αλήθεια έκρυβε η ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ που είπε πως το μεγαλύτερο ξάφνιασμα κάθε γυναίκας είναι ότι μεγαλώνοντας συνηδειτοποιεί πόσο έμοιασε στη μητέρα της.
Αυτό με τρομάζει περισσότερο. Αν ήδη μοιάζουμε ... τότε ήδη δεν χωρά σε "πατενταρισμένες παγκόσμιες μέρες" ή σε αγκαλιές λουλουδιών που θυσιάστηκαν τόσο ... στημένα. Κι ενώ το νιώθω .. πάλι θα ενδώσω σ' αυτά που επιλέγει η .. αγέλη. Κι ας ξέρω πως ούτε σε εκείνη ούτε σε μένα θα φτάνουν. Κι ας με κοιτάξει πάλι βουρκωμένη όπως κάθε χρόνο για να πεί αμέσως:
Τι να τα κάνω τα λουλούδια? Εγώ άλλα θέλω.
Κι εγώ Μάνα. Κι εγώ άλλα θέλω.

Permalink για το "Μάνα .. η καλύτερη "εφεύρεση" στον πλανήτη"

Εύστοχος τίτλος για ταινία τώρα που το σκέφτομαι. Ιδίως όταν προβάλλεται σε «δογματικές» εποχές. Τότε που οι καλοί ξεχώριζαν από τους κακούς και οι άσχημοι ήταν απλά μία υπαρκτή κατηγορία.
Μου το θύμισε κάποιος πρόσφατα (αποφεύγω τη λέξη «φίλος» γιατί παραμυθιαζόμαστε διαρκώς με την χρήση της). “Δεν ξέρω καν ποιός είναι καλός και ποιός κακός» είπε. Δίκαιο .. τώρα που το ξανασκέφτομαι!!! Ακριβές, ορθολογικόν αλλά πόσο πιο δύσκολα γίνανε τα πράγματα έτσι.
Νοσταλγώ τις εποχές που οι ρόλοι ήταν διακριτοί. Όπως στις ταινίες. Αντιλαμβανόσουν γρήγορα τις προθέσεις και προχωρούσες στην κατάταξη. Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος. Ιδίως δε στα γουέστερν. Εκεί ξεχώριζες άμεσα τον παράνομο και τον σερίφη. Τον κλέφτη και τον αστυνόμο. Και αντίθετα με όσα λέει η Αλεξίου «-δεν- ήσουν πάντα ο κλέφτης, μάτια μου». Μάλλον με τους καλούς, τους σερίφηδες και τους αστυνόμους … παίζαμε μπάλα.
Και τώρα? Τώρα κοιτάς σαστισμένα … αναρωτιέσαι ποιός είναι ο καλός και ποιός ο κακός. Για άσχημο ούτε λόγος να γίνεται!!! Εξαφανίστηκαν οι άσχημοι. Εξέλειπαν ως κατηγορία. Κι ενώ αυτό υπό κανονικές συνθήκες μειώνει τις πιθανότητες, παραδόξως τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα.
Γεμίσαμε «καλόκακους» ή «κακόκαλους». Κι άντε να μαντέψεις, να βρεις και να κατατάξεις σωστά. Και στο τέλος τέλος δεν νοιάζεσαι κιόλας. Και αυτό μάλλον είναι το χειρότερο. Γιατί στο βάθος αναρωτιέσαι: Έτσι δεν είμαι κι εγώ?
Χαχα οι συνθήκες!!! Μαγική λέξη… σπουδαία ανακάλυψη .. Ελαστική .. Τα χωράει όλα…. Τα λάθη μας .. Τα πάθη μας … Τα ελατήρια μας.
Οι συνθήκες μάλλον εξαφάνισαν τους καλούς και τους κακούς.
Κι άντε να ψάχνεις κάθε φορά να προσδιορίσεις επακριβώς τις .. Συνθήκες. Κάτι σαν τις τρεις Γεωμετρίες των Μαθηματικών που στο τέλος ό,τι αποτέλεσμα κι αν βγάλεις πρέπει να σκεφτείς αν χρησιμοποίησες την κατάλληλη Γεωμετρία.
Πόσες παράλληλες λέει από το ίδιο σημείο…
Μία .. Καμία … Εκατομμύρια .. Άπειρες . Δεν βαριέσαι.
Είδες το «δεν βαριέσαι»? Κι αυτό μαγική εφεύρεση. Κολλάει παντού, σαν την Κόκα Κόλα που … πάει με όλα.
Υ.Γ. Προτείνω να αλλάξουμε πια τον τίτλο της παρωχημένης ταινίας. Από …………«Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»
Σε ……………«δεν βαριέσαι, δεν βαριέσαι και δεν υπάρχεις».

Permalink για το "Ο καλός, ο κακός και ο ... Άσχημος"

Δεν
ξερω
πια
τι
πρέπει
να με
"χαλάει"
περισσότερο?

Να ήξερε ο κυριος Καραμανλής άραγε
ότι στο Μέριλαντ εδρεύει η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ ή να το αγνοούσε?

Permalink για το ""Μιλάτε ... σας ακούμε""

Ο Μάης μας προέκυψε οδυνηρά αποφασισμένος. Για βροχές .. για ανατροπές.
Στη Γαλλία του 2007 ο Σαρκοζί σχεδιάζει τον δικό του ... διαφωτισμό, με φόντο τη χλιδή μίας θαλαμηγού. Στην Λυών, την Τουλούζη και το Παρίσι .. οι εικόνες από τα οδοφράγματα και τις συγκρούσεις μοιάζουν να επιμένουν να σου θυμίσουν
ειρωνικά τον Μάη του 68. Η επανάσταση σαραντάρησε και .. κρυφοκοιτάει ακόμη 
από την κλειδαρότρυπα. 

Savvidh_Voula_-_Al...

Πάνε δέκα χρόνια πια που ο Ριχάρδος Σωμερίτης έγραψε το κείμενο που ακολουθεί. Φταίει εκείνη η φράση του στο τέλος που το θυμήθηκα πάλι:


Στις 15 Μαρτίου 1968 ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους της γενιάς του και αρχισυντάκτης της «Λε Μοντ», ο Πιερ Βιανσόν - Ποντέ, διαπίστωνε αιφνιδιάζοντας τους πάντες ότι «αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα την πολιτική ζωή είναι η πλήξη». Και πρόσθετε ότι με εξαίρεση μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους (ήδη!) και νέους χωρίς εργασία, τους μικροαγρότες που ισοπεδώνει η πρόοδος και τους όσους γέρους όλοι έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους, «οι Γάλλοι πλήττουν», «μελαγχολούν», δεν αισθάνονται ότι μετέχουν σε κάτι το σημαντικό, το κεφαλαιώδες. Ομως, υπογράμμιζε, η φαντασία και το πάθος είναι αναγκαία τόσο όσο και η κοινωνική ευεξία και η οικονομική πρόοδος...

Το άρθρο αυτό έχει χαρακτηρισθεί «ιστορικό». Διότι μερικές εβδομάδες αργότερα ξεκινούσε ο γαλλικός Μάης ακριβώς από το πανεπιστήμιο - στρατώνα της Ναντέρ, κοντά στο Παρίσι, που είχε ανεγερθεί πρόσφατα στη θέση μιας τενεκεδούπολης.

Ξεκίνησαν δηλαδή από εκεί τα «γεγονότα» που μερικοί αποκάλεσαν «κίνημα», άλλοι «επανάσταση» και που κανείς ως τώρα δεν μπόρεσε να εγκλείσει σε μια φόρμουλα γενικής αποδοχής. Με τα πρώτα και αυθόρμητα συνθήματα οι φοιτητές βάλθηκαν να αξιώνουν «τη φαντασία στην εξουσία», την «απαγόρευση των απαγορεύσεων», τον γενικευμένο διάλογο, την απαλλαγή από ένα βαρύ αυταρχικό σύστημα κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων που χαρακτήριζε την γκωλική Γαλλία. Γι' αυτό με συγκίνησαν.

Το κίνημα αμφισβήτησης των κατεστημένων δεν ξεκίνησε από το Παρίσι. Είχε ήδη, από καιρό, διεθνή χαρακτήρα. Η ιδιαιτερότητα όμως του γαλλικού Μάη είναι σαφέστατη. Πρώτον, πολύ γρήγορα, σε ολόκληρη τη Γαλλία, και όχι μόνο στο Παρίσι, αναπτύχθηκε παράλληλα με τη φοιτητική εξέγερση ένα τεράστιο και συχνά πρωτότυπο ως προς τις επιδιώξεις του απεργιακό κίνημα· δεύτερον, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, σημειώθηκε μια μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στην παραδοσιακή Αριστερά και τις ακραίες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις· τρίτον, ο καθένας, σε όλους τους χώρους, από τα αμφιθέατρα ως τα τραπεζικά γραφεία, από τα εργοστάσια ως τα στούντιο της τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας, βάλθηκε ξαφνικά να συζητεί και συχνά να οργανώνει νέες μορφές και μεθόδους εργασιακών σχέσεων στηριζόμενες στην αυτοδιαχείριση, στον ελεύθερο διάλογο, στις συλλογικές αποφάσεις, στην κατάργηση των «μικροπροϊσταμένων», κύριο σύμβολο του εργασιακού αυταρχισμού.

Εχουν αναλυθεί τα πάντα σχετικά με το φοιτητικό κίνημα, τη δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο του αριστερισμού σε όλες του τις μορφές, τις πιο ιδεαλιστικές και ρομαντικά απελευθερωτικές αλλά συχνά και τις πιο απεχθείς όταν οδηγούσαν στον υπέρτατο αυταρχισμό της βίας και, μετά τον Μάη, της τρομοκρατίας. Εχουν επίσης, και σωστά, αναλυθεί οι συνθήκες και οι συνέπειες της μετωπικής σύγκρουσης των «επαναστατών» με τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές που, όπως κατηγορήθηκαν, «πρόδωσαν την επανάσταση», μέσω κυρίως των συνδικαλιστικών οργανώσεών τους. Το σύνθημα «Συνδικάτα, προδοσία!» (να δεις χαρά η εργοδοσία) περιλαμβάνεται, σε πολύ καλή θέση, στα «άπαντα» του Μάη που πράγματι τερματίστηκε σαν λαϊκή εξέγερση όταν οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις διαπραγματεύτηκαν μαζικές αυξήσεις και ορισμένα νέα δικαιώματα. «Μόνον», είπαν οι αριστεριστές, που «ήθελαν τα πάντα, αμέσως!».

Αυτό όμως που δεν έχει τόσο αναλυθεί είναι το γεγονός ότι ναι μεν από τον Μάη του «μεγάλου θεάματος» της Σορβόννης και των οδοφραγμάτων δεν μένει ουσιαστικά τίποτε, έμειναν όμως πολλά σε ορισμένους ιδιαίτερα σημαντικούς τομείς, έστω και αν αυτό δεν γίνεται πάντα αντιληπτό. Ετσι ο Μάης δεν ήταν σίγουρα «επανάσταση» εφόσον τίποτε δεν άλλαξε στην πολιτική και στην οικονομία. Είχε όμως βαθύτατες και επαναστατικές συνέπειες για τις οικογενειακές σχέσεις, για την απελευθέρωση ατομικών και συλλογικών δυνατοτήτων δημιουργίας και εκσυγχρονισμού, για την αντιμετώπιση των νέων και των προβλημάτων τους, για τις εργασιακές σχέσεις (αλλά αυτό η κρίση το μετέτρεψε σε παρελθόν...) και επίσης για μια σημαντική απελευθέρωση της ενημέρωσης.

Δεν είναι πολύ γνωστό ότι εκτός από το Καρτιέ Λατέν, τα εργοστάσια, και κυρίως τα εργοστάσια Ρενό ­όπου ο Ζαν Πολ Σαρτρ έδωσε μια μάχη επαναστατικού αριστερισμού εναντίον του πανίσχυρου εκεί κομμουνιστικού συνδικάτου , ορισμένες τράπεζες και τον σε κατάσταση διαρκούς επαναστατικού «χάπενινγκ» κόσμο του θεάματος, ο γαλλικός Μάης είχε και ένα άλλο ιστορικό και σημαντικό επίκεντρο: τα κτίρια της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης.

Την εποχή εκείνη ο διοικητικός και πολιτικός έλεγχος των γαλλικών οπτικοακουστικών μέσων (δημόσιο μονοπώλιο) ήταν πλήρης. Τα προσφερόμενα προγράμματα ήταν βέβαια υψηλής ποιότητας: κανένας δεν ενδιαφερόταν για μετρήσεις. Ο έλεγχός τους όμως (πολιτικός και συχνά ιδεολογικός) προκαλούσε σοβαρές αντιδράσεις μεταξύ των παραγωγών. Στον χώρο της ενημέρωσης τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα: διευθυντής ειδήσεων κυρίως της τηλεόρασης ήταν στην πραγματικότητα ο αρμόδιος υπουργός! Ετσι, και ενώ το Παρίσι κυριολεκτικά φλεγόταν, απαγορεύτηκε η μετάδοση κάθε σχετικού τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού ρεπορτάζ.

Το αποτέλεσμα ήταν μια χωρίς προηγούμενο αντίδραση των δημοσιογράφων, των τεχνικών και των παραγωγών, κοντολογίς του συνόλου του προσωπικού: κατάργησαν την ανώτατη ελέγχουσα και ελεγχόμενη ιεραρχία και έκαναν τη δουλειά τους! Οι κρατικές παρεμβάσεις οδήγησαν όμως σε καταλήψεις, επεμβάσεις της αστυνομίας για την εξασφάλιση «του δικαιώματος εργασίας» μιας δράκας απεργοσπαστών, μελών του κυβερνητικού γκωλικού κόμματος, και τελικά σε μια απεργία πολλών εβδομάδων με κύριο αίτημα την απελευθέρωση και την αυτονόμηση του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Και πρώτο αποτέλεσμα, πάνω από εκατό απολύσεις απεργών!

«Τίποτε δεν θα είναι πια όπως ήταν πριν» πίστευαν πολλοί σ' όλη τη διάρκεια του όμορφου αυτού και αξέχαστου απελευθερωτικού Μάη του γενικευμένου αυθόρμητου διαλόγου ανάμεσα σε όλους και παντού. Αν αυτό αφορά την πολιτική, η πρώτη «αλλαγή» ήταν όμως ένας χωρίς προηγούμενο θρίαμβος, με τον Ζορζ Πομπιντού, τον διάδοχο του Ντε Γκωλ, της πιο βαθιά συντηρητικής Γαλλίας, αυτής που είχε μεν χειροκροτήσει τα παιδιά της, δηλαδή τους φοιτητές, όταν βρίσκονταν στα οδοφράγματα αλλά κόντεψε να πάθει συγκοπή βλέποντας αμέσως μετά το τεράστιο απεργιακό εργατικό κίνημα που πίστεψε ότι θα μπορούσε να έχει και πολιτικές βλέψεις. Αν αυτό αφορά το «κοινωνικό σύστημα», ναι, άλλαξαν ρυθμοί, τρόποι διοίκησης και κοινωνικού διαλόγου αλλά όχι φυσικά η ουσία του.

Ομως, ναι, ο Μάης είναι που οδήγησε 13 χρόνια μετά την πολιτική Αριστερά στην εξουσία, ο Μάης οδήγησε προηγούμενα τον συντηρητικό Ζισκάρ ντ' Εστέν σε σειρά πρωτοβουλιών όπως η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, η σημαντική βελτίωση της νομοθεσίας για τα δικαιώματα της γυναίκας, ένα σημαντικό νέο βήμα βελτίωσης της ενημέρωσης στην τηλεόραση, πρώτο σταθμό της κατοπινής (σχετικής) απελευθέρωσής της. Και εκεί, ο Μάης δεν πήγε χαμένος!

Και κυρίως, ο Μάης σήμανε την αρχή του τέλους των απολυταρχικών μεθόδων και της Δεξιάς και της παραδοσιακής γαλλικής κομμουνιστικής Αριστεράς.

Ενα ερώτημα όμως συνοψίζει τα πάντα: Υπάρχει πάντα επικαιρότητα στον Μάη; Η απάντηση είναι (δυστυχώς) το όχι: ο Μάης δεν ήταν ένας, ήταν όσοι και οι πρωταγωνιστές του, ίσως όσοι και οι μαχητές του. Διότι ήταν κυρίως ατομικά απελευθερωτικός, πέρα από τις ατέρμονες προστριβές και διατριβές των φανατικών πασών των αριστερίστικων τάσεων στις (και ερωτικά ενδιαφέρουσες) ολονυκτίες της Σορβόννης. Ισως γι' αυτό παραμένει και σαν πολύτιμη ανάμνηση· και για πολλούς ασφαλώς και σαν ρομαντική υπόσχεση: μήπως κάποτε, χωρίς πρόβλημα, χωρίς κομματικό λόγο και χωρίς κομματικό τρόπο, μπορέσει κανείς να πει ξανά στον άγνωστό του συνάνθρωπο, εκεί, στη γωνιά του δρόμου: «Σύντροφε, εσύ είσαι ευτυχισμένος;».

Permalink για το ""Σύντροφε, εσύ είσαι ευτυχισμένος;""

Μουσική/Στίχοι: Γιώργος Αρσενίδης /Ηλίας Κατσούλης
από τον δίσκο "Αλκυονίδα Μέρα" (1996)

Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει να σου το πει
Πως πέρασε όλος ο χειμώνας
όπως περνάει μισός αιώνας
μεσ' τη σιωπή

Θ' αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ' ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ' άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχέςτο ίδιο θα 'ναι

Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξεινα σου το πει
Ιούλιο λεν θα συννεφιάσει
Το μαύρο φως σου θα σκιάσει την αμμουδιά
Τέλος Αυγούστου θα σου στείλω
το πρώτο του Σεπτέμβρη φύλλο
απ' την καρδιά

Αρχές Νοέμβρη θα χιονίσει
η απουσία σου θα ντύσει γη κι ουρανό
Κι εγώ θα νοιώθω πως παγώνω
σαν το καράβι, που 'ναι μόνο, σ'ωκεανό

Θ' αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ' ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ' άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχέςτο ίδιο θα 'ναι

Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει
να σου το πει.

Permalink για το "Το Μάη λένε πως θα βρέξει ....."

Kαι ξαφνικά ... βρέχει. Όχι ρε γαμώτο, Πρωτομαγιά και να βρέχει. Σηκώνομαι απελπισμένη και τρέχω στο μπαλκόνι .. είναι κι η απλωμένη μπουγάδα βλέπεις. Αχ Θεέ πως συνομωτείς σε βάρος του ελεύθερου χρόνου μας.
Μαζεύω βιαστικά τα ρούχα κι η άκρη του ματιού μου παίρνει μια ανεπαίσθητη κίνηση απέναντι.
Η εικόνα: Ενας κατακλυσμός που ξέσπασε πριν από δύο λεπτά απροειδοποιήτα..... Ο δρόμος άδειασε αμέσως..... Οι βιαστικοί άνθρωποι που τρέχουν να προστατευτούν μη "λιώσουν" απ' τη βροχή.
Και εκεί .. απέναντι μου στην γωνία: ένα ερωτευμένο ζευγαράκι. Τόσο παράταιρο με το όλο σκηνικό και τόσο αδιάφορο για ... όλες τις μπόρες του κόσμου. Φιλιούνται στην άκρη του δρόμου λες κι ο έρωτας είναι αδιάβροχος. Και μοιάζουν κι οι δυό σαν να μη χώρεσαν στην "κιβωτό του Νώε". Ή μήπως δεν ήθελαν καθόλου να χωρέσουν?
Κάθισα μερικές στιγμές και τους κοίταζα. Μέχρι που ντράπηκα για την ... αδιακρισία μου. Τι δουλειά έχει ένας "βρεγμένος" άνθρωπος να κοιτάζει δύο "αδιάβροχους"? Καμιά δουλειά!! Μόνο που τους ζήλεψα.

Permalink για το "Αδιάβροχος έρωτας"